پاورپوینت کامل در امتداد فتح;دلایل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در امتداد فتح;دلایل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در امتداد فتح;دلایل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در امتداد فتح;دلایل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

۶۶

اشاره: سوم خردادماه سالروز حماسه آزادسازی خرمشهر و یادآور رشادت های شهیدان راه
حق این اسطوره های ایمان و گل واژه های ایثار و تجلی گر شهامت های ایثارگران در
دفاع از کیان میهن اسلامی است که ضمن گرامیداشت این روز باشکوه به بیان مطالبی
پیرامون این حادثه مهم در قالب ۱۲ پرسش و پاسخ می پردازیم.

۱. پس از گذشت مدتی از اشغال مناطقی از ایران توسط عراق، آ‎زاد سازی های پی در پی
این مناطق تا آزادی خرمشهر را شاهد بودیم. چه تحولاتی در داخل کشور رخ داد که منجر
به قدرت گرفتن نیروهای نظامی برای بیرون راندن ارتش اشغالگر شد؟

ابتدا باید اوضاع داخلی ایران را در نیمه دوم سال ۱۳۵۹ و نیمه اول سال ۱۳۶۰ ترسیم
کرد. در اینجا محورهای زیر قابل توجه است:

الف- تجاوز عراق و انعکاس داخلی آن که ناشی از این تجاوز بود.

ب – وجود گروه های مختلف مسلح از جمله مجاهدین خلق، پیکار، چریک های فدایی اقلیت،
حزب دموکرات، حزب توده و … در صحنه سیاسی داخلی.

ج- وجود تشکیلاتی که تحت عنوان دفتر هماهنگی های مردمی ریاستجمهوری فعالیت داشتند
و همچون بنی صدر در آستانه پیروزی انقلاب از خارج به ایران آمده بودند.

د- از آبان ماه ۱۳۵۹ وقتی عراق در اثر مقاومت رزمندگان به اهداف خود دست نیافت و
زمین گیر شد، بنی صدر با استفاده از این موقعیت، به منظور کسب برتری سیاسی در داخل،
دو عملیات را در جبهه های جنوب رهبری کرد: عملیات نصر در ۱۵ دی ماه ۱۳۵۹ و عملیات
توکل در ۲۰ دی ماه ۱۳۵۹.

عملیات نصر از دو محور جاده اهواز – خرمشهر و سوسنگرد و در سه مرحله به منظور
بیرون راندن دشمن از حد فاصل سوسنگرد تا غرب اهواز، خرمشهر تا رسیدن به خط مرزی و
در صورت امکان تصرف تنومه، با سه تیپ و سه گردان به اجرا درآمد ولی به علت عدم
برآورد صحیح از توان نیروهای خودی و دشمن، این عملیات نه تنها موفقیتی در برنداشت،
بلکه موجب شد شهر هویزه نیز که قبل از عملیات در دست نیروهای خودی بود، به تصرف
دشمن درآید.

در عملیات توکل نیز که در جاده خرمشهر – آبادان و جاده آبادان – اهواز (سلمانیه
– مارد) با یک تیپ تقویت شده و یک گروه رزمی تانک و دو گروهان انجام شد، موفقیتی
نصیب نیروهای خودی نشد و خسارت های زیادی نیز به آنها وارد آمد.

ه‍- پس از این، بنی صدر برای کسب برتری سیاسی به طور آشکار به منازعات داخلی دامن
زد و روابط سیاسی خود را با نیروهای مخالف جمهوری اسلامی به ویژه سازمان مجاهدین
خلق و حزب دموکرات کردستان و سایر گروه های سیاسی و نظامی تحکیم بخشید. این مسئله
از ۱۴ اسفند ماه ۱۳۵۹به صورت علنی شروع شد و در ۳۰ خرداد ماه به اوج خود رسید، که
منجر به برکناری بنی صدر از فرماندهی کل قوا و رد کفایت سیاسی وی در مجلس شورای
اسلامی شد. بنی صدر، نه تنها در عرصه جناح بندی داخلی ناموفق بود، بلکه در عرصه جنگ
و وظایف مربوط به فرماندهی کل قوا نیز، راه به جایی نبرد. در مجموع نقش و موضع
بنی صدر در برابر تجاوزات عراق را می توان این گونه بررسی کرد:

الف- عدم استقبال از مقاومت و مقابله نیروهای مردمی و جلوگیری از شکل گیری نیروهای
انقلابی همچون سپاه در روند مقاومت.

