پاورپوینت کامل معناداری و پایداری در یادگیری ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معناداری و پایداری در یادگیری ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معناداری و پایداری در یادگیری ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معناداری و پایداری در یادگیری ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

یادگیری اساس رفتار افراد را تشکیل می دهد از طریق یادگیری فرد با محیط آشنا
می شود، چگونگی بروز عواطف را می آموزد و عقلانیت خویش را توسعه می بخشد. توجه به
«اصول یادگیری» در فعالیت های تربیتی شرط اساسی موفقیت استادان است. با این همه دو
مشکل اساسی برای یادگیری قابل تصور است.

الف) دشوارپذیری یادگیری یا دیریابی آن

ب) زوال آموخته ها یا فراموشی

شکل نخست به این نکته توجه دارد که یاد گرفتن با سختی، تکرار مدام و دشواری صورت
می پذیرد و امری آسان و سهل نیست. مشکل دوم این نکته را به یاد می آورد که علی رغم
دشواری یادگیری، زوال آن به آسانی صورت می ؛یرد و پس از مدتی کوتاه آموخته ها و
آموزه های پیشین از صفحه حافظه آدمی رخت برمی بندد. بر اساس یکی از تحقیقات،
فراگیران معمولاً ۵۰ درصد اطلاعات را پس از یک سال و ۷۵ درصد آن را در مدت ۲ سال
فراموش می کنند و از دست می دهند[۱] برای این که روشن شود چرا یادگیری با دشواری و
دیریابی همراه است، باید این نکته را تبیین و روشن نمود که چرا فراموشی به اسانی
انجام می گیرد.در حقیقت اگر بتوانیم علت نافرجامی یادگیری و زود فراموشی را کشف
کنیم، بهتر می توانیم درباره دشواری یادگیری و چرایی آن تأمل نمائیم. بی هیچ گفتگو،
ما همه چیزها را فراموش نمی کنیم، یا فراموشی همه مطالب در یک سطح زمانی صورت
نمی پذیرد. مثلاً هیچ کس تاریخ تولد خود را هیچگاه از یاد نمی برد؛ یا دست کم با
اندکی مکث و تأمل می تواند آن را به یاد آورد. فراموش نکردن این امر از آن جا صورت
می گیرد که مسأله ای مهم و در زندگی آدمی است و اهتمام بدان، احتمال فراموشی آن را
کاهش داده است.

پس چیزهایی که برای ما مهم است، از ذهن ما زدوده نمی شود و فراموش نمی گردد یا
فراموشی آن دیرتر صورت می گیرد. مفهوم این سخن آن است که اهتمام به یک چیز یادگیری
آن را سهل الوصول تر و آسان می نماید. پس یکی از علل عدم فراموشی مهم بودن یا
اهتمام به مطلب آموختنی است. اما یکی از علل فراموشی بی معنا بودن و نامفهوم بودن
موضوع آموختنی است. هر چیز که مفهوم و معنای آن برای ما روشن و قابل دسترس نباشد،
فراموشی آن به آسانی صورت می پذیرد. مفهوم این گفته آن است که آن چه برای ما معنا و
مفهوم دارد و قابل دسترس تر می باشد، آسان تر قابل یادگیری و آموختن است. مثلاً
آموختن شعری که به زبان مادری نوشته شده است، آسان تر از آموختن شعری است که به
زبان خارجی نگاشته شده است[۲] پس معنادار بودن موضوع، یادگیری را اسان می سازد و
فراموشی را به تأخیر می اندازد.

