پاورپوینت کامل نگاهی به زندگی ابن شهرآشوب ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به زندگی ابن شهرآشوب ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به زندگی ابن شهرآشوب ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به زندگی ابن شهرآشوب ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۲

عالم فرزانه و دانشمند پرآوازه ایرانی، «ابو عبدالله محمد بن علی بن شهر آشوب سروی مازندرانی» معروف به رشیدالدین، یکی از بزرگان علم و عمل قرن ششم هجری می باشد. عالمی که علاوه بر لبریز کردن جان خویش از نور علم و تقوا، برای طالبان حقیقت و معرفت، همچون مشعل هدایتی گردید که هنوز، نور افشانی می نماید.

وی در ۴۸۸ و به قولی ۴۸۹ هجری قمری در بغداد و بنابر قولی در ساری، در خانواده ای عالم پرور متولد شد.[۱]

جدّ و پدر بزرگوارش از عالمان جلیل القدر بودند؛ مثلاً جدش، مرحوم شیخ شهرآشوب از شاگردان برجسته و ممتاز شیخ طوسی; به شمار می رفت. و والد ماجدش، شیخ علی نیز از مکتب پدر بهره مند گشته و از فقها و محدثینی بود که در ضبط و نقل اخبار و آثار اهل بیت عصمت و طهارت: تلاش بسیار نمود.[۲] ولی شهرت ابن شهرآشوب از پدر و جدش مضاعف شد و شهره آفاق گردید.

وی در این خانواده نورانی و دینی رشد نمود و توانست در سن ۸ سالگی حافظ کل قرآن گردد و به لقب حافظ مفتخر شود.[۳] بواسطه همین ویژگی، رشد و تعالی یافته، عطش وی برای تحصیل بیش تر شد. وی به شهرهای زیادی همچون مازندران، مشهد، نیشابور، سبزوار و حتی ممالک عراق، سوریه و … سفر نمود تا بتواند از معارف اهل بیت: بهره مند شود. این تلاش پی گیر ابن شهرآشوب، باعث شد تا وی در علوم و فنون گوناگونی از قبیل: تفسیر، حدیث، فقه، اصول، قرائت، ادبیات عرب، شعر و غیره، به حد کمال رسد و مجتهدی مسلّم و عالمی ذوفنون گشته و در شهر بغداد که از شهرهای بزرگ اسلامی آن عصر بود و فرقه های مختلف اسلامی در آن شهر زندگی می کردند، مقیم گردد.[۴]

اساتید

ابن شهر آشوب از اساتید بزرگواری بهره برد که نامشان در جهان اسلام، همچون ستارگان درخشنده ای، متجلی است؛ عالمانی چون: شیخ ابوعلی فضل بن حسن طبرسی صاحب مجمع البیان، ابومنصور طبرسی صاحب احتجاج، ابوالفتوح رازی صاحب تفسیر رازی، قطب الدین راوندی و واعظ نیشابوری را می توان نام برد.[۵]

کتاب «کشاف وفایق» و «ربیع الابرار» را نزد خود زمخشری که مؤلف آنهاست خوانده و در روایت از آنها اجازه داشته است و گاهی به یک واسطه و گاهی به دو واسطه از «شیخ طوسی» روایت نموده است.[۶] همچنین از «ابوالفتح ناصح الدین عبدالواحد آمدی. (م۵۱۰ق)» صاحب «غرر الحکم و درر الکلم» نیز روایت نموده است.[۷]

شاگردان

از میان بزرگوارانی که از محضر نورانی ابن شهر آشوب استفاده نموده اند، می توان به بزرگانی چون: سید محمد بن زهره حلبی، سیدکمال الدین حیدر حسینی، شیخ یحیی بن محمد سوراوی، شیخ جمال الدین علی بن شعره حلّی جامعانی، شیخ تاج الدین حسین بن علی دربی و … اشاره نمود.[۸]

ابن شهر آشوب از منظر دیگران

برای شناخت بهتر ابن شهرآشوب;، سخنانی از بزرگان جهان اسلام ذکر می شود:

۱. محدث نامی «شیخ حرّ عاملی» در مورد ابن شهرآشوب می نویسد: «رشید الدین محمد بن علی بن شهرآشوب سروی مازندرانی، عالم، فاضل، ثقه، محدث و محقق، عارف به رجال و اخبار، ادیب، شاعر و جامع همه نیکوییها بود.»[۹]

