پاورپوینت کامل عرفان امام خمینی ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفان امام خمینی ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفان امام خمینی ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفان امام خمینی ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۱

درآمد

بحث عرفان اصیل اسلامی به خصوص با گرایش پاورپوینت کامل عرفان امام خمینی ۸۶ اسلاید در PowerPoint رضوان الله تعالی علیه، موضوعی بسیار سنگین، جدی، پردامنه و دارای ابعادی متنوع است. بحث ما درباره عرفان از زاویه بحث های اجتماعی و جامعه شناسایی نیست؛ چرا که اگر از این منظر به مباحث عرفان اسلامی بپردازیم، باید عارفان را به عنوان یک جامعه و یک طبقه اجتماعی در نظر بگیریم؛ و سپس تأثیر آنها بر حیات اجتماعی و فعل و انفعالاتی که بین این جامعه و سایر طبقات اجتماعی است، موضوع بحث قرار گیرد. ما در اینجا به عرفان از زاویه فرهنگی آن می پردازیم.

جهان از منظر عارفان و فیلسوفان

از این منظر عرفان را به دو بخش عملی و نظری تقسیم کرده‏اند، که کمابیش عرفان نظری متناظر با فلسفه و عرفان عملی متناظر با علم اخلاق است. در عرفان نظری عارفان، بحث از شناخت هستی می کنند و هستی و شئون آن را مورد تحلیل قرار می دهند و ذیل هستی، به بحث نظام آفرینش و تبیین آن با نگاه عارفانه می پردازند؛ البته واضح است، ادبیاتی که در تحلیل عرفانی، در توصیف جهان و شئون هستی و نظام آفرینش به کار می رود، به کلی با ادبیات فلسفی متفاوت و متمایز است. در نگاه عارفانه، جهان به گونه دیگری تحلیل می شود و وحدت و کثرت در نظام آفرینش با ادبیات ویژه‏ای تبیین می گردد. بحث هستی شناسی عارفان، گرچه با نگاه متکلمین و فلاسفه بیگانه نیست، ولی به کلی ادبیات ممتاز و جدایی دارد. در نگاه عارفان، توحید به وحدت واجب الوجود تفسیر نمی شود، بلکه توحید به معنای وحدت حقیقی موجود است و مخلوقات غیر از حضرت حق، مظاهر و نمود این حقیقت هستند.

البته حکمت صدرایی، اندکی در تحلیل جهان و هستی به این منظر نزدیک می‏شود و حکمت و عرفان را در هم می‏آمیزد، اما در سایر گرایش ها در تحلیل هستی و آفرینش، ادبیات به کلی فیلسوفانه است. فیلسوفان که به تحلیل هستی و عالم وجود می پردازند، با ادبیات خود جهان را تحلیل و به «واجب» و «ممکن» تقسیم می کنند؛ عرفا نیز جهان و هستی را تحلیل می کنند، با این تفاوت که هیچ گاه هستی را به واجب و ممکن تحلیل نمی کنند؛ بلکه معتقدند هستی در ذات خود واجب است و همه ممکنات ظهور و مظاهر آن هستی مطلق هستند و نظام آفرینش به نظام ظهورات اسمایی برمی گردد. این نوع از نگاه را می‏توان به عنوان یک فرهنگ، از شعب عرفان دانست.

نسبت عرفان و علم اخلاق

شعبه دیگر عرفان که موازی علم اخلاق است، عرفان عملی است. عرفان عملی در واقع به مراحل، مراتب، آداب، آثار و نتایج سیر و سلوک انسان می پردازد، همان موضوعی که در علم اخلاق هم مورد بحث است؛ یعنی بحث از پرورش و تهذیب انسان با ادبیات خاص عارفانه در این نگاه که به شدت متأثر از مبانی عرفان نظری است، مدارج کمال انسان به گونه دیگری تفسیر می شود؛ سیر انسان در مدارج کمال تا نیل به مقام توحید و حتی فنای در ذات، تحلیل می شود؛ سپس مراتب سیر انسان از بیداری و عالم یقظه تا سایر مراحل مورد بحث قرار می گیرد. بین این دیدگاه و علم اخلاق دو تفاوت وجود دارد: در عرفان عملی، مراحل حرکت و تکامل انسان به عنوان موجودی سیال و در حال «حرکت، شدن و تغییر»، و نه موضوعی ایستا، موضوع بحث است. از این رو می‏بینیم که در عرفان عملی مراحل سیر، منازلی که باید یک به یک طی شود، الزامات هر منزل و آثار و حالاتی که برای سالک در هر منزل پیدا می شود، مورد دقت قرار می‏گیرد.

