پاورپوینت کامل رابطه ایران با سازمانهای جهانی (بین المللی) ۹۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه ایران با سازمانهای جهانی (بین المللی) ۹۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه ایران با سازمانهای جهانی (بین المللی) ۹۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه ایران با سازمانهای جهانی (بین المللی) ۹۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

اشاره

تکوین سازمانهای بین المللی جدید متعلق به قرن نوزدهم است اما تلاش و کوشش جدی برای توسعه و شکوفایی آنها در قرن بیستم صورت گرفت و دنبال شد.در واقع آنچه در قرن گذشته صرفاً یک گرایش بود در قرن جاری به یک برنامه عملی منسجم مبدل گشت.

در حال حاضر در روند شکل گیری سازمانهای بین المللی و تحولاتی که صورت پذیرفته نظام بین المللی به عنوان یک کل از دولتهای ملی، کنشهای متقابل آنها، سازمانهای بین المللی و کنش متقابل بازیگران خصوصی تشکیل می شود در عین حال دولتهای ملی و سازمانهای بین المللی عمده ترین بازیگران عرصه بین المللی هستند و به مرور در راستای توسعه پدیده سازمان سازی، ایده سازمانهای بین المللی هم در حرف و هم در عمل به تدریج پیچیده تر و دارای اهمیت بیشتری می شود.اگر چه دولتها تا آنجا پیش نرفته اند که قدرت حاکمه خود را تسلیم سازمانهای بین المللی کنند، اما خود را ناگزیر به انجام وظایفی دیگر می بینند.دولتهای تازه به استقلال رسیده این امر را در تمایل خود برای پذیرفته شدن در سازمان ملل متحد نشان داده اند.برغم وجود اختلاف شدید و دیدگاه های متفاوت به نظر نمی رسد که قدرتهای بزرگ مشتاق خروج از این سازمانها باشند امروزه همه دولتها، سازمانهای بین المللی را محلی مفید برای طرح نظرهای خود و برقراری تماس با یکدیگر و وسیله ای برای رفع پاره ای از نیازهای خود می دانند.

سازمان ملل متحد در مقایسه با گذشته خود ساختاری پیچیده تر دارد.از سوی دیگر سازمانهای بین المللی غیر دولتی و منطقه ای از ۱۹۴۵ به بعد از نظر تعداد افزایش یافته و در حال حاضر بیشتر از پنج هزار سازمان می باشد و به همین نسبت بر قدرت تاثیرگذاری آنها افزوده شده است. شواهد حاکی از آن است که این روند تداوم خواهد یافت و بر نقش روز افزون آنها در مجموعه روابط بین الملل افزوده خواهد شد.در حالیکه عده ای سازمانهای بین المللی را پیش درآمد یک حکومت جهانی در حال شکل گیری می دانند، برخی دیگر نقش ارزنده ای برای این سازمانها در جهت توسعه و تقویت همکاری میان دولتها قائل نیستند.

در یک قضاوت منصفانه باید گفت هیچ یک از این دو دیدگاه با موقعیت و نقش کنونی سازمانهای بین المللی در عرصه جهانی انطباق ندارد.در نظام موجود کنونی هر چند دولتها به عنوان بازیگران اصلی دارای اقتدارند، اما تغییرپذیری، تطبیق و گسترش تماس میان سازمانهای فراملی همگی حکایت از پدید آمدن جهانی می کنند که تمام اجزای تشکیل دهنده اش بر یکدیگر تاثیر متقابل دارند.

علی رغم پدیده سازمان سازی در عرصه بین المللی دولتها همچنان از واگذاری اختیارات ناشی از حاکمیت به سازمانهای فراملی اکراه دارند با این وجود همچنانکه با گذر زمان تغییراتی حادث شده است در آینده نیز باید منتظر تغییر و تعدیل در نقش و قدرت بازیگران نظام بین المللی به ویژه کاهش نقش دولتها بود.

مسلم است که دنیای پس از جنگ جهانی دوم با دنیای دهه ۱۹۳۰ بسیار متفاوت است.