یکی دیگر از مسایلی که یادگیری را خوشایند و اسان می نماید «زمینه» است. اگر
فراگیری زمینه یادگیری داشته باشد، آموختن به سهولت صورت می پذیرد و فراموشی آن
دیرتر انجام می گیرد. این مثال می تواند «زمینه» را در یادگیری بهتر تبیین کند:
دانشجو زمانی می تواند به کمک برهان نظم خدایابی کند که قبل از آن نظم فراگیر و
حاکم بر جهان را به درستی دریافت کرده باشد. یا زمانی می توان ترجمه متنی را از
دانشجو خواست که قبلاً واژه ها برای وی معنا شده باشد. پس یادگیری اگر همراه با
زمینه باشد آسان تر صورت می پذیرد و فراموشی دیرتر حادث می گردد. یکی دیگر از نکات
اساسی در یادگیری که آن را مقبول طبع و سهل و دشوارناپذیر می سازد «تجربه» یا توجه
به «تجربیات قبلی» است. بدون شک، فهمیدن مطلبی که با تجربه های قبلی فراگیر مرتبط
باشد آسانتر از مطالبی است که هیچگاه ارتباطی با اطلاعات قبلی فراگیر ندارد. همین
نکته است که استادان را موظف ساخته، به قدر امکان و به کمک فراگیران، مطالب تازه
درسی را با تجارب قبلی آنان مرتبط سازند.[۳] برای روشن شدن جایگاه تجربه در
یادگیری، این مثال نامناسب نیست: اگر انسان غیرمتمدنی برای نخستین بار هواپیمایی را
ببیند، به احتمال قوی آن را «پرنده ای عجیب» تصور خواهد کرد. زیرا شناخت و تجربه او
از پرواز تنها مشاهده ی پرواز پرندگان در افق گستره ی آسمان بوده است. از این رو
هواپیما را «پرنده ای عجیب» می یابد.[۴] همین است که گفته اند تجارب قبلی یا احراز
پیش نیازها در یادگیری مهم است از این رو توجه به تجربیات قبلی فراگیر شرط اساسی
موفقیت در کارهائی تربیتی است و استاد هنگام تدریس ابتدا باید تجربیات قبلی
فراگیران را در نظر بگیرد و با طرح سؤال های مختلف سطح اطلاعات و تجربیات قبلی آنان
را دریابد.[۵]

از آنچه گفته شده روشن گردید که سه نکته اساسی در یادگیری قابل عنایت است:

۱ـ زمینه ۲ـ تجربه ۳ـ معنا

زمینه، توانایی بالقوه فراگیر را مورد توجه قرار می دهد. تجربه به اطلاعات پیشین
یادگیرنده نظر می اندوزد و معنا مفهوم مندی موضع یادگیری را به خاطر می آورد اگر در
فرآیند یادیگری این سه نکته فرو انگاشته شود، فراموشی حاصل می شود و یادگیری زائل.

ما در این جا می خواهیم برای پایدار بودن یادگیری و به حداکثر رساندن زمان فراموشی
معنادار بودن موضوع یادگیری را پیگیری نماییم. اگرچه روشن خواهد شد معناداری
یادگیری ارتباط وسیعی با تجربه پیشین و زمینه فراگیر دارد. معنادار بودن یادگیری
چیست؟ آیا ممکن است یادگیری ها بی معنا باشد؟ معنادار کردن یادگیری چگونه حاصل
می شود؟ و فوائد و آثار آن کدام است؟

در آغاز باید گفت فراگیر ممکن است یک مطالب را به دو نحو بیاموزد:

الف) تمام توجه خویش را به حفظ کردن مطلب، معطوف کند و بدون آن که بتواند مطلب جدید
را به آموخته ها و دانسته های پیشین مرتبط سازد، فقط آن را حفظ نماید. مانند حفظ
کردن مفاهیم جزیره، قاره و… در جغرافیا، یا امکان، وجوب، عله العلل و… در
معارف. این یادگیری، یادگیری عادی است.

