پاورپوینت کامل مصلح بیدار(علامه سید عبد الحسین شرف الدین عاملی) ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مصلح بیدار(علامه سید عبد الحسین شرف الدین عاملی) ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مصلح بیدار(علامه سید عبد الحسین شرف الدین عاملی) ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مصلح بیدار(علامه سید عبد الحسین شرف الدین عاملی) ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

۹۷

اشاره

نوشتاری که پیش روی شما است، شرح اجمالی زندگانی پر تب و تابِ علمی
و مبارزاتی عالم و متفکّر جهان اسلام و مصلح عظیم تشیّع در قرن چهاردهم
هجری، حضرت آیت اللّه علاّمه «سید عبد الحسین شرف الدین موسوی عاملی» رحمه الله
است. در این سطور سعی شده است بخشی از آرمانهای مقدّس و ابعاد گسترده
شخصیت علمی، اعتقادی، اخلاقی، سیاسی و اجتماعی آن بزرگ مرد ارائه گردد.

نسب و ولادت

سید عبد الحسین، فرزند سید یوسف شرف الدین موسوی عاملی است.
مادرش بانوی بزرگوار، زهرا صدر دختر مرحوم آیت اللّه سید هادی صدر، فرزند
سید محمّدعلی و خواهر مرجع تقلید نامی، سید حسن صدر بوده است. نسب پاک
و درخشان او با ۳۱ واسطه به ابراهیم المرتضی بن موسی بن جعفر علیهم السلام می پیوندد.

علاّمه شرف الدین در سال ۱۲۹۰ ه . ق در شهر مذهبی کاظمین متولّد شد. وی
در دامان پرمهر مادری پاکدامن و مهربان و تحت نظارت پدری عالم و روحانی،
پرورش یافت. یک ساله بود که پدرش سید یوسف تصمیم گرفت برای گذراندن
مراحل عالی تحصیل، به نجف اشرف مهاجرت کند؛ بنابراین، تنها فرزندش عبد
الحسین را برداشته، با اهل و عیالش همراه کاروانی راهی کوی یار و کعبه آمال
دلهای حق طلب، نجف اشرف شدند.

در آن شهر ولایت، عبد الحسین، رشد و نمو کرد. در شش سالگی به
مکتب خانه رفت و در هفت سالگی می توانست قرآن را با صوتی دلنشین و لحنی
زیبا قرائت کند و این امر موجب امیدواری پدر و مادرش نسبت به آینده او شد.

تحصیلات

سید عبد الحسین پس از بازگشت با پدرش از نجف به جبل عامل، دوران
تحصیلات مقدماتی و ابتدایی را در آنجا آغاز نمود و در محضر والد دانشمند خود،
تعلیم علوم مقدماتی را به پایان برد و سطوح را نزد شیخ باقر حیدر، سید محمّد
صادق اصفهانی و شیخ علی بن شیخ باقر بن صاحب الجواهر آموخت.

هفده ساله بود که با دختر عموی خود ازدواج کرد و برای تکمیل تحصیلات
خویش به عراق روانه گردید و پس از طی تحصیلات سطوح عالیه، در حوزه درسی
فقها و مراجع عظام و عالیقدر در شهرهای مختلف به طلب علم نشست، که از جمله
ایشان می توان به شیخ حسن کربلایی (متوفی ۱۳۲۲ ه . ق)، شیخ محمّد طه نجف
(متوفی ۱۳۲۲ ه . ق)، آخوند ملا محمّد کاظم خراسانی (متوفی ۱۳۲۹ ه . ق) سید
محمدکاظم یزدی (متوفی ۱۳۳۷ ه . ق) سید اسماعیل صدر (متوفی ۱۳۳۸ ه . ق)
شیخ فتح اللّه شریعت اصفهانی (متوفی ۱۳۳۹ ه . ق) و سید حسن صدر (متوفی
۱۳۵۴ ه . ق) اشاره نمود.

۳۲ ساله بود که به مقام عالی اجتهاد نایل آمد و با دریافت چندین اجازه اجتهاد،
مجددا روانه جبل عامل گشت و با استقبال پرشور علما و بزرگان آن سامان مواجه
شد. وی به اتّفاق پدر و برادر دانشمندش، حوزه علمیه ای در آنجا تشکیل داد؛ ولی
مدتی نگذشت که پدر و اندکی بعد برادر خود را از دست داد.

