پاورپوینت کامل مرجع تحقیق در پاسداشت علمی استاد محقق عزیزالله عطاردی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرجع تحقیق در پاسداشت علمی استاد محقق عزیزالله عطاردی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرجع تحقیق در پاسداشت علمی استاد محقق عزیزالله عطاردی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرجع تحقیق در پاسداشت علمی استاد محقق عزیزالله عطاردی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

پیش از پرداختن به موضوع این مقاله، از عنوان آن باید آغاز کنم که تعبیری است نارایج. راست اینکه بیشترین اهتمام حوزه های علمیه، معطوف به پرورش مراجع تقلید است و کتاب و درس های رایج در آن، اگر تا پایان برگرفته شود، مرجع تقلید می پرورد. هم و غم مراجع تقلید، تحقیق در فروع دین یا احکام شریعت است و وجودشان بسیار ضروری و سودمند اما در کنار آن، به طبقه دیگری نیاز است که می سزد آنها را مرجع تحقیق نامید.

مراجع تحقیق در همه رشته های علوم دینی، جز فروع دین، تحقیق می کنند؛ قرآن، حدیث، تاریخ کلام، عرفان و…. مخاطب مراجع تقلید، مقلدان هستند و حاصل کارشان، رساله عملیه است اما مخاطب مراجع تحقیق، محققان هستند و ثمره کارشان، رساله علمیه است. از این دو دسته، مراجع تقلید همواره قدر می بینند و بر صدر می نشینند ولی مراجع تحقیق نه تنها حقشان گزارده نمی شود که گاهی بی مهری نیز می بینند. شاید در حوزه ها برای پرورش مرجع تحقیق، مقتضی، موجود نیست ولی مانع، مفقود است و همین فقدان مانع، کافی است که در این محیط مالامال از کتاب و درس، مرجع تحقیق به هم برسد.

در عصر حاضر، شماری مرجع تحقیق از حوزه های علمیه برخاسته است؛ از جمله: علامه عبدالحسین امینی (در رشته ولایت)، شیخ آقا بزرگ تهرانی (در رشته تراجم و کتاب شناسی)، علامه سید محمدحسین طباطبایی (در رشته تفسیر و فلسفه)، استاد سید عبدالعزیز طباطبایی (در رشته ولایت و کتاب شناسی) و علامه سید جلال الدین آشتیانی (در رشته تاریخ فلسفه).

باری «هر دم از این باغ بری می رسد» و یکی دیگر از میوه های این باغ، «عزیزالله عطاردی» است که به حق، شایسته عنوان «مرجع تحقیق» است و در این مقاله، با لقب «محقق» از وی یاد می شود. آثار محقق عطاردی بیش از ۵۰ عنوان و بسیار بیشتر از ۱۰۰ جلد است. راستی که نام عطاردی، زیبنده اوست. روشن تر بگویم که گذشتگان، عطارد را دبیر فلک می دانستند و نماد نویسندگی؛ چنان که حافظ گفت: «ای که انشای عطارد، صفت شوکت توست».

وی در سه رشته تألیف، ترجمه و تصحیح قلم زده است؛ و بیشتر آثارش را در سه موضوع می توان گنجاند: تاریخ، جغرافیا و حدیث. بیشترین اهتمام او، اولاً معطوف به سرزمین خراسان است (در موضوع تاریخ و جغرافیا) و ثانیاً معطوف به مسند امامان (در موضوع حدیث).

محقق عطاردی در چند دهه، کوشید و مرارت کشید تا خطّه خراسان را بشناسد و بشناساند. حاصل خراسان شناسی او هزاران صفحه کتاب است که بخشی از آنها ذیل عنوان فرهنگ خراسان و تاریخ آستان قدس رضوی منتشر شده است. وی طول و عرض خراسان را وجب کرد و هزاران کتاب را ورق زد و النهایه، تاریخ، جغرافیا، رجال و آثار این سرزمین را شناساند.

شاهکار دیگر عطاردی، فراهم آوردن مسند امامان است؛ در حدود ۶۰ جلد. او با تتبع در کتاب های حدیثی شیعه و سنی، روایات ائمه طاهرین (ع) را استخراج و به صورت موضوعی گردآوری کرده است.

هر یک از این دو کار، کافی است تا عطاردی را شایسته عنوان مرجع تحقیق کند. اگر در کارنامه او چیزی جز خراسان شناسی نبود یا وی غیر از فراهم سازی مسند امامان، کاری دیگر نکرده بود، بس بود که مرجع تحقیق خوانده شود؛ اما عطاردی به مصداق «گل بود، به سبزه نیز آراسته شد» یک تنه دو کار بزرگ کرد؛ کار دو مرجع تحقیق را.