دامنه شرایط در حال تغییر را می توان در پیدایی ابرقدرتها با سلاحهای فوق العاده مخرب نابودی امپراتوریهای استعماری، خارج شدن یکی از ابر قدرتها از گردونه قدرت، توجه به مسائل جدیدی چون توسعه اقتصادی، انفجار جمعیت، محیط زیست، استفاده از فضای ماوراء جو و کنترل منابع موجود در بستر دریاها مشاهده کرد.

تغییر دیگر، توسعه سریع سازمانهای بین المللی در قالبهای جهانی یا منطقه ای، تخصصی یا دارای هدفهای متعدد دولتی یا غیر دولتی با ساختاری پیچیده و متفاوت از گذشته است.

ایران وشکل گیری سازمان ملل متحد

در نتیجه بروز جنگ جهانی دوم و ناتوانی جامعه ملل در پیشگیری کنترل این جنگ، جامعه ملل عملا به بن بست رسید و فلسفه وجودی آن از بین رفت اما اندیشه حضور یک سازمان بین المللی که موجبات همکاری و حفظ صلح و امنیت بین المللی را فراهم آورد قوت گرفت.در ۱۴ اوت ۱۹۴۱، هنگامی که آتش جنگ جهانی دوم در چهار گوشه جهان شعله ور بود؛ روزولت، رئیس جمهور آمریکا و چرچیل، نخست وزیر انگلیس بر عرضه یک کشتی جنگی در اقیانوس اطلس اعلامیه ای را امضا کردند که به «پیمان آتلانتیک» معروف شد.این اعلامیه در واقع نخستین گام ایجاد سازمان ملل متحد بود.

اوایل ژانویه ۱۹۴۲، ۲۶ کشوری که علیه فاشیسم و نازیسم وارد جنگ شده بودند اعلامیه ای امضا کردند که «اعلامیه ملل متحد»[۱] نام گرفت.

روزولت، استالین و چرچیل در دسامبر ۱۹۴۳، در کنفرانس تهران مسئولیت خود و کلیه دولت های متحد را در ایجاد یک صلح دائمی و دور کردن خطر جنگ از نسل های آینده اعلام کردند.

ایران جزو ۲۶ کشور اصلی امضاء کننده اعلامیه ملل متحد نبود اما جزو ۲۱ کشوری بود که بعدا اعلامیه را امضا کردند.[۲]

در کنفرانس «دامبارتن اوکس[۳]» در اوت ۱۹۴۴، نخستین گام عملی برای ایجاد سازمان ملل متحد برداشته شد و پیشنهادهایی برای اساسنامه سازمان مطرح گردید.بر اساس طرح اولیه دامبارتن اوکس، سازمان ملل متحد موظف می شد تا از هر جهت پیشروتر از جامعه ملل باشد.از این رو برای نیل به این هدف، پیش بینی شد که: ۱.در سازمان جدید، حفظ صلح مقدم بر کلیه مسائل باشد.۲.برای حفظ صلح ضمانت اجرایی محکمی ایجاد شود.۳.مسئولیت جلوگیری ازجنگ به جای اینکه به چند رکن داده شود (مانند جامعه ملل پیشین)، تنها به عهده شورای امنیت باشد ومسائل مربوط به امور داخلی کشورها از صلاحیت سازمان ملل متحد بیرون باشد.[۴]

در ۵ مارس ۱۹۴۵، حکومت ایالات متحده آمریکا به نیابت از حکومت های بانی «پیشنهادهای دامبارتن اوکس»، از ایران دعوت کرد که جهت تدوین منشور ملل متحد، نمایندگی را به کنفرانس ملل متحد که در ۲۵ آوریل ۱۹۴۵ در سانفرانسیسکو تشکیل می شد، اعزام دارد.[۵]

کنفرانس کار خود را بر اساس طرح دامبارتن اوکس و یالتا به منظور تهیه و تدوین نهایی منشور ملل متحد آغاز کرد.کنفرانس مزبور، رسما «کنفرانس ملل متحد درباره سازمان بین المللی» نام گرفت.[۶]

