پاورپوینت کامل تدریس معنادار و سازماندهی آن (۲)طرحی برای سازماندهی محتوای آموزشی درس اندیشه اسلامی ۱ و ۲ در مصاحبه با آقای دکتر رضا فیروزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تدریس معنادار و سازماندهی آن (۲)طرحی برای سازماندهی محتوای آموزشی درس اندیشه اسلامی ۱ و ۲ در مصاحبه با آقای دکتر رضا فیروزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تدریس معنادار و سازماندهی آن (۲)طرحی برای سازماندهی محتوای آموزشی درس اندیشه اسلامی ۱ و ۲ در مصاحبه با آقای دکتر رضا فیروزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تدریس معنادار و سازماندهی آن (۲)طرحی برای سازماندهی محتوای آموزشی درس اندیشه اسلامی ۱ و ۲ در مصاحبه با آقای دکتر رضا فیروزی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۴۶

اشاره:

در شماره گذشته ضرورت معناداری محتوای دروس معارف اسلامی و چگونگی آن در اندیشه
اسلامی ۱ و ۲ را در گفتگو با آقای دکتر رضا فیروزی مورد تحلیل و بررسی قرار دادیم.
در این شماره دنباله مطلب را پی می گیریم.

معارف

ولی من می خواهم بگویم که آن شکل کلامی خاص خودش را اصلاً پیدا نمی کند مثلاً
شبهات خاصی را نمی تواند وارد بشود.

طبعاً وقتی نگاه عوض شود کلیه مباحث متناسب با آن تحت تأثیر قرار می گیرند،
اما مقصود تأمین می شود و این مهم نیست که از چه زاویه ای بحث طرح شود؛ شما به من
می گویید که مرا به تهران ببرید، ولی سریع، ایمن و راحت؛ شما قصدتان تهران رفتن است
و من شما را باید از کوتاه ترین، سالم ترین و با کیفیت ترین راه به تهران ببرم. این
مهم نیست از کدام راه و چگونه، من قصدتان را تأمین می کنم. اما، نکته ای که باید در
این جا اضافه کنم این است که این نوع نگاه به منزله فرو ریختن همه چیز نیست، یک روی
آورد نو است. می خواهم بگویم گرچه یک نظام جدیدی مطرح می شود، ولی سرفصل ها همان
است. البته اینکه می گویم سر فصل ها همان است ساختار عوض می شود و موضوع به این
سادگی نیست که قایل شویم کمی رنگ و لعاب بحث را عوض کنیم مسأله حل است؛ نه، موضوع
فراتر از این است. این طرح یک نوع نگاه خاص به محتوای آموزش دین دارد. نظر من طرح
الگویی است که در آن دانشجویان به این مطالب کاربردی بنگرند. به تعبیر فنی تر
بگویم، در این شیوه بنده به دنبال ایجاد یک طرحواره در اندیشه دانشجویان هستم، یک
باور خاص از خود به مثابه یک «عالَم صغیر» تا در سایه این طرحواره جایگاه خود را
در میان «انسان کبیر» بهتر و زیباتر بیابند تا بتوانند با آن طرحواره زندگی کنند.

مسئله دیگر این است که وقتی نگاه و شیوه ورود به مطالب عوض شد آیا می توان همان
سرفصل را گفت یا باید به تناسب نگاه شما سرفصل درس هم عوض شود؟

