پاورپوینت کامل گریه اندوه و سوگ ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گریه اندوه و سوگ ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گریه اندوه و سوگ ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گریه اندوه و سوگ ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

مقدمه

گری
ه را می
توان به اعتبار منشأ پی
دایش آن چنی
ن تقسی
م کرد:

۱. گری
ه ترس؛ ۲. گری
ه خشی
ت؛ ۳. گری
ه شوق؛ ۴. گری
ه اندوه؛ ۵. گریه سوگ و
عزا.

قسم اول، بی
شتر در کودکان و احی
اناً بزرگسالان ضعی
ف النفس دی
ده می
شود. روشن
است که این قسم گری
ه، جنبه دنی
وی
و مادی
دارد و این همان چی
زی
است که اگر از
بزرگسالان صادر شود، مورد مذمت شری
عت و عقلا است.

قسم دوم گری
ه، همان است که در متون مذهبی
و نوشته ها و آثار بزرگان و پی
شوایان
دی
ن، مورد تشوی
ق و ترغی
ب قرار گرفته است.

قسم سوم گری
ه، به هی
چ وجه مورد نهی
و مذمت واقع نشده، بلکه اصولاً چنی
ن گری
ه ای
را نمی
توان از امور اختی
اری
دانست. لذا نهی
از آن جایز نی
ست.

نکته ای که ذکرش در اینجا لازم است، این است که گفته می
شود، اشک ناشی
از گری
ه
شوق، سرد است، اما اشک ناشی
از گری
ه اندوه، گرم می
باشد.

قسم چهارم، گری
ه اندوه و قسم پنجم گریه سوگ و عزا است.

گری
ه شوق و گری
ه اندوه از نگاه قرآن کری
م

قرآن کری
م گری
ه را در عالی
تری
ن سطحش مطرح و در دو مورد چشمان اشکبار مؤمنی
ن را
توصی
ف فرموده است:

واذا سمعوا ما انزل الی
الرسول تری
اعی
نهم تفی
ض من الدمع مما عرفوا من الحق،
ی
قولون ربنا امنا فالتبنا مع الشاهدی
ن.[۱]

«و چون آنچه به رسول خدا نازل شده است بشنوند می
بی
نی
که چشمانشان از اشک لبری
ز
می
شود ازآنکه حق را می
شناسند می
گوی
ند پروردگارا ما ایمان آورده ایم، ما را در
زمره گواهان بنوی
س.»

و لا علی
الذی
ن اذا ما اتوک لتحملهم قلت لااجد ما احملکم علی
ه تولوا و اعی
نهم تفی
ض
من الدمع حزناً الا ی
جدوا ماینفقون.[۲]

«و نی
ز [ایرادی
نی
ست] بر کسانی
که چون به نزد تو آمدند که سوار و رهسپارشان کنی

گفتی
چی
زی
ندارم که شما را بر آن سوار کنم، برگشتند در حالی
که چشمانشان سرشار از
اشک بود، از اندوه اینکه چرا چی
زی
ندارند که خرج [راه] کنند.»

در این دو ایه، گری
ه ای از شوق معرفت نسبت به حق و گری
ه ای از سر حزن و اندوه به
سبب محرومی
ت ترسی
م گردی
ده است.

آنچه در ارتباط با عاشورا و سی
دالشهدا در اینجا می
توان مطرح نمود این است که مؤمن
گری
ه ای دارد از سرشوق معرفتی
که نسبت به حسی
ن و جلوه های حقی
قت آن وجود مقدس برایش
حاصل می
شود و گری
ه ای از سر حزن و حسرت و اندوه دارد به سبب محرومی
تی
که با
ی
الی
تنی
کنت معکم فافوز معکم آن را بی
ان می
نماید.

گریه سوگ

«عزاداری
» و «سوگواری
» از دی
رباز در می
ان ملت های مختلف جهان معمول بوده است و
تقری
باً بخشی
از ادبی
ات و فرهنگ و آداب و رسوم همه اقوام گی
تی
را به خود اختصاص
داده است.

هر چند سوگواری
ها به لحاظ تعدد و تنوع فرهنگ ها و ادی
ان و باورهای مذهبی
و
ملی
، اشکال و نمودهای متنوع و متفاوتی
دارد ولی
حقی
قت همه آنها ی
کی
است و آن عبارت
است از:

ابراز اندوه و حزن درونی
، در پی
بروز حادثه ای ناگوار ی
ا از دست دادن شخصی
عزی
ز
و ارزشمند. این حزن و اندوه به وسی
له گری
ه، نوحه سرائی
، سی
اهپوشی
، برپائی
تعزی
ه،
ختم و … ابراز می
گردد.

مذاهب اسلامی
و موضوع عزاداری

مراجعه به متون فقهی
در مذاهب گوناگون اسلامی
نشان می
دهد که هی
چکدام از فقی
هان در
اصل جواز سوگواری
، تردی
د و مناقشه نداشته، بلکه همگی
در این موضوع، وفاق و وحدت نظر
دارند.

