پاورپوینت کامل نماز و حکمت آن در ادیان ابراهیمی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نماز و حکمت آن در ادیان ابراهیمی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نماز و حکمت آن در ادیان ابراهیمی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نماز و حکمت آن در ادیان ابراهیمی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

مقدمه

هر دینی یک سلسله تعالیم را در قالب «عقاید»[۱] و «اساطیر»[۲] در باب سه موضوع مهمّ خدا، انسان و جهان در اختیار آدمی می­نهد و نیز یک رشته احکام متناسب با آن عقاید را در قالب «اخلاقیات» و «عبادیات» در باب ارتباطات و مناسبات انسان با خدا، با خودش، با انسان های دیگر و سایر موجودات عرضه می­دارد که این احکام و آن تعالیم مجموعاً شأن و کارکرد خاصّی دارند.

افعال و رفتارهای مورد توصیه یا الزام دین را می­توان به دو دسته عمده تقسیم کرد:

۱) افعال اخلاقی (moral) مثل عدالت ورزیدن، صداقت داشتن، احسان کردن، متواضع بودن و… که ممکن است مطلوب لذاته یا مقدمه­ای برای رفتارهای دیگر باشد.

۲) افعال عبادی (مناسکی شعائری (ritual)) که هیچ دینی را بدون این شعائر (اعمال مقدس)، اعم از ساده و پیچیده شامل خطبه و خطابه، سرود و مناجات، تعظیم کردن و زانو زدن، تقدیم هدایای گوناگون و…، نمی­توان تصوّر کرد. این اعمال و رفتارهای مناسکی شعائری دو خاصیت عمده دارند: یکی اینکه همگی اعمالی سمبلیک و نمادین[۳] هستند، اما این اعمال در شبکه و بافت اعتقادی هر دین و مذهبی معنا و مفهوم و شأن و کارکرد خاصّی دارند؛ و دیگر آنکه در خدمت هدفی­اند. فی­المثل، به دنبال ایجاد حالات و ملکات اخلاقی در انسان­اند؛ به سخن دیگر، در پی آنند که فضایل اخلاقی را تعلیم و القا کنند و در ذهن و ضمیر فاعل رسوخ دهند.[۴]

افزون بر این، گرچه شیوه­های عبادت و شعائر و مراسم گوناگون و اعمال مذهبی از دینی به دین دیگر فرق می­کند، مشابهت های بنیادینی را در روح و جوهر ادیان می­توان یافت که عبارت است از اینکه همه این اعمال به شیوه­های خاص خود، معطوف به خدا یا خدایان برای کسب لطف و رحمت آنان است.[۵]

معناشناسی عبادت

واژه «عبادت» از لحاظ لغت­شناسی مشتق از ریشه «عَبَد» به معنای «خضوع، اطاعت خاشعانه و نهایت خضوع» است و در اصطلاح به شناخت، احترام و تکریم خدا یا خدایان اطلاق می­شود و فعالیت هایی نظیر ستایش، پرستش، اعتراف، شکرگزاری، شفاعت و دادخواهی را در بر می­گیرد که عمدتاً نقش تنظیم و ساختاردهی را در ادیان برعهده دارند.[۶]

مضافاً اینکه دو واژه «عبادت» و «عبودیت» که هر دو مأخوذ از ریشه «عَبَد» است، در زبان های عبری و عربی به معنای واحدی به کار رفته، با اندک تفاوتی در هر سه دین ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) به معنای اطاعت کامل و محض و صادقانه از خداوند در تمامی امور است و هر سه کتاب «عهد قدیم»، «عهد جدید» و «قرآن» این اطاعت محض و خالصانه را مختص به خداوند می­دانند.[۷]

ناگفته نماند که عبادات احکام، آداب و اسرار و حکمت هایی دارند که در ادامه به برخی از آنها اشاره خواهد شد.

معناشناسی «صلوه (نماز)»

«صلوه» که معادل فارسی آن «نماز» است، در لغت به معنی «پرستش، سجود، بندگی و اطاعت، و خم شدن برای اظهار بندگی» است.[۸] و در اصطلاح به یکی از فرایض دینی گفته می­شود که طی مراسمی به صورت فردی یا جمعی به عنوان عبادت روزانه اقامه می­شود. این مراسم که، با تفاوت هایی، در همه ادیان ابراهیمی وجود دارد، غالباً با تطهیر و آداب و تشریفات خاصّی در محلی و به سوی مکانی یا جهتی خاص برگزار می­شود.[۹]

نماز (تُفیلا) و حکمت آن در یهودیت

بنابر اعتقاد یهودیان، هدف از آفرینش انسان، عبودیت، بندگی و به عبارت دیگر تشبّه یافتن به آفریننده جهان است. مراد از تشبّه یافتن، انجذاب صفات خدا (یهوه) در خود است. از میان صفات گوناگون، هفت صفت، پسندیده درگاه الهی می­باشد که عبارتند از: ایمان، صداقت، عدالت، احسان، ترحّم، راستی و صلح­جویی. در این میان، مهم ترین صفتی که تمامی روابط انسان با خدا بر آن استوار می­شود، «ایمان» است. ایمان هنگام دعا کردن و نماز خواندن به عالی ترین وجه جلوه­گر می­شود. به سخن دیگر، نماز (تفیلا) بهترین فرصتی است که یک یهودی در آن می­تواند به خدای خویش تقرّب جوید.[۱۰]

