پاورپوینت کامل جریان شناسی سیاسی مخالفان مشارکت حداکثری در نهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان شناسی سیاسی مخالفان مشارکت حداکثری در نهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان شناسی سیاسی مخالفان مشارکت حداکثری در نهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان شناسی سیاسی مخالفان مشارکت حداکثری در نهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۵۸

به رغم پذیرش تفکیک قوای سه گانه حاکم بر کشور در قانون اساسی جمهوری اسلامی، بخش
عمده قدرت نظام در اختیار رییس قوّه مجریه است. رییسجمهور در رأس قوّه مجریه،
مسئول مستقیم هیأت وزیران است که به صورت مستقیم از سوی ملت ایران انتخاب می شود.

انتخابات ریاستجمهوری و برگزیدن رییس قوّه مجریه در جامعه ایران، نسبت به سایر
انتخاب ها، فراگیرتر است، زیرا حس گزینش ملی و اسلامی شهروندان در انتخابات
ریاستجمهوری، انتخاب مستقیم تنها یک نفر از سوی اکثریت ملت را رقم می زند؛ اما در
سایر عرصه های انتخاباتی وضع به گونه دیگری است.

بر این اساس، میزان اقبال عمومی ملت و نوع مشارکت(حداکثری یا حداقلی) آنها در
انتخابات ریاستجمهوری دوره نهم، بسیار سرنوشت ساز و از اهمیت بالایی برخوردار
است. نوع و میزان رغبت و اقدام مردم در این عرصه از انتخابات بیانگر موارد زیر
خواهد بود:

۱. میزان دلبستگی مردم به نقش آفرینی در سرنوشت خویش

۲. میزان پایگاه مردمی، مقبولیت و مشروعیت نظام

۳. میزان اقتدار ملی و ضریب امنیت و بازدارندگی دفاعی

واضح است که هر چه استقبال مردم در انتخابات ریاستجمهوری در سطح و میزان
بالایی باشد، هر یک از پیامدها و آثار سه گانه مورد اشاره نیز در مرتبه بالایی قرار
خواهد گرفت و از این طریق وفاداری مردم به نظام جمهوری اسلامی، اثبات خواهد شد.

بر این اساس، در صورت تأیید صلاحیت هر یک از نامزدهای انتخابات از سوی نهادهای
نظارتی، آنچه اهمیت و اولویت اساسی دارد، حضور حداکثری مردم در پای صندوق های رأی و
انتخاب هوشمندانه رییسجمهور از سوی آحاد شهروندان است. با وجود این، از قراین و
شواهد و نوع موضع گیری برخی بازیگران عرصه سیاست چنین برمی آید که منافع آنها در
گرو تحقق مشارکت حداقلی مردم تأمین و استمرار می یابد. در این نوشته سعی خواهد شد
در حد ضرورت، این پدیده سیاسی بررسی شود.

خاستگاه مخالفان مشارکت حداکثری

سیاست یکی از جنبه های اجتماعی زندگی و مشغله های مرتبط با سرنوشت انسان هاست که یک
سویه و یک جانبه نبوده و نیازمند دوستان و دشمنان است.

نظام های سیاسی حاکم بر کشورها در زمره مهم ترین پدیده های سیاسی هستند که
خواهان و مخالفانی دارند. معیار دوری و نزدیکی به نظام های سیاسی را میزان تطابق
ایدئولوژیک، همسویی منافع و اشتراک در اهداف بازیگران عرصه سیاست تعیین می کند.

نظام مردمی جمهوری اسلامی ایران نیز از زمان تأسیس تاکنون در طی ۲۶ سال گذشته
از عمر خود، دشمنان و دوستان متعددی داشته است. معیار نزدیکی و دوری دوستان و
دشمنان به نظام جمهوری اسلامی در میزان هماهنگی و همسویی آنها با متغیرهای زیر
خلاصه می شود:

۱. اسلام

۲. انقلاب اسلامی

۳. نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی آن

۴. ولایت فقیه

۵. رهبری امام خمینی(ره)

۶. مقام معظم رهبری

بر اساس متغیرهای شش گانه مزبور، در آستانه انتخابات نهمین دوره ریاستجمهوری
اسلامی ایران، نیروهای اجتماعی و سیاسی ایرانی داخل و خارج از کشور در برابر نظام
جمهوری اسلامی جهت گیری دوگانه زیر را در پیش گرفته اند:

۱. گروهی در ساخت قدرت نظام جمهوری اسلامی مشارکت جسته و به تقویت و تثبیت قدرت
نظام می اندیشند. تشکل های سیاسی اصول گرا همانند آبادگران ایران اسلامی و جامعه
روحانیت مبارز و برخی تشکل های جناح رقیب آنها همانند مجمع روحانیون مبارز و … در
زمره این گروه هستند.