ب) فراگیر بکوشد آنچه را که می آموزد به دانسته ها و آموخته های قبلی ارتباط دهد و
این در صورتی است که معلومات قبلی خویش را به یاد آورد و بین آن و مطلب جدید پلی از
ارتباط بسازد. در این صورت می گوئیم یادگیری او یادگیری معنادار است.[۶] به عنوان
نمونه اگر به فرایگر گفته شود «دو علت تامه نمی توانند معلولی واحد داشته باشند» در
این صورت یا فراگیر تنها این عبارت را حفظ می کند و آن را به تجربه ها و
اندوخته های پیشین هیچ ربطی نمی دهد، یا اساساً هیچ تجربه و آموخته پیشین ندارد که
بتواند این گزاره را بر آن مبتنی و مرتبط سازد. این یادگیری، یادگیری عادی و
بی معناست. یا آن که فراگیر در فهم این گزاره، آموخته های پیشین خود را حاظر می کند
و با تجارب و اندوخته هایی که از علت، علت تامه، معلول و مفهوم امتناع (نمی تواند)
دارد، این گزاره را با آن مرتب طمی سازد و از این رو آسان تر به درک آن نائل می شود
و دیرتر آن را به فراموشی می سپارد. در این صورت می گوئیم یادگیری، یادگیری معنادار
است.

قبل از آن که بخواهیم فرآیند معناداری یادگیری را بیان کنیم، بهتر است به برخی از
اثار و فوائد آن اشاره شود:

۱ـ یادگیری معنادار عمق و دقت اندیشی را برمی انگیزاند.[۷]

۲ـ فرد را برای یادگیری امور تازه آماده می سازد.[۸]

۳ـ احتمال فراموشی کاهش می پذیرد یا فراموشی دیرتر صورت می گیرد.[۹]

۴ـ یادگیری جنبه اکتشافی خواهد یافت.[۱۰]

۵ـ یادگیری معنادار مولد انگیزه و مؤثرترین راه ایجاد انگیزش است.[۱۱]

دیوید آزوبل واضع نظریه یادگیری معنادار کلامی است. برای این که نظریه او بهتر
تبیین شود باید چند اصطلاح تشریح گردد.

الف) ساخت شناسی (سازمان دادن تجارب)

ب) معنا و معناداری یادگیری

ج) پیش سازمان دهنده

ساخت شناسی یعنی مجموعه ای از اطلاعات، مفاهیم، اصول و تعمیم های سازمان یافته ای
که فرد قبلاً در یکی از رشته های دانش آموخته است و بر دانش های کلی وعمده فرد در
زمینه مخصوص علمی و تحصیلی، یاد بر دانش فعلی یاد گیرنده در یکی از رشته های خاص
دلالت می کند. برای پی بردن به اهمیت ساخت شناختی باید گفت که تغییرات مهم در رفتار
آدمی یک شبه ایجاد نمی شود. تغییرات در شیوه های تفکر، عادات اساسی، اعمال و کردار،
نگرش ها و… به تدریج ایجاد می شود. چونان که ظرف یک روز یا یک هفته و یک ماه
قطرات آب تأثیر قابل توجهی بر سنگ نم نهد ولی در طول سال ها، فرسایش و تغییر کاملی
در آن ایجاد می کند. به همین صورت با تراکم تجارب ]یادگیری و[ تربیتی، تغییرات
مشهود اندک اندک در یادگیرنده ایجاد می شود. برای آن که فعالیت ها و تجارب تربیتی
]و آموزش[ اثر متحد و قابل قبولی بر یاد گیرنده بگذارد، باید به نحو منطقی تنظیم
شوند، از این رو سازمان دادن تجارب یادگیری مسأله[۱۲] مهمی در آموزش است حال
می گوئیم بنابر نظریه آزوبل ساخت شناختی هر فرد به صورت یک هرم فرضی درست شده است
که در آن کلی ترین مسائل و مفاهیم در رأس هرم قرار دارند و مطالبی که از جامعیت
کمتری برخوردارند، در میانه هرم و بیشترین مقدار اطلاعات جزئی و دانش واقعیت های
مشخص در قاعده هرم واقع اند.

وقتی که اطلاعات و یادگیری های فرد در یک زمینه تح