پاورپوینت کامل دیدگاه اسلام درباره پوشش ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دیدگاه اسلام درباره پوشش ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دیدگاه اسلام درباره پوشش ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دیدگاه اسلام درباره پوشش ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

مقدمه

پوشش از مسائل مهم در زندگی انسان ها است. می توان این موضوع را از زوایا و
رویکردهای گوناگون تاریخی، جامعه شناختی، روان شناختی، هنری و دینی مورد مطالعه
قرار داد، ولی مقصود ما در اینجا تنها بررسی اندازه و کم و کیف و رنگ و پوشش بر
اساس مبانی اسلام است. مسئله پوشش، گاه چنان اهمیتی می یابد که صبغه فرهنگی و ملی
به خود می گیرد و می توان با عنایت به آن، نگرش فکری و اعتقادی افراد و گروه ها را
تعیین نمود.

در حدیثی امام صادق(ع) فرمود: «خداوند عزوجل، به پیامبری از پیامبرانش وحی
نمود: به مؤمنان بگو! پوشش دشمنان من را نپوشند، از خوردنی های ایشان نخورند و
راه های آنان را نپیمایند، که در این صورت، بسان دشمنان من خواهند بود.»[۱]

اسلام، دین فطرت و عقلانیت و منطبق بر نیازهای حقیقی و واقعی بشر است و اگر
احکام آن، به صورت ناب و به دور از پیرایه و خرافات و فارغ از سلیقه ها تبیین شود،
اقبال و رویکرد به آن بیشتر و تمایل به آن، محسوس تر خواهد شد.

این سخن از امام علی(ع) معروف است که: «خداوند تکالیفی را بر شما واجب نمود،
آنها را ضایع نکنید و حدودی برایتان مقرر داشت، پس از آنها تجاوز ننمائید و از
اموری برحذرتان داشت، آنها را مرتکب نشوید و اموری را مسکوت گذاشت نه از روی
فراموشی، لذا آنها را بر خود تکلیف ننمایید.»[۲]

همواره در طول تاریخ اسلام، با این واقعیت مواجه بوده ایم که بعضی، واجبات را
سبک شمرده، آنها را ضایع کرده اند، برخی نیز از حدود و احکام الهی، پا فراتر
نهادند، رخصت ها و مباح ها را ممنوع کرده اند و به اصطلاح «کاتولیک تر از پاپ»
شده اند و این در حالی است که قرآن، به صراحت می گوید: «یا ایها الذین آمنوا
لاتقدموا بین یدی الله و رسوله؛[۳] ای کسانی که ایمان آورده اید، از خدا و پیامبرش
جلو نیفتید.»

باید در مباحث مربوط به پوشش، با سعه صدر و به دور از تمایلات و سلیقه های فردی
نگریست، امر مهمی که از آموزه های پیشوایان دین(ع) است.

با بیان این مقدمه، مباحث مربوط به پوشش را در ابعاد گوناگون آن پی می گیریم.
با افزودن این نکته که چون در عصر ما، اصالت دینی پوشش و اصل وجوب و کم و کیف آن،
توسط برخی ناآشنا به مبانی دینی، مورد شبهه و تشکیک واقع شده، ناچاریم مباحث مربوط
به پوشش را تخصصی تر و با استدلال بیشتر طرح نماییم.

میزان پوشش بانوان در برابر مردان نامحرم

فتوای مشهور در میان فقها و دیدگاه قریب به اتفاق آنان این است که بر زن، واجب است،
همه بدن جز چهره و دو دست خود را از نامحرم بپوشاند.[۴] در متون فقهی، کلمات شیخ در
مبسوط، علامه در قواعد و تذکره، فخرالمحققین در ایضاح النافع و محقق در شرایع، ظاهر
بلکه صریح در این قول است.[۵]

علامه، مستثنا بودن چهره را مورد اجماع عالمان به جز ابوبکربن عبدالرحمن و
مستثنا بودن دستان را مورد اجماع عالمان شیعه می داند، بلکه از عبارت فخرالمحققین
استفاده می شود، مستثنا بودن چهره و دستان، مورد اجماع عالمان مسلمان است.[۶]

به هر حال مهمترین دلیل این قول، جمله «و لایبدین زینتهن الا ما ظهر منها»[۷]
است.

توضیح اینکه در تعیین مصداق زینت ظاهری که در این آیه، از مورد نهی، استثنا
شده، اقوال زیر بیان شده است:

۱. لباس؛ ۲. سرمه، انگشتر، گونه ها و حنای کف دست؛ ۳. سرمه، النگو و انگشتر؛ ۴.
چهره و سرانگشتان؛ ۵. چهره و دو دست.[۸]

چنانکه پیداست، قول اخیر، با دیگر اقوال- به جز قول نخست- تا حدودی قابل جمع
است و تفاوت چندانی با آنها ندارد. به حسب ظاهر، قول اخیر، ناظر به خود زینت و سه
قول پیش از آن، ناظر به خود زینت است، و طبیعی است که لازمه جواز آشکار نمودن
زینت هایی مثل سرمه و انگشتر، جواز آشکار نمودن مواضع آنهاست.

