پاورپوینت کامل ویژگی های عقیدتی شیعیان از منظر آیت الله جوادی آملی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژگی های عقیدتی شیعیان از منظر آیت الله جوادی آملی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژگی های عقیدتی شیعیان از منظر آیت الله جوادی آملی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژگی های عقیدتی شیعیان از منظر آیت الله جوادی آملی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

محمدربیع میرزایی (پژوهشگر گروه اخلاق پژوهشکده علوم و حیانی معارج، وابسته به بنیاد بین المللی علوم و حیانی اسراء)

درآمد

حکیم فرزانه، آیت الله جوادی آملی، در بسیاری از آثار گرانمایه خود به تبیین ویژگی های بایسته پیروان اهل بیت عصمت و طهار ت (ع) پرداخته اند که شایسته است به صورت کتابی مستقل تنظیم شود. در این مقال تنها درصدد اشاره ای گذرا به برخی از مهم ترین ویژگی های عقیدتی شیعیان هستیم که این مفسر گرانقدر در ضمن تفسیر آیات و روایات، به تبیین آنها پرداخته اند.

مفهوم «شیعه»

«شیعه» از ریشه «شاع» و به معنای کسی است که علاوه بر پیروی، سبب ترویج و شیوع فکر و اندیشه رهبر خود می شود؛[۱] بنابراین شیعه را صرفاً به سبب تبعیت و پیروی از امامانشان شیعه نخوانده اند، بلکه به دلیل پیروی از آنان و مایه شیوع عقاید، افکار، اخلاق، اعمال و سنّت و سیرت آنان شدن، شیعه نامیده اند.[۲]

صفات عام شیعیان

اقامه نماز، دادن زکات، گزاردن حج، روزه داری، ولایت مداری اهل بیت(ع)، برائت از دشمنان آنان، ایمان، تقوا، ورع و… از صفات عامی است که باید همه شیعیان به آنها موصوف باشند؛ که در روایات متعددی به این ویژگی ها اشاره شده است.[۳] در روایتی ایمان به غیب، اقامه نماز، انفاق در راه خدا و ترویج علوم اهل بیت(ع) از ویژگی های شیعیان شمرده شده است: ِعَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(ع) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی «الم ذلِک الْکتابُ لا رَیبَ فِیهِ» قَالَ «کتَابُ عَلِی لَا رَیبَ فِیهِ هُدی لِلْمُتَّقِینَ قَالَ الْمُتَّقُونَ شِیعَتُنَا الَّذِینَ یؤْمِنُونَ بِالْغَیبِ و یقِیمُونَ الصَّلاهَ و مِمَّا رَزَقْناهُمْ ینْفِقُونَ و مِمَّا عَلَّمْنَاهُمْ ینبئون».[۴] اما گذشته از این صفات عام، شیعیان باید اوصافی ویژه نیز دارا باشند که برخی از آنها را در ادامه برمی شماریم:

ویژگی های عقیدتی شیعیان

۱. تفویض نسبی امور به اهل بیت(ع)

توحید افعالی، به این معنا که هیچ مؤثر مستقلی در عالم امکان جز خدای سبحان نیست، جایی برای تأثیر غیرخدا بالاستقلال و در عرض ذات الهی، باقی نمی گذارد؛ اما مدلول برخی روایات حاکی از تفویض امور به رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع) است و به عقیده شیعه، میان توحید افعالی و مفاد این روایات، منافاتی وجود ندارد. حضرت امام صادق(ع) می فرماید: خدای سبحان نبی خود را بر محبت خویش ادب کرد. و درباره او فرمود: به راستی که تو را خویی والاست. سپس [امر را] به آن حضرت واگذار کرد و [به مردم] فرمود: و هر آنچه رسول الله(ص) آورد، بگیرید و از آنچه نهی کرد، پرهیز کنید و باز فرمود: هر کس رسول خدا ه(ص) را اطاعت کند، خدا را اطاعت کرده است. سپس امام صادق(ع) فرمود: رسول اکرم(ص) امر را به امیرمؤمنان علی(ع) تفویض کرد و او را امین خود دانست؛ پس شما شیعیان تسلیم شدید و دیگران انکار کردند. به خدا سوگند که ما دوست داریم هرچه گفتیم، شما نیز بگویید و آنگاه که سکوت اختیار کردیم، شما نیز خاموش باشید؛ [زیرا] ما واسطه بین شما و بین خدای عزوجل هستیم و خدا هرگز برای کسی خیری در مخالفت با امر ما قرار نداده است.[۵]

در روایتی دیگر به نقل از امام باقر و امام صادق(ع)آمده است: خدا امر مخلوقات خود را به پیامبرش واگذار کرد تا اطاعت آنان را ببیند. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «وما آتاکمُ الرّسول فخذوه وما نَهَاکمْ عنه فانتهوا».[۶] در حدیث دیگری حضرت امام صادق(ع) اضافه فرموده اند: «فما فوّض إلی رسول الله(ص) فقد فوّضه إلینا»[۷]؛ آنچه به رسول خدا وانهاده شد، آن حضرت به ما وانهاد.[۸] توضیح اینکه تفویض دو معنای عمده دارد:

یک. تفویض به این معنا که خدا بخشی از کارهای جهان هستی را به موجودی ممکن، به نحوی واگذارد که آن موجود امکانی در مقام حدوث، متّکی بر واجب باشد و در مرحله بقا، بی نیاز و مستقل از او عمل کند! این معنا خواه در تکوین یا تشریع، افزون بر ناسازگاری با توحید، از نظر عقل و نقل نیز محال[۹] است و از جهت مبدأ فاعلی و قابلی محال ذاتی است و امر محال، نه از خدا صادر می شود، نه از غیر خدا.

