پاورپوینت کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاهها؛ ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاهها؛ ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاهها؛ ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاهها؛ ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

رهبر معظم انقلاب: علاج دردها و مشکلات کشور در پیشرفت علمی است.

استادان و اعضای هیأت علمی دانشگاهها، در دیدار با حضرت آیت الله خامنه ای رهبر
معظم انقلاب، دیدگاههای خود درباره مسائل مختلف علمی و دانشگاهی را بیان کردند.

مقصود اصلی از این جلسه دو چیز است؛ اگر چه مقاصد دیگری هم ممکن است در کنار این دو
چیز بر این محفل دوستانه و صمیمی مترتّب بشود. ۱. اعلام احترام به مقام استاد و
مقام علمی شخصیتهای علمی کشور ما خواستیم با این نشست و فرصت نسبتاً وسیع که هر سال
تشکیل می گردد و میدانی که اساتید محترم پیدا میکنند تا نظرات خود را در یک تریبون
عمومی و سراسری بیان کنند، تکریم خودمان را نسبت به اساتید محترم اعلام کنیم و نشان
دهیم. و این یک هدف مهمی است. اگر ما از عالِم تکریم کردیم، علم تکریم خواهد شد و
اگر علم تکریم شد، رشد و رواج و گسترش خواهد یافت؛ و ما برای آینده کشورمان، به این
احتیاج داریم. ۲. هدف دوم این است که در یک جلسه دوستانه و صمیمی، دور از رسمیتهای
سمیناری و تقیّداتی که معمولاً وجود دارد، جمعی از زبدگان و فرزانگان و مطّلعان
امور دانشگاه و علم کشور، عمده ترین مسائل دانشگاهها را مطرح کنند؛ البته مسائل
مربوط به جنبه های علمی دانشگاه و چیزهایی که بیشتر به اساتید، مرتبط می شود، تا
فضای این جلسه و فضای ذهن مسئولان علمی کشور و به تبع آن، فضای عمومی کشور با
مهمترین مسائل دانشگاهها و نیازهای آنها و آینده نگریهایی که در این زمینه میشود
کرد، آشنا بشود. ما هر سال که این جلسه را داشته ایم، من خودم شخصاً از بیانات
دوستانی که اینجا صحبت کردند، بهره مند شدم و استفاده کردم؛ نکات خوبی برای من روشن
شده و به دنبال آن، اقدامات مناسب و خوبی هم صورت گرفته است. ما در این ده، دوازده
سال اخیر، یک حرکت تازه ای در زمینه پیشرفت علم، رشد علم، رشد تحقیق و تنوّع و
نوآوریهای گوناگون آن، داریم در کشورمان تجربه میکنیم؛ اگرچه از اول انقلاب این
حرکت آغاز شده، اما در سالهای اخیر، رشد بیشتر و بهتری داشته است؛ لکن اینها هنوز
گامهای بسیار اوّلی و ابتدایی است. لذا ما همچنان به نظرات، پیشنهادها و
نکته بینی های شما برای پیشرفت علم در کشور نیاز داریم. در این جلسه، بخشی از این
نیاز ان شاءاللَّه برآورده خواهد شد.

در این دیدار ۳ ساعته برخی از استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاه ها به بیان نظر
خود درباره مسائل گوناگون علمی و دانشگاهی پرداختند.

مهم ترین نکاتی که در این دیدار مطرح شد به این شرح است.

