پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده وحی در اندیشه امام خمینی(ره) ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده وحی در اندیشه امام خمینی(ره) ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده وحی در اندیشه امام خمینی(ره) ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به پدیده وحی در اندیشه امام خمینی(ره) ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

از دیدگاه امام خمینی(ره)، پدیده وحی از اموری است که دستیابی به آن برای انسان های عادی مقدور نیست، بلکه پی بردن به اسرار این شعور مرموز تنها برای برخی از انسان ها که خود گیرنده آن که همان پیامبران بزرگ هستند و یا کسانی که توسط انبیا دستگیری شده اند؛ مانند اولیای الهی، امکان پذیر است. ایشان می فرمایند: این از لطایف معارف الهی و از اسرار حقایق دینی است که دیگران نمی توانند از طریق کشف و شهود و راه های علمی از این لطیفه الهی مطلع شوند. تنها کامل ترین و برترین اولیا که شاخص ترین و برجسته ترین آنها پیامبر اسلام است از چنین استعداد و قوه ای برخوردار است و می تواند وحی را به نحو کامل دریافته و تلقی کند و بشناسد. پس از آن حضرت، اولیا و اهل معارف با مدد آن حضرت می توانند از اسرار وحی آگاه شوند؛ چرا که به اعتقاد امام(ره) مشاهده این حقیقت تنها با وصول به عالم وحی و خروج از عوالم امکان تحقق می یابد،[۱] بنابراین معمار انقلاب می گوید: «قلب هایی که در مسیر سلوک معنوی و سفر باطنی به سوی حق مهاجرت می کنند و از منزل تاریک نفس می گذرند و انیت و انانیت را زیر پا می گذراند دو دسته اند: یک دسته پس از پایان بردن سفر الی الله، مرگ، آنها را در می یابد و آنان در همین حالت جذبه و فنا و موت باقی می مانند اینان اجرشان علی الله و هو الله است. گروه دوم، آنهایی هستند که پس از تمامیت سیر الی الله و فی الله قابلیت آن را دارند که به خود رجوع کنند و حالت صعود و هوشیاری و توجه به آنان دست دهد و اینان به حسب تجلی به فیض اقدس که «سر قدر» است، تقدیر برای استعدادشان شده و اینها را برای تکمیل بندگان و آبادانی سرزمین ها انتخاب کرده اند و اینها کسانی هستند که شایستگی دریافت و تلقی وحی الهی را دارند.»[۲]

مراتب نزول وحی

بی تردید وحی الهی در فرآیند نزول تا رسیدن به عالم ظاهر، باید مراحلی را طی کند، تا در نتیجه طی این مراحل، گیرنده وحی بتواند سرانجام به دریافت وحی الهی به طور مستقیم و بی واسطه یا از پشت پرده ای (فرشته ای)، وحی الهی را تلقی و دریافت نماید. امام راحل (قدس سره) بر این عقیده است: «کسانی شایستگی دریافت وحی را دارند که خداوند تعالی آنان را برای برقراری ارتباط خاص با خود؛ یعنی واسطه بین جهان عالم ظاهر و جهان غیب برگزیده است؛ اینان پس از اتصال به حضرت غیب و رجوع به حقایق اعیان و کشف سر اعیان و اتصال به حضرت قدس، سفرشان را الی الله و الی السعاده نمایند و مخلع به خلعت نبوت شوند و این کشف وحی الهی است. قبل از تنزل به عالم وحی جبرئیلی و پس از آنکه از این عالم توجه به عوالم نازله کردند، کشف آنچه در اقلام عالیه و ارواح قدسیه است، نمایند به قدر احاطه علمیه و نشئه کمالیه خود که تابع حضرات اسمائیه است و اختلاف شرایع و نبوات بلکه جمیع اختلافات از آنجاست.»[۳] سپس در مقام نزول وحی گاهی حقیقت غیبی و سریری قدسی که در حضرت علمی و اقلام و الواح عالی مشهود شده، از طریق غیب نفس و سر روح شریف گیرندگان وحی الهی، یعنی انبیای عظام، توسط فرشته وحی، که حضرت جبرئیل در قلب مبارک ایشان تنزل می کند و وحی الهی را القاء می کند. گاهی نیز تنزل وحی به این صورت است که فرشته وحی، جبرئیل امین،(تمثل مثالی) پیدا می کند و از مکمن غیب توسط آن حقیقت غیبی تا مشهد عالم شهادت آشکار می شود و سرانجام آن حقیقت ماورایی و لطیفه الهی، یعنی وحی را در هر نشئه ای از نشآت تنزل می دهد به گونه ای، که صاحب وحی آن را ادراک و مشاهده می کند که البته این ادراک و مشاهده در هر نشئه ای متفاوت است. در حضرت علمیه به گونه ای در حضرت اعیان به طوری و در حضرت اقلام به طوری و در حضرت الواح به صورتی و در شهادات مطلقه نیز به صورت دیگر است.[۴]