عرفان عملی؛ هم نقشه راه، هم پیمودن راه

در عرفان عملی، سیر و سلوک عملی انسان در مدارج کمال تا رسیدن به مرتبه توحید و درک حقیقت توحید، موضوع بحث است؛ البته با این خصوصیت که انسان را در حال تکامل و تغییر می بینند و در مراحل سیر و کمالش بحث می کنند و از منازل، سیر، آثار و واردات سالک بحث می نمایند. تفاوت جدی و تأثیرگذار دیگری که در عرفان عملی وجود دارد این است که عرفا سیر انسان را در مراحل سلوک تا مقام توحید، بر محور یک معلم الهی و عالم ربانی یا به عبارت دیگر، بر محور یک «انسان کامل» تعریف می‏کنند و معتقدند که مدارج سیر انسانی جز با سرپرستی انسان کامل ممکن نیست؛ یعنی علم عرفان، تنها یک نقشه راه نیست که انسان سالک بتواند بر اساس آن مراحل سیر را طی کند، بلکه در واقع مراحل سیر، مراحل سرپرستی سالک توسط انسان کامل است، و حقیقتِ سیرِ انسان، با ولایت انسان کامل محقق می شود.

اگر بنا بر فرض بتوان حکمت را به عملی و نظری تقسیم کرد و علم اخلاق را در حکمت عملی قرار داد، عرفان هم به همین منوال در حکمت عملی قرار می گیرد و از دانش هایی محسوب می‏شود که مربوط به سیر عملی انسان است.

سلوک عارفانه چیست؟

بحث دیگر عرفان، سلوک عارفانه و طی مسیر در مراحل معرفت است که دیگر بحث علم اصطلاحی و بحث دانش و فرهنگ نیست؛ بلکه در واقع سیر عملی یا سیر منازل و رسیدن به مقامات در انسان سالک است. رسیدن به معارفی که در عرفان نظری تعلیل و به صورت نظری تفسیر می شد غایت سیر عملی انسان است؛ یعنی سالک اگر بر اساس آنچه در عرفان عملی تعریف شده است حرکت کند، مراحلی را طی می کند و به تصویری که از هستی و آفرینش در عرفان نظری تبیین شده است، می رسد؛ و آن حقیقت را شهود می کند. این در واقع متحقق شدن عارف به عرفان نظری و عملی است؛ یعنی بر اساس نقشه راهی که در عرفان عملی طراحی شده است با یک استاد حرکت می کند و سپس به درک حقایقی که در عرفان نظری تحلیل شده است می‏رسد.

امام (ره) سرآمد عرفان عملی و نظری

امام خمینی (ره) هم در وادی سیر عملی بر اساس عرفان و هم در شناخت عرفان عملی و نظری، جزو سرآمدان این قافله و از انسان های انگشت شماری است که می توان در تاریخ عارفان از آنها نام برد. شخصیتی که هم به درک عرفان نظری رسیدند، هم حقیقت عرفان عملی را شناختند و هم متحقق به این دو حقیقت شدند و مراحلی از سیر باطنی تا مقام توحید را طی کردند. امام(ره) انسان عارف سالکی است که به خوبی با ظرافت های عرفان نظری و عملی آشنا بود و در سیر عملی خود مراحل سیر در وادی توحید را پشت سر گذاشت؛ ایشان با عارفان و سالکان سلسله عرفان تفاوتی جدی دارند، که شاید بتوان در چند نکته آنها را جمع بندی کرد.