زمان زیادی نگذشت که مردم جبل عامل رهبر واقعی و راهنمای حقیقی
خویش را شناختند و با معظم له در اقدامات اصلاحی اش اعلام همکاری نمودند.

ویژگیهای اخلاقی

زندگی او براساس قرآن کریم، روایات اخلاقی و سیره عملی ائمه طاهرین علیهم السلام
و علمای صالح سلف طرح ریزی شده بود. در این مقال، اشاره ای اجمالی به
ویژگیهای اخلاقی و صفات حمیده و پسندیده معظم له خواهیم داشت:

اخلاص

اخلاص علاّمه شرف الدین زبانزد خاص و عام بود، تا آنجا که نواده ایشان،
استاد سید حسین شرف الدین در این باره می نویسد:

«مدرسه ای بود در صور که مخالفان سیاسی پدر بزرگ آن را اداره می کردند.
هنگامی که بچه بودم، یک روز عصر به نزدیک آن مدرسه رفتم و چند سنگ پرتاب
کردم که موجب شد زیانهایی اندک به مدرسه وارد آید و این بدان علّت بود که من
تحت تأثیر درگیریهای سیاسی قرار گرفته بودم که میان پدر بزرگ و مخالفانش در
رابطه با مدرسه پیش آمده بود. همان شب پس از نماز عشا به خانه ما آمد. من با
خوشحالی پیش دویدم. او مرا از آن کار شدیدا باز خواست کرد و گفت: مشکلات
سیاسی من در ارتباط با دین است. من با مخالفان سیاسی خود برای خدا درگیر
می شوم؛ اما آنان برای منافع شخصی خود مشکل آفرینی می کنند. من مدرسه
جعفریّه را تأسیس کردم تا فرزندان خود و مردم را از مدارس تبشیری مسیحی
نجات دهم، به ویژه فرزندان بینوایان و ناتوانان را. و به همین دلیل مدرسه را مجّانی
قرار دادم. مخالفان من نیزهمین کار را کرده اند؛ اگر چه برای رقابت من، یعنی آنان
نیز مدرسه ای درست کرده اند برای طبقات پایین شیعه. حالا اگر من بتوانم آنان را به
راه صواب بکشانم و برنامه مدرسه جعفریه را در آنجا هم پیاده کنم، چه بهتر! و اگر
این کار را نتوانم، چون آنان می خواهند با من رقابت کنند، ناچارند راه مرا در پیش
گیرند و مدرسه خود را مانند جعفریّه اداره کنند و دراین صورت کاری که مورد
رضای الهی است، انجام گرفته. چه به دست من انجام یابد یا به دست مخالفان من.»

مهمان دوستی

هرگاه میهمانی بر او وارد می شد، خصوصا اگر از دانشمندان بود، بسیار به آنان
احترام می گذاشت و گاهی که آب لوله کشی در قسمت بیرونی منزل [محل سکونت
مهمانان] قطع می شد، او شخصا آفتابه را آب می کرد و در دسترس مهمان قرار
می داد.

طبع بلند

در مورد بلندطبعی علامه شرف الدین، از فرزند وی، حجه الاسلام حاج سید
عبد اللّه شرف الدین داستانی نقل شده که در کتاب ادیب مشهور محمّد علی
الحومانی به نام «من یسمع» آمده است:

«ملک فیصل توسّط رییس دربارش احسان البکر الجابری مبلغ ۵ هزار لیره
مصری برای سید شرف الدین فرستاد؛ اما ایشان ضمن رد آن فرمود: من برای پول
جهاد نکردم. فیصل هم گفته بود: من تا به حال آدمی به این بلندطبعی ندیده ام.»

اهتمام به امور طلاّب

در ابتدای ورود علامه به لبنان که مصادف با جنگ جهانی اوّل بود، حکومت
عثمانی بخشنامه ای صادر کرد که هر کس توانایی حمل اسلحه دارد، باید وارد نظام
شود و از این حکم، فقط آن دسته از علمای دینی معاف بودند که نامشان در دفاتر
دولتی ثبت بود و این استثنا فقط شامل علمای سنّی و مسیحی می شد؛ زیرا علما و
طلاّب شیعی دفتری نداشتند و کسی هم نبود که نام آنان را در جایی به ثبت رسانیده
باشد. معظم له در این باره اقدام کرد و کوشید تا اینکه ازطرف باب عالی عثمانی در
استانبول فرمانی برای معاف بودن علما و طلاّب شیعه صادر شد.

