پاورپوینت کامل هرمنوتیک و تفسیر قرآن ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هرمنوتیک و تفسیر قرآن ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هرمنوتیک و تفسیر قرآن ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هرمنوتیک و تفسیر قرآن ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۵

اشاره:

مقاله حاضر تحت عنوان «پاورپوینت کامل هرمنوتیک و تفسیر قرآن ۷۲ اسلاید در PowerPoint» اثر دانشمند ارجمند
حجت الاسلام والمسلمین مهدی هادوی تهرانی است که در دو بخش «تاریخچه هرمنوتیک و
دیدگاه های مختلف پیرامون آن» و «رابطه هرمنوتیک با تفسیر و تأویل قرآن» سامان
یافته است.

در شماره گذشته بخش اول مقاله تقدیم خوانندگان گرامی شد.در این شماره نیز بخش
دوم مقاله تقدیم می گردد.

معارف

«هرمن» در اساطیر یونانی واسطه ای بین خدایان و آدمیان بود که سخن خدایان را برای
آدمیان تفسیر می کرد. از این رو، در زبان یونانی «Hermenion» به معنای «تفسیر کردن»
و «هرمنوتیک» به معنای «تفسیری» یا «وابسته به تفسیر» به کار می رفت.[۱]

دانش «هرمنوتیک» از نوزادان بعد از دوران نوزایی (رنسانس) در غرب است و تولد آن
به قرن هجدهم میلادی باز می گردد. در این دوران، در آثار اندیشمندانی چون دان هایر،
یوهانس رامباخ (۱۶۹۳-۱۷۳۵م) و یوهان مارتین کلادنیوس (۱۷۱۰-۱۷۵۹م) «هرمنوتیک» به
عنوان «دانش تفسیر» مطرح شد.[۲]

اما پدر این دانش «فردریش ارنستدانیل شلایرماخر» (۱۷۶۸-۱۸۳۴م) محسوب می شود که
این نوزاد را به بلوغ رساند و این نهال را به درختی تبدیل نمود. وی که تحت تأثیر
نگرش کانتی در جستجوی قواعدی عمومی برای تفسیر متن بود «هرمنوتیک متن» را بنیان
نهاد.[۳]

طبقه بندی «هرمنوتیک»

دانش هرمنوتیک از دو دیدگاه قابل طبقه بندی است:

الف- از دیدگاه کاربرد آن

از این زاویه هرمنوتیک را به «هرمنوتیک متن» و «هرمنوتیک فلسفی» تقسیم می کنند.
«هرمنوتیک متن» هرمنوتیک شلایرماخر است که به «تفسیر متن» می پردازد و کارکرد
«هرمنوتیک» را در حوزه متن می بیند. «هرمنوتیک فلسفی» هرمنوتیک هایدگر است که
«هرمنوتیک» را در ساحت وجودشناسی به کار می گیرد و از آن برای تفسیر هستی بهره
می برد.[۴]

لکن در این طبقه بندی باید از اقسام دیگری از هرمنوتیک نیز نام برد مانند
«هرمنوتیک روش شناسانه» که هرمنوتیک دیلتای است و کاربردی روش شناسانه دارد.[۵]

«هرمنوتیک گادامر» نیز آمیزه ای از روش شناسی و وجودشناسی است و در واقع تلاشی
برای به ثمر رساندن هرمنوتیک روش شناسانه دیلتای و هرمنوتیک فلسفی هایدگر محسوب
می شود. از یک سو، رو به «حقیقت» دارد و هرمنوتیک هایدگر را دنبال می کند و از سوی
دیگر به «روش» می پردازد و کار دیلتای را تکمیل می نماید.[۶]

ب- از دیدگاه دوره تاریخی

«هرمنوتیک» به لحاظ تاریخی به سه دوره «کلاسیک»، «مدرن» و «پسامدرن» تقسیم می شود.
شلایرماخر و دیلتای چهره های شاخص هرمنوتیک «کلاسیک»، هایدگر و گادامر برجستگان
هرمنوتیک «مدرن» و افرادی چون هیرش از افراد مهم هرمنوتیک «پسامدرن» محسوب می شوند.