ب- تکیه بر نیروهای کلاسیک و کسانی که ادعای تخصص نظامی داشتند و حتی استفاده از
نیروهای بدنام و کودتاگر نظامی و ایجاد تأخیر در روند سازمان دهی انقلابی.

ج- بهره برداری از اقدامات نیروهای نظامی کلاسیک به منظور کسب پیروزی های سیاسی در
جبهه بندی های سیاسی داخلی.

با فرار بنی صدر و بر طرف شدن موانع پیوند نیروهای ارتش و سپاه و دلسوزی
نیروهای انقلابی، شرایط داخلی برای طرح ریزی عملیات های آزاد سازی فراهم شد و با
عملیات های بزرگ ثامن الائمه، طریق القدس، فتح المبین و بیت المقدس، مناطق اشغالی
جنوب کشور از جمله خرمشهر آزاد شد. در حالی که به دلیل سوء استفاده های رژیم گذشته
از ارتش و قرار دادن آن در مقابل مردم تا پیش از سال ۱۳۵۷، ارتش ایران در حد بسیار
بالایی کارآیی خود را از دست داده بود.

۲. سازمان ملل در قبال پیروزی های ایران چه واکنشی بروز داد. آیا در رفتار آن
تغییراتی حاصل شد؟

پس از پیروزی های بزرگ ایران در عملیات های فتح المبین و بیت المقدس، شورای امنیت
پس از ۲۲ماه، سکوت خود را شکست. در واقع، در این ۲۲ماه فرصتی برای عراق بود تا به
تحکیم مواضع خود بپردازد. ولی پس از اجرای دو عملیات فتح المبین و بیت المقدس و از
بین رفتن برتری نظامی عراق، شورای امنیت قطعنامه ۵۱۴ را در ۲۱ تیر ماه ۱۳۶۱ تصویب
کرد و در آن خواستار آتش بس و عقب نشینی دو کشور به مرزهای بین المللی شد، در حالی
که قبل از آن و پس از آزادسازی خرمشهر، صدام حسین اعلام کرده بود که به مرزهای
بین المللی عقب نشینی می کند.

۳. پس از پیروزی ایران در عملیات های فتح المبین و بیت المقدس، عراق از برخی مناطق
اشغال شده در جبهه میانی عقب نشینی کرد این اقدام عراق را چگونه ارزیابی می کنید؟

عراق بازگشت خود به مرزهای بین المللی را مطرح کرد و آتش بس را در مرحله بعدی قرار
داد و بدون آن که منتظر جواب ایران باشد، به سرعت، بخشی از نقاط اشغال شده را تخلیه
کرد. البته برخی مناطق استراتژیک غرب کشور همچون ارتفاعات میمک، قصرشیرین و
قلاویزان در اشغال عراق باقی ماند و شهرهای قصرشیرین، سومار، مهران و … همچنان
زیر دید و تیر دشمن بود. در حقیقت، عملیات بیت المقدس، عراق را وادار به عقب نشینی
سراسری کرد و ناچار به اقداماتی دست زد تا سه نقطه ضعف عمده خود را بپوشاند:

الف- با اتخاذ خطوط پدافندی مناسب متکی به عوارض طبیعی در نوار مرزی از فکه به
بالا، رخنه پذیری خود را منتفی کرد.

ب- طول خطوط پدافندی خود را کاهش داد.

ج- موجب صرفه جویی در نیرو و در نتیجه، ایجاد نیروی احتیاط متحرک در سپاه ها شد.

در این مرحله از جنگ، عراق خواستار کوشش های میانجی گرانه شد.

۴. آیا مواضع سیاسی و نظامی عراق در آغاز جنگ تفاوتی با مواضع این رژیم بعد از روند
آزاد سازی داشت؟

در اطلاعیه شورای فرماندهی عراق در اولین روز حمله این کشور به ایران آمده است: «
… اگر تاکتیک نظامی و امنیت ارتش عراق ایجاب کند که در سرزمین های اشغالی بمانیم،
آن را تحت اشغال قرار خواهیم داد.»

همچنین، صدام حسین قطعنامه ۱۹۷۵ الجزایر را پاره کرد و آن را یک طرفه ملغی
اعلام نمود.

