پاورپوینت کامل عایق کننده ها از سوی متکلم (بخش دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عایق کننده ها از سوی متکلم (بخش دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عایق کننده ها از سوی متکلم (بخش دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عایق کننده ها از سوی متکلم (بخش دوم) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

استاد امیدوار در بخش اول گفتگوی خود درباره «عایق کننده ها از سوی متکلم» از سلسله مبحث کارگاه روش تأثیرگذاری، به عایق کننده هایی چون: تقابل و انواع آن، سوء ظن یا بدگمانی، سخنان غیر مستند، حق مداری، دروغ گویی، رفتارهای خلاف شؤون استادی، و تکبر استاد، پرداخت.

در ادامه تعدادی دیگر از مهم ترین آن عایق کننده ها را برشمرده و توضیح می دهد.

معارف

تحقیر

عامل دیگری که مخاطب را عایق می کند، تحقیر او از سوی متکلم است. این که شما مثلاً حالِ دانشجویی که سر کلاس صحبتی کرده را بگیرید! یا اگر سؤالی کرده تحقیرش کنید؛ حتی اگر قصد شما این نباشد ولی رفتار و گفتار شما تحقیرآمیز باشد. فرض کنید دانشجو سؤالی پرسید و شما سؤالش را این گونه مسخره کنید: «آخه این سؤال است که تو می پرسی؟! این سؤال برای بچه دبستانی هاست نه توی دانشجو!» همین بیان شما کافی است که او در جمع تحقیر شود. وقتی له شد نه تنها او عایق می شود و دیگر سؤالی نمی پرسد، بلکه دیگران هم جرأت سؤال کردن نخواهند داشت! من قبلا اشاره کردم که دانشجو باید احساس امنیت کند؛ الان نیز همان را می گویم. اگر دانشجو احساس کند که امنیت در سؤال پرسیدن ندارد و مثلا اگر سؤال بپرسد استاد «برجک» او را می زند! این فکر باعث عایق شدن او می شود.

ملامت و سرزنش به شکل های مختلف نیز همین اثر را دارد. اگر دانشجویان را به خاطر چیزهای مختلف سر کلاس در جمع ملامت و سرزنش کنیم، مثلاً به خاطر نمره اش، به خاطر نوع سؤالاتش، افکارش، پوشش و. .. همین اتفاق می افتد.

روایت داریم: «زیاده روی در سرزنش کردن، میزان لجاجت را افزون تر می کند.»[۱] یعنی نه تنها نمی پذیرد بلکه لجوج تر می شود و الان اثری که گذاشته این است که خوردش کرده اید و با این خورد شدن او را عایق کرده ایم.

تند خویی

تند خویی و همه رفتار های این گونه استاد نیز دانشجو را عایق می کند؛ و چون او احساس امنیت ندارد جرأت ندارد از استاد سؤال بپرسد و همین عدم جرات و نپرسیدن سؤال نکته مهمی است. وقتی دانشجو نمی تواند سؤال بپرسد سؤال در ذهنش می ماند و خود سؤالی که در ذهن مانده او را عایق می کند! یعنی سؤال نمی گذارد بقیه حرف های استاد را بفهمد و بپذیرد؛ مرتباً می گوید: «استاد، پاسخ این سؤال مرا چه می خواهد بگوید؛ حتما این شبهه من را نمی تواند جواب دهد»! مرتب در ذهنش این است که استاد نمی تواند جواب دهد. اصلاً سؤال را نپرسیده چون جرات نکرده بپرسد ولی همان، مانع می شود که حرف های منطقی استاد را بپذیرد.

فرض کنید: استاد مقدمه چینی می کند و به اصطلاح صغری و کبری می چیند و صغرای استاد از نظر دانشجو مخدوش و غلط است، ولی نمی تواند بگوید: «استاد! اینجای کلام شما غلط است»(!) وقتی نتواند بگوید حتی اگر کبری و نتیجه استاد هم به آن ضمیمه شود باز هم تأثیری نمی گذارد چون نتوانسته مشکلش را حل کند.

پس اشتباه است که با تحقیر و یا تندخویی، نگذاریم دانشجو سؤالش را بپرسد. ما باید عادتشان دهیم به حرف زدن؛ یعنی تقویت مشارکت های علمی و بیرون ریختن افکار، نظریات، شبهات و سؤالات، دغدغه ها و هر آنچه که در ذهنشان است.

در فصل های بعدی که به انواع روش های جلب مشارکت رسیدیم انشاءالله وارد این بحث هم می شویم.

بدقولی

وقتی استاد بدقول است، وعده داده و عمل نمی کند و یا خلاف وعده عمل می کند و به اصطلاح زیر قولش می زند، اعتبارش در بین دانشجویان کمرنگ می شود. هر جا وعده می دهیم باید عمل کنیم؛ این سفارش دینمان است یعنی حتی اگر استاد هم نباشیم، در روایت است که مؤمن «اِذا وَعَدَ وَفی؛ مؤمن اگر وعده داد وفا می نماید»[۲] و یا این روایت: «لادینَ لِمَنْ لاعَهدَ لَهُ؛ کسی که تعهد ـ و وفای به عهد ـ ندارد، دین ندارد»[۳].

نگاه ناپسند

انشاءالله در بین اساتید نباشد، ولی باید استاد توجه داشته باشد که نگاه های غیر عادی و ناپسند او مخاطبان را به سمت موضع گیری در برابر استاد و عدم پذیرش سخنان او می کشاند.

