پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر (۱)در تحقیق و تبلیغ ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر (۱)در تحقیق و تبلیغ ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر (۱)در تحقیق و تبلیغ ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر (۱)در تحقیق و تبلیغ ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

امام رضا(ع): «مَنْ طَلَبَ الأَمْرَ مِنْ وَجْهِهِ لَمْ یَزِلّ فَإِنْ زَلَّ لَم تَخْذُلْهُ الْحِیلَهُ؛[۱] هر کس کاری را با روش خودش طلب کند، نمی لغزد و اگر هم بلغزد، حیله او راه خار نمی گرداند.»؛ یعنی راه چاره آن را می یابد.

شعر را مقصود اگر آدم گری است

شاعری هم وارث پیغمبری است[۲]

از چیزهایی که درتحقیق و تبلیغ و مانند آن به کار می آید و بر جذاب بودنشان می افزاید و به عنوان شاهد برای مطلبی به کار گرفته می شود، شعر است. به همین دلیل، شماری از محققان و مبلّغان در تحقیق و تبلیغهای خود، از شعر استفاده می کنند. آن چه در پی می آید، روش استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ و البته مُشتی از خروار و اندکی از بسیار است که امید می رود مطبوعتان آید و مقبولتان افتد.

۱. دلیل نبودن

هیچ گاه شعر را دلیل و مستند سخن قرار ندهیم؛ زیرا از نظر علمی و منطقی، شعر نمی تواند چنین کارکردی داشته باشد. همچنین نگاه و دیدگاه های گوناگون و متضاد شاعران – حتی بزرگان آنان – در مورد یک پدیده یا موضوع، نشان از استنادناپذیری اشعار و سخنان آنان دارد؛ به طور مثال، در برخورد با دشمن، برخی از شاعران چنین سروده و گفته اند:

ز سنگ خاره، دَم تیغ زود برگردد

به هر که با تو کند دشمنی، مدارا کن

طریق زندگی با دوستان بنگر چه سان باشد

تو را هرگاه می گویند، با دشمن مدارا کن

برخی دیگر نیز – بر خلاف نظر آنان – چنین سروده و گفته اند:

امروز بکُش چو می توان کُشت

کآتش چو بلند شد جهان سوخت

مگذار که زه کند کمان را

دشمن که به تیر می توان دوخت

۲. تناسب محتوایی

هنگام استفاده از شعر، تناسب محتوایی و ارتباط مضمونیِ آن را با موضوع و اندیشه مورد نظر خویش رعایت کنیم. مثلاً یکی از کارگزاران و مدیران اجرایی، این سروده سهراب سپهری را بر درِ ورودیِ دفترِ کارش نوشته و تناسب را رعایت نکرده بود:

به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید

مبادا که تَرَک بردارد

چینی نازک تنهایی من

نیز شماری از حافظ پژوهان[۳]، بر این عقیده اند که بیت زیر در باره ارزش و اهمیت حفظ و شناخت قرآن و احترام نهادن به آن نیست:

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بَر بخوانی در چارده روایت

.

؛بلکه حافظ می خواهد ارزش و اهمیت عشق الاهی را بیان کند. بدین رو می گوید این عشق الاهی است که می تواند برای رسیدن به کمال نهایی، کارساز و چاره ساز باشد و به فریاد تو برسد. پس حتی اگر همچون حافظ، قرآن را با چهارده قرائت از حفظ داشته و قرآن شناس باشی و با چهارده روایت از بَر بخوانی، باز این هم نمی تواند – بدون آن عشق – دستگیر و فریادرس تو باشد.

۳. معانی بلند

از همان آغاز، درگفته ها و نوشته های خود، اشعاری را به کار گیریم که دارای معانی بلند و متعالی و ایمیژها و تصویرسازیهای زیبا و جذاب و از قوّت تألیف و حُسن تعبیر برخوردار باشند.

توجه به این نکته باعث می شود که ذوق و قریحه ما و مخاطبان ما به مرور زمان تلطیف گردد و دانش و اندیشه ما و مخاطبان ما روز به روز عمیق تر و مایه وَرتر شود.