۲. گروهی در مقابل ساخت قدرت نظام جمهوری اسلامی به پاخاسته و با آن مبارزه
می کنند. هدف غایی آنها براندازی نظام حاکم می باشد. این دسته از تشکل های سیاسی که
به «اپوزسیون»[۱] معروفند، خود به دو دسته تقسیم می شوند:

۱-۲. دسته نخست، خط مشی مسلحانه و خشونت بار را در مقابله با نظام در پیش
گرفته اند. گروهک ضدمردمی و تروریستی منافقین (مجاهدین خلق) سرآمد این دسته
می باشد.

۲-۲. دسته دوم، خط مشی رفرمیستی و مخالفت و عدم پذیرش نظام را از طریق برگزاری
میتینگ ها، همایش های ضدانقلابی و انتشار نشریات شبهه افکن پیگیری می کنند.
سلطنت طلب ها در خارج از ایران و نهضت آزادی در داخل کشور، در زمره این دسته از
ضدانقلابیون قرار دارند.

واضح است که در آستانه نهمین دوره ریاستجمهوری، افراد، تشکل های سیاسی و
دولت های خارجی موافق و نزدیک به عوامل شش گانه پیش گفته، خواهان تحقق مشارکت
حداکثری مردم در عرصه انتخابات باشند و در مقابل، مخالفین آن عوامل نیز مشوّق و
مبلغ تحریم انتخابات و یا پیگیر مشارکت حداقلی باشند.

عملکرد انتخاباتی و نقش آفرینی مردم در نظام جمهوری اسلامی

در ربع قرن گذشته از پیروزی انقلاب ایران تاکنون، مردم در ۲۴ دوره از انتخابات های
مختلف در پای صندوق های رأی، سرنوشت سیاسی خود را به دست خویش رقم زده اند. این در
حالی است که در قبل از انقلاب مردم در تعیین حاکمان و سرنوشت سیاسی خود فاقد نقش
اثربخش و انتخاب گر بودند. همین امر بیانگر تأکید و عمل جدی بر تحقق اصل جمهوریت
نظام در کنار اسلامیت آن است. با این وصف، آمار تفکیکی انواع مختلف انتخابات های
برگزار شده در دوران حیات جمهوری اسلامی در جدول زیر مشخص شده است:

جدول شماره(۱)

آمار تفکیکی انواع انتخابات برگزار شده در دوران جمهوری اسلامی ایران

پیشینه انتخابات ریاستجمهوری

بر طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، رییسجمهور بعد از رهبری شخص دوم مملکت که
با رأی مستقیم مردم انتخاب می شود. همچنانکه در جدول شماره(۱) ذکر شده از ابتدای
پیروزی انقلاب تاکنون[۲]، هشت دوره انتخابات ریاستجمهوری با حضور و استقبال چشمگیر
مردم و مشارکت حداکثری آنها تحقق یافته است.

بر این اساس، پیش از پرداختن به جریان شناسی سیاسی عوامل داخلی و خارجی مخالف
تحقق مشارکت حداکثری مردم در آستانه انتخابات نهمین دوره ریاستجمهوری، میزان
مشارکت سیاسی و اطلاعات مربوط به هر یک از ادوار انتخابات ریاستجمهوری گذشته که
بیانگر همگرایی بالای مردم و حاکمیت به عنوان مهم ترین نقطه قوت سیاسی نظام
مردم سالار دینی است، در جدول زیر می آید:

جدول شماره(۲)

میزان مشارکت سیاسی در عرصه هشت دوره انتخابات ریاستجمهوری[۳]

الف- تعدادی از اعضای جامعه روحانیت مبارز – گروهی از جامعه مدرسین حوزه علمیه قم –
انجمن های اسلامی بعضی وزارت خانه ها – تعدادی از صنوف.