از مهم ترین شرایط تفیلا آن است که

۱ برای هر نماز باید نَطیلا (وضو) گرفت[۱۱]؛

۲ در اوقات خاصّی، باید اقامه شود؛

۳ تفیلا را می­توان به دو صورت انفرادی و به جماعت به جای آورد؛

۴ باید رو به قبله (بیت­المقدس) ایستاد؛

۵ بدن نمازگزار و مکان نماز باید پاک باشد و بهتر است که در کنیسه برگزار شود؛

۶ آقایان هنگام خواندن تفیلا سر خود را با کلاه (کیپه یا کیپا) و زنان موهای خود را باید بپوشانند؛

۷ خواندن تفیلا در هر سه نوبت صبح، بعدازظهر و شامگاه بر مردان بالغ (بالای ۱۳سال) واجب است و خانم ها مکلّفند که از میان سه نوبت، دست کم یک نوبت آن را بخوانند؛

۸ در صورت عدم امکانِ خواندن یک نوبت تفیلا، می­توان آن را در نوبت بعدی، با دوبار خواندن جبران نمود.

تفیلا که نام عبری نماز است، به دو بخش کلّی تفیلای عادی و تفیلای ویژه تقسیم می­شود. تفیلای عادی در تمام ایام هفته (شنبه شب الی بعدازظهر جمعه) هر روز سه نوبت خوانده می­شود که عبارتند از:

۱) شحریت (صبح): از حدود یک ساعت قبل از طلوع آفتاب تا حدود چهار ساعت پس از آن.

۲) مینحا (بعدازظهر): نیم ساعت پس از ظهر شرعی تا دقایقی پس از غروب آفتاب.

۳) عرویت (شامگاه): از غروب آفتاب تا قبل از سپیده دم روز بعد.

این سه تفیلا از دو بخش مقدّمات، مؤخّرات و یک بخش اصلی تشکیل شده است. هر چند مقدّمات و مؤخّرات این سه تفیلا با هم متفاوتند و مقدّمات و مؤخّرات نماز صبح (شحریت) طولانی­تر از بقیه است. در هر سه تفیلا گزیده­ای از تورات، تلمود، مزامیر و متون مربوط به تفیلا قرائت می­شود. بخش اصلی تفیلاها که به «لَحَش» (به معنای آهسته) یا «شَمُونَه عَشَرَه» (به معنای هجده دعا) معروف است، به صورت مشترک و یکسان خوانده می­شود، با این تفاوت که در تفیلاهای شحریت و عرویت علاوه بر بخش اصلی لَحَش، متن «شَمَع یسیرائِل» که گزیده­ای از آیات تورات است و در آن توحید، پاداش و مجازات الهی و توجه به احکام خداوند مورد تأکید قرار گرفته است، قرائت می­شود. همچنین، در روزهای دوشنبه و پنجشنبه پس از قرائت «شمونه عشره» تومار دستنوشته تورات از جایگاه مخصوص خود در کنیسه بیرون آورده می­شود و بخش کوتاهی از فصل مربوط به آن هفته از روی آن قرائت می­گردد.

تفیلای ویژه مشتمل است بر: ۱ . شَبات (شنبه)؛ ۲ . رُوش حُودِش (اول ماه عبری)؛ ۳ . اعیاد سه گانه و اول سال نو عبری؛ ۴ . یوم کیپور. این تفیلاها گاهی اوقات، با تغییراتی، در تفیلاهای عادی و بعضاً با خواندن تفیلاهای اضافی مثل «موساف» و قرائت متن­های ویژه مانند «سفر توراه» و «هِلِل» (به معنای تهلیل و ستایش از خداوند) در مناسبتهای مختلف خوانده می­شود.[۱۲]

نماز و حکمت آن در مسیحیت

مسیحیت که مدعی است دینی مبتنی بر رهایی و نجات از زندگی توأم با رنج و گناه است، عیسی را منجی بشر معرّفی می­کند و در آن اعتقاد بر این است که راه رهایی و رستگاری در تشبّه یافتن به مسیح است. تشبّه یافتن به مسیح با تأسّی به رفتار و کردار وی میسّر است؛ یعنی اینکه زندگی مسیح را که به طور قطع اسوه و نمونه اعلای زندگی آمیخته با عشق و محبّت عمیق، تواضع و تحمّل درد و رنج است، باید الگوی زندگی قرار دارد.

اما نکته مهمّ این است که رستگاری و نجات بدون فیض خدا میسّر نیست و برای کسب فیض خدا باید به درگاهش دعا و نیایش کرد. دعا و نیایش مسیحی ممکن است فردی یا جمعی باشد و اغلب در کلیساها برگزار می­شود، امّا برگزاری عبادات جمعی عمدتاً در روز یکشنبه اتفاق می­افتد.[۱۳]

قدر مسلّم آن است که نماز، آنگونه که در یهودیت و اسلام رایج است، در مسیحیت وجود ندارد، بلکه غالباً صورت دعا و نیایش به خود گرفته است. همچنین، شکل، آداب و الفاظ خاصی ندارد. هر مؤمن مسیحی آزاد است که آنطور که کلیسا سفارش می کند، یا هر طور دیگری که دلش بخواهد، نماز بخواند و دعا کند. افزون بر ا