بدین منظور، بکوشیم که فقط اشعار شاعرانِ ذوقمند، خوش قریحه، بلنداندیش، تصویرپرداز و سخن آرا را مطالعه کنیم و از اشعار این گونه شاعران در سخنان و نوشته های خویش بهره بگیریم. نمونه های در پی آمده از صائب تبریزی، می تواند در این زمینه الگو و درس آموز خوبی برای ما باشد:

دامن فکر بلند آسان نمی آید به دست

سرو می پیچد به خود تا مصرعی موزون کند

خنده رسوا می نماید پسته بی مغز را

چون نداری مایه، از لاف سخنْ آزاده باش

دامن شادی چو غم، آسان نمی آید به دست

پسته را دل می شود خون تا لبی خندان کند

۴. دَرج و حل

در نوشتن و سخن گفتن، به دو شیوه از شعر استفاده می شود:

الف. دَرج

در این شیوه، نویسنده یا گوینده، عین یک شعر را به عنوان شاهد در نوشته یا سخن خود ذکر و درج می کند.

مثال اول: این بحثی را که مطرح کردم، به اجمال نمی توان از آن گذشت؛ به گفته حافظ:

زاین قصه، هفت گنبدِ افلاک پُرصداست

کوته نظر ببین که سخنْ مختصر گرفت

مثال دوم: بدیهی است که هیچ نعمت و موهبتی، ارزان به دست نمی آید و «نابرده رنج، گنج میسر نمی شود.»

عبارت داخل گیومه به این سروده سعدی اشاره دارد:

نابرده رنج گنج میسر نمی شود

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

ب . حل

در این شیوه، نویسنده یا گوینده، شعر را تجزیه و تقطیع می کند و مفهوم یا پاره ای از آن را به عنوان شاهد در نوشته یا سخن خود ذکر و حل می کند.

مثال : ای انسان! ابر و باد و مَه و خورشید و فلک و سایر عوامل طبیعت در کارند تا تو بتوانی نانی به کف آری و به غفلت نخوری.

عبارت اخیر نیز به این سروده سعدی اشاره دارد:

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

۵ . نوگرایی

بکوشیم برای پیام و موضوعِ مورد نظر خود، اشعاری را به کار گیریم که چندان تکراری نباشند؛ بلکه از اشعاری استفاده کنیم که کم تر نوشته و خوانده شده اند؛ به طور مثال، اگر می خواهیم اهمیت نوآوری را بیان کنیم، از این سروده فرخی سیستانی کم تر استفاده نماییم؛ زیرا در اهمیت نوآوری، غالباً از این بیت استفاده می کنند:

فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر

سخن، نو آر که نو را حلاوتی است دگر

می توانیم به جای بیت پیشین، مثلاً این بیت از کلیم کاشانی را که کم تر شنیده و خوانده شده اند، به کار گیریم:

گر متاع سخن امروز کساد است «کلیم»

تازه کن طرز که در چشم خریدار آید

یا چنان چه درباره موضوعی می خواهیم بگوییم که گرچه ما در این زمینه سخن را به پایان برده ایم، هنوز مطالب و سخنان دیگری نیز باقی مانده است، غالباً به این مصراع از سروده سعدی اشاره می کنیم: «به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی» و البته معمولاً از نزد خودمان یک فعلِ «است» نیز در پایان این مصراع می افزاییم. و حال آن که می توانیم مثلاً از بیتهای زیر که به ترتیب از اقبال لاهوری و مولوی و سعدی هستند، استفاده کنیم:

گمان مبر که به پایان رسید کار مُغان

هزار باده ناخورده در رگ تاک است

این سخن را ترجمِه یْ پهناوری

گفته آید در مقام دیگری

بیش از این در نامه نتوانم نوشت

این حکایت را بباید دفتری[۴]

۶ . انتساب شعر

در انتساب اشعار به شاعران، دقت بیش تری ورزیم تا احیاناً شعری را به شاعری نسبت ندهیم که هرگز آن را نسروده باشد. یکی از بهتر