پاورپوینت کامل پرسمان;در محضر استاد شهید مطهری ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرسمان;در محضر استاد شهید مطهری ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرسمان;در محضر استاد شهید مطهری ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرسمان;در محضر استاد شهید مطهری ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

ایا تنها دین حق اسلام است و عمل غیر مسلمان مقبول نیست؟

این سئوال در میان طبقات مختلف جامعه از جاهل و عالم، بیسواد و تحصیل کرده،
دانشگاهی و غیر دانشگاهی مطرح بوده است و امروزه به خصوص در سطح دانشگاه ها دوباره
مطرح گردیده است.که ایا اعمال خیر افراد غیر مسلمان مقبول است یا غیر مقبول؟ اگر
مقبول است پس چه فرق می­کند که انسان مسلمان باشد یا نباشد، عمده این است که در
دنیا کار خیر کند، فرضاً مسلمان نبود یا هیچ دینی نداشت زیانی نکرده است؛ اگر غیر
مقبول است و یکسره پوچ و باطل و اجر و پاداشی نزد خدا ندارد با عدل الهی چگونه
سازگار است؟

عین این پرسش از نظر تشیع نیز در دایره اسلام می­تواند مطرح شود: ایا عمل مسلمان
غیر شیعه مقبول درگاه الهی است یا پوچ و باطل است؟ اگر مقبول درگاه الهی است پس چه
فرق می­کند انسان مسلمان شیعه باشد یا مسلمان غیر شیعه، عمده این است که انسان
مسلمان باشد، فرضاً شیعه نبود و ولایت اهل البیت را نداشت زیانی نکرده است، و اگر
مقبول نیست با عدل الهی چگونه سازگار است؟ قبل از جواب تفصیلی به این سئوال پاسخی
اجمالی به سئوال دیگری نیز لازم است که ایا دینی غیر از دین اسلام مقبول است و یا
دین مقبول منحصر به اسلام است؟ در پاسخ به این دو سئوال دیدگاه شهید مطهری را از
نظر شما خواننده محترم به خصوص استادان محترم درس معارف اسلامی می­گذرانیم.

درباره این مسأله اجمالاً باید گفت: که دین حق در هر زمانی یکی بیش نیست و بر همه
کس لازم است از آن پیروی کند. این اندیشه که میان برخی از مدعیان روشنفکری، اخیراً
رایج شده است که می­گویند همه ادیان آسمانی از لحاظ اعتبار در همه وقت یکسانند
اندیشه نادرستی است. البته میان پیامبران خدا اختلاف و نزاعی وجود ندارد و پیامبران
خدا همگی به سوی یک هدف و یک خدا دعوت می­کنند. ولی این سخن به معنی نیست که در هر
زمانی چندین دین حق وجود دارد و طبعاً انسان می تواند در هر زمانی هر دین را که
می خواهد بپذیرد؛ برعکس، معنای این سخن این است که انسان باید همه پیامبران را قبول
داشته باشد و بداند که پیامبران سابق مبشّر پیامبران لاحِق خصوصاً خاتم و افضلشان
بوده اند و پیامبران لاحق مصدّق پیامبران سابق بوده اند؛ پس لازمه ایمان به همه
پیامبران این است که در هر زمانی تسلیم شریعت همان پیامبری باشیم که دوره او است و
قهراً لازم است در دوره ختمیه به آخرین دستورهایی که از جانب خدا به وسیله آخرین
پیامبر رسیده است عمل کنیم و این، لازمه اسلام، یعنی تسلیم شدن به خدا و پذیرفتن
رسالت های فرستادگان او است.

برخی از مردم زمان ما طرفدار این فکر شده اند که برای انسان کافی است که خدا را
بپرستد و به یکی از ادیان آسمانی که از طرف خدا آمده است انتساب داشته باشد،
دستورهای آن را بکار بندد، شکل دستورها چندان اهمیتی ندارد؛ حضرت مسیح هم پیغمبر
است، حضرت محمد هم پیغمبر است، اگر طبق آئین مسیح عمل کنیم و هفته ای یکبار به
کلیسا برویم صحیح است و اگر هم طبق آئین حضرت خاتم الانبیاء عمل کنیم و هر روزی پنج
بار نماز بگزاریم درست است. اینان می­گویند مهم این است که انسان به خدا ایمان
داشته باشد و طبق یکی از برنامه های خدایی عمل کند.

جرج جرداق صاحب کتاب «الامام علی(ع)» و جبران خلیل جبران نویسنده معروف مسیحی
لبنانی و افرادی مانند آنان دارای چنین ایده ای می­باشند. این دو نفر نسبت به حضرت
رسول اکرم(ص) و حضرت امیر ـ و مخصوصاً حضرت امیر ـ مانند یک مومن معتقد به آن ها
سخن می­گویند. بعضی می­پرسند چگونه این افراد با وجود اعتقاد به امیرالمومنین(ع) و
پیغمبر اکرم(ص) باز هم مسیحی هستند؟ اینها اگر راستگو بودندف مسلمان شده بودند؛ چون
مسلمان نشده اند پس معلوم می­شود زیر کاسه، نیم کاسه ای است، نیرنگ می­زنند؛ پس
اینها در اظهار علاقه و عقیده به پیغمبر و علی صداقت ندارند.

