پاورپوینت کامل چرا یک دین؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا یک دین؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا یک دین؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا یک دین؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۶

اشاره:

در شماره پیشین چرایی دین از منظر روانشناختی بررسی شد. اکنون پس از روشن شدن ضرورت
و اجتناب ناپذیری دین این سئوال پدید می آید که آیا لزوماً باید یک دین داشت و همه
انسان ها باید از دین واحدی پیروی کنند یا چنین چیزی لازم نیست و هر کس می تواند از
هر دینی پیروی کند؟ به عبارت دیگر آیا همه ادیان از حقانیت و اعتبار واحدی
برخوردارند و یا در هر زمان تنها دین واحدی بر حق و شایسته پیروی است؟ انگاره نخست
را «پلورالیسم دینی»[۱] و نگره دوم را «انحصار گرایی دینی»[۲] می نامند.

معارف

چیستی پلورالیسم دینی

پلورالیسم دینی را می توان مشتمل بر گمانه های زیر دانست:

۱ـ منظور از حقانیت ادیان این است که اولاً اعتقادات همه آنها به طور نسبی صادق است
و هیچ دینی از حقانیت مطلق برخوردار نیست. (پلورالیسم نسبی صدق)

۲ـ پذیرش و تعبد به هر دینی جایز بوده و هیچ ترجیحی برای پذیرش دینی نسبت به دین
دیگر وجود ندارد. (پلورالیسم اعتبار)

۳ـ همه ادیان از نظر سعادت و رستگاری پیروانشان تأثیر برابر دارند. (پلورالیسم
نجات)

۴ـ منظور از حقانیت ادیان، بر حق بودن عَرْضی و همزمان است؛ نه در طول زمان. به
عبارت دیگر ادعا این نیست که آیین هر پیامبری در زمان خود بر حق بوده است؛ بلکه
ادیان گوناگون در همه زمان ها و در عرض یکدیگر بر حقند.

۵ـ حقانیت ادیان، به طور مساوی است؛ نه دارای مراتب تشکیکی. به عبارت دیگر براساس
این انگاره ، نمی توان «بر حق بودن» را درجه بندی کرد تا در پرتو آن، دینی،
بهره مندی بیشتری از حقیقت کسب کند و دین دیگر، در رتبه فروتر از آن قرار گیرد. بر
اساس این انگاره، هیچ فرقی بین اسلام، یهودیت، مسیحیت و یا دیگر ادیان بزرگ نیست.

۶ـ منظور از حقانیت ادیان حقانیت در جهات مشترکشان نیست؛ بلکه ادیان ـ با اختلافاتی
که دارند ـ بر حقند. به عبارتی دیگر توحید اسلامی همان اندازه بر حق است که تثلیث
مسیحی و ثنویت زرتشتی، و همه آنها همان بهره از حقیقت را دارند که بی خدایی
بودایی گرایی دارد.

عقل و پلورالیسم دینی

ژرف کاوی های عقلی بر بطلان پلورالیسم دینی گواهی می دهد این مسئله دلایل متعددی
دارد از جمله:

۱ـ استلزام تناقض:[۳] ادیان موجود دارای آموزه هایی هستند که بعضی از آنها با
آموزه ها و عقاید دیگر ادیان در تضاد و یا تناقض می باشد. بنابراین حقانیت همه
آنها، مستلزم جمع ضدین و یا جمع نقیضین است و چنین چیزی محال است. به عنوان مثال
آیین اسلام، بر یکتایی خداوند و توحید در همه مراتب آن اعم از توحید ذاتی و صفاتی و
توحید در فاعلیت تأکید دارد. در مقابل، مسیحیت قائل به «تثلیث» ـ یعنی، خدای پدر،
خدای پسر و خدای روح القدس ـ است! زرتشتی گری نیز به «ثنویت» و دوگانه انگاری منشأ
خلقت گرایش دارد!

هر یک از این آموزه ها، نافی دیگری است. بنابراین اگر هر سه دین، بر حق باشند، باید
هم یکتاپرستی صحیح باشد، هم دوگانه پرستی و هم سه گانه پرستی. چنین چیزی به تناقض
می انجامد و محال است؛ زیرا یگانگی خداوند، مساوی با نفی دو یا سه انگاری اوست. در
حالی که ثنویت و امثال آن، به خدایی بیش از یکی، اقرار دارد. بنابراین حقانیت همه
آنها؛ یعنی اینکه خدا هم بیش از یکی است و هم نیست و این تناقض است و محال.

۲ـ خودستیزی:[۴] حقانیت همه ادیان، خودستیز است؛ زیرا به طور معمول هر دینی
آموزه های مخالف در دین های دیگر را نفی کرده و یا به طور کلی دین دیگر را باطل
می انگارد. بنابراین هر یک از این ادیان ـ اگر بر حق باشند ـ باید این ادعایشان نیز
بر حق بوده و مورد قبول قرار گیرد. بنابراین از حقانیت هر دین، بطلان دیگر ادیان به
دست می آید و پلورالیسم دینی؛ حق انگاری هر دینی بطلان دیگر ادیان را نتیجه می دهد.
در نتیجه پلورالیسم دینی، خود برانداز است و همان چیزی را نتیجه می دهد که درصدد
نفی آن بوده است.