ب- حزب جمهوری اسلامی – جامعه روحانیت مبارز – دفتر تحکیم وحدت – نهادهای انقلابی –
ائمه جمعه و جماعات – سازمان دانشجویان مسلمان – سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی.

ج- جامعه روحانیت مبارز – دفتر تحکیم وحدت – جمعیت مؤتلفه اسلامی – انجمن های
اسلامی ادارات و سازمان ها – شخصیت های مذهبی و سیاسی – سازمان دانشجویان مسلمان.

د- حزب جمهوری اسلامی – جامعه مدرسین حوزه علمیه قم – طلاب و فضلای حوزه علمیه
اصفهان – دفتر تحکیم وحدت – جامعه روحانیت مبارز تهران – انجمن اسلامی بازار تهران
– جامعه دانشگاهیان ایران – اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا.

ه‍- جامعه روحانیت مبارز تهران و تشکل های همسو با آن.

و- جامعه روحانیت مبارز تهران و تشکل های همسو با آن.

ز- مجمع روحانیون مبارز و تشکل های همسو با آن.

ح- مجمع روحانیون مبارز و جبهه دوم خرداد.

جریان شناسی سیاسی مخالفان مشارکت حداکثری

در آستانه نهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری مبلّغان و مروّجان مشارکت حداقلی با به
راه انداختن عملیات روانی و جنگ تبلیغاتی گسترده، درصدد ایجاد دلسردی در بین
شهروندان و از رونق انداختن اقبال عمومی ملت نسبت به این انتخاب سرنوشت ساز از طریق
القائات زیر برآمده اند:

۱. غیررقابتی، غیرآزاد، غیردمکراتیک و غیرمردمی خواندن انتخابات.

۲. غیرمؤثر خواندن رییسجمهور و تبلیغ محدودیت اختیارات او برای حل مشکلات مردم.

۳. تصمیم گیری و تصمیم سازی در ایران از سوی پدرخوانده هاست و مردم فاقد نقش اثربخش
انتخابی و نظارتی هستند.

۴. دامن زدن به اختلافات مذهبی.

۵. برجسته کردن قومیت ها و موج سواری بر آن.

با این وصف، جریانات مخالف مشارکت حداکثری و موافق مشارکت حداقلی مردم در دو سطح
خارجی و داخلی قابل مشاهده است.

۱. مخالفان مشارکت حداکثری در خارج

بازیگران مخالف مشارکت حداکثری که با تبلیغات جهت دار در خارج از ایران، تحریم
انتخابات دوره نهم ریاستجمهوری اسلامی را دنبال می کنند به دو دسته زیر تقسیم
می شوند:

۱-۱. ضدانقلاب خارج نشین

تحت فضای باز سیاسی ایجاد شده در صبحگاه پیروزی انقلاب، برخی گروه های سیاسی در
ایران، به عامل فشار و تهدیدکننده امنیت داخلی نظام نوپای جمهوری اسلامی تبدیل
شدند. این گروه ها تا مرحله اقدام نظامی، ترور، طراحی و اجرای کودتا پیش رفتند؛
اما اقدامات براندازانه آنها راه به جایی نبرد و در نهایت از سال ۱۳۶۰ محافل و
مراکز فعالیت خود را به خارج از ایران انتقال دادند.

به این ترتیب موج فرار رهبران و اعضای گروه ها و جریانات سیاسی به خارج از کشور
آغاز شد. با این موج، جریانات و گروه های زیر به خارج از کشور گریختند:

۱. جریان چپ مارکسیستی نظیر حزب توده و چریک های فدایی خلق(اکثریت)

۲. جریانات و چهره های لیبرال و ملی گرا همانند جبهه ملی و بنی صدر رییسجمهور
فراری و مخلوع دوره اول ریاستجمهوری اسلامی ایران

علاوه بر گروه های فوق، بخشی از بقایای رژیم پهلوی که با عنوان سلطنت طلب ها، در
زمان پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۷ به خارج گریخته بودند، طیف ناهمگون و نامتجانسی از
جریان ها و چهره های سیاسی مخالف و ضدانقلاب را در خارج از کشور و عمدتاً در اروپا
و آمریکا پدید آوردند.