به طور کلی امام خمینی (قدس سره) بر این عقیده است که «برای دستیابی به وحی و شعور مرموز برای هر صاحب شریعت، چهار سفر ضروری است. لیکن در عین حال باید توجه نمود که مراتب و مقامات گیرندگان وحی با یکدیگر تفاوت دارد؛ از این رو، بعضی از پیامبران و رسولان از مظاهر اسم رحمانند. چنین فردی در سفر اولش ظهور اسم رحمان را در همه عالم مشاهده می کند و در پایان سفر دوم خواهد دید که همه اشیاء در اسم الرحمان مستهلک اند. سپس به هنگام بازگشت از این سفر با رحمت و وجود رحمانی به این جهان بازمی گردد و دوره نبوتش محدود می شود. و همین گونه است مظاهر دیگر اسماء الهی بر حسب اختلافاتی که برای آنان در حضرت علمی است، تا برسد به مظهر اسم الله که او در پایان سفر اولش، ظهور حق را با همه شئونش مشاهده می کند و هیچ شأنی از حق تعالی او را از شأن دیگر باز نمی دارد. سفر دوم به این صورت پایان می یابد که همه حقایق را در اسم جامع الهی مستهلک ببیند، بلکه خود وی نیز در احدیت محض مستهلک می شود. پس با وجود جامع الهی به سوی خلق باز می گردد در حالی که نبوت ازلی و ابدی و خلافت ظاهری و باطنی را داراست.»[۵]

امام راحل(ره) در بیان سفرهای چهارگانه می گوید: «از نگاه من سفر اول که سفر از خلق به سوی حق مقید است بدین صورت است که سالک باید نخست، حجاب هایی را که جنبه یلی الخلقی دارد، از میان بردارد و جمال حضرت حق را مشاهده کند؛ به عبارت دیگر، مشاهده جمال حق به آن است که وجه حضرت حق و وجه الله در نزد او منکشف می شود و پایان این سفر آن است که همه خلق را ظهور حضرت حق می بیند و همه چیز را آیات او می داند سپس سفر اول او پایان یافته است. سفر دوم شروع می شود، یعنی سفر از حق مقید به حق مطلق در این سفر هویات وجودی در نزد او اضمحلال پیدا کرده و تعین های خلقی به طور کلی در نظر او مستهلک می شود و با ظهور وحدت تام، قیامت کبری برپا می شود و حق تعالی با مقام وحدانیت برای او تجلی می کند. در این مقام است که اشیاء را اصلاً مشاهده نمی کند و از ذات و صفات و افعال خود فانی می شود. در این مرحله اگر عنایت الهی در مقام تقدیر استعدادها شامل او شده باشد چنان که شیخ عربی گفته است: قابل نمی شود مگر از ناحیه فیض اقدس و خدای تعالی او را به خویشتن باز می گرداند و سفر سوم را آغاز می کند این سفر از حق به سوی خلق به واسطه حق است، یعنی سفر از احدیت جمعی به حضرت اعیان ثابته. در این سفر حقایق اشیاء و کمالات آنان و کیفیت ترقی شان به مقام نخستین شان و بازگشت آنان به وطن اصلی شان برای او منکشف می گردد ولی تا در این سفر است، نمی تواند پیغمبر باشد و حق تشریع ندارد؛ چرا که هنوز به سوی خلق در نشآت عینی بازنگشته است. سفر چهارم شروع می شود و در این سفر از اعیان ثابته به سوی خلق، یعنی به سوی اعیان خارجی و به وسیله حق، یعنی به وجود حقانی خودش در حالی که در همه چیز جمال حق را مشاهده می کند و مقاماتی را که اعیان خارجی در نشآت علمی دارد و می شناسد و راه سلوکشان را به حضرت اعیان و بالاتر می داند و از کیفیت وصول آنها به وطن اصلی شان آگاه است و در این سفر است که دین و شریعت می آورد و احکام ظاهری بدنی و احکام باطنی قلبی جعل می کند و از خدای تعالی و صفات و اسماء و معارف حقه به اندازه ای که اهل استعداد می توانند دریافت کنند، خبر می دهد.»[۶]

درک وحی با مکاشفه و مشاهده تامه الهی

امام راحل (قدس سره) می فرماید:« ادراک وحی، یک ادراک عقلی نیست و از طریق برهان نیز دست یافتنی نیست بلکه از راهکار مشاهده قابل ادراک است منتها از طریق مشاهده با چشم، مشاهده نفس و مشاهده با عقل، درک آن امکان پذیر نیست. زیرا مشاهده توسط قلب نبی، که قلب عالم است صورت می گیرد. ایشان تأکید می کنند که این حقیقت با علوم رسمی برای کسی حاصل نمی شود حتی با معارف قلبی و مکاشفه عینی تحقق نمی یابد و این علوم ربانی تنها از طری