پاورپوینت کامل شهود مرتبه ای فراتر از عقل ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهود مرتبه ای فراتر از عقل ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهود مرتبه ای فراتر از عقل ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهود مرتبه ای فراتر از عقل ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

۵

کانت در کتاب مقدمه ای بر مابعد الطبیعه آینده این پرسش را مطرح می کند که: آیا
مابعدالطبیعه ممکن است؟ پاسخش به این پرسش منفی است. او در نفی مابعدالطبیعه دلایلی
می آورد که مبتنی بر ویژگی هایی در حوزه معرفت بشری است. به عقیده او شناخت با مکان
و زمان (Speace and tim) حاصل می شود، زیرا جهان مرکب از ۲ عامل است: اشیا و
تغییراتی ه در اشیا پدید می آید. برای انسان، اشیا بدون مکان غیرقابل فهم است، چرا
که همه چیز را در مکان می بیند. نمی توان گفت آن ها در ذات خود چگونه اند. برای
پاسخ به این پرسش، باید به سطوح بتر معرفت دست یافت و قبای مکان را از ظاهر اشیا
برداشت. از سوی دیگر، تغییر در اشیا مستلزم زمان است. هیچ تغییری بدون زمان ممکن
نیست، زمان نباشد، تغییر نیست. به علاوه کانت معتقد است زمان و مکان واقعیت های
خارجی نیستند؛ بلکه حالت هایی هستند آفریده ذهن ما تا بتوانیم حقایق را ادراک کنیم.
از آنجا که زمان و مکان، اموری ذهنی هستند، وجودی منفک از موضوع خود ندارند و چن
همه اشیا، در مکان و زمان هستند، آنچه می بینیم نمود Phenomenon و عرض است.اشیا به
صورتی که هستند اشیا فی نفسه (Noumena) همیشه از چنگمان می گریزند، طوری که هرگز
نمی توانیم به حقیقت نهایی دست یابیم.اگر مابعدالطبیعه تلاشی برای شناخت حقیقت
نهایی، یعنی اشیای فی نفسه است، باید گفت امری محال است. خلاصه این که به عقیده
کانت، پرداختن به مابعدالطبیعه «بحث بی حاصل» است.

اقبال با این نظر که زمان و مکان، خارج از ذهن نیستند، کاملاً موافق است. به نظر او
نه خلاء قائم به ذاتی که اشیا در آن قرار گرفته باشند وجود دارد و نه هیچ زمان قائم
به ذات، که به صورت خطی فرض می شود که بر آن حرکت می کنیم. او نیز مثل کانت زمان و
مکان را ذهنی می داند، ولی کانت از ذهنی بودن زمان و مکان نتیجه می گرفت که همه
آگاهی های ما فقط از نمودهاست، یعنی از اشیا آنچنان که به چشممان می آیند. با این
حال، اقبال درباره امکان پذیر بودن معرفت از اشیای فی نفسه؛ با کانت اختلاف نظر
پیدا کرد. در بازسازی اندیشه می گوید: «نظر کانت درباره شیء فی نفسه و شیء آن گونه
که به چشممان می آید، ویژگی پرسش او را در این باره که آیا مابعدالطبیعه امکان پذیر
است، به مقدار زیاد معلوم می دارد». تا آنجا که این امر به سطح متعارف تجربه مربوط
می شود، نظر کانت صحیح است، ولی پرسش این است که «آیا سطح متعارف تجربه تنها سطحی
است که از آن معرفت حاصل می شود». اقبال به خلاف کانت معرفت و شناخت را تنها به یک
سطح محدود نمی کند.

موضوع مهم این استکه زمان و مکان بر حسب مراحل و درجات مختلف وجود تغییر می یابند.
زمان و مکان، آن طور که کانت تصور می کرد، حالات ثابت و نامتغیر نیستند که کل شناخت
و معرفت ما در آن ها قالب بندی و معین شده باشد. این حالات با توجه به این که نسبت
به ما بالاتر یا پایین تر باشند، معنای تازه ای به خود می گیرند. در نتیجه مرحله ای
از تجربه می توان وجود داشته باشد که در آن نه مکان باشد و نه زمان.

زمان و مکان که کانت آن ها را قالب هایی برای هر تجربه می دانست، مفهومی ثابت
ندارند و با افزایش یا تقلیل نیروهای روانی تغییر می یابند. این امر امکان وجود
سطوح دیگری از تجربه را متفاوت با سطح متعارف تجربه مکانی زمانی (Spaatio –
temporal) که کانت معرفت را بدان محدود می کند، ارائه می دهد. پیداست که اگر تجربه
فقط از نوع متعارف باشد یا مرحله نهایی هر تجربه ای ملاک قرار گیرد، مابعدالطبیعه
امکان پذیر نخواهد بود. باید پذیرفت این امر تنها در صورت وجود دیگر سطوح تجربه
میسر است، تجاربی که ماهیت حقیقت و واقعیت را چنان که هست، رها از تعینات مکانی،
زمانی آشکار می کنند.

اقبال معتقد است علاوه بر سطح متعارف تجربه، سطح دیگری نیز وجود دارد و آن تجربه ای
است که از شهود حاصل می شود. این تجربه ای است منحصر به فرد و خاص خود و اصولاً
متفاوت با دیگر انواع تجربه با ادراک ]حسی[ (Perceprion) فرق دارد و با اندیشه و
تفکر نیز متفاوت است. در شهود از مضیق زمان و مکان درمی گذریم، زیرا حقیقتی را بر
ما عیان می کند که نه ادراک می تواند آن را فهم کند نه اندیشه.

ویژگی های تجربه حاصل از شهود عبارتند از:

۱ـ حقیقت واقعی را بر ما آشکار می کند، زیرا تجربه ای است بی واسطه درباره حقیقت و
چون بی واسطه است، به ادراک شباهت دارد. حقیقت مطلق با تجربه شهودی بی واسطه فهم می
شود و با آن به شناخت خدا نایل می شویم. «درست همان طور که به دیگر مدرکات پی
می بریم» در اینجا شناخت و معرفت، مستقیم است. بنابر این، شهود با اندیشه در تقابل
قرار می گیرد. معرفت حاصل از اندیشه، همیشه غیرمستقیم و با واسطه است. در فکر، هیچ
ادراک مستقیم درباره مدرک وجود ندارد. معرفتی که به مدد اندیشه حاصل شود، همیشه
استنباطی (inferential) باقی می ماند، ولی در شهود، مدرک معرفت به طور بی واسطه و
آنی درک می شود. «خدا وجودی با ماهیت ریاضی نیست، یا دستگاهی از مفاهیم مختلف نیست
که با یکدیگر ارتباط متقابل داشته باشند و به همین سبب، ربطی به تجربه پیدا نکند».
او وجودی است با عینیت ملموس، مشهود مانند ادراک ]حسی[ است که یافته هایی برای
معرفت فراهم می آورد. انوار حضور الهی مستقیماً بر قلب می تابد و از این راه است که
«او» بی واسطه مشهود می شود.

در این باره، مشهود را نباید صرفاً در همان سطحی نگریست که به ادراک نظر می کنیم.
مشهود با ادراک تفاوت دارد. در ادراک، احساس نقش مهمی ایفا می کند. ادراک بدون
احساس وجود ندارد. همه ادراکات ما به واسطه اندام های حسی امکان پذیر می شوند، ولی
احساس در تجربه شهودی به معنای حس مبتنی بر فیزیولوژی که امروزه در جهان متداول
است، نقشی ایفا