همان طور که عرض کردم در کوتاه مدت سرفصل ها خیلی نیاز به تغییر ندارد .البته نه
اینکه هیچ تغییری لازم نیست. اما برای طولی مدت آنگونه که من دیده ام حوزه های
انسان شناسی در بین اندیشمندان ما به اعتبار ادبیات قرآنی قوی تر بوده است و من
نیز این شیوه را برای دستیابی به هدفم در آموزش مفیدتر می بینم. البته بنده در
درس هایم فعلاً همان سرفصل ها را می گویم و کتاب خودم در چارچوب همان سرفصل ها
هستند. اما رویکرد بنده یک نوع انسان مداری توحیدی است (نه اومانیسم دنیای مدرن که
نقدی جدی به آن دارم.) به همین دلیل وقتی براهینی مثل برهان صرف الوجود را می گویم
حتی برهان ها را هم در قد و قواره همین محور ارائه می کنم. وقتی بنده وارد این
مسأله می شوم یک بحث انسان شناسی هم به تبع آن خواهد آمد. اما انسان مدارانه یعنی
اینکه کانون، این موجود است و حتی اثبات وجود خدا به خاطر این موجود است والا آن
مرتبه ای از ذات باریتعالی که برای هیچ موجودی کشف نشده است اصلاً موضوع مطالعه من
نیست، چرا؟ چون من در آن دخیل نیستم. شاید بشود مثلاً بعضی از تعابیری که آقایان از
غرب آورده اند و نقل کرده اند که حتی خدا با«من» معنا می شود و بعضی ها این را کفر
تلقی کرده اند، شاهد بر این بحث قرار داد. گرچه بنده در اینجا ـ به یک اعتبار
بحث را کفر تلقی نکنم و لااقل در ساختار فکری خودم چنین می اندیشم؛ چون برداشتم در
این مورد به لحاظ روشی هرمنوتیکی است نه سمانتیکی.

آیا می شود یک وجه درستی برای آن حرف پیدا کرد؟

بله! البته، اصلاً ویژگی این روش در این است که هر حلقه به اعتبار آن مجموعه
معنا می یابد و شما تکلیف آن حلقه را در مجموعه با رعایت تناسب بحث معین می کنید.
البته نه همه چیز را، توجه بفرمایید. این بدان معناست که بنده این عبارت را در این
ساختار چنین معنا می کنم. ممکن است قائل، روحش هم از این معنا خبر نداشته باشد. به
همین جهت است که می گویم به لحاظ روشی نگاه من به این مطلب هرمنوتیکی است. «بدون من
خدا معنایی ندارد» یعنی آن چیزی از خدا که مرا هدایت می کند ـ به نام مألوه ـ به
اعتبار من انسان معنا می یابد و آن موجودی است که «اله» واقع می شود. این نوع نگاه،
هم مفید و کاربردی است، هم عملیاتی و معنادار. اما وقتی مباحث را جدا جدا تفکیک
می کنید می شود مثل تسبیحی که پاره شده است. این مشکل، معنا داری را به دو اعتبار
تهدید می کند: هم به اعتبار روش و هم به اعتبار ساختار محتوا؛ پیامد آن برای
دانشجویان هم اغلب چیزی جز خستگی و بی معنایی نیست و از زاویه دید آنان، که دید من
هم همین است، مشروعیت و ضرورت طرح آن را زیر سؤال می برد این است که مکرر شاهد
گزارش هایی هستیم که همکاران در کارگاه های روش تدریس از دانشجویانشان نقل می کنند
که آقا اصلاً برای چی باید صحبت کنیم که خدا عادل است، عادل است که من چه کار کنم،
اصلاً استدلال بر اینکه خدا هست به چه کار من می آید؟ مگر ما منکریم که خدا هست.
آقا دست از سر ما بردارید؛ بیایید به شما نامه کتبی بدهیم که قبول داریم خدا هست.
سؤال من این است: آیا مباحث استدلالی توحید می خواهد مسلمان یا یک موحد را دوباره
موحد کند؟ نظر قاطع من این است که نه، اصلاً دانستن ساختار «توحیدِ انسان محور» بیش
و پیش از آنکه به کار غیر موحد بیاید به کار موحد می آید. در این ساختار نه تنها
مشروعیت بحث خللی نمی یابد که ضروری ترین و مفیدترین علوم است. بنده به شدت مخالف
این دیدگاه هستم که به دانشجویانمان توحید استدلالی بگوییم مگر می خواهیم آنها را
مجدداً مسلمان کنیم. با احترام تمام به دیدگاه این دسته از اندیشمندان، می خواهم
عرض کنم این دیدگاه سوراخ دعا گم کردن است. اما و صد اما دارد این بحث. بلی، آن
توحید استدلالی که دانشجوی ما را با زندگی موحدانه، با حضور دائمی و همیشگی خدا
آشنا نمی کند و رابطه میان انسان و خدا را به تصویر نمی کشد آب در هاون کوفتن است و
به لحاظ اینکه یک طلبه روش تدریس هستم می گویم به فرمایش قرآن باید به خانه از درش
وارد شد و عدم رعایت معناداری، چه به اعتبار روش و چه به اعتبار محتوا، به همراه
عدم رعایت ضوابط یک تدریس روشمند ورود به خانه از طریق غیر در آن است.

