پاورپوینت کامل پرتوی از تبلیغ در بلاغ مبین (۱) ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرتوی از تبلیغ در بلاغ مبین (۱) ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرتوی از تبلیغ در بلاغ مبین (۱) ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرتوی از تبلیغ در بلاغ مبین (۱) ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۱

اشاره:

آموزش، تبلیغ، تقویت و انتقال
«فرهنگ اسلامی» به جامعه بشری در
دنیای امروز بر عهده عالمان دین؛
به ویژه حوزه های علمیه و مبلغان
دینی می باشد، و به طور کلی روحانیت
دنیای اسلام به ویژه عالمان شیعی،
امروزه یکی از حساس ترین مقاطع
تاریخ حیات خویش را پشت سر
می گذارند.

اکنون با توجه به آنچه که تا به حال
پیرامون بحث تبلیغ و تبلیغات نگاشته
شده، قصد داریم از زاویه ای دیگر
نگاهی نو و کاربردی تر به مقوله تبلیغ
در قرآن داشته باشیم. از اینرو همانطور
که قرآن در سوره ابراهیم آیه ۵۳، خود
را «بلاغ» نامیده و می فرماید: «هَذَا بَلَاغٌ
لِّلنَّاسِ وَ لِیُنْذَرُواْ بهِ …»؛ «این [قرآن] پیام
[و ابلاغی] برای [عموم] مردم است تا
همه به وسیله آن انذار شوند.» و
امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز در خطبه
۱۷۶ نهج البلاغه می فرماید: «وَاعْلَمُوا اَنَّهُ
لَیسَ عَلَی أحَدٍ بَعْدَ القُرآنِ مِن فَاقَهٍ وَ لَا لاَِحَدٍ
قَبلَ القُرآنِ مِن غِنًی؛ بدانید هیچ کس پس
از قرآن، نیاز [فرهنگی] ندارد و هیچ
کس قبل از [دریافت حقایق] قرآن،
بی نیاز نیست.» بر آن شدیم تا با
جمع آوری، تهیه و تنظیم نکات تبلیغی
قرآن کریم در تفسیر نور، جنبه های
عمومی و روان شناختی تبلیغ را بطور
فشرده و فهرست وار برای مبلغان
دینی استخراج نماییم و امیدواریم
مورد توجه و استفاده آنان قرار گیرد.

* * *

۱. مبلغ دین باید خود را برادر
مردم بداند همانطور که انبیا با مردم
همچون برادر بودند: «أَخاهُمْ»؛

۲. معارف دینی باید با تدریس و
تبلیغ، در اذهان مردم زنده بماند:
«اذْکُرُوا ما فِیهِ»؛

۳. هیچ چیز نباید سد راه مبلغان
دین شود، چنانکه حضرت ابراهیم علیه السلام
از همه امتحانات و آزمایشات الهی
پیروز بیرون آمد، و نه همسر و نه
فرزند و نه عمو، هیچکدام نتوانستند
مانع او در راه انجام وظیفه و تبلیغ دین
شوند. و حتی وقتی که از سوی خدا
مأموریّت یافت که همسر و فرزندش
را در صحرای مکه ساکن نموده و برای
تبلیغ به نقطه ای دیگر برود، بی هیچ
دلبستگی، آنها را به خدا سپرد و رفت:
«وَ إِذِ ابْتَلیَ إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکلَِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ»؛

۴. از شیوه های تبلیغ آن است که
دستورات مشکل، آسان جلوه داده
شود. چنانکه قرآن می فرماید: فرمان
روزه مختص شما مسلمانان نیست،
بلکه در امّتهای پیشین نیز این قانون
بوده است . و عمل به دستوری که برای
همه امّتها بوده، آسان تر از دستوری
است که تنها برای یک گروه باشد: «کَما
کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ»؛

۵. سعی کنیم فلسفه بعضی از
احکام را برای مردم بیان کنیم؛ زیرا اگر
مردم نتیجه کاری را بدانند، در انجام آن
نشاط بیش تری از خود نشان می دهند.
چنانکه قرآن، فلسفه بعضی احکام،
همچون روزه را بیان کرده است:
«لَعَلَّکُم تَتَّقُونَ»؛

۶. یکی از نمونه های بارز تبلیغ
عملی، انفاقِ علنی است؛ زیرا سبب
تشویق دیگران و رفع تهمت بخل از
انسان می شود: «إِن تُبْدُواْ الصَّدَقَاتِ فَنِعِمَّا
هِیَ»؛

۷. در تبلیغ، به دنبال طرح و بیان
مشترکات یکدیگر باشیم: «کَلِمَهٍ سَواءٍ
بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ»؛

۸. در تبلیغ و دعوت دیگران، باید
به عقاید حقّه و مقدّسات طرف مقابل،
احترام گذاشت: «کَلِمَهٍٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ
بَیْنَکُمْ»؛

۹. مبلّغ می بایست دارای اندیشه
آزاد و شخصیّت مستقل باشد: «لا یَتَّخِذَ
بَعْضُنا بَعْضا أَرْبابا»؛