اگر دانشجو احساس کند استاد، خدای ناخواسته هرزه چشم است، قطعاً کلام استاد را در بحث تقوا و معارف نمی پذیرد. بحث او از عفت و پاکدامنی و روابط سالم زن و مرد و اخلاق خانواده و همه اینها دیگر اثری برای دانشجو ندارد. البته ما نمی گوییم هر استادی که به دانشجو نگاه می کند کار غلطی کرده است؛ خیر. در بحث قبلی اشاره کردم که نگاه، دارای معانی مختلف است و انواع گوناگونی دارد و غالباً معنای نگاه را مخاطب می فهمد؛ یعنی نگاه عفیف را از نگاه هرزه تشخیص می دهد. استادی که با یک نگاه خاص به مخاطبش نگاه می کند با استادی که نگاهی عادی دارد، فرق دارد. همان دختر خانم دانشجو کاملاً نگاه ها را از هم تمیز می دهد. پس باید استاد به چهره دانشجو نگاه کند ولی نگاهش باید سالم و عفیف باشد.

تعجیل در قضاوت

یکی دیگر از عایق کننده ها این است که استاد نسبت به مخاطبش یک سری قضاوت هایی را پیش خود قطعی کند و بر اساس آنها قضاوت نماید. فرض بفرمایید دانشجو سؤالی می پرسد و شما سریع حکم کنید که: «او نمی خواهد سؤال بپرسد بلکه می خواهد خودش را سر کلاس مطرح کند» از کجا معلوم!؟ شاید واقعاً سؤال دارد. یا اینکه: «دانشجو می خواهد وقت کلاس را تلف کند» بعضی از استاد ها این گونه فکر می کنند: «دانشجو سؤال می پرسد تا حالِ مرا بگیرد؛ دانشجو سؤال می کند تا موضوع بحث را منحرف کند»! این سوءظن و تعجیل در قضاوت است که قبل از اینکه واقعاً چیزی محرز شود بخواهیم بر اساس آن برداشت های غلط اقدامی کنیم. این، عایق کننده است. البته تعجیل در قضاوت ها، فقط مختص به صحبت های دانشجویان نیست، بلکه در رفتار های دانشجو نیز هست؛ فرض کنید دانشجو دیر سر کلاس آمده و عادت به تأخیر هم ندارد، بلکه این جلسه استثنائاً تأخیر داشته؛ و ما سریع قضاوت کنیم که او جزو دانشجویان تنبل است و خواسته از کلاس بزند و سوء استفاده کند! در حالی که شاید واقعاً دانشجو مشکل جدی داشته باشد؛ ترافیک پیش آمده، حادثه خانوادگی یا هر چیز دیگری. لذا قبل از این که چیزی برای استاد محرز شود، نباید عجولانه قضاوت کند.

امر به معروف های غلط

گاهی اوقات استاد می خواهد امر به معروف کند، اما نتیجه عکس می گیرد؛ به اصطلاح می آید «ابرو را درست کند، می زند چشم طرف را کور می کند»! گاه استاد روش امر به معروف و نهی از منکر را بلد نیست به همین خاطر در تذکرات و رفتارش حالت خیرخواهانه بودن را از دست می دهد و بنابر این در دانشجو نسبت به او حالت تقابلی ایجاد می شود. مثلا سر کلاس در جمع بخواهیم کسی را امر به معروف و یا نهی از منکر کنیم، معلوم است که این کار غلط است و باید واقعاً شرایط، روش ها و مراتب نهی از منکر را بلد باشیم و عالمانه وارد این عرصه شویم. این گونه نیست که هر طور دلمان خواست عمل کنیم و انتظار داشته باشیم چون استاد هستیم پس دانشجو باید بپذیرد! خیر؛ مثلا می گوید: «خانم شما که حجابتان را رعایت نکرده اید از کلاس من بیرون بروید!» او هم بلند می شود و می رود چون شخصیت دارد و نمی تواند سر کلاس بنشیند و تحقیر استاد را ببیند! حال چه اتفاقی می افتد؟! هم او عایق می شود و هم دیگران نسبت به این استاد بدبین می شوند. دقت کنید؛ فقط کسی که به او اهانت شد، نسبت به استاد عایق نمی شود، بلکه هر کسی که شاهد است تأثیر منفی می پذیرد.

فرصت ندادن ابراز نظر به دانشجو

باید استاد خود زمینه سازی مشارکت دانشجویان در بحث ها را فراهم کند. اگر می بیند دانشجویان همه صحبت نمی کنند و ساکت نشسته اند، استاد باید ذهن آنها را درگیر کند. یعنی باید سعی کنیم کاری کنیم تا دانشجویان حرف بزنند و هر چه در ذهن اینها می گذرد را بشنویم؛ چون ما از بسیاری از بافته های ذهن آنها بی خبریم.

بعضی از اساتید، با تجربه هستند و می فهمند وقتی دانشجو حرفی بزند در ذهنش چه می گذرد ولی همه استادها که تجربه کافی ندارند. تازه گاه استادی هم که سالیان سال تدریس کرده تجربه کافی ندارد؛ فقط تدریس کرده ولی نتوانسته از سال های تدریسش استفاده کند! پس ما باید این فرصت را به دانشجو بدهیم که حرف هایش را بزند و این عایق کننده های ذهنی و درونی از ذهنش بیرون رود.

حواس پرتی استاد

استاد، حواسش پرت است؛ دانشجو سؤال می کند اما استاد گوش نمی دهد! این که حرف مخاطب را گوش ندهیم یک نوع اهانت به اوست؛ مثلاً او با شما صحبت می کند و شما با موبایلتان