ویژگی «هرمنوتیک کلاسیک» مطلق گرایی و شاخصه «هرمنوتیک مدرن» نسبی گرایی است.
«هرمنوتیک پسامدرن» از نقد «هرمنوتیک مدرن» نشأت می گیرد. گاه مانند «هیرش» به سوی
هرمنوتیک کلاسیک تمایل دارد و «هرمنوتیک نئوکلاسیک» را سامان می دهد[۷] و زمانی
مانند دریدا، هابرماس و اینگاردن رو به سوی نوعی نسبی گرایی دارد.[۸]

هرمنوتیک متن

شلایرماخر که یک متأله و متکلم مسیحی بود، وقتی با تفاسیر مختلف کتاب مقدس و تفاوت
و تشتت این برداشت ها مواجه شد، تحت تأثیر اندیشه های کانت به جستجوی قواعد عمومی
تفسیر برآمد؛ قواعدی که وابسته به متن خاصی نباشند. پل ریکور در این باره می گوید:
«فقط در حال و هوای کانتی می توان به جای مرتبط ساختن قواعد تفسیر با مسئله تنوع
متون و موضوعات نهفته در آنها، این قواعد را با کاربردی اصلی و اساسی مرتبط ساخت که
تنوع و چندگونگی تفسیر را وحدت می بخشد.»[۹]

با این همه، اهمیت هرمنوتیک شلایرماخر در زمان او شناخته نشد و بعدها توسط
دیلتای به جهان عرضه گردید.[۱۰]

هرمنوتیک شلایرماخر از دو مکتب بهره برده است: یکی کانت که اندیشه هایش در فضای
آلمان آن روز به صورت یک تفکر غالب وجود داشت و بر جنبه های عمومی فهم تأکید می کرد
و دیگری رومانتیسم که اثر ادبی را ناشی از ذهن خلاق و نبوغ صاحب اثر می دانست و به
ویژگی های فردی او توجه داشت.[۱۱]

هر چند شلایرماخر در جستجوی قواعد عمومی تفسیر، هرمنوتیک خود را سامان داد،
ولی حاصل کار او جز مقداری توضیح در باب دو اصطلاح که وی بر آن دو پای می فشرد، چیز
دیگری نبود. آن دو اصطلاح تفسیر دستوری یا گراماتیکال[۱۲] و تفسیر فنی یا
تکنیکال[۱۳] بود.

تفسیر دستوری، تفسیر متن بر اساس دستور زبان است و بر جنبه های عمومی زبان تکیه
دارد. به اعتقاد شلایرماخر این تفسیر هر چند واقع گرا و ابژه نگر[۱۴] است، اما در
عین حال «منفی» نیز می باشد؛ زیرا در قلمرو محدودیت های فهم قرار می گیرد و ارزش
انتقادی آن فقط بر اشتباهات دستوری و خطاهای مربوط به معنای الفاظ و رعایت معانی و
بیان استوار است.

تفسیر فنی، یک تفسیر روان شناختی[۱۵] است که بر ویژگی های فردی صاحب اثر تکیه
دارد و در آن خصلت های شخصی، نبوغ و نظری که به عنوان یک فرد ابراز کرده است، مورد
توجه قرار می گیرد. این تفسیر که ذهنی و سوژه نگر[۱۶] است، تفسیری مثبت می باشد،
زیرا به عناصر ویژه از جمله ذهنیت، ابداع و ابتکارات صاحب سخن و توانایی هایی که در
آفریدن مفاهیم داشته است، تکیه می کند و به کُنه فرایند اندیشه که آفریننده گفتار
است، می رسد.