مضافاً اینکه درباره نهج البلاغه نیز حدود ۱۰ کتاب فراهم ساخت و باید به اینها اضافه کرد، آثار پراکنده عطاردی را که در حدود ۳۰ جلد است و مصداق «طرائف الحکم» می باشد.

تحقیقات عطاردی، هم کتابخانه ای بوده است و هم میدانی. وی در خراسان شناسی به تحقیق میدانی نیز پرداخت و چه بسیار شهرها، آبادی ها، روستاها و بیغوله ها را در نوردید. به کنج دنج کتابخانه پناه نبرد، بلکه پا در رکاب گذاشت و سیر آفاق کرد و دید و نوشت. بخشی از آثار وی شامل مشاهداتش است؛ یعنی مطالبی که در هیچ کتابی ضبط نشده و اگر او آنها را نمی دید و نمی نوشت، دفن می شد. عطاردی قدم در مناطقی گذاشت که اتومبیل نمی توانست به آنجا برود؛ اما توقف نکرد و در گرما و سرما، بدون عِدّه و عُدّه با پای پیاده رفت و دید.

خواست بنگرد که از آن مسجد، چه چیزی باقی مانده و آن خانقاه چگونه بوده و بر سنگ قبر فلان بزرگ، چه نوشته شده است. کسی از محققان حوزوی را نمی شناسم که در تحقیق میدانی به پای عطاردی برسد. وی با دست و پایش تاریخ را کاویده است. دست مریزاد گفتن به او اندک است؛ باید به وی آن گفت که شاعر گفت:

اذا عجز الانسان عن شکر منعم

فقال جزاک الله خیرا و قد کفی

این محقق در تحقیق کتابخانه ای نیز به کتابخانه های ایران بسنده نکرد؛ از عربستان تا انگلستان و از هندوستان تا آلمان و از سوریه تا روسیه را در نوردید تا «اطلبو العلم و لو بالصین» را به کار بسته باشد.

تاریخ نگاری و جغرافیانویسی و به تبع اینها، تحقیق میدانی، قرن هاست که از حوزه های علمیه رخت بربسته است. از هنگامی که حوزه ها از دانشگاه علوم اسلامی به دانشکده فقه تبدیل شده؛ یعنی به جای پرورش مراجع علمی، به پرورش مراجع فقهی اکنفا شده؛ بسیاری از علوم از جمله تاریخ و جغرافیا، فراموش گشته است. حال آنکه در گذشته، جهان اسلام، مهد پرورش مورخان و جغرافیادانانی بود که عمر خود را به سیر و سفر می گذراندند. رحلت نویسی و نگارش کتاب درباره مسالک (راه ها) و ممالک، آن هم بر پایه سفرهای مشقت بار، رشته ای رایج و جالب بود.

حتی جاحظ که مردی کتاب باره بود و چندان به سفر رغبت نداشت، کتابی با عنوان «کتاب الامصار و عجایب البلدان» نوشت اما چون آنچه را نوشته بود ندیده بود، نقد شد. مسعودی در «مروج الذهب»، یقه جاحظ را می چسبد: «این مرد نه دریاها را پیموده و نه مسافرتی کرده و نه راه ها و شهرها را دیده است؛ مانند هیزم چین در شب، مطالب خود را از کتاب های وراقان جمع کرده است!»

در گذشته، مسلمانان با یک چشم به سرزمین خویش می نگریستند و با چشم دیگر به سراسر زمین. از مردم و فرهنگ ها و تمدن های دیگر چیزهایی می دانستند اما این سیر ادامه نیافت و به تدریج مسلمانان در لاک خود خزیدند و چندان دچار خمودگی شدند که حتی عده ای «قوم» را در آیه نفر، «قُم» پنداشتند و بر آن بودند که «لیس وراء عبادان قریه»؛ به گفته منوچهری:

از فراز همت او نیست جای

نیست زان سوتر ز عبادان، دهی

محقق عطاردی از معدود استثناها در میان روحانیت معاصر است؛ و یادآور مسعودی ها، یعقوبی ها، بیرونی ها، ابن خردابه ها و ابن بطوطه ها است. وی به قم نرفت بلکه به سرزمین قوم خویش (خراسان) رفت و تاریخ و جغرافیای آن را با دست و پا در نوردید. همواره دستی در کتاب داشت و پایی در رکاب. سفرهایش نه برای تفریح و تفنن که برای تحقیق و تنبّه بود. نوشته هایش محصول خوانده هایش نیست، بلکه حاصل دیده هایش نیز هست. دانست که جز «درس خارج» نیز درس هایی هست و از «خارج درس» می توان درس ها آموخت و با سیر آفاقی چیزهایی توان دریافت که با سیر انفسی نتوان.

عطش عطاردی به خواندن، نوشتن و پژوهیدن، سیری ناپذیر است. او هیچ روزی قلم و کتاب را ز