پاورپوینت کامل سخن سردبیر;تدریس مطهر، تدریس تأثیرگذار ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخن سردبیر;تدریس مطهر، تدریس تأثیرگذار ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخن سردبیر;تدریس مطهر، تدریس تأثیرگذار ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخن سردبیر;تدریس مطهر، تدریس تأثیرگذار ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۶

دوازدهم اردیبهشت ماه، سالروز شهادت بزرگمرد عرصه علم و معلمی، استاد شهید مطهری و
روز بزرگداشت معلم است. به این بهانه درصدد برآمدم برخی از جلوه های معلمی آن استاد
عزیز که نیاز اساسی اساتید معارف است را در اینجا بیاورم.

عشق به معارف اسلامی و عشق به دانش پژوهان

«در آن هنگام که تعلیم و تربیت، برای معلم و مربی وسیله محض معاش تلقی شود، بدیهی
است که ملاک او همان پاداشی است که برای کار خود در نظر گرفته است. ملاک کار او رشد
علمی و وجودی رهروان مسیر علم و معرفت نیست و چون ملاک او پاداش مادی است ممکن است
چهره تعلیمی و تربیتی او و طرز گفتار و رفتارش با رهروان مسیر علم و معرفت، علم و
گردیدن و تکامل را بی ارزش سازد. آری! این حداقل ضرری است که این سوداگران
می توانند به سالکان طریق علم و معرفت وارد سازند و آن عبارت است از بی ارزش ساختن
حقیقتی به نام انسانیت؛ زیرا دانش پژوه و هر کسی که خود را در اختیار اینگونه
معلمان و مربیان قرار داده از طرز گفتار و کردار و رفتار آنان، ناچیزی انسان و
انسانیت را نتیجه می گیرد و به راه تاریک و منحرف می افتد و به قول آن شاعر دانا،
در عوض کعبه، راهی ترکستان می شود. اگر کار تعلیم و تربیت برای معلم و مربی خصوصاً
در قلمرو علوم انسانی وسیله محض معاش باشد، اگر یک تحمیل اجباری یا اضطراری باشد،
اگر برای خودنمایی و مباهات و دیگر اغراض غیرانسانی باشد از چنین تعلیم و تربیتی نه
تنها انسان ساخته نمی شود بلکه چه بسا موجب سقوط ارزش های والای انسانی هم بشود و
به جای تبدل یک انسان خوب، به انسانی در سراشیبی حیوانیت تبدیل می شود. تمام
انسان های بزرگ تاریخ، پرورش یافتگان آموزگاران و مربیان عاشق بوده اند.»[۱]

استاد معارف اگر عشق به معارف اسلامی نداشته باشد نشانه ضعف و سستی ایمان اوست
و کلاس برای او شکنجه گاه است همچنانکه اگر آهنگری از آهن و سر و صدایش نفرت داشته
باشد جز شکنجه چیزی نصیبش نمی شود. از ویژگی های استاد شهید در هنگام درس، عشق و
علاقه ایشان بود به آنچه می اندیشید. ایشان از مطالب پیچیده فلسفی با همان شور و
شوق و حرارتی صحبت می کرد که در مجالس و سخنرانی های عمومی، راجع به موضوعات و
شخصیت های والای مذهبی سخن می گفت: زیرا در زندگی، اصولاً جز برای حقیقت کار
نمی کرد. درس که می داد از روی واقعیت و اعتقاد به آن موضوعات بود. ایشان جداً
معتقد بود که باید حکمت و معارف اسلامی احیاء شده و در جامعه و افکار نسل جوان رسوخ
یابد. این بود که قسمت اعظم عمر و همّ خود را مصروف همین مهم نمود و به راستی نیز
که در این مسیر موفق بود.

او ارزش کار معلمی و ابعاد اثر وجودی خود و نقش علم را در عالم هستی می دانست.
هم به معارف اسلامی عشق می ورزید و هم دانشجویانش را دوست می داشت و با روحیه حریتی
که در وی بود گاه به خاطر ظلم ناروایی که نسبت به دانش پژوهی صورت می گرفت از وی
حمایت می کرد.

بسیار با حرارت و جدی درس می داد و در هنگام تدریس با تمام وجود صحبت می کرد و
بسیار بلند درس می داد گویی در نقل اقوال دیگران و جرح و تعدیل آنها حریف را مانند
کشتی گیری در مقابل خودش می بیند و با تمام نیرو دارد با او می جنگد و کشتی
می گیرد. این بود که یک ساعت درس ایشان به اندازه چند ساعت درس معمولی نیرو می برد.
نتیجه این جدیت و صرف نیرو این بود که دانشجو به هیچ وجه مجلس درس ایشان را یکنواخت
و کسل کننده نمی دید.

