پاورپوینت کامل چنان که بایست، بود;اندوهیادی از منادی وحدت، شهید ماموستا دکتر شیخ الاسلام کردستانی ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چنان که بایست، بود;اندوهیادی از منادی وحدت، شهید ماموستا دکتر شیخ الاسلام کردستانی ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چنان که بایست، بود;اندوهیادی از منادی وحدت، شهید ماموستا دکتر شیخ الاسلام کردستانی ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چنان که بایست، بود;اندوهیادی از منادی وحدت، شهید ماموستا دکتر شیخ الاسلام کردستانی ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

دیدار با ماموستا

پس از چند تماس و گفتگوی تلفنی بنده از قم با ماموستا در سنندج، از آنجا که هم راضی به عزیمت ما تا کردستان نبود و هم خیال مرکز را داشت، قرارمان در تهران گذاشته شد. یکی از واپسین روزهای پاییز/ آذر ۱۳۸۶ در ساختمان «شورای عالی مجمع تقریب بین مذاهب اسلامی» واقع در خیابان طالقانی تهران، منتظر ما بود. رأس ساعت مقرر به همراه فاضل ارجمند حجت الاسلام علی محمدپور و دو تن دیگر از همکاران، برای برگزاری نشست به حضور رسیدیم. با عالمی گشاده رو، خلیق، مبادی آداب و بر خلاف تصور، به زی و حتی شمایل علمای امامیه، مواجه شدیم که با «بشر وجه[۱]»، ما را در آغوش کشید. چه میزبان مهربان و شایسته ای!

از بدو ورود تا ختم گفتگو، تکیه کلامش «وحدت» و «پرهیز از تفرقه» بود. دکتر ملّا سید محمد شیخ الاسلام کردستانی(کثرالله امثاله) مفتی برجسته شافعی، دبیر شورای افتاء کردستان، منتخب اول مردم استان در مجلس خبرگان رهبری و عضو شورای عالی مجمع تقریب بین مذاهب اسلامی، نسبش به مانند همه سادات حسینی منطقه کردستان ایران و عراق به سید محمد زاهد، مشهور به «پیر خضر» از احفاد امام موسی کاظم(ع) می رسید و مادرش از سادات حسنی عراق بود و خود بارها در حواشی آن گفتگو، با فخر و مباهات از نسب و سیادتش سخن راند. شیخ الاسلام علاوه بر درک محضر علمی پدر، از مجلس درس و بحث ملا باقر مدرس بالک، ملاعبدالکریم مدرس مشهور اربیل و دیگر علمای برجسته کرکوک، مریوان، موصل و سایر شهرهای عراق بهره برد و سپس بیش از پنجاه سال به امر تدریس و تبلیغ آموزه های وحدت آفرین دینی، در غرب ایران، مشغول شد. دکتر علاوه بر عضویت در هیأت علمی دانشگاه مذاهب اسلامی و دانشگاه آزاد اسلامی، عهده د ار امامت جماعت مسجد سید قطب سنندج نیز بود.

ملّا محمد، پیش از شروع رسمی گفتگو، به ضرورت دوری مسلمین از مناقشه و اختلاف اشاره و از لزوم ارتباط بزرگان شیعه و سنّی برای جلوگیری از افراط و تفریط جامعه، سخن راند و به عنوان نمونه، برخی از مراودات تنگاتنگ خود با علمای اعلام و حوزه های علمیه شیعه را برشمرد، از آن جمله فرمود: به دعوت [عالم فرهنگ پرور و مدافع اهل بیت] مرحوم آیت الله شیخ حسن سعید طهرانی(ره)[۲] ، به مدت هفت سال در تهران اقامت و در مدرسه امام جواد(ع) به تدریس دروس حوزوی مشغول شدم. همچنین گفت: حضرت آیت الله حاج شیخ جعفر سبحانی دامت توفیقاته، بسیار به بنده لطف و عنایت دارند، چنانکه چند بار از من دعوت کردند تا در قم مستقر شوم و در حوزه علمیه تدریس نمایم که بنا به دلایلی اجابت نکردم.

در طول دیدار، بارها عظمت مقام بی بدیل عصمت کبری، فاطمه زهراء (س) و کریمه اهل البیت، فاطمه معصومه (س) بر زبانش جاری شد و هیچگاه فراموش نمی کنم که پس از گفتگو و به وقت خداحافظی، آن شهید سخنی بر زبان آورد که نشان از عمق ارادت بی شائبه و خالصانه ایشان به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) داشت. آن مرحوم با صمیمیتی خاص دست بنده را گرفت و فرمود: خواهشی از شما دارم که در مراجعت به قم، اگر مقدورتان بود در این ایام به نیابت از بنده و خانمم، عمه ام بی بی فاطمه معصومه(سلام الله علیها) را زیارت کنید! گرچه این سخن، از عالم عامل و بیداری چون ایشان، شگفت نیست، اما اعتراف می کنم که برای آن روز ما تا حدودی غیر منتظره بود.

