پاورپوینت کامل زیرساخت های دینی در انقلاب اسلامی گفتگو با پروفسور سید حمید مولانا ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیرساخت های دینی در انقلاب اسلامی گفتگو با پروفسور سید حمید مولانا ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیرساخت های دینی در انقلاب اسلامی گفتگو با پروفسور سید حمید مولانا ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیرساخت های دینی در انقلاب اسلامی گفتگو با پروفسور سید حمید مولانا ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۳

اشاره

پروفسور سید حمید مولانا (متولد ۱۳۱۵، تبریز) استاد و مدیر گروه ارتباطات بین المللی دانشگاه آمریکن در واشینگتن، از بنیانگذاران این رشته در جهان است.

وی در نوجوانی و جوانی علاوه بر تحصیل در دبیرستان «تعلیمات اسلامی جعفری» و «مروی» تهران، از سخنرانی های علامه شهید مرتضی مطهری استفاده و بارها قبل از نهضت بیداری امام، به دیدار علمای اعلام از جمله آیت الله العظمی بروجردی و امام خمینی رفت. وی مدتی را به کارهای مطبوعاتی پرداخت و به عنوان سردبیر نشریه جدیدالتأسیس «کیهان فرهنگی» مشغول به کار شد. چاپ مقالات مولانا در مطبوعات آن روز کشور، باعث شد که چندین بار توسط دادستان نظامی وقت مورد تفتیش و بازرسی قرار گیرد. وی سپس برای ادامه تحصیل به آمریکا عزیمت کرد.

پروفسور مولانا ۳۸ سال قبل رشته «ارتباطات بین الملل و بخش مطالعات عالی ارتباطات جهانی» را در دانشگاه آمریکن در واشنگتن تاسیس نمود و در طول این مدت ریاست آن را به عهده داشته است. بیش از ۱۵۰ دانشمند امروز رشته های روابط بین الملل و ارتباطات در دنیا دوره دکترای خود را زیر نظر و راهنمایی پروفسور مولانا گذرانده اند. پروفسور مولانا به مدت چهار سال ریاست «انجمن بین المللی پژوهش در علوم ارتباطات و رسانه ها» را که بیش از دو هزار عضو حقوقی و سازمانی در سراسر جهان دارد به عهده داشت. وی در سال ۲۰۰۲ میلادی جایزه «ولوخه» عنوان دانشمند ارشد ممتاز انجمن مطالعات بین المللی که اتحادیه علمی و حرفه ای استادان روابط بین الملل است را در کنفرانس سالیانه خود در شهر نیئواورلئان (امریکا) دریافت کرد.

چهار دهه است که تحلیل ها و آثار دقیق و موشکافانه او در عرصه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، با گشودن مرزهای نوین و افق های فکری جدید، پیشرفت های چشمگیری را موجب شده است؛ به ویژه آنکه مولانا در آثار خود هرگز از ارزیابی انتقادی سیاست های بین الملل، خصوصا نگرش قدرت های سلطه غافل نبوده است. به همین دلیل است که پروفسور «جرج شربند» رئیس دانشکده ارتباطات دانشگاه پنسیلوانیا ورود مولانا به رشته ارتباطات را در سال های دهه ۱۹۶۰ «رویدادی تحول برانگیز» می داند و از آثار انتقادی او به عنوان پلی میان شرق و غرب یاد می کند. همچنین پروفسور ژوزف پلتون رئیس انستیتوی مطالعات و تحقیقات عالی ارتباطات فضائی امریکا در مقاله ای، «رهبری علمی پروفسور مولانا را در بسیج دانشمندانان رشته های روابط بین الملل و ارتباطات» مورد توجه قرار داده و «از تاثیر آثار تئوریک و نظری او در پیش بینی وضع کنونی ارتباطات جهانی و روابط بین الملل به ویژه در حوزه تکنولوژی ها و ماهواره ها» سخن گفت.