۱۰. هر مبلّغی باید سرپیچی و
اعراض مردم را پیش بینی کند تا
مأیوس نشود: «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا
بِأَنَّا مُسْلِمُونَ»؛

۱۱. یکی از راههای هشدار و
تبلیغ، اظهار تأسف بر حال منحرفان
است: «وَ مَاذَا عَلَیْهِمْ …»؛

۱۲. در تبلیغ، چهره های علمی و
آگاهان جامعه را نیز مورد خطاب قرار
دهیم، چرا که قرآن آنان را مسئول
فرهنگ جامعه معرفی نموده است: «یا
أَیُّهَا الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ آمِنُوا»؛

۱۳. مبلغان دین آگاه باشند که
وظیفه آنان نیز مانند پیامبران، تبلیغ
است، نه تحمیل: «وَ مَنْ تَوَلَّی فَما أَرْسَلْناکَ
عَلَیْهِمْ حَفِیظا»؛

۱۴. شیوه تبلیغ و تشویق، باید
مرحله ای باشد . چنانکه قرآن فرمود:
«لا یَسْتَوِی»، سپس فرمود: «دَرَجَهً» و
در آخر: «أَجْرا عَظِیما»؛

۱۵. یکی از شیوه های ارشاد و
تبلیغ قرآن، بیان سرنوشت شوم
بدکاران تاریخ است: «وَ جَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَهَ
وَ الْخَنَازِیرَ»؛

۱۶. در تبلیغ، ابتدا به معتقداتِ
درست دیگران احترام بگذاریم، سپس
راه خود را نشان دهیم: «تُقِیمُوا التَّوْراهَ وَ
الاْءِنْجِیلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ …؛

۱۷. یکی از شیوه های تبلیغ و
هدایت که برای برانگیختن عقل مردم
استفاده می شود، بیان دلیل در قالب
سؤال است: «قُلْ أَ غَیْرَ اللَّهِ»؛

۱۸. در تبلیغ فقط از خدا بترسیم
نه از طاغوتها و مردم: «أَخافُ . . . .
رَبِّی»؛

۱۹. برای افراد لجوج، نه تبلیغ
مؤثّر است، نه تنبیه: «قَسَتْ قُلُوبُهُمْ»؛

۲۰. از غریزه منفعت خواهی
مردم، در راه تبلیغ و تربیت آنان
استفاده کنیم: «مَا لَا یَنفَعُنَا وَ لَا یَضرُُّنَا»؛

۲۱. یکی از شیوه های احتجاج در
تبلیغ، اظهار همراهی با عقیده باطل و
سپس ردّ کردن آن است: «قَالَ هَذَا رَبیِّ
فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الاَْفِلِین»؛

۲۲. بیدار کردن فطرتها و فعال
نمودن اندیشه ها و توجّه به احساسات،
از بهترین شیوه های تبلیغ است: «لا
أُحِبُّ الاْآفِلِینَ»؛

۲۳. در تبلیغ باید از امّ القری و
مراکز مهم شروع کرد و سپس به
اطراف پرداخت: «وَ لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَی»؛

۲۴. استفاده از تمثیل، سؤال و
مقایسه، در تبلیغ و تربیت مؤثّر است:
«أَ وَ مَنْ کانَ . . . . کَمَنْ مَثَلُهُ…»؛

۲۵. در تبلیغ، از خداوند
درخواست سعه صدر کنیم؛ چرا که
حضرت موسی علیه السلام همین که مأمور
تبلیغ شد، در اوّلین دعای خود از
خداوند تقاضای سعه صدر نمود: «رَبِّ
اشْرَحْ لِی صَدْرِی»؛

۲۶. در تبلیغ و نهی از منکر، ابتدا
راههای حلال و معروف ارائه شود،
سپس نهی از منکرات و اعلام کارهای
حرام. (چنانکه قرآن در آیه ۳۱ اعراف
ابتداء حلالها را بیان کرد و سپس در این
آیه محرّمات را ذکر نمود: «قُلْ مَنْ حَرَّمَ
زِینَهَ اللَّهِ»؛ «إِنَّما حَرَّمَ رَبِّیَ»؛

۲۷. استناد هر چیز به خداوند باید
متّکی بر علم و دلیل باشد: «ما لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ
سُلْطانا»؛

۲۸. ارشاد و تبلیغ باید متعدد و
متنوع باشد تا به نتیجه نزدیک شود:
«نُصَرِّفُ الاْآیاتِ»؛

۲۹. دلسوزی و امانت داری، دو
شرط اصلی در تربیت و تبلیغ است.
«ناصِحٌ أَمِینٌ»؛ آری، اگر دلسوزی
همراه با امانت نباشد خطرناک است،
زیرا به خاطر دلسوزی شاید حقوقی
نادیده گرفته شود یا قوانینی زیر پا قرار
گیرد.

۳۰. انتظار نداشته باشیم همه مردم
ایمان بیاورند: «سَوَاءٌ عَلَیْ