تفاوت امام(ره) با سالکان سلسله عرفان

۱. امام (ره) از جمله کسانی است که مراحل این وادی را طی کرده‏ و در سیر این وادی از سرآمدان می باشد؛ با این تفاوت که از اندیشه این انسان عارف، «نظریه حکومت دینی» و «ولایت فقیه» نیز ناشی شده است؛ یعنی شخصیتی است که در حوزه نظری، نظریه پرداز حکومت دینی و ولایت مطلقه دینی هستند. گرچه اندیشه ولایت فقیه یک اندیشه سابقه دار در فقه شیعه است، اما با کیفیّتی که ایشان تبیین کردند، امری بدیع و جدید است. پس این انسان عارف، در حوزه نظر، اندیشه حکومت دینی را تا دست‏یابی به نظریه ولایت فقیه، پرورش دادند و در حوزه عمل هم برای تحقق حکومت دینی اقدام عملی کردند و یک انقلاب عظیم را در مقیاس ملی و بعد هم در مقیاس دنیای اسلام و جهان رهبری کردند؛ انقلابی که به تغییر نوع حکومت انجامید و به یک جریان اسلامی تبدیل شد، موازنه جهانی را به نفع مذهب و معنویت تغییر داد و تا احیای تمدن اسلام و برخورد تمدن ها پیش رفت و دشمنان اسلام را وارد میدان این درگیری عظیم و جنگ تمدن ها کرد.

۲. بر خلاف نظریه بسیاری از عارفان که انسان را به پرهیز از قدرت و ثروت دعوت می کنند، ایشان با ثروت و قدرت، آن هم در مقیاس یک حکومت، درآمیختند و به تشکیل، رهبری و اداره‏ حکومت روی آوردند و نوع جدیدی از حکومت را در دنیای پیچیده مدرن تأسیس کردند.

۳. از دیگر نکات ممتاز حوزه اندیشه و عمل این عارف بزرگ این است که برخلاف بسیاری از عارفان که منادی صلح کلی هستند و با همه طوایف سر سازش دارند و یا منزوی و یا سازشکار هستند، ایشان به جنگ و قتال و درگیری با دشمنان اسلام رو آوردند و صف بندی بین حق و باطل را ـ به خصوص در مقیاس جهانی ـ فعال کردند؛ و یک برخورد همه جانبه را از نو آرایش دادند. در حقیقت ایشان انسان عارفی هستند که وارد میدان جهاد شدند، آن هم با تعابیری از این قبیل که می‏فرمودند: «ما تا آخرین سنگر، آخرین نفر و آخرین قطره خون ایستاده‏ایم».

گوهر ناب اندیشه عرفانی امام

اکنون سخن این است که اولاً گوهر ناب اندیشه عرفانی ایشان چیست؟ و ثانیاً نقاط امتیاز تفکر ایشان در حوزه عرفان نظری و عملی با سایر عرفا کدام است؟

عرفان امام (ره) در حوزه عرفان ادیان که انبیای الهی پرچمدار آن بوده‏اند می‏گنجد؛ گرچه آن عرفان عملی و نظری که عارفان اسلامی و شیعی در طول تاریخ تبیین کرده‏اند، متأثر از فرهنگ اسلامی است، ولی آنچه ما می توانیم به عنوان عرفان اصیل اسلامی از آن یاد کنیم، شبیه عرفانی است که در اندیشه و رفتار امام (ره) دیده می‏شود.

امام خمینی (ره) به پرورش اجتماعی و ایجاد یک جامعه و حکومت دینی رو آوردند؛ و برای برقراری این حکومت و ماندگاری آن در تاریخ، وارد میدان سیاست شدند و جامعه را سرپرستی کردند. نبی اکرم (ص) در طول حدود یازده سال حضور در مدینه، برای برقراری حکومت، در بیش از هشتاد جنگ، غزوه و سریه شرکت کردند. وجود مقدس امیرالمؤمنین (ع) حکومت تشکیل دادند و در طول کمتر از پنج سال، سه جنگ بزرگ نظامی داشتند. امیر المؤمنین (ع) حکومتِ جامعه ای را به عهده گرفتند که بزرگ‏ترین قدرت زمانه و تقریباً تنها قدرت مهم جهان در دوران خود، به حساب می آمد.

برخلاف بعضی که معتقدند انبیاء به سیاست توجهی نداشتند، در طول تاریخ پیامبری نیامده است که به امر سیاست نپرداخته باشد! همه انبیاء با اینکه سرآمد عارفان بوده‏اند و با امر الهی برای هدایت انسان به سوی عالم رجوع کرده‏اند، اما هم اهل میدان سیاست، درگیری و جنگ بودند، و هم جامعه پردازی می کردند.