در این حال سخنگوی رژیم عراق سه شرط را برای پایان دادن به جنگ اعلام کرد:

۱. احترام ایران به حاکمیت عراق در محدوده خاک ایران؛

۲. شناسایی حقوق قانونی عراق بر شط العرب؛

۳- باز پس دادن سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی.

عراق همچنین میانجی گری کشورهای عربی را برای پایان دادن به جنگ شدیداً رد کرد.

ولی عراق پس از آن که در دو هفته اول جنگ واقعیت ها را درک کرد و نتوانست به
اهداف قابل توجهی دست یابد، اعلام کرد که حاضر است آتش بس یک طرفه اعلام کند؛ در
حالی که توانی برای عملیات نداشت و برخی مناطق ایران را در تصرف داشت.

۵. آیا آزادسازی مناطق اشغالی، به ویژه باز پس گیری خرمشهر، در تحولات سیاسی منطقه
و روند جنگ، تأثیر قطعی داشته است؟

بلی، این تأثیرات را می توان چنین ذکر کرد:

الف- دنیا، توان نظامی ایران و ظهور یک قدرت نظامی جدید به نام سپاه را باور کرد.

ب- نیروهای خودی ابتکار عمل سیاسی و نظامی را در دست گرفتند و توازن سیاسی و نظامی
به سود ایران تغییر کرد. کیسینجر، نظریه پرداز سیاست خارجی آمریکا، پس از پیروزی
ایران در عملیات بیت المقدس، گفت: «اگر عراق جنگ را برده بود، امروز نگرانی و وحشت
در خلیج فارس نبود و منافع ما در منطقه به آن اندازه که اینک در خطر قرار دارد،
دچار مخاطره نبود و این به نفع ما است که هر چه زود تر آتش بس برقرار کنیم.»

ج- روند آزادسازی ثابت کرد که شکل جدیدی از طراحی های نظامی ، الهام گرفته از
انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی(ره) به ثمر رسیده است.

د- شکست سیاسی و نظامی عراق در استراتژی و تاکتیک نمایان شد.

ه– عراق، برگ برنده خود را برای تحمیل هر نوع خواسته نامشروع به ایران از دست داد.

۶. چرا ایران پس از آزادی خرمشهر و ایجاد شرایط مناسب برای صلح، باز هم به جنگ
ادامه داد و وارد خاک عراق شد؟

اگر صلح را مجموعه ای از آتش بس، نحوه و شرایط آن، عقب نشینی و نحوه شرایط آن،
تعیین متجاوز، تأمین خسارت های وارده و … بدانیم، باید گفت که در آن زمان
هیچ گونه پیشنهاد صلحی ارائه نشد و شورای امنیت و دیگران تنها آتش بس را توصیه
می کردند. در آن زمان طرحی که متضمن صلح واقعی باشد و مثلاً شناسایی متجاوز و
پرداخت غرامت را نیز شامل شود وجود نداشت و پیشنهادهای ارائه شده تنها در حد آتش بس
و مذاکره طرفین بود، که این امر با توجه به پشتیبانی بین المللی از عراق هیچ گاه
نمی توانست شرایط ایران را برای یک صلح شرافت مندانه تحقق بخشد. به این ترتیب ایران
دلایل منطقی و عقلانی برای ادامه جنگ داشت. این دلایل عبارت بودند از:

الف- شناسایی و تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت از سوی عراق که این شرایط مورد قبول
رژیم عراق و سازمان های بین المللی نبود.

ب- مرزهای ایران تأمین نداشت. نقاطی در شلمچه، طلائیه و طول مرز از فکه تا قصرشیرین
در اشغال عراق بود. شهرهای سومار، نفت شهر و مهران عملاً در اشغال دشمن بود. امکان
آزادسازی این نقاط از راه مذاکره، غیرمعقول به نظر می رسید و راهی جز ادامه جنگ
وجود نداشت.

ج- در حالی که نیروهای خودی رویِ دور پیروزی قرار داشتند، توقف در جنگ و چانه زنی
در پشت میز مذاکره برای آزادی نقاط مرزی آزاد شده، صحیح نبود.

د- شهرهای آزاد شده همچون خرمشهر به علت حضور دشمن در شلمچه همچنان مورد تهدید بود.

ه– توانایی کمّی ارتش عراق اگر چه در طول جنگ آسیب دیده بود، ولی نه تنها کاملاً
ترمیم شده بلکه افزایش هم یافته بو