۳ـ استلزام بطلان همه ادیان: پنداره پلورالیسم سرانجامی جز بطلان همه ادیان ندارد؛
زیرا این انگاره از سویی، به حقانیت همه ادیان حکم می کند و از دیگر سو، ادیان
موجود معمولاً حقانیت عرضی یکدیگر را نفی می کنند! نتیجه این تعارض چیزی جز باطل
انگاری همه ادیان و شکاکیت[۵] و سرگردانی نیست.

۴ـ پیش فرض بنیادین و زیرساخت تئوریک انگاره پلورالیسم نسبیت معرفت و یا نسبیت
حقیقت است. بر اساس این گمانه هیچ حقیقت مطلق و پایداری وجود ندارد و اگر وجود
داشته باشد قابل شناخت نیست. چنین پنداره ای از جهاتی چند آسیبمند و ویرانگر بنیادی
معرفت می باشد. از جمله ایرادات وارد بر آن خودشمولی[۶] و بدین وسیله خویش
براندازی[۷] است، چرا که:

الف) اگر هیچ حقیقت مطلقی ـ حتی خدا ـ وجود نداشته باشد سئوال می شود که همین گزاره
مطلق است یا غیرمطلق؟ اگر مطلق است که خودش را نقض کرده زیرا نقیض سالبه کلیه موجبه
جزئیه است. و اگر غیرمطلق است پس همین مدعا خود امری نسبی و زوال پذیر است و بازوال
آن انگاره رقیبش یعنی وجود واقعیاتی مطلق تحقق خواهد یافت. پس در هر صورت واقعیاتی
مطلق و پایدار وجود خواهند داشت.

ب) اگر هیچ واقعیت مطلقی شناخت پذیر نباشد سئوال می شود که همین گزاره چگونه معرفتی
است؟ نسبی یا مطلق؟ اگر مطلق است خود را نقض کرده و اگر گزاره ای گذرا و نسبی است
پس جای خود را به انگاره رقیب یعنی وجود فهم های ثابت و پایدار از حقیقت می سپارد.

اکنون جای آن دارد که از منظر درون دینی نیز مسئله حقانیت ادیان را بکاویم و منطق
قرآن مجید را در این باره بررسیم:

قرآن و پلورالیسم دینی

قرآن حقانیت طولی شرایع انبیای الهی را می پذیرد و همه آنها را در عصر خود اسلام
به معنای واقعی کلمه می داند؛ اما حقانیت عرضی ادیان را نمی پذیرد.

آیات قرآنی علاوه بر دلالت بر انحصار دین حق در اسلام و نفی پلورالیسم و
تکثّرگرایی دینی، به صراحت با بعضی از اصول و مبانی پلورالیسم، مخالف است و آن را
ابطال می کند. آیاتی که در این زمینه وجود دارد، به چند بخش تقسیم می شود:

۱. امکان رسیدن به حقیقت

آیاتی از قرآن با مبنای شکاکیت و نسبیت گرایی و عدم امکان دستیابی به حقیقت ـ که
از مبانی و پیش فرض های پلورالیسم دینی است ـ در تضاد و تقابل است و نشان می دهد که
از دیدگاه قرآن، به هیچ وجه شکاکیت و نسبیّت در دین، مورد پذیرش نیست و رسیدن به
«حقیقت» امکان پذیر است. برخی از این آیات عبارتند از:

۱ـ۱. آیاتی که شک ورزان را مورد سرزنش قرار می دهد.[۸]

۱ـ۲. آیاتی که ادله پیامبران را روشن و آشکار و تردید شکاکان را بی وجه معرفی
می کند.[۹] برای مثال در رابطه با آشکار بودن حقیقت اسلام می فرماید : «لا إِکْراهَ
فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ؛[۱۰] هیچ اکراهی در دین نیست؛
به درستی که راه هدایت از گمراهی، روشن گردید».[۱۱]

۱ـ۳. آیاتی که امر به تبعیت از علم و یقین و نهی از پیروی ظن و گمان دارد.[۱۲]

۲. عدم قبول غیر اسلام

این آیات با صراحت، اسلام را تنها دین حق و صراط مستقیم معرفی می کند و پیروی از
دیگر ادیان را باطل دانسته، به پیروی از اسلام دعوت می کند:

۲ـ۱. «وَ مَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلامِ دِیناً فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ
فِی الْآخِرَهِ مِنَ الْخاسِرِینَ؛[۱۳] و هر کس جز اسلام، دینی [دیگر] جوید، هرگز
از وی پذیرفته نشود و وی در آخرت از زیانکاران است». البته اسلام همه پیامبران الهی
را راهبر به سوی «حقیقت» دانسته و دین همه را اسلام می داند. بنابراین پیروی از
پیامبران خدا، در عصر رسالتشان، همان اسلام است و مصداق آن در زمان رسالت حضرت ختمی
مرتبت، پیروی از آیین حضرت محمد(ص) است.[۱۴]

۲ـ۲. «وَ لَنْ تَرْضی عَنْکَ الْیَهُودُ وَ لاَ النَّصاری حَتَّی تَتَّبِعَ
مِلَّتَهُمْ قُل