عرفان اصیل اسلامی عرفانی است که در آن درآمیختن با قدرت و ثروت در جهت اصلاح قدرت و ثروت رخ می‏دهد نه انزوا و کناره‏گیری. این نگاه به جهان که نظام طبیعت را به منزله جهانی دور از عنایت حضرت حق می داند و انسان را به انزوا و کناره گیری و گوشه نشینی دعوت می کند، با عرفان اصیل اسلامی سازگار نیست؛ البته در عرفان اسلامی نیز دعوت به زهد هست، اما زهدی که همراه با درآمیختن با جهان است، نه زهدی که انزوا و گوشه گیری تنها حاصل آن است.

عرفان اصیل از طریق ولایت الهی

امام (ره) در اندیشه عرفانی خود، به درک حقیقت توحید نائل شدند و حقیقت هستی را به حق، منحصر در ذات الهی و مابقی را نمود و ظهور و مظاهر هستی می دانستند. خصوصیت دوم عرفان حضرت امام این است که ایشان معتقد به جریان توحید از طریق خلافت الهی هستند. درک صحیح از مقام خلافت و ولایت حقّه، دومین درک باطنی است که ایشان از معارف دینی و معارف اسلام دارند. برای مثال ایشان در رساله «الخلافه و الولایه» به خوبی نسبت بین توحید و ولایت را تبیین می کنند.

نسبت حقیقت دین با شریعت

سومین خصوصیت و ویژگی ممتاز امام (ره) این است که بین حقیقت باطنی دین، که جریان توحید و ولایت است، با شریعت، احکام، فقه و آداب رابطه می بینند؛ یعنی به دین نگاه جامع دارند و به شدت از نگاه یک بُعدی که دین را منحصر به احکام و شریعت می‏کند و یا دین را در بُعد باطنی ـ که همان توحید و ولایت است ـ منحصر می‏کند، پرهیز دارند. ایشان پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ـ در سال ۵۶ ـ در مورد آفات یک بُعدی نگریستن به اسلام می‏فرمایند:

«بسیاری از زمان ها بر ما گذشت که طائفه ای فیلسوف و عارف و صوفی و متکلم و امثال ذلک که دنبال همان جهات معنوی بودند، اینها آن معنویات را گرفتند و هر کسی را به اندازه ادراک خودش تخطئه کردند به: «قشریون». تمام ماعدای خودشان را قشری حساب کرده و تخطئه کردند. بلکه وقتی دنبال تفسیر قرآن رفتند ملاحظه می کنیم که تمام یا اکثر آیات را به جهات عرفانی و فلسفی و معنوی برگرداندند، و از حیات دنیایی و جهاتی که در اینجا به آن احتیاج است به کلی غفلت کردند و از تربیت هایی که باید در اینجا بشود غفلت کردند به حسب اختلاف مسلکشان، دنبال همان معانی بالاتر از ادراک عامه مردم رفتند و علاوه بر آن ما عدای خودشان را تخطئه کردند و در همین عوان و همان عصر، یک دسته دیگری که اشتغال به امور فقهی و تعبّدی داشتند، اینها هم آنها را تخطئه کردند، یا حکم به الحاد و تکفیر کردند، و هر دو آن خلاف واقع بوده است. اینها اسلام را به احکام فرعیه و آنها هم اسلام را به احکام و امور معنویه و ما فوق الطبیعه محصور کردند. آنها به خیال خودشان، مافوق الطبیعه همه جهات است و اینها به خیال خودشان احکام طبیعت فقه اسلامی و اینهاست، و دیگران همه اش بی جهت است…» (صحیفه نور، ج ۱، ص ۲۳۵ و ۲۳۶). در ادامه از نگرش دیگری نام می برند که این هم نگرش انحرافی است، می گویند: «همین طور که عرفا ظواهر دین را به باطن تعبیر کردند، دسته جدیدی پیدا شدند که تحریف جدید می کنند و همه باطن دین را به ظاهر تعبیر می کنند. آنها همه مادیّات را به معنویات برمی گردانند و اینها هم تمام معنویات را به مادیات برمی گردانند»(همان).

عرفان امام؛ «توحید، ولایت و شریعت»

بنابراین ابتدا باید نگاهی جامع به اسلام داشت؛ یعنی باید هم معارف توحیدی اسلام و هم شریعت آن را شناخت و بین آنها نسبت برقرار کرد. شاید بتوان اندیشه امام (ره) را شامل سه لایه‏ توح