پاورپوینت کامل زندگی به سبک مهدوی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندگی به سبک مهدوی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندگی به سبک مهدوی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندگی به سبک مهدوی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

ابراهیم شفیعی سروستانی، سال ۱۳۴۳ در شیراز به دنیا آمد. با پایان تحصیلات متوسطه در سال ۱۳۶۲، دروس حوزه را در همان شهر آغاز کرد و در سال ۱۳۶۵ پس از گذراندن دروس مرحله اول سطح، برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم مهاجرت نمود. همزمان با گذراندن دوره اول خارج فقه و اصول و اخذ مدرک سطح چهار حوزه علمیه قم (دکترا) تحصیلات دانشگاهی را نیز تا مقطع کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی به پایان رساند.

حوزه تخصصی مطالعه و پژوهش نامبرده، «فقه جزایی اسلام، مباحث زنان و موضوع مهدویت» است؛ و در این زمینه ها تاکنون ده ها اثر پژوهشی به صورت کتاب، رساله و مقاله تدوین و منتشر کرده که یازده مورد آن به عنوان پژوهش برگزیده، تشویقی و برتر سال انتخاب شده است.

کتاب های: «در انتظار موعود»، «شناخت زندگی بخش» (گفتارهایی در شناخت آخرین حجت حق)، «شیعه، انتظار، وظایف منتظران»، «انتظار؛ بایدها و نبایدها»، «معرفت امام زمان(عج) و تکلیف منتظران»(دو جلد)، «پرسش از موعود: مهم ترین پرسش های جوانان درباره امام زمان(عج)»، در حوزه مهدویت از ایشان به چاپ رسیده است.

و اینک آنچه پیش روی شماست، ماحصل گفتگوی ما با ایشان درباره سبک زندگی منتظرانه است که تقدیم شما می گردد.

معارف

مقام معظم رهبری، سبک زندگی اسلامی را به عنوان «بخش حقیقی و اصلی تمدن نوین اسلامی» برشمرده اند؛ اما متأسفانه این نگرش مورد غفلت واقع شده و عمدتاً مبحث سبک زندگی را به زیرمجموعه های آن از قبیل ازدواج، روابط خانوادگی و پوشش تقلیل داده اند. به نظر شما سبک زندگی چیست؟

در پاسخ به این سئوال باید به چند نکته توجه کرد؛ نکته اول، چیستی سبک زندگی است. همان طور که می دانید، تعریف های گوناگونی برای سبک زندگی ارائه شده که شاید به سختی بتوان وجه مشترکی بین آنها پیدا کرد. در اینجا تنها به دو نمونه از این تعریف ها اشاره می کنم:

از عبارات «بوردیو» می توان دریافت که او سبک زندگی را فعالیت های نظام مندی می داند که از ذوق و سلیقه فرد، سرچشمه می گیرد و بیشتر جنبه عینی و خارجی دارد و در عین حال به صورت نمادین، به فرد، هویت می بخشد و به این ترتیب، میان قشرهای گوناگون اجتماعی، تمایز به وجود می آورد. در این تعریف، به دو نکته اساسی اشاره شده است: ۱. سبک زندگی، فعالیت هایی نظام مند است که از سلیقه افراد بر می خیزد ۲. این سبک زندگی، به اشخاص، هویت می دهد؛ یعنی باعث تمایز آنها نسبت به دیگران می شود.

«گیدنز» سبک زندگی را مجموعه ای از عملکردها می داند که فرد با بهره گیری از آنها، افزون بر رفع نیازهای جاری خود، روایت خاصی از هویت شخصی خود را در برابر دیگران، مجسم می سازد. بر این اساس، از نظر گیدنز، انتخاب های ما برای چگونه زیستن، تصمیم هایی است که ما نه تنها درباره چگونه عمل کردن، بلکه درباره چگونه بودن خویش، اجرا می کنیم.

اندیشمندانی که درباره سبک زندگی سخن گفته و نظریه پردازی کرده اند، افزون بر تعریف این مفهوم، به شاخصه هایی نیز اشاره کرده اند که مهم ترین آن ها عبارتند از: الگوی مصرف، شیوه تغذیه و پوشاک، نوع مسکن، شیوه گذراندن اوقات فراغت، آداب معاشرت و بهداشت و سلامت. این ها به عنوان مظاهر عینی سبک زندگی مطرح می باشند. با توجه به این نکات، اگر بخواهیم قدری عمیق تر به موضوع سبک زندگی بپردازیم، باید بگوییم که سبک زندگی، مجموعه ای نظام مند از فعالیت هاست که از بینش ها، گرایش ها و کنش های اشخاص بر می خیزد و به همین مناسبت، مقام معظم رهبری تأکید می کند که «رفتار اجتماعی و سبک زندگی، تابع تفسیر ما از زندگی است. هدف زندگی چیست؟ هر هدفی که ما برای زندگی معین کنیم، به طور طبیعی، متناسب با خودش، یک سبک زندگی برای ما به همراه دارد».

نکته دیگری که باید به آن توجه داشت، ارتباط مهدویت و اسلامیت است. در برخی تعابیر و بعضی برداشت ها، مهدویت به عنوان تمامیت اسلام، تلقی شده است و به همین دلیل شاهد تحقیقاتی مانند «بررسی رابطه فمینیست و مهدویت» هستیم. این اشتباه است؛ یعنی قرار نیست مهدویت، پاسخ گوی تمام آموزه های اسلامی باشد. مهدویت، بخشی از آموزه های اسلام است که ناظر به دیدگاه های این مکتب درباره جهان آینده و آینده جهان است؛ پس همان طور که حذف مهدویت و حذف نگاه آینده گرای اسلام، نادرست است، فروکاستن اسلام به مهدویت نیز اشتباه است.

