پاورپوینت کامل آیا تحلیل شیوه رهبری امام خمینی(ره) بر اساس تئوری شخصیت کاریزماتیک وبر صحیح است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا تحلیل شیوه رهبری امام خمینی(ره) بر اساس تئوری شخصیت کاریزماتیک وبر صحیح است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا تحلیل شیوه رهبری امام خمینی(ره) بر اساس تئوری شخصیت کاریزماتیک وبر صحیح است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا تحلیل شیوه رهبری امام خمینی(ره) بر اساس تئوری شخصیت کاریزماتیک وبر صحیح است؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

بسیاری از نظریه پردازان و محققان داخلی و خارجی وضعیت ایران را تحت عنوان جنبش های کاریزماتیک بررسی کرده اند و در تحلیل شیوه رهبری امام خمینی(ره) و قدرت بسیج کنندگی ایشان به شخصیت کاریزماتیک و وجود خصلت های خارق العاده در ایشان اشاره کرده اند.[۱] به عنوان نمونه نیکی کدی، معتقد است پیروزی قرائت مطلق گرایانه امام خمینی(ره) از اسلام به این دلیل نبود که بیشتر مردم واقعاً این را به قرائت های لیبرال تر و یا مترقی تر متفکرین اسلامی روحانی و غیر روحانی دیگر ترجیح دادند؛ بلکه به این دلیل بود که در کنار مطلق گرایی نظری، کاریزمای وی و ویژگی های رهبری او مؤثر بودند.[۲]

هرچند برخی از پیش شرط ها و پدیده هایی که این نویسندگان به عنوان ویژگی چنین جنبش هایی معرفی می کنند، با انقلاب ایران شباهت هایی دارد؛ اما در مورد توصیف جنبش مذهبی ایران به عنوان جنبشی کاریزماتیک، تردیدهایی وجود دارد.[۳]

تفسیر شیوه رهبری امام خمینی(ره) با نظریه رهبری کاریزماتیک وبر باعث می شود، رابطه مردم و امام، حول محور ویژگی های شخصی و رابطه عاطفی تبیین شود و این رابطه عاطفیِ فردی از بستر فرهنگی و زمینه های عقلی آن جدا شود. این در حالی است که رابطه امام با مردم که اقتدار سیاسی اسلام را به دنبال آورد بدون شک یک رابطه بر اساس عادت و رسوم اجتماعی و ازقبیل کنش های سنتی وبر نبود. این رابطه در چارچوب کنش های عقل ابزاری و محاسبه گر یک نظام بوروکراتیک هم سازمان نمی یافت.[۴] رابطه امام و مردم در طول نهضت، رابطه مقلِّد و مقلَّد بود. عشق و علاقه مردم به امام از نوع عشق و علاقه فردی و شخصی نبود؛ بلکه عشق و علاقه به آرمان های اسلامی و عقاید شیعی امام بود. البته عشق و علاقه به امام ناشی از برخی خصوصیات و ویژگی های فردی بود، ولی ویژگی هایی که او را به الگوهای اصلی و اسوه های اولی مردم، یعنی معصومین علیهم السلام نزدیک می ساخت. ویژگی هایی مثل فقاهت، عدالت و اعتقاد به نیابت ایشان از امام زمان(عج) باعث نفوذ وی در بین مردم و حرف شنوی آنها از ایشان می شد. چنان که «چریل بنارد» نیز می گوید: «کاریزمایی که در [امام] خمینی(ره) نهفته است و به ایشان قدرت می بخشد، بعضاً کاریزمای نهادینه شده ای است که در ذات آن، سنتی وجود دارد که ایشان متعلق به آن هستند. ایشان جزئی از بدنه نهادهای اقتدار و دانش مذهبی هستند که حامی آن سنت است. مشکل بتوان اقتدارهای کاریزماتیک، سنتی و قانونی عقلایی که از سوی وبر تفکیک شده اند را در مورد رهبران مسلمان به کار برد».[۵]

