پاورپوینت کامل شیوه های جذب مخاطب در تبلیغ ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیوه های جذب مخاطب در تبلیغ ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیوه های جذب مخاطب در تبلیغ ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیوه های جذب مخاطب در تبلیغ ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۶۷

مقدمه

تا کنون از خود پرسیده اید چه
عواملی باعث می شود بین دو نفر
ارتباط برقرار شود و یا به عبارت
دیگر، عامل به وجود آمدن جاذبه میان
فردی در بین آنها چیست؟ چرا وقتی
برای بار نخست، برای سکونت به
محله ای وارد می شوید، پس از یک
مدت، تنها با بخشی از آنها ارتباط
برقرار می کنید؛ امّا تعدادی از آنها
همچنان با شما غریبه می مانند؟

چرا برخی از طلاب به خوبی
توانسته اند با مخاطب خویش، ارتباط
برقرار کنند؛ اما بعضی دیگر، پس از
مدتها از حضور در منطقه تبلیغی،
هنوز نتوانسته اند رابطه ای صمیمی با
اهالی ایجاد کنند؟

با توجه به نقش مهم جاذبه میان
فردی در تبلیغ و همچنین جایگاه آن
در تعالیم اسلامی، سعی خواهیم کرد
عوامل پدید آمدن این جاذبه را در
متون مقدس و همچنین دستاوردهای
علوم تجربی، بررسی و آنها را
به گونه ای بیان کنیم که برای مبلّغان
محترم، کاربردی باشد.

عامل اوّل: همجواری

اغلب، «همجواری» گام نخست،
در ایجاد جاذبه بین دو نفر محسوب
می شود؛ چرا که نزدیکی مکانی، باعث
ارتباط مکرّر می شود و ارتباط مکرّر،
به طور معمول به جاذبه می انجامد.

امام علی علیه السلام در همین باره
می فرماید: «کُلَّمَا طَالَتِ الصُحْبَهُ تَأَکَّدَتِ
الْحُرْمَهُ؛ هر چه همنشینی بیش تر به
درازا کشد، حرمت استوارتر می شود.»

ما اغلب با یک مقدار اضطراب،
در مقابل یک شی ء و یا شخص جدید،
واکنش نشان می دهیم؛ امّا پس از تکرار
برخورد، احساس نگرانی، کاهش
می یابد و شخص و شی ء جدید، برای
ما آشنا به شمار می آید؛ برای مثال،
احساس دوستانه ای درباره فرد
غریبه ای پیدا می کنیم که در کلاس، کنار
ما می نشیند؛ زیرا او را به طور مکرر
می بینیم؛ اما در همین کلاس، کسی را
که سه ردیف پشت سر ما نشسته است،
کم تر می بینیم؛ از اینرو، آشنایی و
دوستی ما گسترش نمی یابد.

این اصل، یکی از کاربردی ترین
اصول در امر تبلیغ است. اکثر تبلیغهای
دینی در ایران به صورت مقطعی است؛
به گونه ای که در بخشی از آنها مانند دهه
محرّم و صفر، پیش از به وجود آمدن
حالت انس و صمیمیت بین مبلّغ و
مخاطبانش، زمان، پایان می یابد؛ زیرا
مدت اختصاص یافته برای تبلیغ در
این دوره ها بسیار کم است و ایجاد
جاذبه میان فردی در آن، تقریبا
غیرممکن می نماید؛ اما در بخش
دیگری از ایام تبلیغی، مانند ماه مبارک
رمضان و تابستان، شاید فرصت
بیش تری برای ایجاد انس وجود داشته
باشد؛ ولی پیش از اینکه مبلّغ بتواند از
جاذبه بین فردی ایجاد شده، استفاده
بکند، دوره تبلیغی او تمام می شود و
معلوم نیست که شخص مذکور، سال
بعد هم به آن منطقه اعزام شود یا نه.