سخنرانی دکتر احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا آمریکا، به پیشنهاد این چهره ماندگار بوده است. دکتر سیدحمید مولانا در سال ۱۳۸۷ به طور رسمی به عنوان مشاور رئیس جمهور ایران برگزیده شد و در همین سال به پیشنهاد شماری از شخصیت ها، بنیاد علمی فرهنگی مولانا را بنیانگذاری کرد.

در گفت وگوی حاضر ماهنامه معارف دیدگاه های پروفسور مولانا را در باب تحلیل زمینه های «انقلاب اسلامی» جویا شد که تقدیم شما می شود.

معارف

جناب پروفسور! شما در سال ۴۲ در آغاز نهضت امام خمینی به ایران آمدید و بعد ایران را به نشانه اعتراض به رژیم ترک کرده و مقیم آمریکا شدید، ضمن اشاره به تحولات آن دوره، بفرمایید آیا در مدت اقامت در آمریکا تحولات ایران و انقلاب اسلامی را پی گیری می فرمودید؟

من در اواخر سال ۱۳۴۲ از آمریکا به ایران بازگشتم؛ اما اقامتم در ایران بیش از چند ماهی طول نکشید. از اوایل اسفند آن سال به پیشنهاد مؤسسه کیهان در سمت سردبیری این روزنامه مشغول کار بودم، ولی فشار رژیم پهلوی و محیط خفقان آور آن به قدری تشدید پیدا کرده بود که دو ماه بعد در اردیبهشت ۱۳۴۳ جهت اعتراض به وضع اسف انگیز آن روز و بازداشت حضرت امام خمینی(ره) استعفای خود را تقدیم کیهان کرده و برای همیشه به آمریکا مراجعت کردم و این آغاز تدریس و استادی این حقیر در دانشگاه های آمریکا و غرب بود. از آن روز من در انتظار انقلاب اسلامی در ایران بودم. دهه ۱۳۴۰ (مطابق با دهه ۱۹۶۰ میلادی) ، دهه اول تدریسم در آمریکا، سال های آموزنده ای بود. مبارزه سیاه پوستان آمریکا برای کسب حقوق مدنی، قتل و ترور رئیس جمهور آمریکا، جان کندی، برادر او رابرت کندی، رهبر سیاه پوستان آمریکا و کشیش معروف مارتین لوتر کینگ، شورش چندساله دانشجویان علیه هیأت حاکمه ایالات متحده، اعتراضات و تظاهرات سرتاسری در آمریکا علیه جنگ ویتنام، قیام کارگران و دانشجویان علیه دولت فرانسه و نهضت آزادی خواهانه معروف به «بهار پراک» مردم چکسلواکی علیه رژیم کمونیست ها، و جنگ ۱۹۶۷ اعراب و اسرائیل و به طور کلی جنگ سرد بین شوروی و آمریکا همه از تحولات بین المللی این دهه به شمار می رفت. من تمام این وقایع را شخصاً و از نزدیک و در طول مسافرت و بازدیدهایم به اروپا، کشورهای عربی، افریقا، آمریکای لاتین، شوروی، آسیا و در خود آمریکا مشاهده و تجربه کردم. به خاطر دارم وقتی که در سال ۱۹۶۸ برنامه جدید روابط بین المللی و قسمت مطالعات عالی ارتباطات جهانی را در دانشگاه امریکن در واشنگتن پایه گذاری می کردم، در مسافرت های آن سال خود در اروپا و آمریکا شخصاً برخورد تانک های شوروی را در خیابان های پراک با مردم آن کشور و شورش دانشجویان و کارگران پاریس را علیه دولت فرانسه و زد و خورد خونین مردم و پلیس آمریکا را در مبارزات انتخاباتی در شهر شیکاگو و واشنگتن شاهد بودم.