فصل گفتگوهای مهدوی

و اما پاییز ۱۳۸۶، به خلاف آمد روزگار، برای ما، فصل یک رویش بود! رویش اندیشه ای تازه و دراندازی طرحی نو در ماهنامه معارف. به عشق مولای غائب از نظر و با الهام از این شعر نغز و پر مغز مولوی: «خوشتر آن باشد که سرّ دلبران/ گفته آید در حدیث دیگران»، این بار گفتگوهای «بر ساحل سخنِ»مان، با لحنی دیگر در گلستان سبزاسبز مهدوی جوانه زد و در هوای دلپذیر انتظار، شکفت. «یا علی گفتیم» و طرح سلسله نشست های بررسی«موعودگرایی در ادیان آسمانی و دیگر مذاهب اسلامی» با شرکت بزرگان و نمایندگان رسمی اقلیت های دینی و مذهبی کشور، آغاز شد. «ماشیح؛ منجی موعود یهود»(مندرج در شماره ۵۰ معارف) اولین ثمره این جنبش پاییزی بود که در گفتگو با دکتر یونس حمامی لاله زار، رئیس اسبق انجمن کلیمیان ایران به بار نشست.

استقبال خوانندگان فرهیخته نشریه از آن گفتگوی صمیمانه و البته عالمانه، ما را به ادامه این راه تازه در پیش گرفته، امیدوارتر کرد. در دومین منزل، جناب رمزی گرمو، اسقف اعظم کلیسای آشوری، کلدانی و کاتولیک، در کلیسای حضرت یوسف(ع) تهران پذیرای ما شد تا رهاورد آن نشست، با خاطره «بازگشت مسیح»(مندرج در شماره ۵۱) در دل نشریه معارف به یادگار ماند.

دیگر ادامه این مسیر چندان صعب و نفس گیر نمی نمود، چراکه نقشه راه در دستانمان بود و پیچ و خم های آن، قابل پیش بینی. حسن اتفاقِ «سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی» هم از نیمه خود گذشته بود. فرصت باقی مانده، ما را بر آن داشت تا در این راستا، سلسله نشست های خود را جهت دهیم و این بار به بازکاوی درونِ دینی مبحث مهدویت بپردازیم؛ و چنین بود که شماره ۵۲ معارف، با موضوع بازخوانی «مهدویت از دیدگاه اهل سنت» به گفتگو با مفتی برجسته شافعی و منادی وحدت اسلامی، عالم مجاهد، شهید ماموستا دکتر ملّا سید محمد شیخ الاسلام کردستانی، اختصاص یافت که با عنوان «موعود از نسل فاطمه(س) است» به چاپ رسید. البته خدای را سپاس که در ادامه این سلسله نشست ها، «مهدویت از منظر وهابیّت» با حضور دکتر عصام العماد، در دو شماره با عناوین «دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند»(شماره ۵۸) و «ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم»(شماره ۵۹) و همچنین «موعود گرایی در آئین زرتشت» در دیدار با موبد پدرام سروش پور در دو قسمت با عناوین «سوشیانس»(شماره های۶۱ و ۶۲) مورد واکاوی قرار گرفت و امید می رود که حسن ختام این مجموعه، «مهدویت از منظر امامیه» باشد که با حضور یکی از بزرگان علمی و معنوی جهان شیعه، به سرانجام رسد و علاوه بر درج در ماهنامه معارف، این مجموعه در کتابی به همین عنوان به جامعه علمی و دینی، به ویژه دانشگاهی کشور، عرضه شود.

اهل بیت(ع) مدار وحدت

دیدگاه ارادتمندانه و اعتقادی شهید شیخ الاسلام به اهل البیت (علیهم السلام)، متضمّن منطقی ترین قرائت از «وحدت اسلامی» است. تأمل در نکات ذیل، راهگشا در درک بهتر مسئله مهم «وحدت» است:

۱. سفارش قرآن به گفتگو با اهل کتاب و حتّی مشرکین، دیگر جایی برای تنازعات موجود میان گروههای مسلمان باقی نمی گذارد.