کنفرانس با شرکت پنجاه کشور جهت تدوین منشور سازمان ملل جدید در شهر سانفرانسیسکو گشایش یافت.جمعاً ۲۸۲ نماینده از پنجاه کشور جهان که ۱۵۰۰ مشاور و کارشناس آنان را همراهی می کرد، در کنفرانس شرکت کردند.زبان های رسمی کنفرانس عبارت بودند از : انگلیسی، فرانسه، روسی، اسپانیولی و چینی، تمام اسناد نیز به این پنج زبان منتشر می شود.[۷]

۲۶ ژوئن ۱۹۴۵، نهایتاً پنجاه کشور شرکت کننده در کنفرانس، منشور[۸]سازمان ملل متحد را امضا کردند.تعداد شرکت کنندگان با در نظر گرفتن ۵ دولت موسس[۹] و جمهوری سوسیالیستی روسیه سفید، جمهوری سوسیالیستی اوکراین، دانمارک و لهستان که در اکتبر آن سال قطعنامه کنفرانس را امضا کردند، به ۵۱ دولت رسید.[۱۰]

اساسنامه دادگاه بین المللی دادگستری نیز همراه با منشور سازمان در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵، در سانفرانسیسکو به امضاء رسید.جهت تدوین منشور، چهار کمیته عمومی تشکیل شده بود که ایران در سه کمیته عضویت داشت.هیات نمایندگی ایران، از ۱۱ نماینده، ۷ مشاور (رایزن) و یک منشی تشکیل می شود.مصطفی عدل، رئیس هیئت ایرانی در کنفرانس، از طرف ایران این اسناد را امضاء کرد.[۱۱] محسن صدر، نخست وزیر در ۲۸ اوت متن منشور را تصویب کرد و گزارش خود را به جلسه علنی مجلس تقدیم نمود.قبل از رای گیری، جلال عبده، نماینده مجلس و یکی از اعضای شرکت کننده در کنفرانس، گزارشی را در باب نتایج حاصل از این گردهمایی بزرگ به مجلس ارائه کرد.[۱۲]

۱۵ شهریور ۱۳۲۴ منشور سازمان ملل متحد به اتفاق آراء، به تصویب مجلس ایران رسید و ایران در ۱۶ اکتبر همان سال به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.چند ماه بعد ۱۹ ژانویه ۱۹۴۶ رویدادهای شمال کشور که در شکل و معنا شباهتی کم نظیر با قضیه انزلی در سال ۱۹۲۰ داشت دولت را مجبور کرد تا اولین شکایت خود را نسلیم شورای امنیت بین المللی جدید کند.علت طرح شکایت حضور قوای شوروی و مداخلات این کشور در ایران بود.[۱۳]

جمهوری اسلامی ایران و عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد

ایران در دوران قبل از انقلاب در عملیات حفظ صلح سازمان ملل در کنگو، در سال ۱۹۶۳ و در عملیات UNDO» و UNI»IL در فلسطین اشغالی و لبنان شرکت داشته است.لیکن جمهوری اسلامی ایران ۲ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی به مشارکت خود در دو عملیات مزبور پایان داد، چرا که به دلیل عدم شناسایی رژیم صهیونیستی و سیاست های تجاوزگرانه آن رژیم، نمی توانست به حضور خود در آن دو عملیات ادامه دهد. حفظ صلح سازمان ملل، منتفی بود و همان طور که می دانی، ما در پایان جنگ، خود میزبان بخشی از نیروهای ناظر سازمان ملل- یونیماک – در مرزهای ایران و عراق بودیم.[۱۴]

ناکامی و عدم موفقیت در تعدادی از عملیات ها نظیر عملیات سومالی به دلیل تک روی برخی از دولت ها در اینگونه عملیات ها موجب گردید که سازمان ملل بر اصلی چون بی طرفی، کسب رضایت طرفین درگیر و عدم استفاده از زور تاکید کند به طوری که دبیرکل سابق سازمان ملل در یکی از گزارش های خود صریحاً بر لزوم رعایت این موارد در عملیات حفظ صلح تاکید کرد. به هر حال اگر چنین سیاستی دقیقا در تمامی عملیات های حفظ صلح مدنظر قرار گیرد می توان با بررسی مورد به مورد این عملیات سازمان ملل و به صورت محدود، به عنوان مثال در حد اعزام ناظرین در این عملیات شرکت کرد.البته جمهوری اسلامی ایران مدتی قبل آمادگی خود را برای اعزام تعدادی ناظر نظامی به دبیر کل اعلام کرده است.