از دیگر خصوصیات اخلاقی آن مجاهد نستوه و فقیه ژرف نگر که اسوه اخلاق
آن زمان بود، می توان به موارد ذیل اشاره کرد:

۱. احترام به تمام طبقات اجتماعی و سلوک مناسب با آنان؛

۲. دستگیری از افراد بی بضاعت و کوشش برای رفع دردها و مشکلاتشان؛

۳. عفو و چشم پوشی از کسانی که به وی بدی می کردند؛

۴. تشویق نوجوانان به تحصیل و خودسازی و کوشش برای متدیّن بار آوردن
آنان؛

۵. در بزرگداشت اهل علم، اهل قلم و شاعران، زبانزد خاص و عام بود؛

۶. به ایرانیان سخت علاقمند بود؛ چون آنان را پشتیبان واقعی تشیع
می دانست؛

۷. تواضع فوق العاده ای داشت و خود را همیشه اقلّ خَدَمَهِ الدین الاسلامی و
سدنه المذهب الامامی معرّفی می کرد؛ و از نشانه های فروتنی اش این بود که به
حرفهای عوام الناس نیز دقیقا گوش می داد و احساس خستگی نمی کرد؛

۸. در امر به معروف و نهی از منکر جدیّت داشت و با متخلّفان و
اهانت کنندگان به مقدّسات عملاً و به سختی برخورد می کرد؛

۹. حق گو و حق طلب بود؛

۱۰. دور اندیش و تیزهوش بود و مردم را به کار خیر ترغیب می کرد؛

۱۱. هرگز به هم بحثهای خود فخر نمی فروخت.

علاّمه در زبان دیگران

عظمت روحی و اخلاقی و موقعیت علمی این فقیه سربلند، آگاه، متفکر
پرتلاش زمان و مجاهد همیشه در پیکار به حدّی بود که دوست و دشمن را یارای
انکار آن نبوده و نیست. در این مقال، ما به سخنان بزرگان و سروده های شعری
برخی شاعران در وصف او می پردازیم:

آیت اللّه العظمی بروجردی رحمه الله ، ایشان را فخر عالم اسلام دانسته، فرموده اند:
«قدرت بیان و نثر شیوای مرحوم سید شرف الدین و متانت وقوه استدلال او کم
نظیر بود.»

آیت اللّه العظمی امام خمینی رحمه الله بعد از شنیدن خبر ارتحال او، ضمن تعطیل
کردن درس فرموده بودند: «هشام بن حکم زمان ما از دنیا رفت.»

مرحوم آیت اللّه العظمی سید ابوالحسن اصفهانی، علاّمه شرف الدین را دارای
شرایط مرجعیت مطلق شیعه می دانست و خطاب به او گفت: «حوزه علمیه نجف
محتاج شما است. به آنجا بیایید و اموری را که به من مربوط است [امور مرجعیت
کلّ جهان تشیّع] متصدی شوید.»

مرحوم آیت اللّه العظمی سید محسن حکیم، ایشان را منبع رحمت و احسان
معرّفی می نمود و می فرمود: «سید شرف الدین منبع رحمت و احسان بود و همگان
از رحمت و احسان او بهره مند می شدند.»

علامه امینی رحمه الله می فرمود: «شرف الدین یکی از قلّه های رفیع تشیّع است و
یکی از درفشهای افراشته اسلام. او در این روزگار نماینده عظمت سادات و بنی
هاشم است. شیعه را می سزد که به شرف الدین افتخار کند و به دانش سرشار و
شرف تابان و پارسایی عمیق و منطق فصیح و تبلیغات سودمند او.»

همچنین ایشان، آن دانشمند آگاه را مصلح کبیر لقب داد و فرمود: «مصلح کبیر،
آیت اللّه سید عبد الحسین شرف الدین عاملی… شخصیتی که مورد توجّه و ستایش
امّت اسلامی است، پیوسته جهت اصلاح امّت و تبلیغ اسلام، راهگشای مسلمانان
بوده و فداکاری شایسته نموده است. خدا او را جزای خیر دهد.»

محدّث قمی رحمه الله می نویسد: «سید جلیل، عامل فاضل، محدّث کامل، آقا سید
عبد الحسین بن شریف یوسف