۲. اگرچه بی گمان اختلاف فریقین در اختصاص خلافت پیامبر، بهانه نزاع امت اسلام گردید، امّا اجماع همه گروه ها و شخصیت های منصف اسلامی بر مرجعیت علمی و تفسیری آل البیت(ع) و درک شأن و قرابت آن خاندان به حضرت ختمی مرتبت(ص)، می تواند محور وحدت مسلمین قرار گیرد، که البته شهید شیخ الاسلام در عمل از پیشگامان و پیشقراولان تحقق این حقیقت بود؛ چراکه به گواهی تاریخ، جهت گیری مکتب علمی و معنوی اهل بیت، همواره در راستای تحقق آرمان مقدّس وحدت و در خدمت حفظ مصالح مسلمین بوده است، چنانکه سخنان خلیفه دوّم و ائمّه فرقه های اسلامی، خود بهترین شاهد این مدّعاست.

به نظر می رسد، رهبران فرق اسلامی باید به منظور تحقق همه جانبه وحدت مسلمین، به راهکارهایی چون: تقویت بنیان های علمی و عملی مشترک، احترام به اصول و عقاید یکدیگر، تقویت روح برادری و همدلی، مدیریت بر مجموعه های خود به منظور تنش زدایی و جلوگیری از موج آفرینی جاهلان و یا معاندان، شفافیت در مواضع، حصر اختلافات فرقه ای در گفتگوهای علمی(توصیه علّامه سید شرف الدین)، بستن نگاه تکفیری فرقه های اسلامی بر یکدیگر(توصیه شیخ محمود شلتوت مفتی اهل سنت و آیت الله العظمی بروجردی مرجع شیعه)، حذف مقیاس های غیر قرآنی تفاضل(مقیاس هایی غیر از تقوا، مجاهده، …)، پرهیز از مسائل فتنه انگیز(حذف مستفزّات)، پاسخ علمی به شبهات(البتّه شبهاتی که با حسن نیت مطرح می شوند نه با نیتِ سوء) اهتمام ویژه ورزند.

شیخ الاسلام، منادی وحدت و دلبسته نظام

روشن است که دشمنان اسلام در این برهه حساس از تاریخ، به منظور ایجاد تفرقه و بدبینی و نزاع بین مسلمانان، به دنبال از بین بردن منادیان وحدت و همدلی، استوانه های علم و آگاهی و بیداری امت اسلامی می باشند. ماموستا شیخ الاسلام منادی وحدت در غرب ایران، و از طلایه داران اتحاد اسلامی در میان جماعت اهل سنت کردستان، مفتی وجیه المله ای بود که علاوه بر منشأ خدمات و برکات بسیار در آن منطقه، بر اثر شیفتگی و دلبستگی خود به انقلاب اسلامی، حلقه رابط میان نظام و مردم آن سامان، در عرصه های گوناگون دینی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی به حساب می آمد. مقام معظم رهبری ضمن تسلیت شهادت ایشان، در دیدار با اعضای مجلس خبرگان، به این مهم تصریح فرمود که: «من نقش این برادر خوبمان را در کردستان، هم از دور می دانستم، هم از نزدیک رفتم مشاهده کردم. ایشان عامل وحدت بود، عامل گسترش فکر انقلاب اسلامی بود، معتقد به مبانی نظام بود؛ کاملاً صادقانه و جدی[۳]».

وی سخت دلباخته و پیرو اسلام، نظام و امام و رهبری بود؛ چنانکه فرزند ایشان پس از شهادت پدر اظهار داشت: «پدرم علاقه و ارادت بسیاری به مقام معظم رهبری داشت و می گفت: دلم می خواهد بنشینم و برای مظلومیت مقام معظم رهبری گریه کنم[۴]». ماموستا در جریان گفتگوی ما با ایشان(مندرج در شماره ۵۲ معارف)، ضمن تجلیل از مقام معظم رهبری در نامیدن سال ۱۳۸۶ به نام «سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی»، گزارشی از استشهاد زیبای خود به آیه ۹۴ سوره طه در جمع علمای اهل سنت کرد که خواندنی است:

«من معتقدم از زمانی که مقام معظم رهبری(حفظه الله) مسئولیت رهبری را پذیرفتند، نافع ترین عطیه ای که به دنیای اسلام هدیه نمودند، همین فتوای «وحدت ملی و انسجام اسلامی[۵]» است. حالا نمی خواهم آیه «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلا تَفَرَّقُوا»[۶] و دیگر آیات وحدت بخش را بخوانم، چرا که مسلم است دین ما بر پایه وحدت نضج گرفته است. در تاریخ صدر اسلام مشاهده می کنیم که سنت عملی و قولی رسول الله چنین بود: اتحاد بین اوس و خزرج، میان مهاجرین و انصار. بلالی را که از حبشه آمده بود، مؤذن می کنند. سلمان فارسی را که از ایران آمده، مفتخر به دخول در دایره اهل بیت می نمایند. این همه اساس وحدت اسلامی است؛ اما اکنون می خواهم در باب وح