شلایرماخر معتقد بود این دو تفسیر با یکدیگر نوعی تناقض و تنافی دارند. یعنی
توجه به مشترکات زبان و خصلت های عمومی آن، به معنای فراموش کردن نویسنده و
ویژگی های فردی و ابتکارات اوست. چه اینکه روی آوردن به نویسنده و تأکید بر
ویژگی های روحی و زیستی و خصوصیات ابداعی او به معنای فراموش کردن زبان و بی توجهی
به جنبه های مشترک فرهنگ می باشد.

به اعتقاد وی هر یک از این دو نوع تفسیر، استعداد خاصی را می طلبد. وی گفت:
«هدف واقعی هرمنوتیک تفسیر فنی است، زیرا مقصد اصلی تفسیر، رسیدن به ذهنیت خاص
نویسنده می باشد.»[۱۷]

شلایرماخر و معنای نهایی متن

شلایرماخر در باب «معنای نهایی متن» که اساسی ترین مسأله هرمنوتیک محسوب می شود، با
دیدگاه کلاسیک موافق است و بر وجود چنین معنایی تأکید دارد؛ معنایی که مفسّر در
جستجوی آن است و هر قدر به آن نزدیک تر شود، به همان اندازه در تفسیر خود کامیاب
بوده است. ولی به اعتقاد شلایرماخر معنای نهایی متن به آنچه در متن بیان شده و در
حد عبارات متن قابل فهم است، محدود نمی شود، بلکه معنای نهایی متن چیزی است که مؤلف
در آن متن در جستجوی آن است و آن همان تمام زندگی مؤلف است. شلایرماخر معتقد است
نویسنده در هنگام خلق یک اثر تمام توانایی ها و همه هستی خود را به ظهور می رساند و
مفسّر برای دستیابی به معنای نهایی متن باید تمام هستی او را بازشناسی کند.[۱۸]

دستاورد شلایرماخر

شلایرماخر به دنبال قواعد عمومی تفسیر، هرمنوتیک متن را ایجاد کرد، ولی هیچ گونه
قاعده مشخصی در آثار او برای تفسیر نمی توان یافت. حتی در بیان او ترجیح واضحی برای
نوعی تفسیر بر نوع دیگر مشاهده نمی شود. معنای نهایی متن نیز چون به تمام هستی
نویسنده گره می خورد، هرگز به نهایتی منتهی نمی شود و در دایره هرمنوتیکی «تمام
هستی نویسنده، تمام آثار او» سرگردان باقی می ماند.[۱۹]

هرمنوتیک روش شناسانه

ویلهلم دیلتای (۱۸۳۳ – ۱۹۱۱م) شیفته شلایرماخر بود و زندگی نامه بسیار مفصلی درباره
او با عنوان «زندگی شلایرماخر» نوشت. وی به دنبال پاسخی در برابر پیروان مکتب
تحصّلی[۲۰] بود که گزاره های علوم انسانی را فاقد معنا معرفی می کردند. دیلتای این
پاسخ را در هرمنوتیک یافت.

تحصّلی ها، معیار معناداری گزاره ها را آزمون پذیری می دانستند و دانش های
انسانی مانند تاریخ را به دلیل عدم امکان آزمون در آنها، فاقد ارزش علمی می شمردند.
در آن دوران جوانه های علوم انسانی تازه سر از خاک معرفت بشری بیرون آورده بود و
برخی از آنها مانند تاریخ برای آلمان آن زمان ارزش حیاتی داشت. انکار ارزش تاریخ،
بحرانی جدی در تفکر تاریخی گر دیلتای محسوب می شد و دفاع از ساحت علوم انسانی – و
به تعبیر دیلتای «علوم معنوی»[۲۱] – رسالت اصلی هرمنوتیک دیلتای بود.[۲۲]

گونه های شناخت علمی

برای فهم نظریه دیلتای درباره هرمنوتیک، باید تمایزی که او میان دو گونه شناخت
علمی، یعنی علوم فیزیکی یا طبیعی و علوم معنوی یا انسانی، قایل بود، بازشناسی شود.