زندگی و تجربیاتم در ایران، برداشت و ادراک من از اسلام و فرهنگ و جامعه خودمان، مطالعات و مشاهداتم در طول این مدت در آمریکا و غرب، هم از جنبه نظری و هم از جنبه تجربی مرا قانع کرده بود که بسیج و دگرگونی و مشروعیت و موفقیت یک انقلاب در ایران تنها از مسیر اسلام امکان پذیر می باشد. از کودکی ایدئولوژی های کاپیتالیستی و سوسیالیستی و ظواهر تجدد غرب و گفتمان های به اصطلاح روشنفکران این دو قطب نتوانسته بود بر اندیشه ام تسلط یابد و به همین جهت نیز در دوران و دهه های «جنگ سرد» مواضع تئوریک و نظریات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی من به گوش این دو اردوی جهانی خوش آیند نبود و اغلب مورد انتقاد و حتی حمله قرار می گرفتم.

در تابستان ۱۹۷۴ میلادی، چهار سال قبل از انقلاب اسلامی ایران، وقتی که کنگره جهانی سازمان بین المللی پژوهشی علوم ارتباطات و رسانه ها که متشکل از استادان و پژوهشگران این رشته هاست، در شهر لاپزیک در دانشگاه کارل مارکس آن روز آلمان شرقی، که تحت کنترل رژیم کمونیستی بوده تشکیل شد، گزارش و مقاله ای تحت عنوان «ارتباطات جمعی، نخبگان و نظام های ملی در خاورمیانه» به این کنگره ارائه کردم که در آن زیرساخت های سنتی و مدرن جوامع اسلامی و به ویژه ایران را مورد مطالعه قرار داده و نتیجه گیری کرده و پیش بینی کردم که انقلاب در ایران از طریق کانال ها و زیرساخت های اسلامی موفق خواهد شد. در این جامعه شناسی و جدول بندی، سازمان های سنتی و زیرساخت های اسلامی مانند مسجد، حسینیه، هیأت، بازار، دوره، حوزه های علمیه و اقتدار و مشروعیت آنها و قدرت بسیج اجتماعی هر یک در مقایسه با سازمان و موسسات متجدد و مدرن مانند احزاب سیاسی، پارلمان و دیوان سالاری و ادارات و ارتش مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و شخصیت های مذهبی و سیاسی از جمال الدین اسدآبادی گرفته تا آیت الله کاشانی در برخورد و مقابله با بازیگران سیاسی دوره خود ارزیابی می شدند (متن اصلی این مقاله و گزارش که به زبان انگلیسی نوشته شده بود در جلد اول «گزارش های کنگره سازمان بین المللی پژوهش در علوم ارتباطات و رسانه ها، لپزیک، ۱۹۷۴» صفحات ۵۵ تا ۷۰ با خلاصه ترجمه های آن به زبان های فرانسه، آلمانی و روسی چاپ شده است).

جالب است یادآوری کنم که ریاست جلسه ای که این مقاله در آن قرائت شد به عهده یکی از همکاران قدیمی ام، پروفسور هربرت شیلر، از دانشگاه کالیفرنیا (ساندیاگو) بود ولی در آن موقع جامعه شناسان و استادان علوم سیاسی و اقتصادی و ارتباطات غرب اطلاع و علاقه زیادی به زیرساخت های سنتی و اسلامی نداشتند و غرب زده های شرق نیز با تعصبات و کوته نظری های خود از مطالعه و درک آن غفلت می ورزیدند. به خاطر دارم دو سال بعد از این کنگره در سال ۱۹۷۶، پروفسور جورج گرب نر، رئیس دانشکده ارتباطات دانشگاه پنسیلوانیا و مدیر فصلنامه ارتباطات، که مشغول تدوین کتابی درباره «سیاست های رسانه های جمعی در فرهنگ های در حال تغییر» بود از من تقاضا کرد که فصلی برای این کتاب درباره خاورمیانه بنویسم و من همین مقاله ای را که در کنگره لپزیک ارائه داده بودم برای او فرستادم. ولی پروفسور گرب ن