به هر حال، با توجه به پاره ای قرائن، قول اخیر، از قابلیت پذیرش بیشتری
برخوردار است، از جمله در حدیث صحیحی از مسعده بن زیاد آمده است که: شنیدم امام
صادق(ع) در پاسخ این پرسش که زن، چه قسم از زینت خود را می تواند آشکار نماید؟
فرمود: «چهره و دو دست را.»[۹]

بر حسب روایت دیگری از زراره نقل شده که: امام صادق(ع) فرمود: «زینت ظاهری،
سرمه و انگشتر است.»[۱۰]

همچنین بر اساس روایت دیگری از ابی بصیر نقل شده که می گوید: از امام صادق(ع)
درباره آیه «ولایبدین زینتهن الا ما ظهر منها» پرسیدم، ایشان فرمود: «مقصود انگشتر
و النگو است.»[۱۱]

صاحب قرب الاسناد، به نقل از علی بن جعفر(ع) می نویسد: از امام کاظم(ع) پرسیدم:
مرد می تواند به کدام قسمت از بدن زنان نامحرم نگاه کند؟ حضرت فرمود: «چهره، دست و
جای دست بند.»[۱۲]

به هر حال، هیچ شاهدی بر وجه نخست یافت نمی شود، بلکه باید از جهاتی آن را
مردود دانست، از جمله اینکه لباس، به خودی خود، ظاهر است و در معرض دید قرار دارد و
نیازی به استثنا کردن آن نیست. شهید مرتضی مطهری، در رد این وجه، به این نکته ظریف
اشاره می کند که: لباس را وقتی می توان زینت محسوب کرد که قسمتی از بدن نمایان
باشد. مثلاً در مورد زنان بی پوشش، می توان گفت لباس آنها، یکی از زینت های آنهاست،
ولی اگر زن، تمام بدن را با یک لباس سرتاسری بپوشاند، چنین لباسی، زینت شمرده
نمی شود.

دلیل دوم

استدلال دیگر بر قول مشهور، فراز «ولیضربن بخمرهنّ علی جیوبهنّ» در آیه مزبور است
که مفاد آن، وجوب پوشانیدن گریبان توسط روسری است، با افزودن این نکته که چون آیه،
در مقام بیان حدّ پوشش است اگر پوشانیدن چهره هم لازم بود بیان می کرد. توضیح اینکه
در آیه مورد بحث، واژه «خمر» جمع «خمار» و آن به معنای روسری و مقنعه است. در لسان
العرب آمده است: خمار پوششی است که زن با آن، سر خود را می پوشاند.[۱۳] طبرسی نیز
گفته است: «خمر، جمع خمار و به معنای مقنعه است و پو شش سر و گریبان زن است.»[۱۴]

با توجه به آنچه در معنای خمار گفته شد، حاصل استدلال به جمله مزبور، بر واجب
نبودن پوشش چهره و دو دست چنین است: مذکور شدن کلمه خمر در آیه می فهماند که زن،
باید روسری داشته باشد و سر خود را بپوشاند و امّا اینکه آیا غیر از سر، پوشانیدن
قسمت دیگری هم واجب است یا خیر؟ بستگی به بیان آیه دارد و چون در آیه فقط زدن دو
طرف روسری بر گریبان مطرح است، معلوم می شود بیش از این مقدار واجب نیست. ممکن است
گفته شود: معنای جمله «ولیضربن بخمرهن علی جیوبهن» این است که بر بانوان لازم است
روسری ها را مانند پرده از جلو چهره آویزان کنند، تا حدی که روی گریبان و سینه را
بپوشاند ولی این سخن، به چند دلیل مردود است:

اولاً؛ در اینجا کلمه خمار به کار رفته نه جلباب و چنان که در جای خود، خواهیم گفت:
خمار، روسری کوچک است و جلباب، روسری بزرگ یا چادر و روسری کوچک را نمی توان به حدی
جلو کشید و مانند پرده آویزان کرد که چهره و دور گردن و سینه را بپوشاند و در عین
حال، سر و پشت گردن و موها نیز پوشیده بماند.

ثانیاً: مفاد آیه آن است که زنان با همان روسری های خود، چنین عملی را انجام دهند.
بدیهی است اگر آن روسری ها را به آن شکل روی چهره می آویختند، جلوی پای خود را
نمی دیدند و راه رفتن برای آنان غیرممکن می شد، زیرا روسری های آن زمان، به صورت
مشبّک و توری نبود که برای این منظور، مفید باشد.

ثالثاً: ترکیب ماده ضرب و علی مفهوم آویختن را نمی رساند، بلکه این دو تعبیر، مفید
این معناست که چیزی بر روی چیزی به صورت حائل قرار داده شود، چنانکه معنای «فضربنا
علی آذانهم» این است که بر روی گوش های آنان، حائلی قرار دادیم. بنابراین باید گفت:
مفاد جمله «ولیضربن بخمرهن علی جیوبهن» این است که زنان باید با روسری ها، بر روی
سینه و گریبان خود، حائلی قرار دهند.