دو. معنای دیگر تفویض این است که خدا اطاعت فرمان پیامبر اکرم(ص) را بر همه واجب کرده و فرموده باشد: «أطیعوا الله وأطیعوا الرسول»[۱۰] و دستورهای وی، اعم از احکام و مقررات کلی، یا تطبیق احکام الهی بر موضوعات جزیی یا احکام حکومتی و سیاسی و قضایی آن حضرت را نافذ قرار داده و فرموده باشد: «وما آتَاکمُ الرّسول فخذوه وما نَهَاکمْ عنه فانتهوا».[۱۱] تفویض به این معنا که وضع قوانین کلی طبق رهنمود وحی و الهام غیبی، تطبیق احکام الهی، اعلام جنگ و صلح، عزل و نصب افراد و… از جانب خدا به پیامبر اکرم(ص) واگذار شده باشد، امری معقول، مقبول و خالی از اشکال است.

بنابر آنچه گفته شد، منظور از تفویضی که شیعیان درباره پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) به آنها قائل هستند، مرجعیت آن حضرات(ع) در بیان مقررات و قوانین الهی و تطبیق کلیات بر موضوعات جزیی و مسائل حکومتی و قضایی و اجتماعی است؛ یعنی پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) مظهر اراده، حاکمیت، ولایت و هدایت حق و تجلی همه اسما و صفات الهی هستند.[۱۲]

۲. اعتقاد به «امامت» به مثابه اصل

باید دانست که مرز ممتاز تشیع و تسنّن این است که «امامت» در فرهنگ امامیه، جزو اصول است و در مکتب اهل سنّت، از فروع. ما در علم کلام از امامت بحث می کنیم و آنها در علم فقه؛ زیرا شیعه معتقد است که امامت جانشین «نبوّت» است و نبوّت، کار خلق نیست، بلکه کار خداست؛ ازاین رو بحث درباره آن، بحثی اعتقادی و کلامی است؛ یعنی «یجب عن الله» که نبی بفرستد و «یجب عن الله» که برای نبی، جانشین معصوم تعیین کند.

به اعتقاد امامیه، چون خدا خالق و پرورش دهنده بشر است، فقط او می تواند قانونگذار را تعیین کند؛ بنابراین در امامت، سخن از کار خداست، نه کار خلق، و علمی که از کار خدا بحث می کند، «کلام» است، نه فقه؛ امّا آنان که با رأی مردم، «امام» می پرورانند و با سقیفه، «ولیّ» می تراشند، امامت را انتخابی می پندارند نه انتصابی. آنان مسئله امامت را از فعل خدا به کار خلق فرومی کشانند و لاجرم، علمی که در این باره بحث می کند، علم «فقه» خواهد بود.[۱۳]

گفتنی است که دشمن پیش از آنکه «فقیه» را از صحنه سیاست بیرون کند، «فقه» را خارج می کند و پیش از آنکه «ولی» را از صحنه سیاست بیرون براند و «ائمّه» را منزوی کند، ولایت و «امامت» را منزوی می کند. بیگانگان زیرک گفتند و آشنایان خام، پذیرفتند که امامت، کاری مردمی است و تعیین آن از مردم نیز برمی آید!

غرض آنکه هیچ گاه امام را قبل از امامت خانه نشین نکردند، بلکه ابتدا «امامت» و پس از آن «امام» را منزوی کردند. کسی که می گوید: «منّا أمیرٌ ومنکم أمیرٌ»[۱۴]، امامت را امری مردمی می داند نه الهی! و وقتی امامت، مردمی شد، نصب یا انتخاب آن از سقیفه نیز برمی آید. نخست امامت را از عرش به فرش و از انتصاب به انتخاب آوردند، سپس از نصّ به سقیفه کشاندند و امامت را در سقف سقیفه اسیر کردند و پس از آن، حضرت علی(ع) را خانه نشین کردند. اینکه در جوامع روایی ما ملاحظه می شود که بخشی از امامت در مسائل اعتقادی شکوفاست و قسمتی دیگر در فقه؛ چنان که امامت، هم در کنار نماز، روزه، زکات، حج و جهاد است و هم همراه نبوّت، برای آن است که یک ضلع آن، کار حتمی خداست (تعیین امام) و ضلع دیگرش کار خلق است (پذیرش ولایت امام). براین اساس، پذیرش ولایت امام همانند اقامه نماز و گزاردن حج و… بر مردم واجب است. آنجا که ولایت در کنار نماز آمده است، درباره کار خلق است و وقتی امامت در کنار نبوّت آمده است، درباره کار خداست.

شیعه امامت را، هم در اصول اعتقادی در کنار نبوّت می نگرد و هم در مسائل فروع، همراه نماز و روزه؛ و اگر گفته می شود که چیزی همتای امامت نیست، برای آن است که امامت شرقاً محدود به اصل و غرباً محدود به فرع است، امّا نماز و روزه، شمال و جنوب و شرق و غربش محدود به فقه و فرع است و این امتیاز برجسته تشیع از برادران اهل سنّت است.[۱۵]

۳-۶. باورداشت معراج، پرسشِ قبر، آفرینش بهشت و دوزخ و شفاعت

امام صادق(ع) فرمود: از شیعیان ما نیست کسی که چهار چیز را منکر شود: «معراج»، «پرسشِ قبر»، «آفرینش بهشت و دوزخ» و «شفاعت»: «لیس من شیعتنا من أنکر أربعه أشیاء: المعراج و المساءله فی القبر و خلق الجنّه و النّ