۳. سازمان تروریستی منافقین(مجاهدین خلق)

گروه های ضدانقلاب فوق، در دوران جنگ تحمیلی در کنار دشمن مهاجم خارجی علیه ملت
و نظام اسلامی به ایفای نقش پرداختند. عملکرد تخریبی آنها در دوره سازندگی نیز
ادامه یافت.

آنها بعد از دوم خرداد ۱۳۷۶، با پشتیبانی مالی و سیاسی دولت های غربی از طریق
برپایی راهپیمایی، مصاحبه، برگزاری همایش ها، انتشار کتاب و فیلم و راه اندازی
شبکه های متعدد رادیویی و تلویزیونی ماهواره ای به چهره سازی مغرضانه و مخدوش از
نظام جمهوری اسلامی پرداختند.[۴]

اما در آستانه انتخاب سرنوشت ساز دوره نهم ریاستجمهوری تمامی گروهک های
ضدانقلابی خارج نشین از مدت ها پیش تخریب و تحریم علیه انتخابات را آغاز کرده و
مشارکت حداقلی مردم را تبلیغ می کنند. به عنوان نمونه سرکرده سلطنت طلب های ضدمردمی
و تمامت خواه در اظهارنظری اعلام کرد:

باید بپذیریم که اصولاً نیازی به انتخاب و انتخابات و منتخب مردم نمی باشد.

امروز دیگر، بر هیچ ایرانی پوشیده نیست که انتخاب او همانند چکشی است که خودش
به دست حکومت می دهد و به او می گوید با این چکش توی سر من بزن.

بر من و تو و هر ایرانی است تا با تحریم جدی انتخابات، روز ۲۷ خرداد ۸۴ را به
خزان رژیم اسلامی تبدیل نماییم.

شعار هر ایرانی تا روز انتخابات: شرکت در انتخابات هرگز، تحریم انتخابات یک
وظیفه ملی و مبارزاتی می باشد.[۵]

در میان گروه های چپ مارکسیستی سازمان چریک های فدایی خلق(اکثریت) نیز با صدور
بیانیه ای، موضع مشابه ای را اعلام کرد:

هیأت سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران، ضمن استقبال از مواضع و دعوت
جمهوری خواهانی که این انتخابات [دوره نهم ریاستجمهوری] ضددمکراتیک! را نفی
می کنند و قایل به اتخاذ مواضع مستقل و متحد جمهوری خواهان دموکرات و سکولار در
برابر جمهوری اسلامی در این موقعیت سیاسی هستند، به نوبه خود همه متحدین خود را به
مشاوره و تصمیم گیری مشترک در این عرصه فرا می خواند.[۶]

مسعود بهنود خبرنگار سلطنت طلب و وفادار رژیم شاهنشاهی پیش از انقلاب ایران نیز در
۸ اردیبهشت ۸۴ در نوشته ای مدعی شد:

چون در انتخابات تمامی شرایط دموکراسی فراهم نیست! باید از آن دوری جست.[۷]

علی کشتگر یکی دیگر از ضدانقلابیون خارج از ایران است که در ۱۲ فروردین ماه ۱۳۸۴،
ضمن دعوت از تمامی طیف های ضد نظام جمهوری اسلامی، خواستار تحریم فعّال انتخابات
ریاستجمهوری شد:

لازمه تحریم فعّال آن است که همه جریانات و محافلی که با [حاکمیت] دینی حاکم بر
کشور مخالفند بر سر عام ترین خواسته های مبرمی که می تواند فصل مشترک همگانی باشد،
گفتار و کردار مشترکی را در برابر … [حکومت] در پیش گیرند. مثلاً می شود اگر
اجماعی در کار باشد، همراه با تحریم انتخابات، شعار برگزاری انتخابات آزاد زیر
نظارت سازمان ملل و یا رفراندوم را به عنوان شعار بسیج کننده جنبش ملی ضد …
[حکومت] برگزید و مردم را برای همین خواست به تظاهرات و نافرمانی مدنی فراخواند.[۸]

از میان ملی گراها و اعضای جبهه ملی فراری به خارج از کشور، بنی صدر اولین
رییسجمهور بعد از انقلاب و بریده از صف ملت است که بدون مراجعه به عملکرد خود در
زمان رییسجمهوری اش، در آستانه انتخابات دوره نهم ریاست اعلام کرد:

به مردم ایران یادآور می شوم