ضرورت سرمایه گذاری مادی و معنوی در زمینه علوم انسانی و توجه بیشتر به آن در
دانشگاهها به عنوان مبنای رشد و توسعه علوم دیگر، توجه کافی به زیرساختهای علمی و
پژوهشی و تهیه نقشه جامع علمی کشور، ضرورت تبدیل پژوهش به گفتمان جاری در مراکز
علمی، توجه عملی قوای سه گانه و برنامه ریزان و مجریان به آرمانهای علمیِ ملی مانند
تولید علم، نهضت نرم افزاری و نظریه پردازی در علوم پایه، مدیریت صحیح ظرفیتها و
استعدادهای متراکم موجود در کشور برای ایجاد زمینه جهش علمی، ضرورت عمق یافتن حرکت
علمی کشور به موازات افزایش شتاب کمی آن، تدوین برنامه راهبردی مراکز مختلف علمی در
چارچوب سند چشم انداز ۲۰ ساله، ارتباط قوی تر دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی با
دستگاهها و مراکز اجرایی برای کاهش فاصله علم و اجرا، سرمایه گذاری ویژه در عرصه
فناوریهای نوین، ضرورت تعامل متخصصان علمی، دینی و حقوقی برای حل برخی مسائل موجود
در زمینه های خاص پزشکی، شکوفایی استعدادهای جوان در طرحهای بدیع علمی مانند
سلولهای بنیادی، درمان ضایعات نخاعی و شبیه سازی حیوانی، ضرورت ارتباط کامل مراکز
پژوهشی و علمی با یکدیگر برای پرهیز از موازی کاری، برنامه ریزی برای ارتقای کیفی
دانشگاههای کشور و دستیابی آنها به سطوح اول دانشگاهی جهان، تفویض اختیارات لازم به
دانشگاهها برای جذب همه استعدادها و نخبگان، ضرورت توجه بیشتر به دانشگاه پیام نور،
حمایت مادی و معنوی از پارکهای علم و فناوری، مدیریت صحیح برای ایجاد فضای پرنشاط
علمی در مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی،پرهیز از معیارهای غیرعلمی و شخصی در انتخاب
مدیران و تقسیم بودجه و امکانات، توجه کافی به علوم پایه و تقویت گروههای زبان و
ادبیات فارسی در دانشگاههای داخل و خارج از کشور.

پس از سخنان استادان و اعضای هیأت علمی دانشگاهها، رهبر معظم انقلاب بیاناتی به این
شرح ایراد فرمودند:

مطالبی که شنیدیم به نظر من مطالب مفید و متنوّعی بود؛ ممکن است بعضی از دوستان،
بخشی از این مطالب را تصدیق نکنند، لکن طرح این موضوعات در این جلسه یقیناً مفید
بود؛ ذهن ما و ذهن مسئولان و دست اندرکاران را باز میکند و بیش از پیش به جوانب و
آفاق مختلف در زمینه مسائل دانشگاهی متوجه میکند. آنچه که من در این مجال کوتاه عرض
میکنم، دو، سه مطلب و نکته کوتاه است:

یکی این است که ما وقتی میخواهیم درباره نیازهای کنونی جامعه دانشگاهی و محیط
دانشگاهی و علم حرف بزنیم، از دو دیدگاه، با دو زبان میتوانیم حرف بزنیم؛ یک زبان،
زبان تشویق کننده و به حرکت درآورنده، و یک زبان، زبان مأیوس کننده و دلسرد کننده
است. من خواهشم این است که اساتید و مسئولان محترم، در همه جا زبان اول را به کار
گیرند، نه زبان دوم را. ما سرعت پیشرفتمان در این چند سال اخیر – طبق آمارهایی که
بنده در اختیار دارم و به من ارائه داده اند – در دنیا، درجه اول است. من اخیراً
مراجعه نکرده ام؛ اما این آمار را حدود یک ماه و نیم پیش دیده ام؛ آمار حساب شده و
دقیق و درستی است. سرعت پیشرفت علمی کشور ما در سطح دنیا در درجه اول است، نه در
سطح منطقه. لکن آنی که بالفعل دست ما را گرفته و آن نقطه ای که بالفعل در آن قرار
داریم، چندان راضی کننده نیست. این هر دو واقعیت، باید در کنار هم دیده شود. هر دو
درست است؛ هم اینکه ما الآن کمبودهای زیادی داریم، جایگاهی که ایستاده ایم، جایگاهی
نیست که ما را به عنوان یک عنصر ایرانی و مسلمان و دارای نگاههای بلند به افقهای
دور راضی کند و هم اینکه در عین حال حرکتی که ما کرده ایم، حرکت بسیار خوب و
پُرشتابی بوده است؛ این شتاب را نباید بگذاریم کم شود. بلکه باید بیشترش هم بکنیم.

