پاورپوینت کامل تأملی درروش های آموزش دین ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأملی درروش های آموزش دین ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأملی درروش های آموزش دین ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأملی درروش های آموزش دین ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

کتاب و سنت مهمترین منابع دین اسلام هستند و توجه به مضامین آنها در امر آموزش در مقاطع و مراحل گوناگون، از ضروریات سیاست های کلان آموزشی است.

برای تحقق هدف اساسی دین در جامعه باید به آموزش کتاب و سنت در مقاطع گوناگون توجه ویژه ای مبذول گردد. بی تردید کتاب و سنت، مواد اولیه برنامه سعادت بشر را به دست می دهند و عدم آگاهی به آنها یکی از علل مهم انحراف انسان ها در طول تاریخ بوده است. اما نباید این نکته را هم نادیده گرفت که آموزش نادرست و به کار نگرفتن روش های صحیح در آموزش مضامین کتاب و سنت هم می تواند گمراه کننده باشد و یا تأثیر مناسبی نداشته باشد. بنابراین پرسش مهمی در این باره مطرح می شود که در آموزش مضامین کتاب و سنت از چه روش هایی می توان کمک گرفت؟ پرسش دیگری هم در این زمینه مطرح می شود و آن اینکه: «اگر روش های گوناگونی برای آموزش مضامین کتاب و سنت در کار است، کدام یک از آنها سودمندتر است». برای اینکه پاسخ مناسبی برای این دو پرسش بیابیم، باید روش های گوناگون موجود را بررسی کنیم. این روش ها عبارتند از: ۱. روش استدلالی ۲. روش دیالوگی ۳. روش داستانی ۴. روش هنری.

در ادامه هر یک از این روش ها را جداگانه بررسی می کنیم:

۱. روش استدلالی

یکی از روش های متداول در آموزش مضامین کتاب و سنت روش استدلالی است. در این روش آموزه های دینی براساس معیارهای عقلی اثبات می شود. علم منطق از قدیم این معیارها را بررسی کرده و نحوه صحیح استدلال را به ما آموخته است. در این روش، مقدماتی برای اثبات مطلوب ترتیب داده می شود و براساس آنها نتیجه که یک آموزه دینی است، اثبات می شود.

بی تردید این روش در حوزه های خاصی کارآیی بسیاری داشته است؛ اما برای ارزیابی آن در امر آموزش به چند نکته اشاره می کنم:

۱. دین پیش از هر چیز ماهیت ارتباطی دارد؛ به این معنا که دین در حقیقت پیام الهی است که خداوند آن را به بشر ارسال کرده است. در دانش ارتباطات (Communication theory) در تحلیل پدیده ارتباط، فرستنده و گیرنده و پیامی در نظر گرفته می شود.[۱] خداوند هم فرستنده این پیام و بشر گیرنده آن است. این ارتباط اشکال گوناگونی داشته است. خداوند، خود در انتقال دادن مراد جدی اش به استدلال و روش های منطقی بسنده نکرده است. قرآن، هم از نکات هنری سود می جوید، هم در پار ه ای موارد استدلال می کند و هم شکل دیالوگ دارد و. .. قرآن خود می فرماید: «ادْعُ إِلَی سَبِیلِ رَبِّک بِالْحِکمَهِ وَالْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِی هِی أَحْسَنُ…»[۲] با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت نما و با آنها به روشی که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن. …

«جدال احسن»، روش استدلالی خاصی است که پیامبران الهی برای تقویت حق از آن استفاده کرده اند؛ اما تنها روشی نیست که آنها به کار گرفته اند؛ بنابراین شکل ارتباطی دین اقتضا می کند که تنها به روش استدلال بسنده نکنیم. قرآن خود نمی کوشد که همه معارفش را با استدلال های منطقی یا فلسفی ارائه دهد. این نکته می تواند دلایل متفاوتی داشته باشد: یک دلیل ممکن است این حقیقت باشد که این روش همگانی نیست؛ یعنی همگان توانایی فهم استدلال های منطقی و فلسفی را ندارند. استدلال معمولا از مکانیسم پیچید ه ای پیروی می کند که استفاده از آن، تعلیم را دشوار می سازد.

۲. همه آموزه های دینی اخباری نیستند بلکه بخش وسیعی را انشائیات تشکیل می دهد. آموزه های اخباری دین که بیشتر در بخش عقاید می گنجند، قابل تصدیق و تکذیبند. معمولا روش استدلالی در این بخش به کار گرفته شده است و در آموزش بخش انشائیات کمتر می توان از این روش استفاده کرد. انشائیات قابل صدق و کذب نیستند تا آنها را با روش استدلالی اثبات کنیم.

۳. روش استدلالی را در مقاطع سنی بالا می توان به کار گرفت و معمولا در سنین پایین تر قدرت درک استدلال بشر، ضعیف تر است و تدریجا با رشد عقل و بالا رفتن سن به کمال می رسد. استدلال و روش استدلالی نیاز ثابت بشر در همه مقاطع نیست. دین هم برای همه مقاطع برنامه و سخن دارد؛ از این رو باید نیازهای همه مقاطع را بررسی کرد.