نکته بعدی که برای پاسخ به این سؤال باید به آن توجه داشت، تفکیک و تمایز ظریفی است که میان دو واژه «مهدویت» و «انتظار»، قابل شناسایی است. مهدویت، بیانگر دیدگاه شیعه درباره جهان آینده و آینده جهان و آرمان نهایی این مکتب است؛ آرمانی که با ظهور امام مهدی(عج)، تحقق می یابد؛ اما انتظار، بیانگر رویکرد نظری و عملی شیعیان در دوران غیبت، تا رسیدن به آرمان مهدویت است و لازمه این رویکرد خاص، در پیش گرفتن سبک خاصی از زندگی است که به نوعی خلاصه و عصاره همه ویژگی های مثبت مطرح شده در آموزه های اسلامی است. ما معتقدیم که انتظار، چیزی جز فرهنگ ناب شیعی نیست و فرهنگ انتظار، دقیقاً استمرار خط ولایت و امامت، در دوران غیبت و عامل اتصال شیعه به امامشان، در دوران غیبت است و آن چه ما از آموزه های دینی می فهمیم، این است که مردم باید به همه تعالیم اسلامی عمل کنند؛ تا منتظران واقعی باشند.

امام صادق(ع) می فرماید: «برای صاحب این امر، غیبتی است؛ پس بنده باید پرهیزگاری کند و به دین خود تمسک جوید». در حدیث دیگری زراره از امام صادق(ع) چنین نقل می کند: «زمانی برای مردم پیش می آید که امامشان از دیده های آنها پنهان می شود. به آن حضرت گفتم: مردم در آن زمان چه خواهند کرد؟ فرمود: به همان امری که بر آن هستند، تمسک می جویند؛ تا امام غایب آن ها آشکار شود».

آیا اساساً مقوله سبک زندگی منتظران با فرهنگ مهدویت و انتظار ارتباط دارد و می توان انتظار را سبک خاصی از زندگی در عصر غیبت دانست؟

نکته مهمی که باید به آن توجه داشت، این است که ما به عنوان منتظر، در دوران غیبت، وظیفه داریم به تعالیم دین به طور کامل عمل کنیم؛ تا آن موعودی که منتظرش هستیم، بیاید. اما علاوه بر این وظایف، به عنوان شیعه منتظر در دوران غیبت، باید به این باور رسیده باشیم که امام مهدی(عج)، با وجود غیبت ظاهری، امام، حی و حاضر و ناظر و شاهد بر اعمال ماست و آن حضرت یک تکالیفی از ما می خواهد که باید به آنها عمل کنیم. امام غایب ما، امام مهدی(عج)، حجت خدا و منجی موعود است. امام به عنوان حجت الهی، معیار و شاخص است و ما وظایفی نسبت به آن حضرت بر عهده داریم؛ آن چه موجب احساس وظیفه در زمان غیبت می شود، نه از باب منجی بودن امام عصر(عج)، بلکه از باب حجت بودن ایشان است؛ با این تفاوت که بقیه حجت های الهی، معمولاً در جامعه خودشان حاضر بودند؛ اما این امام، این ویژگی را دارد که غایب است و با وجود غیبتش، مردم موظف به اطاعتش شده اند و معیار سنجش عملکرد افراد در دوران غیبت نیز اطاعت از امام است؛ یعنی مردم در دوران غیبت، با وجود غیبت ظاهری امام، باید حرمت امامشان را پاس بدارند و مطیع او باشند.

پس شاخصه و مؤلفه اصلی آن چه به عنوان فرهنگ انتظار اشاره کردیم، همه آن تکالیفی است که در تعالیم دینی آمده است و هیچ تغییری در وظایف و تکالیفمان به وجود نمی آید و تنها وظیفه ما سخت تر شده است و از آن طرف فضیلت های ما هم برتر شده است و به همین جهت، مردم زمان غیبت، اگر به وظایف خود عمل کنند، برترین مردم در تمام دوران هستند.

بنابراین فرهنگ انتظار، همان تمامیت اسلام ناب محمدی است که در دوران غیبت به طور خاص، با انتظار امامی که غایب است، آشکار می شود.

باورها، پایه و اساس سبک زندگی است و نگاه ما به عالم هستی و خداوند و طبیعت، بنیاد سبک زندگی است. من همان گونه که عالم را می بینم، همان گونه زندگی می کنم. آیا جهان را فارغ از یک خالق و رب می دانم که ناظر بر اعمالم می باشد؟ آیا آخرتی برای این دنیا قائل هستم؟ در هر حال، من متناسب با پاسخی که به این سؤالات می دهم زندگی ام را هم سامان می دهم.

فراز زیر از دعای مکارم الاخلاق، نشان می دهد که بینش انسان، نوع زندگی او را مشخص می کند: «اللّهُمّ صَلّ عَلَی مُحَمّدٍ وَ آلِهِ، وَ اکفِنِی مَا یشْغَلُنِی الِاهْتِمَامُ بِهِ، وَ اسْتَعْمِلْنِی بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْهُ وَ اسْتَفْرِغْ أَیامِی فِیمَا خَلَقْتَنِی لَهُ؛ خداوندا بر محمد و خاندانش درود فرست و از اموری که اهتمام به آنها مرا به دنیا مشغول می سازد، کفایت فرما و در مقابل، مرا به کاری که