پاورپوینت کامل پرسش از محضر بزرگان (۳);این شماره; ایت الله العظمی مکارم شیرازی ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرسش از محضر بزرگان (۳);این شماره; ایت الله العظمی مکارم شیرازی ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرسش از محضر بزرگان (۳);این شماره; ایت الله العظمی مکارم شیرازی ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرسش از محضر بزرگان (۳);این شماره; ایت الله العظمی مکارم شیرازی ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۵۵

[۱] می دانیم که آیین اسلام جامع ترین آیینی است که از طرف خداوند برای بشر فرستاده شده است و لازمه این سخن، این است که آیینهای پیشین، همگی نسبت به آیین اسلام «ناقص و نارسا» بوده باشند، در این صورت این سؤال پیش می آید که چگونه خداوند در گذشته برای هدایت بشر آیین ناقص و نارسا فرستاده است، در صورتی که مقام خداوند از ارسال آیین ناقص منزّه می باشد؟!

دلایل جهانی و خاتم بودن آیین اسلام، به خوبی این مطلب را ثابت می کند که پس از طلوع اسلام برای تکامل مادّی و معنوی بشر و آگاهی او از وظایف الهی، راهی جز پیروی از این دین نیست.

البتّه هر کدام از ادیان گذشته در زمان خود، راه صحیحی برای تکامل بشر و توجّه او به خدا بوده و بشر در پرتو این ادیان به سوی تکامل روحی و معنوی پیش رفته است؛ ولی پس از ابلاغ آیین اسلام که آیین جهانی و خاتم ادیان است پیمودن راه های دیگر خطاست و غیر این آیین، نمی تواند انسان را به اهداف عالی تر و کامل تری که مناسب «امّت تکامل یافته» است برساند. در عین حال هر کدام از این ادیان در زمان و عصر خود کامل ترین دین بودند که برای هدایت مردم از طرف خداوند آمده است.

برای توضیح می توان گفت که: مجموع ادیان آسمانی بسان کلاسهای مختلف دانشکده ای است که دانشجویی در آن به تحصیل و تکمیل خود می پردازد. آنچه را که دانشجو در سالهای نخست می آموزد در عین اینکه صحیح و پابرجاست، پایه ای است برای کلاسهای بالاتر و مطلبی را که در کلاسهای بالاتر تحصیل می کند، همگی مکمّل اصولی است که در سالهای نخست آموخته است.

بنابراین، برنامه هر کلاسی نسبت به دانشجوی ویژه خود بهترین برنامه است و اگر وضع غیر این باشد (مثلاً برای دانشجویان سال اوّل، برنامه کلاسهای بالاتر پیاده شود) جز اتلاف وقت، نتیجه ای نخواهد داشت.

همان طور که اگر برای دانشجویان دوره عالی، برنامه دوره اوّل اجرا گردد، آنان به هدفی که برای آن تربیت می شوند نخواهند رسید.

آیا در این صورت کسی به خود اجازه می دهد که بگوید برنامه کلاسهای پایین ناقص است و مطالبی را که دانشجویان در آن کلاسها می آموزند نارسا می باشد؟ با این که باید گفت: برنامه های هر کلاسی نسبت به دانشجوی ویژه خود، بهترین برنامه ای است که تنظیم شده و آنچه را که دانشجویی در آن کلاس می آموزد پایه ای برای ارتقا به کلاسهای بالاتر است.

همان طور که داوری ما نسبت به کلاسهای یک دانشکده چنین است و برنامه هر کلاس را نسبت به محصّل مخصوص به خود، ناقص و نارسا نمی دانیم، داوری ما نسبت به ادیان گذشته که برای هدایت و تکمیل جامعه انسانی تنظیم و نازل گردیده است نیز چنین می باشد.

معنای ناسخ بودن آیین اسلام نسبت به آیینهای دیگر و کامل و جامع بودن آن در برابر آیینهای پیشین، این نیست که آیینهای پیشین، از اصل و ریشه باطل و یا نادرست و یا ناقص و نارسا بوده اند؛ زیرا آیینی که از طرف خداوند دانا برای هدایت گروهی از بشر فرو فرستاده می شود، هرگز نمی تواند ناقص و نادرست باشد؛ بلکه هر کدام از این آیینها در جای خود و عصر خویش کاملا صحیح و رسا بوده و برای رسانیدن بشر آن عصر به هدفی که شایستگی آن را داشته است، کافی و رسا بوده اند.

ولی برای بشر تکامل یافته، بشری که می تواند قلّه های بلندتری از کمالات مادّی و معنوی را تسخیر کند، باید فکر دیگری کرد و راه دیگری در اختیار او گذاشت که بتواند با پیمودن این راه، به این قلّه های بلند دست یابد و از کسب کمالات بلندتری که برای آنها شایستگی دارد باز نماند، به همین دلیل ادیان آسمانی یکی پس از دیگری برای تربیت انسان در مراحل مختلف نازل شده تا به آیین اسلام که تکامل یافته ترین مذهب می باشد رسیده است.