برخی
از شی
وه های عزاداری
، مورد بحث و اشکال واقع شده و در نهایت، برخی
آنها را
حرام و بعضی
مکروه دانسته اند.

«ابن قدامه» – از فقهای حنبلی
مذهب – در کتاب «المغنی
» می
نوی
سد:

«صرف گری
ستن بر مرده، هی
چگاه مکروه نی
ست، اما به نظر امام شافعی
، این کار تا
هنگام مفارقت روح از جسم، مباح است و پس از خروج روح، مکروه و ناپسند خواهد بود.[۳]

مقصود ابن قدامه از صرف گری
ستن، گری
ستنی
است که توأم با نوحه سرائی
و دی
گر امور
رایج در هنگام سوگواری
نباشد که در آن صورت مسأله، حکم دی
گری
پی
دا می
کند.

ابن قدامه، در تایی
د و تقوی
ت فتوای خود، ی
عنی
: جواز گری
ستن بر مرده حتی
پس از
خروج روح، به چند حدی
ث استشهاد می
کند، از جمله حدی
ثی
است که بر طبق مفاد آن،
پی
امبر(ص) پس از مرگ عثمان بن مظعون بر وی
گری
ست و همچنی
ن روایتی
که مضمون آن
گری
ستن پی
امبر و اصحاب ایشان در مرگ سعدبن عباده است.[۴]

«سی
ف الدی
ن محمد فرغانی
» از شاعران پارسی
گوی
قرن هفتم و هشتم هجری
با وجودی
که
سنی
و حنفی
مذهب بوده است، در تعزی
ه شهی
دان کربلا شعر گفته و خلق را به اقامه مراسم
و زاری
و ندبه در این عزا دعوت کرده است و گری
ه را موجب نزول باران رحمت و شست و
شوی
غبار کدورت از دل دانسته است.

ای قوم در این عــزا بگری
ی
ـد بــر کشتـه کربـلا بگری
ی
ـد

با این دل مـرده خنده تا چنـد امـروز در ایـن عزا بگری
ی
ــد

از خون جگر سرشک سـازی
ـد بهـر دل مصطفی
بگری
ی
ـد

وزمعدن دل به اشک چون دُرّ بر گوهـر مرتضی
بگری
ی
ـد

با نعمت عافی
ت به صد چشـم بر اهل چنی
ـن بلا بگری
ی
ــد

دل خستــه مـاتـم حسی
ـنی
ـد ای خسته دلان هلا بگری
ی
ـد

در مـاتـم او خمـوش مباشی
ـد ی
ا نعـره زنی
ـد و ی
ا بگـری
ی
ـد

تا روح که متصـل به جسـم اسـت از تـن نشـود جدا بگـری
ی
ـد

در گـری
ـه سخـن نکـو نی
ایـد من می
گوی
م و شما بگری
ی
ـد

بــر دنی
ای کم بقـا بخنـدی
ـد بـر عـالـم پرعنـا بـگـری
ی
ـد

بسی
ـار در او نمی
تــوان بــود بــر انـدکی
بقـا بـگری
ی
ـد

بر جـور و جفای آن جماعـت ی
ـک دم زسر صفا بگری
ی
ـد[۵]

البته شی
وه های دی
گر سوگواری
، مانند: سی
اهپوشی
، نوحه سرایی
، لطمه به سر و صورت
و … از سوی
فقهای اهل سنت مورد بحث و گفتگو واقع شده و از عبارت خرقی
و ابن قدامه
در کتاب المغنی
و نوشته های دی
گران استفاده می
شود که اینگونه سوگواری
ها مجاز
نی
ست.

در مقابل، فقهای گرانقدر شی
عه، باب جواز را توسعه بی
شتری
داده و غی
ر از گری
ستن،
برخی
شی
وه های دی
گر سوگواری
را نی
ز حلال و مجاز دانسته اند، مخصوصاً در عزای سالار
شهی
دان امام حسی
ن(ع) و سایر معصومی
ن(ع) گرچه بعضی
از شی
وه ها را نی
ز غی
رمشروع
دانسته اند.

گری
ه فرشتگان و موجودات غی
رانسانی

برخلاف پندار بسی
اری
، گری
ستن، اختصاص به نوع انسان ندارد بلکه بنا به تصری
ح ی
ا
تلوی
ح بسی
اری
از نصوص دی
نی
، فرشتگان و موجودات زنده دی
گر، حتی
جمادات نی
ز در مواقعی

خاص، نوعی
گری
ستن دارند.[۶]

پاره ای از احادی
ث رسی
ده در این زمی
نه را خاطرنشان می
سازی
م:

۱. شی
خ کلی
نی
به سند خود از علی
بن ابی
حمزه از امام موسی
بن جعفر(ع) چنی
ن نقل
می
کند:

هنگام مرگ انسان مؤمن، فرشتگان و نی
ز زمی
ن هایی
که آن مؤمن بر روی
آن به عبادت
خداوند می
پرداخته و درها