البته فرصت مورد نیاز برای به
وجود آمدن جاذبه میان فردی در
اشخاص مختلف، متفاوت است. از
آنجا که در بیش تر روابط بین اشخاص،
واکنش اولیه در برابر یک غریبه، خنثی و
یا کمی مثبت است، بنابراین، طبیعی به
نظر می رسد که دید مردم در باره یک
روحانی ـ در صورت نبود سابقه ذهنی ـ
مثبت باشد. بنابراین، تلاش زیادی برای
ایجاد جاذبه بین فردی لازم نیست.
تلاش دشمنان نیز بدین شکل است که با
استفاده از تبلیغات در مخاطب، ذهنیتی
منفی از روحانیت به وجود آورند.
مخاطب بر اثر همین تبلیغات، ذهنیت
مثبت ابتدایی و آمادگی شنیدن پیام دین
را از دست می دهد.

توجه به این مسائل، ما را بیش تر
به ضرورت شکل گیری تبلیغهای
طولانی مدت، مانند: طرح هجرت و
طرح روحانیان مستقر آگاه می سازد؛
زیرا در این گونه از تبلیغها، روحانی
بین مردم زندگی می کند. بنابراین
مواجهه او با مردم بیش تر می شود و
طبق فرموده حضرت علی علیه السلام هرچه
مواجهه، طولانی مدت تر باشد، پیوند
به وجود آمده، محکم تر می شود.

فارغ از مدت تبلیغ (بلندمدت یا
کوتاه مدت) طلبه با یکسری رفتارهای
توصیه شده در اسلام، می تواند میزان
ارتباط خود را با مخاطبانش افزایش
دهد؛ مانند عیادت از بیماران، سر زدن
به خانواده شهدا، شرکت در مراسم
مختلف، حضور در محل تجمع افراد
محله (معمولاً در جوامع سنتی،
مکانهایی وجود دارد که افراد، بخشی
از روز را دور هم می نشینند)، عبور از
محلهای پر رفت و آمد و سلام کردن به
رهگذرها و مغازه دارانی که احتمالاً
مقابل مغازه هایشان ایستاده اند.

به عبارت دیگر، طلاب باید از هر
فرصتی برای ایجاد مواجهه استفاده
کنند و نباید هیچ فرصتی را برای این
منظور از دست بدهند. این تأکیدها
برای این است که عده ای از طلاب،
وقتی برای تبلیغ وارد شهری می شوند،
اکثر زمان حضورشان را در آن شهر، در
خانه میزبان به سر می برند و فقط برای
برگزاری مراسم سخنرانی و یا نماز
جماعت از خانه بیرون می آیند.

به طور معمول، تنها فرصت این
افراد برای جذب مخاطب، بر سر
منبر و با قدرت بیان است. البته اهل
فن، به خوبی می دانند که این کار بسیار
دشوار است.

عامل دوم: ابراز عواطف مثبت هنگام
برخورد

بهترین زمان برای تبلیغ، موقعی
است که عواطف مثبت در مخاطبان به
وجود آمده باشد؛ چون باعث دید
مثبت مخاطبان درباره ما می شود. این
حالات، از دو طریق بر جاذبه میان
فردی ما و مردم تأثیر می گذارند:

الف. مخاطبان ما مایل اند که افراد
و یا اموری را دوست بدارند که
احساس خوشایندی در آنها به وجود
می آورند و آنان را که اثر ناخوشایندی
را در آنها به وجود می آورند، دوست
نداشته باشند. طبق همین اصل است که
یک مبلّغ با زیرکی تمام از همان آغاز
ارتباط، باید نقاط قوّت مخاطب را پیدا
کند و آنها را صادقانه ستایش کند.
سپس باید سعی کند رفتار و گفتار او
بیش ترین پاداش و کم ترین هزینه را
برای مخاطب داشته باشد. البته تعریف
و تحسین طنزآمیز، فریبکارانه،
غیرصادقانه، ابلهانه و به طور غیرموجه
مبالغه آمیز، برای آنها پاداش دهنده و
باعث دوست داشتن نیست. برعکس،
انتقادِ تکامل بخش و درست، ممکن
است اثر بیش تری در ایجاد علاقه
داشته باشد.