۲. علامه «میرزا حسین نوری» متوفی ۱۳۲۰ ق در خاتمه «مستدرک» در توصیف ابن شهرآشوب می نویسد: «فخر شیعه و تاج شریعت، افضل الاوائل و دریای متلاطم ژرف بی پایان، زنده کننده آثار مناقب و فضائل (اهل بیت عصمت و طهارت) رشد المله و الدین، شمس الاسلام و المسلمین، ابو عبدالله محمد بن علی بن شهرآشوب بن ابی نصر بن ابی الجیش سَروی مازندرانی، فقیه، محدث، مفسر، محقق، ادیب عالیقدر و جامع متون فضائل، صاحب کتاب «مناقب» که از نفایس کتب امامیه است… .»[۱۰]

عالمان و فضلای اهل سنت نیز در مورد ابن شهرآشوب و جلالت و بزرگواری اش سخن سرایی نموده اند که به ذکر یک مورد بسنده می کنیم:

۳. «سلاح الدین صَفَدی» متوفی سال ۷۶۴ می نویسد: «محمد بن شهرآشوب، ابوجعفر سَروی مازندرانی، رشید الدین شیعی» از رؤسای شیعه است، در زمانی که هشت سال داشت، بیش تر قرآن را از بر کرد. او در اصول شیعه به حد نهایی رسید، و از شهرها و کشورها برای اخذ علم به سویش می شتافتند. وی در علوم قرآن و مشکلات حدیث و لغت و نحو و وعظ در منبر، در زمان «المقتصیء خلیفه عباسی [بر همه] تقدم داشت.»[۱۱]

سفرهای ابن شهر آشوب

درباره سفرهای علمی وی، نوشته اند که ایشان به دنبال درگیری با حکمران مازندران، آن دیار را ترک کرده و رهسپار بغداد شد.[۱۲]

پس از مدتی اقامت در بغداد و در دوران خلافت مستضیء (۵۶۶ ۵۷۴ق) به سبب سعی او در گسترش عقاید و افکار حنبلی و اقتدار علمای حنبلی، بغداد دیگر مکان مناسبی برای ادامه فعالیت ابن شهرآشوب نبود؛ از اینرو، در اوایل خلافت مستضیء به حلّه رفت و در ۵۶۷. ق در آنجا به تدریس پرداخت.[۱۳] و ظاهراً در همین سفر، ابن ادریس و ابن بطریق از وی حدیث شنیدند.[۱۴]

ظاهراً سفر وی به موصل به هنگام وزارت «جلال الدین ابوالحسن علی بن محمد» در ۵۷۱. ق صورت گرفته و احتمالاً با عزل او از وزارت در سال ۵۷۳. ق، ابن شهرآشوب موصل را به مقصد حلب که در آن زمان «حمدانیان» پناهگاه شیعیان شده بودند، ترک کرده است.[۱۵]

تبلیغ، خطابه و منبر

از خصایص دیگر ابن شهرآشوب، این بوده است که با وجود کثرت تألیفات و آثار، و جلالت شأن که متأسفانه، امروزه باعث دوری از وعظ و خطابه می شود وعظ و خطابه را نیز وسیله تبلیغ معارف اهل بیت: قرار داده و مجالس وعظ وی بسیار مورد توجه بوده است.

در ایام حکومت «مقتضیء عباسی» در شهر بغداد به منبر می رفت که در یکی از موارد، مواعظ او مورد شگفت و تحسین خلیفه واقع گردید و خلعتی به ایشان بخشید.[۱۶] همچنین منصب تدریس در شهر بغداد را به وی اعطا کرد.[۱۷]

البته این سیره ابن شهرآشوب، در زمان اقامت اش در حلب – که تا پایان عمر شریفش ادامه داشت – نیز استمرار یافت و در آن شهر نیز به وعظ و تدریس مشغول بود. و مردم از محضر او استفاده ها می کردند.[۱۸]

از جمله ویژگیهای ابن شهرآشوب، بر اساس تذکره ها، ملیح المحاوره بودن آن جناب بوده است[۱۹] که این ویژگی به خودیِ خود، باعث تقویت ارتباط یک مبلّغ با مردم می شود.

در محضر مفاخر دانشمندان شیعه و سنی

ابن شهرآشوب در آموختن علم، خود را محدود به علمای یک فرقه و مذهب ننمود. با اینکه در تراجم، ایشان را پس از شیخ طوسی، به شیخ الطایفه معروف نموده اند و او را محیی و مروج فرهنگ شیعی و فرهنگ اهل بیت: دانسته اند؛ اما در آموختن، خود را محدود به علمای شیعه ننمود؛ بلکه اِبایی نداشت از اینکه در محضر علمای عامه (اهل سنت) نیز زانوی ادب بزند و تلمّذ نماید. تقریباً نیمی از اساتید وی از علمای طراز اول عامه بودند؛ افرادی چون: زمخشری صاحب کشاف و … .

همچنین خود را محدود به یک یا دو استاد ننمود؛ بلکه تلاش نمود تا از اکثر علمای بزرگ عصر خود (یعنی نیمه اول قرن ششم) استفاده نماید؛ و