در قرآن مجید در آغاز سوره «اسراء» چنین می خوانیم: Gسُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَی بِعَبْدِهِ لَیْلا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَی الْمَسْجِدِ الأقْصَی الَّذِی بَارَکْنَا حَوْلَهُ لِنُرِیَهُ مِنْ آیَاتِنَا إِنَّه هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُF؛ «پاک و منّزه است خدایی که بنده اش را در یک شب، از مسجد الحرام به مسجدالاقصی که گردا گردش را پربرکت ساخته ایم برد تا برخی از آیات خود را به او نشان دهیم؛ به درستی که او شنوا و بیناست.»

خواهشمندم بفرمایید چرا خداوند، پیغمبر برگزیده اش را به معراج برد؟ اگر بگوییم خداوند می خواسته مکان خود را به او نشان دهد، اینکه صحیح نیست؛ زیرا خدا مکان و محلّی ندارد و همه جا هست و اگر منظور نشان دادن کرات و کهکشانها و سحابیهای بزرگ و مناظر برجسته عالم خلقت بوده است، باز محلّ ایراد است؛ زیرا به عقیده ما مسلمانها پیغمبر و امامان: از همه چیز و همه جا با اطّلاع هستند.

اوّلاً باید توجّه داشت که آیه اوّل سوره «اسراء» تنها حرکت پیغمبر اکرم(ص) را از مسجدالحرام به مسجدالاقصی می رساند و از سیر پیغمبر(ص) به آسمانها ساکت است؛ ولی این مطلب را می توان از آیات دیگری مانند آیات زیر استفاده کرد:

Gعَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَی* ذُو مِرَّهٍ فَاسْتَوَی* وَهُوَ بِالأفُقِ الأعْلَی* ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّی».[۲] تا آنکه می فرماید: Gعِنْدَ سِدْرَهِ الْمُنْتَهی * عِنْدَها جَنَّهُ الْمَأْوی * إِذْ یَغْشَی السِّدْرَهَ ما یَغْشی * ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغی * لَقَدْ رَأی مِنْ آیاتِ رَبِّهِ الْکُبْری F.[3] این آیات بخوبی از سیر پیغمبر اکرم(ص) به آسمانها حکایت می کند؛ ولی آیه اوّل سوره «اسراء» فقط حاکی از آغاز این سیر است که بر روی زمین انجام گرفته است؛ امّا هدف از این سیر (همان طور که در هر دو قسمت از آیات مزبور اشاره شده) همان «مشاهده آیات و نشانه های بزرگ خداوند در جهان آفرینش» بوده است.

بدیهی است این مشاهده، یک مشاهده حضوری بوده است. و مشاهدات حضوری برای موجودی که جسم دارد جز به حاضر شدن او در نزد موجودی که می خواهد آن را مشاهده کند ممکن نیست.

و این که نوشته اید پیغمبر(ص) بدون سیر به آسمانها از وضع آنها باخبر است. این گونه علم و اطّلاع، با مشاهده از نزدیک فرق بسیار دارد. درست مثل این که حادثه ای در شهری واقع شده باشد و ما از وقوع آن مطّلع شده باشیم؛ ولی در محلّ وقوع حادثه نبوده ایم و جریان را با چشم ندیده ایم، البتّه حضور در محل و مشاهده جریان حادثه تأثیر بسیار عمیق تری در وجود انسان خواهد داشت، در حالی که اطّلاع غیابی، آن اثر را ندارد.

بنابراین، خداوند می خواسته پیغمبر گرامی اسلام از نزدیک آثار عظمت او را با چشم ببیند ودل آگاه او آگاه تر گردد و اگر کسی تصوّر کند پیغمبر اکرم(ص) می توانسته از روی زمین با همین چشم معمولی آثار عظمت خدا را در عوالم بالا ببیند، این تصوّر نادرستی است و با حقیقت وفق نمی دهد؛ چه آن حضرت از نظر جسم، دارای خواصّ جسمانیّات و عالم مادّه بود و قدرت دید چشم یک بشر، حدّ معیّنی دارد.

چرا زنان باید در حال نماز بدن خود را بپوشانند، در صورتی که خداوند از آشکار و نهان هر موجودی آگاه است؟

شکی نیست که خداوند از همه چیز در همه حال باخبر است و پوشیده و پنهان برای او مفهومی ندارد، با بندگان خود نیز نامحرم نیست؛ ولی انسان در حال عبادت خود را درحضور خدا می بیند و با او سخن می گوید و به راز و نیاز با او برمی خیزد، در چنین حالی باید مناسب ترین لباس را در حضور او بپوشد و روشن است که مناسب ترین لباس برای زن همان لباس کا