شخصیت علمی و معنوی استاد و تأثیر آن در دانشجویان

شاگردانش سخت تحت تأثیر او بودند؛ زیرا هم به علم و هم به تقوای وی ایمان راسخ
داشتند. استاد نسبت به اسرار دانشجویان که به وی اعتماد کرده بر اسرار خود واقف
نموده اند بسیار رازدار و سِرّ نگه دار بود. خیرخواهی و مددرسانی خالصانه وی آثار
عظیمی در روح و جان دانش پژوهان می گذاشت. استاد شهید بسیار مشکل گشا بود و تا جایی
که دستش می رسید به دیگران کمک می کرد. و این به خاطر عشق و علاقه ای بود که به
دانشجویانش داشت، عشق و علاقه ای که از معنویت و تقوای او سرچشمه می گرفت.

هر کسی پای درس استاد می نشست خود را با شخصی رو به رو می دید که در دوران
طلبگی با تمام دل و جان درس خوانده و آنچه را خوانده، فهمیده و رابطه خودش را با
معلوماتش حفظ کرده و مطلب درسی چکیده جان او بوده نه چسبیده به زبان او. مایه اصلی،
همان تسلط علمی او بود؛ لذا مطلب مثل موم در دستش بود البته تا آخر عمر همچنان طلبه
بود و سعی می کرد با پیگیری و مطالعه هر چه بیشتر و به روزتر، احاطه بیشتری به
مطالب پیدا کند.

به تجربه دیده ایم اساتیدی که اطلاعاتشان به رشته تخصصی معین و درسی که تدریس
می کنند محدود نیست از شخصیت گیراتری برخوردارند و بیشتر مورد علاقه و احترام
دانشجویان قرار می گیرند. استاد شهید، اینطور بود. او به بسیاری از علوم انسانی
واقف بود و هرگز از آموختن و آموزش سیر نمی شد.

عموم دانشمندان وقتی پا به سن می گذارند گویی استعداد فراگیریشان خشک می شود و
لذا مجبورند از کیسه بخورند اما شهید مطهری از آن دسته فرهیختگانی است که همیشه
دارای قدرت فراگیری اند. یکی دو سال پیش از شهادت فرمود: «من امروز بیشتر از گذشته
در خودم آمادگی برای آموختن احساس می کنم. من امروز دلم می خواهد که دائماً مطالعه
کنم و بیاموزم و تدریس کنم و بیاموزانم.»

بسیاری از دانشمندان اهل نظر هر چند سال یک بار در نظرات خود تجدیدنظر می کنند
و تغییر رأی می دهند و گاه تا آخر عمر به چندین عقیده متفاوت و متضاد گرایش پیدا
می کنند اما استاد شهید اینگونه نیست، وی می فرمود: «من از ابتدای جوانی تا حال حتی
یک سطر هم ننوشته ام که بعداً ببینم غلط بوده است. بحمدالله هر چه که نوشته ام و
اندیشیده ام از همان روزهای اول تا حالا هنوز هم بر همان عقیده ام. گاه نوشته های
سی سال پیش خودم را نگاه می کنم. البته تکامل برایم پیدا شده، یعنی یک نظری
داشته ام به اجمال، اکنون تفصیل داده ام، برایم پخته تر شده، یا یک دلیل برای مطلبی
داشته ام و به دلیل دیگری رسیده ام ولی اینکه ببینم چیزی گفته ام یا نوشته ام که
اکنون به آن معتقد نیستم و نظرم چیز دیگری است، چنین چیزی نیست. و من این را یکی از
الطاف بزرگ الهی برای خودم می دانم.»

بررسی اشکالات و سؤالات دانشجویان

با توجه به اینکه ارزش تمرکز درس بر روی سؤالات مستمعین، کمتر از تمرکز بر محور
اصلی درس نیست استاد شهید، در کلاس درس از اشکال و سؤال دانشجو استقبال می کرد،
هیچگاه نمی شد که بخواهد با هیمنه و غلبه استاد بر دانشجو، جلوی سؤال و اشکال را
گرفته یا آن را متوقف کند؛ بلکه پا به پای وی جلو می رفت. گاه یک سوم وقت به رفع
اشکال می گذشت. درس های منظومه نمونه بارز این روش است. این روحیه استاد باعث ترقی
و پیشرفت دانشجو می شود. البته از آنجا که یک استاد حکیم، اعتدال را از دست
نمی دهد، استاد شهید هرگاه می دید سؤال کننده، هدفش از اشکال، غیر از حقیقت طلبی
است یا خیلی پرت سخن می گوید و اشکال خیلی خارج از بحث است و اشکال کننده هم
دست بردار نیست ابتدا با لحنی آرام و عباراتی همچون «حالا ببینیم» و سپس با لحن
محکم تری چون: «این مربوط نیست» و «نخیر آقا» و … بحث را به دست می گرفت؛ ولی روحیه
کلی ایشان، استقبال از سؤال بود. خلاصه در عین صمیمیت با دانشجو، از لوس بار آوردن
او هم خودداری می کرد.