ایران و شورای امنیت

نخستین موضوعی که از آغاز تشکیل شورای امنیت به شورا برده شد شکایت ایران علیه شوروی در خصوص مداخله شوروی در امور داخلی ایران و عدم تخلیه نواحی شمالی کشور بود.این شکایت در دو نوبت مطرح شد: بار اول، در ۱۹ ژانویه ۱۹۴۶ درباره عدم تخلیه قوای شوروی و بار دوم، در مارس ۱۹۴۸ راجع به مداخله در امور داخلی ایران.در هر دو مورد، شورا قطعنامه هایی را صادر کرد.در نهایت ایران با حمایت غرب با موفقیت و رضایت از شورا بازگشت.[۱۵]

دومین مسئله مهم که در رابطه ایران و شورای امنیت ایجاد شد، شکایت انگلستان از ایران به خاطر موضوع نفت جنوب بود.پس از اجرای قانون ملی شدن صنعت نفت در ایران(در تاریخ ۲۹ اسفند ۱۳۲۹)، دولت انگلستان به استناد قرارداد ۱۹۳۳، در تاریخ ۲۶، مه ۱۹۵۱، شکایتی علیه ایران به دادگستری بین المللی تسلیم کرد.رای دیوان بین المللی دادگستری، که قرار اقدامات احتیاطی تا رسیدگی به دعوی از طرف ایران بود، به خاطر اینکه قرارداد ۱۹۳۳ را یک قرارداد بین المللی نمی دانست در نتیجه ابراز داشت که نمی تواند قرار اقدامات احتیاطی را به موقع به اجرا بگذارد.[۱۶] در نهایت، موضوع به شورا ارجاع شد که نتیجه کار شورا برای ایران قابل قبول و راضی کننده بود. این موفقیت نتیجه تلاش های ایران در ایران بین المللی دادگستری بود که شورا در مقابل عمل انجام شده قرار داده بود.

سومین مسئله در روابط ایران و شورای امنیت، انتخاب ایران به عضویت شوراست.در نهمین دوره مجمع عمومی سازمان ملل متحد، ایران که داوطلب عضویت در شورای امنیت بود با اکثریت آراء (۵۶ کشور از ۵۸ کشور حاضر که درصدی بالاتر از ۵/۹۶% آرا بود) به جای – لبنان که دوره عضویت دوساله اش در سال ۱۹۵۴ خاتمه می یافت- برای یک دوره دو ساله از سال ۱۹۵۵ تا پایان ۱۹۵۶ به عضویت شورا انتخاب شد و مشارکت نسبتاً خوبی در طی دوسال در مباحث شورا داشته است.

مسئله دیگری که در روابط ایران و شورا مطرح بود، مسئله بحرین بود.در تاریخ ۲۰ مارس ۱۹۷۰، دولت های ایران و انگلیس، از دبیر کل سازمان ملل متحد درخواست کردند که یک هیات حقیقت یاب برای بررسی و درخواست مردم بحرین نسبت به احراز استقلال و یا وابستگی به ایران به بحرین اعزام کند.نماینده دبیر کل، در تاریخ ۳۰ مارس ۱۹۷۰ وارد بحرین شد و در تاریخ ۱۸ آوریل ماموریت خود را به پایان رساند.گزارش وی در تاریخ ۳۰ آوریل ۱۹۷۰ از طریق دبیر کل به شورای امنیت تسلیم شد.در جلسه شورای امنیت که در تاریخ ۱۱ مه ۱۹۷۰ تشکیل گردید، نمایندگان ایران، پاکستان، یمن جنوبی و سوریه نیز بدون داشتن حق رای شرکت داشتند.شورا طی قطعنامه ای، نتیجه گزارش دبیر کل را به اتفاق آراء تصویب کرد.بر اساس این قطعنامه، این که اکثریت عظیم مردم بحرین مایلند که استقلال و تمامیت ارضی سرزمین آن ها به عنوان حکومتی که در اخذ تصمیم درباره خود و روابط خود با دیگر حکومت ها مختار است، مورد تایید و تاکید قرار گرفت.[۱۷] پس از تصویب قطعنامه، نمایندگان ایران و انگلستان از آن استقبال کردند.