پاسخ این است که اینان در اظهار علاقه و عقیده شان به پیغمبر و امیرالمؤمنین صداقت
ندارند، اما طرز تفکر خاصی در التزام به ادیان دارند. این افراد عقیده دارند که
انسان به دین خاصی ملزم نیست، هر دین از ادیان را داشته باشد کافی است لهذا اینان
در عین مسیحی بودن، خود را دوستدار و مقرّب نزد علی(ع) می­دانند و حتی معتقدند که
حضرت نیز همین ایده آنان را داشته است. جرج جرداق می­گوید: «علی بن ابی طالب ابا
دارد از اینکه بر مردم لازم کند که حتماً دین خاصی را بپذیرند.»

ولی ما این ایده را باطل می­دانیم. درست است که در دین، اکراه و اجباری نیست:
«لااکراه فی الدین»[۱]ولی این سخن به این معنی نیست که دین خدا در هر زمانی متعدد
است و ما حق داریم هر کدام را که بخواهیم انتخاب کنیم. چنین نیست؛ در هر زمانی یک
دین حق وجود دارد و بس؛ هر زمان پیغمبر صاحب شریعتی از طرف خدا آمده و مردم موظف
بوده اند که از راهنمایی او استفاده کنند و قوانین و احکام خود را چه در عبادات و
چه در غیر عبادات از او فرا گیرند تا نوبت به حضرت خاتم الانبیاء رسیده است. در این
زمان اگر کسی بخواهد بسوی خدا راهی جوید باید از دستورات دین او راهنمایی بجوید.

وَ مَن یبتَغِ غَیرَ الاِسلامِ دینا فَلَن یقبَلَ مِنهُ وَ هُوَ فی الاخِرهِ مِنَ
الخاسِرینَ.[۲]

« و هر کس غیر از اسلام دینی بجوید هرگز از او پذیرفته نشود و او در جهان دیگر از
جمله زیانکاران خواهد بود.»

اگر گفته شود که مراد از اسلام، خصوص دین ما نیست بلکه منظور تسلیم خدا شدن است؛
پاسخ این است ک البته اسلام همان تسلیم است و دین اسلام همان دین تسلیم است ولی
حقیقت تسلیم در هر زمانی شکلی داشته و در این زمان شکل آن همان دین گرانمایه ای است
که به دست حضرت خاتم الانبیاء ظهور یافته است و قهراً کلمه اسلام بر آن منطبق
می­گردد و بس. به عبارت دیگر لازمه تسلیم خدا شدن پذیرفتن دستورهای او است و روشن
است که همواره به آخرین دستور خدا باید عمل کرد و آخرین دستور خدا همان است که
آخرین رسول او آورده است.

دو طرز تفکر

معمولاً کسانی که داعیه روشنفکری دارند با قاطعیت می­گویند هیچ فرقی میان مسلمان و
غیرمسلمان، بلکه میان موحّد و غیر موحّد نیست؛ هر کس عمل نیکی انجام دهد، خدمتی از
راه تأسیس یک موسسه خیریه و یا یک اکتشاف و اختراع و یا از راه دیگر انجام دهد،
استحقاق ثواب و پاداش از جانب خداوند را دارد.

می­گویند خداوند عادل است و خدای عادل میان بندگان خود تبعیض نمی­کند؛ برای خداوند
چه فرق می­کند که بنده اش او را بشناسد یا نشناسد؛ به او ایمان داشته باشد یا
نداشته باشد؛ خداوند هرگز به خاطر اینکه یک بنده ای با او رابطه آشنایی و دوستی
ندارد، عمل نیک آن بنده را نادیده نمی­گیرد و اجر او را ضایع نمی­گرداند؛ و به طریق
اولی اگر بنده ای خدا را بشناسد و عمل نیک انجام دهد ولی فرستادگان او را نشناسد و
با آنها رابطه آشنایی و پیمان دوستی نداشته باشد خط بطلان روی عمل نیک او نمی­کشد.

نقطه مقابل اینها دسته دیگری هستند که تقریباً همه مردم را مستحق عذاب می­دانند و
برای کمتر انسانی عمل مقبول و فرجام نیک معتقدند. اینها یک حساب ساده ای دارند،
می­گویند مردم یا مسلمانند و یا غیر مسلمان، غیر مسلمان ها که تقریباً سه ربع مردم
جهان را تشکیل می­دهند به این جهت که مسلمان نیستند اهل دوزخند؛ مسلمانان نیز یا
شیعه اند و یا غیر شیعه؛ غیر شیعه که تقریباً سه ربع مجموع مسلمانان را تشکیل
می­دهند به این جهت که شیعه نیستند اهل دوزخند؛ شیعیان نیز اکثریتشان ـ در حدود سه
ربع ـ تنها اسم تشیع دارند و اقلیتی از آن ها به اولین وظیفه خود که «تقلید» از یک
مجتهد است آشنا هستند تا چه رسد به سایر وظائف که صحت و تمامیت آنها موقوف به این
وظیفه است؛ اهل تقلید هم غالباً اهل عمل نیستند. علی هذا بسیار اندکند کسانی که اهل
نجات می­باشند.

منطق سوم

در اینجا منطق سومی هست و آن منطق قرآن کریم است. قرآن کریم در این مسأله به ما
فکری مغایر با آن دو فکر می­دهد که کاملاً مخصوص قرآن است. نظر قرآن نه با اندیشه
گزاف روشنفکر مآبان ما تطبیق دارد و نه با تنگ نظری خشک مقدسان ما. نظر قرآن بر
منطقی خاص استوار است که پس از وقوف بر آن هر کسی اعتراف می­کند که سخن صحیح در این
زمینه جز آن نیست و این مطلب ایمان ما را به این کتاب شگفت و عظیم زیاد می­کند،
می­رساند