۴. روش استدلالی، آموزه های دینی را به فضای خاصی انتقال می دهد. در این روش مسائل در فضای عقلانیت بشری حل می شود. با آنکه این روش در محدوده خاصی کارآیی دارد، ولی همه حقایق دین را نمی توان در این فضا مطرح کرد. امام صادق(ع) به ابان بن تغلب فرمود: «إِنَّ دینَ اللَّه لَا یصاب بِالْقیاسِ»[۳] همانا دین خدا با قیاس به دست نمی آید. در اصول کافی هم این روایت آمده که خداوند دو حجت دارد: حجت باطنی و حجت ظاهری. حجت باطنی همان عقل است. برخی از اصولیون در جمع این دو روایت گفته اند عقل مستقل از دین نمی تواند همه حقایق دین را بیابد و عقلی که حجت باطنی است، همان عقلی است که به نورانیت شرع روشن شده و در پرتو آن عمل می کند.[۴]

خلاصه، این روش محدودیت های خاصی دارد و در همه موارد کارآیی ندارد.

۲. روش دیالوگی

یکی از روش های دیگر متداول در آموزش مضامین دینی کتاب و سنت، روش دیالوگ است. در این روش، آموزه دینی از طریق گفت وگو و دیالوگ انتقال داده می شود. استاد از طرح دیدگاه خاصی آغاز می کند و در مقابل از شاگردان خود می خواهد که نظرشان را در این باره بگویند. آنها هم سخن خود را می گویند و استاد درباره آن بحث می کند. و این روش تا آنجا ادامه می یابد که استاد در پایان به آموزه و دیدگاه مورد نظر می رسد. این روش از مخاطب فعالیت بیشتری می طلبد و حالتی پویا دارد؛ به این معنا که مخاطب دیگر شنونده و یا خواننده محض نیست، بلکه خود در آموزش مشارکت دارد. در مقابل، در روش استدلالی مخاطب مشارکت و فعالیتی ندارد و تنها مصرف کننده است؛ او تنها در فهم استدلال تلاش می کند. در مقایسه با روش استدلالی، روش دیالوگ روشی زنده است؛ زیرا مخاطب در این روش به تمام معنا در آموزش مشارکت دارد. در آموزش فلسفه، سقراط این روش را به کار گرفت؛ ولی ارسطو روش عقلی و استدلالی را به کار بست. آثار افلاطون که به اعتقاد برخی همان تقریر درس های سقراط است، آکنده از گفت وگوها و دیالوگ های مهم است. قرآن هم این روش را در برخی موارد به کار می گیرد و گفت وگوهایی میان افراد و یا میان خداوند و دیگران نقل می کند. این روش، مخاطب و یا خواننده را در جریان طبیعی گفت وگو قرار می دهد و ماجرا را به شکل زنده تری درمی آورد؛ به گونه ای که مخاطب احساس می کند خودش در این گفت وگو شرکت دارد.

۳. روش داستانی

قرآن کریم می فرماید: «نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیک أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَینَا إِلَیک هَذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ کنْتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الْغَافِلِینَ» [۵] ما بهترین سرگذشت ها را از طریق این قرآن که به تو وحی کردیم، بر تو بازگو می کنیم و مسلماً پیش از این، از آن خبر نداشتی. یکی از ویژگی های مهم قرآن اشاره به داستان های مهم تاریخی است؛ که بی تردید یکی از راه های آموزشی آموزه های دینی، است. داستان به مفهوم گسترده آن ترتیبی از حوادث گذشته است؛ به عبارت دیگر، یک یا چند حادثه در زمان گذشته که ترتیبی خاص دارند و در مجموع یک داستان را تشکیل می دهند. معمولا یک داستان نویس، یک یا چند حادثه و نیز وضعیت ها، شخصیت ها و محیط های ویژه ای را برمی گزیند و آنها را به زبانی تعبیر می کند. این زبان گاهی به گونه روایت پیوسته و گاه هم به صورت گفت وگو و یا آمیخته ای از هر دو است. هر کدام از اینها هدف فکری معینی را دربردارد. نویسنده، عناصر این هدف را در دایره رفتارهای ممکن و محتمل (نه رفتارهای ممتنع) می آورد و این کار براساس «گزینش ویژه ای از همان عناصر مزبور انجام می شود».[۶]

نکته جالب توجه اینکه داستان نویس هیچ گاه همه حوادث مرتبط را ذکر نمی کند و تنها به گزینش از میان حوادث گذشته دست می برد. این گزینش متناسب با هدفش صورت می گیرد. این نکته در مورد نصوص دینی بیشتر مشهود است؛ به عنوان مثال در داستان حضرت یوسف، قرآن همه حوادث رخ داده را ذکر نمی کند و تنها به ذکر