حدود یک سال و نیم پیش در یک مجمع علمی – شبیه همین مجموعه که جوانها و دانشجوها و
زبده ها بودند – گفتم انتظار این است که پنجاه سال دیگر ما در دنیا و در سطح عالم،
حرف اول علمی را بزنیم؛ یعنی مرزهای علم را ما تعیین کنیم. کار به جایی برسد که
زبان ما – که زبان فارسی است – در دنیا زبان علم بشود. این، آن افقی است که جلوِ
چشم من است. برای اینکه به این نقطه برسیم، اولاً باید باور کنیم که این میشود. اگر
شما که استادید، آن آقا که دانشجو است و آن شخص سومی که مدیر و در رأس تشکیلات است،
باور نداشته باشد که این کار عملی است، بدانید قطعاً نخواهیم رسید. باید باور کنیم.

حرف من این است که زمینه های این باور موجود است. اولاً استعداد ما ایرانیها در
زمینه های علمی، در دنیا اثبات شده است؛ از طرق مختلف، این معنا تحقیق و بررسی شده
است و از نظر من، قطعی است. در پیشرفته ترین دانشگاههای دنیا، عنصر ایرانی از متوسط
استعدادهایی که در آن دانشگاه بوده، سطحش بالاتر است؛ یعنی متوسط استعدادِ ایرانی
از متوسط استعداد جهانی، سطحش بالاتر است. هم زمینه های طبیعی کشور، این را نشان
میدهد. ما در جای خوبی از دنیا قرار داریم، از جمعیت خوبی برخورداریم، با سطح
جغرافیایی خوبی قرار داریم و با این نسبتی که ما از لحاظ جمعیت و سطح ارضیِ
جغرافیایی نسبت به کل بشریت و کل عالم داریم، امکاناتمان بالاست و کشور فقیری
نیستیم. من یک وقتی آمار اینها را گفته ام نمیخواهم تکرار کنم. ما تقریباً یک صدمِ
جمعیت دنیا و

یک صدمِ وسعت ارضیِ کره زمین را داریم؛ آن وقت ذخایر ما در زمینه های مهمترین عناصر
تشکیل دهنده و پیش برنده تمدن کنونی دنیا – یعنی فولاد، مس و چند عنصر دیگر – بیش
از یک درصد است؛ به نفت یا گاز که میرسیم، ناگهان رشد جهشی ای هم مشاهده میکنیم.
استعداد انسانی هست، استعداد طبیعی هست و تجربه کارکرد هم هست. ما نگاه میکنیم هر
جایی که تلاش کردیم، زحمت کشیدیم و یک توجهی نشان دادیم، پیش رفتیم. امروز وقتی به
گذشته نگاه میکنیم، می بینیم حرکت کشور در این زمینه ها، یک حرکت غیر قابل تصور
است؛ حرکت، خیلی خوب بوده. کار کردیم، نتیجه اش را هم داریم مشاهده میکنیم. همین
رویان و ماجرای سلولهای بنیادی که اینها با امکانات کم توانستند به آن دست پیدا
کنند و پیشرفتی که در این زمینه کرده اند و در سمیناری که دو سال قبل در اینجا
تشکیل شد و دانشمندان دنیا، آمدند و با آنها مصاحبه شد و گواهی و اظهار شگفتی
کردند؛ اینها یک داستانهایی است که واقعاً جا دارد به عنوان مایه های افتخار، جلوِ
چشم ما باشد. ما شخصیتهایی از قبیل مرحوم دکتر کاظمی آشتیانی – که حالا من مقیّدم
از این جوان پاکباخته مؤمنِ فاضلِ کارآمد، و مدیر حقیقتاً انقلابی و مؤمن اسم
بیاورم – داریم و الان هم در کشور، فراوان هستند و در بخشهای مختلف دارند کار
میکنند؛ و کار