باید توجه داشت که ریزبینی و
انتقاد نیز از حد نگذرد.

امام صادق علیه السلام در باره همین
موضوع، این گونه می فرماید:
«اَلاِْسْتِقْصاهُ فُرْقَهٌ وَالاِْنْتِقادُ عَداوَهٌ؛
باریک بینی و موشکافی مایه جدایی و
خرده گیری مایه دشمنی است.»

مبلّغ باید توجه کند که مردم،
بدون عیب نیستند و اگر او بخواهد از
همان ابتدای فعالیت تبلیغی،
خرده گیری کند و مو را از ماست بیرون
بکشد، مردم از گرد او پراکنده
می شوند. او باید بداند که قرار نیست
در یک زمان اندک، تمام اشکالات آنها
را اصلاح کند. در واقع، وی در
روزهای اوّل برای بیان این اشکالات،
زمینه و وسع پیدا نکرده است. این
زمینه، زمانی در او پیدا می شود که بین
او و مردم، جاذبه میان فردی به وجود
آمده باشد و آنها از او حرف شنوی
داشته باشند؛ اما باید دقت کنیم که در
این مدت به گونه ای عمل نکنیم تا
مردم، برخورد ما را تأییدی برای
کارهای اشتباه خویش بدانند.

ب. ارزیابی از یک فرد خنثی، در
زمانی که عواطف مثبت او برانگیخته
شده با زمانی که عواطف منفی
برانگیخته شده فرق دارد. بهترین زمان
برای اثرگذاری، زمانی است که در
افراد، عواطف مثبت برانگیخته شده
است. دقت کنید که این قانون در باره
افرادی صادق است که دید موجود
نسبت به آنها دید خنثی است.

بنابراین اگر نظر مخاطبان ما
در باره روحانیت و یا شخص مبلّغ،
منفی باشد، حتی حضور در مجالس
شادی و عروسی آنها هم باعث
نمی شود که جاذبه میان فردی بین مبلّغ
و آنان پدید آید. تنها راه موجود در این
موارد، این است که از روش اوّل
استفاده کنیم؛ یعنی سعی کنیم که باعث
به وجود آمدن عواطف مثبت در آنها
بشویم. در ادامه به تعدادی از این
روشها اشاره می کنیم که باعث پدید
آمدن عواطف مثبت می شود:

۱. شیوه آغاز گفتگو: نوع جملاتی که با
آن سخن خود را شروع می کنیم، در
ایجاد واکنش عاطفی مثبت مؤثر است.
طبق آزمایش کانینگهام (۱۹۸۹ م)،
افرادی که در آغاز سخن از گفتار
مستقیم و صریح استفاده می کردند،
بیش تر موفق بوده و در درجه پایین تر،
افرادی قرار گرفته اند که از جملات
خنثی در آغاز گفتار استفاده می کردند.
در نهایت، افرادی که شروع
سخنانشان، همراه مزاح بود، در
پایین ترین درجه قرار گرفته اند.

با بررسی در احادیث، به نظر
می رسد، اسلام با جزم و قطعیت، مزاح
را رد نمی کند؛ بلکه بنا به فرموده امام
علی علیه السلام «اَعْقَلُ النَّاسِ مَنْ غَلَبَ جِدَّهُ هَزْلَهُ؛
خردمندترین مردم، کسی است که
جدی بودنش بر مسخرگی اش چیره
باشد.» گویا منظور حضرت، این است
که به صورت شخصی مسخره شناخته
نشویم. شاید اینجا هم، چون طرف
مقابل، هیچ شناختی از ما ندارد، شروع
سخن با هز