لذا افراد دیگری نیز که همین ویژگی های مذهبی و علمی را داشتند، به همین صورت در مردم نفوذ داشتند و مردم تابع نظرات و سخنان آنها بودند. چنان که این رابطه در جریان تنباکو، میان مردم و میرزای شیرازی و در جریان نهضت مشروطه، میان مردم و آخوند خراسانی و سایر مراجع وقت و در بسیاری از وقایع تاریخ معاصر ایران نیز دیده می شود؛ زیرا آنها نیز از همین ویژگی و خصوصیت برخوردار بودند. «انگلرت کمپفر» از مسافران خارجی دوران صفویه در تبیین رابطه مردم با مجتهدین می نویسد: «پیروی مردم از مجتهد تا بدان پایه است که شاه صلاح خود نمی داند به یکی از اصول غیر قابل تخطَی دین تجاوز کند و یا درکار مملکت داری به کاری دست بزند که مجتهد ناگزیر باشد آن را خلاف دیانت اعلام کند… مجتهد، نسبت به جنگ وصلح هم تصمیم می گیرد و بدون صلاح دید وی هیچ کار مهمی که در زمینه حکومت بر مؤمنین باشد، صورت نمی گیرد… شگفت آنکه حکما وعالمانِ به کتاب نیز در اعتقاد به مجتهد، با مردم ساده دل شریکند و می پندارند که طبق آیین خداوند، پیشوایی روحانی و قیادت مسلمین به عهده مجتهد گذاشته شده است.»[۶]

تمام این عبارات حاکی از این است که رابطه مردم و علما یک رابطه دینی بر اساس اعتقادات شیعی است و این مسأله، امر جدیدی نیست؛ بلکه از قدیم الایام در تفکر شیعه بوده و هست و این رابطه، یک رابطه شخصی نیست؛ بلکه یک رابطه شخصیتی است آن هم نه شخصیت فردی بلکه شخصیت علمی با محوریت فقاهت و عدالت. اساساً به همین دلیل است که ولایت فقیه را ولایت فقاهت و عدالت خوانده اند نه ولایت شخص فقیه؛ یعنی ولایت فقیه به دلیل فقاهت و عدالت اوست و هیچ ربطی به شخص او و ویژگی های شخصیتیِ فردی او ندارد.[۷] لذا بستر و مسیر این ارتباط و کنش نه تنها یک امر شخصی و فردی نیست؛ بلکه یک مسیر به شدت عقلانی است. کسی که به عنوان مظهر فقاهت و عدالت در مقام نیابت امام عهده دار زعامت و راهبری سیاسی جامعه اسلامی می شود، علاوه بر آنکه در مقام حراست و اجرای احکام دینی موظف است با فراست از عقلانیت ابزاری به شایسته ترین نحو استفاده کند، در شناخت و استنباط احکام و همچنین در اصول و مبانی اعتقادی، از عقلانیت متافیزیکی و همچنین از عقل عملی بهره می برد؛ زیرا در فرهنگ شیعی عقل همگام با نقل از حجیت و مرجعیت برخوردار است.[۸]

مشکل وبر این است که اولاً در فرهنگ و جامعه ای زندگی می کند که در آن اثری از ابعاد متعالی عقل، یعنی عقلانیت متافیزیکی و عقل عملی نیست؛ زیرا در فرهنگ غرب از قرن نوزدهم به بعد حجیت و مرجعیت عقل در ابعاد مزبور، خدشه دار شده است. ثانیاً وبر خود نیز نه در مقام یک شهروند غربی، بلکه در مقام یک متفکر و اندیشمند، با تأثیرپذیری از عقاید و باورها وغیر مسلمات ومقبولات زمانه، تنها به زوال اجتماعی مرجعیت عقل بسنده نکرده است؛ بلکه آن را به راستی زایل شده دانسته و به همین دلیل از تصور یک اقتدار کاریزماتیک که از هویتی عقلی و علمی نیز برخوردار باشد، عاجر مانده است؛ لذا کسانی که با نگاه وبر به رهبری دینی امام خمینی(ره) در جامعه ایران می نگرند، به همین دلیل از تصور ظرفیت های عقلانی و همچنین ابعاد متعالی و در عین حال غیر شخصی آن که ریشه در آموزه های شیعی دارد غافل می مانند و در نتیجه از حضور امام در این تاریخ به عنوان یک واقعه فردی و