روحیه انصاف

این خصلت به عنوان یک خصیصه اخلاقی قابل احترام و ارزش است به ویژه برای یک استاد؛
زیرا این انصاف داشتن، هم به رشد فکری خود استاد کمک می کند هم سبب جذب مخالفین
می گردد و باعث می شود نکات صحیحی که در عقاید مخالفین نهفته است گرفته و به مبانی
مکتب حق منتقل کند و جاذبه های کاذبی که نکات مثبت موجود در عقاید آنان ایجاد
می کنند و توسط این جاذبه ها، به مبادی باطل منتقل می شوند را از بین ببرد.

این ویژگی در استاد شهید به طور آشکار وجود داشت و سبب شده بود که اولا بر روی
حرف مخالفین نظر خود کاملاً بیندیشد؛ یعنی هیچگاه با روحیه استکباری و بزرگ منشانه
با آراء و عقاید حتی مخالف ترین دشمنان خود برخورد نمی کرد. همیشه هر سخن و گفته ای
را تا حد امکان، تجزیه و تحلیل می کرد، شقوق درست و قابل قبول آن را از احتمالات
نادرست جدا کرده به حساب هر یک، جداگانه رسیدگی می کرد. بارزترین نمونه این انصاف
علمی را می توان در بررسی های استاد از مکتب ماتریالیسم و مارکسیسم و نیز در اختلاف
میان متکلمین و فلاسفه و اختلاف نظرهای بین حکما و عرفا و میان هر دو با فقها،
یافت. در هنگام انتقاد از مخاطب خود نیز احساسات و عواطف طرف را در نظر می گرفت و
البته به تفریط هم نمی افتاد بلکه همواره جانب عدل و انصاف و اعتدال را نگه
می داشت.

بیان سیر تاریخی مطالب، چشم انداز کلی از بحث و ارتباط آن با مباحث یا علوم دیگر

وی در هر زمینه ای به اقتضای موضوع مورد بحث، سیر تحول و تطور آن علم را از ابتدا
تا عصر حاضر تشریح می کرد و چشم اندازی کلی از آنچه قرار بود پیرامونش سخن گفته شود
در برابر مستمعین قرار می داد. ریشه و سابقه مطلب را توضیح می داد تا دانشجو گمان
نکند این بحث مانند قارچی از زمین بدون سابقه سبز شده، بلکه بفهمد در طول روزگار،
چه سرگذشت و سرنوشتی داشته و از این طریق بتواند جای بحث را در تفکر امروزی مشخص
کند. گاه در همین مقدمه، به اقوال مختلف نیز اشاره ای می کرد. این مقدمه چینی سبب
می شد مستمع توجهش به بحث جلب شود و آن را به عنوان میراث گرانقدری که در معارف
اسلامی سابقه داشته و مطرح بوده و به عنوان یک جریان جاری تلقی کند و به درس دل
بسپارد. در هر صحبتی می کوشید ارتباط آن را با مباحث دیگری از سایر علوم روشن سازد.
بدین نحو فراگیری درس را آسان تر می ساخت.

بیان ارتباط مسایل با مسایل مستحدثه

استاد شهید مقید بود ارتباط مسایل و مباحثی را که تدریس می کرد با مسایل مستحدثه در
زمان روشن سازد و کاربرد مطلبی را که می آموزد به خوبی مشخص نماید. همین امر سبب
شده بود تا درس های او سرزندگی و جذابیت خاصی پیدا کند و از صورت درس های خشک و
بحث های مجرد بیرون آید.

انتخاب و بیان نظر صحیح تر

استاد، مخالف تقلید صرف و نقل قول های طوطی وار از این کتاب و آن رساله و این متفکر
و آن اندیشمند بود. او می کوشید در هر زمینه ای پس از بررسی آراء دیگران، رأی و نظر
صحیح تر را بیان دارد. او از پذیرش اندیشه های بدیع و ارزشمند دیگر متفکران ابایی
نداشت و مخالفت بی دلیل را مخالف روح علمی می دانست اما هیچگاه تا مطلبی را در
آسیاب نیرومند ذهن سرشار از فرهنگ غنی اسلام خود نرم و خورد نمی کرد و تا آن را با
مبانی معارف اسلامی منطبق و هماهنگ نمی یافت آن را در بست و کلیشه ای، نمی پذیرفت.

سعی می کرد خیلی آسان و بی تکلف، بهترین طرح و توجیه را در مطالب که بسیاری از
آن طرح ها و توجیه ها جنبه ابتکاری داشت بیان دارد. با طرح سؤالاتی در حین تدریس از
دانش پژوهان، میزان اثر و نوع تأثیر بیان را مشخص می کرد و گاه بیانی را که