رابطه ایران با شورای امنیت بعد از پیروزی انقلاب اسلامی

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، اولین موضوعی که در رابطه جمهوری اسلامی ایران با شورای امنیت مطرح شد؛ مسئله گروگان های آمریکایی در ایران بود.به دنبال تصرف سفارت آمریکا در تهران، نماینده دائم آمریکا در سازمان ملل متحد، طی نامه ای به تاریخ ۹ نوامبر ۱۹۷۹، به رئیس شورای امنیت اطلاع داد که تمام تلاش هایی که به منظور آزادسازی اعضای سفارت انجام شد، با شکست روبه رو گردیده است.او در این نامه خواستار رسیدگی شورا به مسئله شد.دبیرکل نیز در نامه ای به رئیس شورا، در تاریخ ۲۵ نوامبر ۱۹۷۹، توجه شورا را به موضوع جلب کرد.شورا در تاریخ ۲۷ نوامبر موضوع را مورد رسیدگی قرار داد.جمهوری اسلامی ایران، در هیچ یک از جلسات شورا، در این خصوص شرکت نکرد.در ۱۳ دسامبر، جمهوری اسلامی ایران نامه ای خطاب به دبیر کل سازمان ارسال داشت و طی آن درخواستهای ایران را مطرح کرد که از جمله آن ها می توان به محکومیت جنایات رژیم شاه معدوم، بازگرداندن اموال شاه و خانواده اش و سران رژیم او و قطع مداخلات و مخاصمات آمریکا نسبت به جمهوری اسلامی ایران را به آزادی گروگان ها موکول کرد.شورا در تاریخ ۴ دسامبر، به تعهد کشورها به مصونیت های دیپلماتیک تاکید کرد و از ایران خواست گروگان ها را آزاد کند و از هر دو کشور خواست تا مسائل خود را از طریق مسالمت آمیز حل کنند.حکم قطعی ایران در این خصوص، مبنی بر نقض اصول اولیه حقوق بین المللی توسط ایران و درخواست آزادی سریع بازداشت شدگان، در تاریخ ۲۴ مه ۱۹۸۰ صادر شد.[۱۸]

در دوره دوم مذاکرات، شورای امنیت درباره مسئله گروگان ها – که از۲۹ دسامبر ۱۹۷۹ شروع شده بود- تصمیم گرفت که چنانچه ایران خواسته شورا را به اجرا در نیاورد؛ بر اساس موارد ۳۹ و ۴۱ منشور، تحریم های اقتصادی و سایر تحریم ها را علیه ایران اعمال کند.

پس از سفر ناموفق دبیر کل به ایران، شورا در تاریخ ۱۳ ژانویه تشکیل جلسه داد و قطعنامه پیشنهادی آمریکا مبنی بر درخواست اعمال تحریم های اقتصادی علیه ایران توسط تمامی اعضای سازمان ملل متحد به رای گیری گذارده شد که با وتوی شوروی روبه رو شد و تصویب قطعنامه پیشنهادی تغییری در مواضع خود بدهد.[۱۹]

سرانجام با مذاکراتی که در الجزایر به عمل آمد توافق نامه ای در این خصوص به امضاء رسید و گروگان ها در تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۸۱ آزاد شدند.

آخرین مسئله ای که یادآوری آن در تاریخ روابط ایران و شورای امنیت لازم است، شکایت جمهوری اسلامی ایران به شورا درباره حمله ناو آمریکا به هواپیمای مسافربری ایران در ۳ ژوئیه ۱۹۸۸(۱۲/۴/۱۳۶۷) است که منجر به نابودی هواپیما و ۲۹۰ نفر از سرنشینان و خدمه آن شد.متعاقب آن جلسه فوری شورا برای رسیدگی به موضوع تشکیل شد و شورا نیز بنا به درخواست ایران درتاریخ ۵ ژوئیه ۱۹۸۸ تشکیل جلسه داد.این جلسه به دنبال جلسه شورای