به اعتقاد دیلتای، روش شناخت در علوم فیزیکی یا طبیعی آن است که به توصیف
مناسبات علت و معلولی، میان پدیدارها می پردازد. موضوع علوم طبیعی، ابژه ای[۲۳] است
که ساخته انسان نیست و با فاصله ناپیمودنی از سوبژه[۲۴] یا شناسنده قرار دارد؛ امری
خارجی است که هیچ مصداقی در درون انسان ندارد. از این رو، معرفت ما نسبت به آن تنها
به ظاهر و پوسته منحصر می گردد. اما در علوم معنوی یا انسانی، خود انسان موضوع
شناخت است و از دید دیلتای، آدمیان در هویت بشری مشترکند و تفاوت آنها تنها به
خصوصیات تاریخی روزگارشان باز می گردد. پس اگر کسی بتواند فضای زمانه شخص دیگری را
برای خود باز تولید کند، می تواند جایگزین او گردد و در این جایگزینی به فهم او
خواهد رسید. پس موضوع علوم انسانی خود سوبژه – یعنی شناسنده – را در بر می گیرد.

بر این اساس، دیلتای اعتقاد دارد روش علوم فیزیکی یا طبیعی، شیوه توصیف
پدیده ها و استقرای علمی است، در حالی که روش علوم معنوی یا انسانی تفسیر و
بهره گیری از هرمنوتیک است.[۲۵]

پس دیلتای با تحصّلیان در علوم طبیعی هم داستان می شود و تجربه و استقرا را روش
این علوم می شمارد. ولی توسعه این روش را به حوزه علوم انسانی نابجا می داند و
هرمنوتیک را روش این دانش ها معرفی می کند.

با این وصف، هرمنوتیک که از نگاه شلایرماخر به حوزه تفسیر متن محدود بود، در
اندیشه دیلتای به روشی عام برای علوم انسانی تبدیل شد و هرمنوتیک متن به هرمنوتیک
روش شناسانه بدل گردید.

دیلتای و معنای نهایی متن

دیلتای مانند کلادنیوس (۱۷۱۰-۱۷۵۹م) معنای نهایی متن را «نیت مؤلف» دانست و آن را
به «معنایی که مؤلف در سر داشته و تلاش کرده در اثر خود بیان کند.»[۲۶] تفسیر کرد.
اما بر این مطلب پای فشرد که متن، تجلی روح مؤلف و بروز شخصیت او است و کاوش متن
برای رسیدن به نیت مؤلف به معنای پژوهش متن، جهت شناخت بهتر مؤلف است به گونه ای که
چه بسا حتی خود مؤلف نیز خود را آن گونه درک نکرده باشد. از این رو، گاه مفسر از
مؤلف فراتر می رود و از سخن وی او را در می یابد که خود مؤلف از درک آن ناتوان بوده
است. پس شناخت کامل تر مؤلف هدف اصلی هرمنوتیک در حوزه متن است.[۲۷]

با این وصف، هر چند دیلتای هرمنوتیک را روش عمومی علوم انسانی می داند، ولی از
تأثیر آن در تفسیر متن غافل نیست و بر اساس نگرش تاریخی گرای خود، هرمنوتیک متن را
در بازسازی[۲۸] فضای تاریخی مؤلف و جایگزینی[۲۹] با او جستجو می کند.[۳۰]

حاصل هرمنوتیک دیلتای

هر چند دیلتای به پیچیدگی حیات باور دارد و پویایی حیات درونی انسان را تابع
معیارهای علّی و انعطاف ناپذیر تفکر کمّی می داند، ولی در عین حال تصوری ساده از
انسان و حیات انسانی دارد و او را مولود جبری تاریخ می شمارد.[۳۱] «منِ» آدمی از
نظر دیلتای امر مشترک