رابعاً: چنانکه از قرائن تاریخی برمی آید زنان، پیش از نزول آیات حجاب، بنابر عادات
آن روز عرب، چهره خود را نمی پوشیدند، بلکه روسری را از پشت گوش ها رد کرده و اطراف
آن را پشت خود می انداختند و در نتیجه، گوش ها، گوشواره ها، چهره، گردن و گریبان
آنها، نمایان بوده است. وقتی در چنین زمینه ای، دستور داده شد، روسری را بر گریبان
بزنند، معنایش این بود که دو طرف روسری را از جانب راست و چپ به جلو آورده بر
گریبان بزنند. به کارگیری این دستور، موجب می شود گوش ها و گوشواره ها و گردن و
گریبان، پوشیده شود و چهره باز بماند. و با توجه به اینکه آیه، در مقام بیان و
تحدید پوشش است و اهمال در مقام بیان روا نیست، و با وجود این، سخنی از پوشانیدن
چهره و حائل قرار دادن چیزی بر آن، به میان نیاورده، معلوم می شود پوشانیدن چهره
واجب نیست.[۱۵]

دلیل سوم

در بسیاری از نصوص، راویان، پرسش هایی درباره حکم نگاه کردن به موی شماری از زنان،
مطرح کرده اند و امامان معصوم(ع) به آنان پاسخ داده اند. آنچه از این پرسش ها و
پاسخ ها استفاده می شود این است که در محیط آن زمان و از نظر سؤال کننده و امام،
تردیدی در جواز آشکار بودن چهره نبوده و مستثنا بودن آن قطعی تلقی می شده است، برای
نمونه در روایت صحیحه نقل شده است که بزنطی گوید:

از امام رضا(ع) پرسیدم: آیا برای مرد رواست به موی خواهرزن خود نگاه کند؟
فرمود: «نه مگر اینکه از زنان سالخورده باشد.» به حضرت عرض کردم: خواهرزن و غریبه
در این حکم یکسانند؟ فرمود: «بله»[۱۶]

چنانکه دیده می شود، پرسش راوی تنها درباره مو است و این نشان می دهد حکم
«چهره» برای او روشن و مفروغٌ عنه بوده است و گرنه معنا ندارد در حالی که پوشیدن
چهره واجب است، تردید و شبهه راوی، نسبت به مو باشد.

پوشش مو

ممکن است گمان شود با صحه گذاردن بر استحکام دلیل های یاد شده، تنها عدم وجوب
پوشیدن چهره و دو دست، ثابت می شود و مسئله پوشش مو، مسکوت می ماند، ولی باتوجه به
آنچه گفتیم، جایی برای این اشکال باقی نمی ماند، زیرا بی تردید، موی زن، از
زینت های بارز او است.

در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است که: «هرگاه شخصی از شما تصمیم به ازدواج
گرفت، از موی دختر مورد نظر، پرس و جو کند، چنانکه از چهره اش پرس و جو می کند،
زیرا مو یکی از دو زیبایی است.»[۱۷]

بنابراین بی گمان، عموم «ولایبدین زینتهن» شامل مو نیز می شود و بنابراین بر
بانوان واجب است موی خود را از نامحرم بپوشانند.

نتیجه سخن آنکه بر اساس آنچه از کتاب و سنت استفاده می شود، باید اندازه پوشش
بانوان در برابر مردان نامحرم، به گونه ای باشد، که همه بدن آنان، به استثنای چهره
و دستانشان را بپوشاند. اگر چه برخی از فقها، به بیشتر از این مقدار فتوا داده اند،
ولی آنچه گفته شد، مورد اتفاق و قدر مسلم است.

گفتنی است گاهی ممکن است برخی بانوان، مقدار گفته شده از بدن را به حسب ظاهر
بپوشانند ولی پوشش انتخابی آنان، به قدری نازک یا تنگ و چسبان باشد که موجب
بدن نمائی و جلوه گری و سبب تحریک نامحرمان شود. بدیهی است این اندازه از پوشش، به
هیچ وجه، تأمین کننده نظر اسلام نیست، چنانکه در برخی روایات، درباره اینگونه زنان
آمده است:

«زنانی که لباس به تن دارند ولی عریانند… این زنان، داخل بهشت نمی شوند و بوی
بهشت را استشمام نمی کنند، با اینکه بوی بهشت، از مسیر پانصد سال به مشام
می خورد.»[۱۸]

چادر

محور بحث تاکنون، حداقل پوششی بود که برای بانوان در برابر مردان نامحرم، واجب است
و آن گونه که از دلیل های یاد شده و قراین دیگر استفاده می شود حد، آن مقداری است
که به راحتی و بدون تکلف، همه بدن زن، جز چهره و دو دست را بپوشاند.

مسئله مهمی که می توان در همین مورد طرح نمود موضوع چادر است. اهمیت این موضوع،
به آن جهت است که بر اساس تلقی بسیاری از متدینان، این قسم، به