در آن نگاه که به طور اغراق آمیزی می فرماید فاقد چارچوب است آن نیز به نظر من
یک چارچوبی دارد و مثل یک تسبیح پاره شده نیست در آنجا بحث فطری بودن خداشناسی طرح
می شود و سپس سعی می شود تبیین شود که این خدا چه صفاتی دارد یا باید داشته باشد.
البته قبل از همه اینها سعی می شود به شکل عقلانی ثابت شود که وجود دارد پس آن هم
برای خودش چارچوبی دارد، ولی شاید بگوییم که آن چارچوب الان برای دانشجو خیلی جذاب
نیست و شاید ضروری باشد از نگاه دیگری نگریست.

بله! اما مسأله اصلی من چگونگی ایجاد جذابیت مطلب برای مخاطب نیست و آن را ملاک
انتخاب روش و محتوا در نظر نمی گیرم، بلکه، ملاک این است که معناداری این از آن
قوی تر است. اصلاً کدام بحث علمی گفته که ما باید تابع مذاق افراد برای انتخاب روش
و محتوا باشیم. معناداری یکی از لوازم یک نظریه است که باید پشتوانه یک کتاب آموزشی
مخصوصاً کتاب های درسی در حوزه عقاید قرار گیرد. البته توضیحی بدهم که موجب سوء
برداشت نشود. منظورم از ملاک نبودن مخاطب این نیست که مخاطب مهم نیست، البته و صد
البته مهم است. مخاطب مهم است که فکر می کنیم که چه چیزی را و چگونه طرح کنیم.
منظورم این است که نمی توان نشست و بر اساس اظهار نظر غیر تخصصی افراد غیر متخصص
مطلب گفت یا مطلب حذف کرد، روش خاصی را انتخاب کرد یا نکرد. این نظر را نه تنها در
مورد دانشجو بلکه به اظهارنظر های برخی در وزارتین مرتبط با آموزش عالی یا برخی
صاحبان تریبون ها در مورد دروس معارف اسلامی هم عرض می کنم. چون در مورد این دروس ـ
الحمد لله ـ همه احساس تکلیف می کنند. البته بنده فکرم این است که با این رویکرد
کتاب مستقلی بنگارم. کتاب معارف اسلامی (۱) به قلم خودم که مدلی برای ارائه یک طرح
برای روش خاصی بوده تمام ابعاد دیدگاهم را تأمین نمی کند و مجبور می شوم در کلاس
مباحث زیادی بر آن اضافه کنم.

در مورد کتاب معارف اسلامی ۲ هم اگر توضیحاتی دارید بفرمائید. در آنجا چه
رویکردی دارید و چگونه وارد بحث ها می شوید؟

گرچه موضوعات معارف اسلامی (۲) یک مقداری با مباحث معارف اسلامی ۱ تفاوت دارد.
طبعاً سرفصل های موجود باید در ساختار خاصی متناسب با این دیدگاه مجدداً طراحی شود.
به همین دلیل بعضی از مباحث را تغی