پاورپوینت کامل واجب تر از نان شب ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واجب تر از نان شب ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واجب تر از نان شب ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واجب تر از نان شب ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

زیر عنوان:

نقادی کارنامه ما در «اسلامی شدن دانشگاه»

درآمد

«دانشگاه، اسلامی نیست؛ باید اسلامی بشود!…با همه وجود معتقدم که در ایران اسلامی، دانشگاه ها به لحاظ علمی، روشن بینی دینی و عمق ایمان مذهبی، رشد زیادی کرده، اما در عین حال هنوز دانشگاه هایمان، اسلامی نشده است.»[۱]، «اسلامی کردن دانشگاه ها… به اعتقاد من، از نان شب برای دانشگاه ها واجب تر است!»[۲]

در فهم بهتر این دسته از کلام و مطالبات رهبر فرزانه انقلاب، ناگزیر از طرح و پاسخ به این پرسش صریح هستیم که: مگر همه بخش ها، اجزاء و ارکان جامعه ما، اسلامی بوده و تنها همین یک قلم تاکنون از اسلامی شدن افتاده بود که اینک امر بر تحقق آن هم رسیده است؟! آیا عرصه اجتماع، فرهنگ، اقتصاد، سیاست و صحنه بازار، بانک، ورزش، هنر، بهداشت و درمان، اداره و سازمان ما، همه ـ به جز دانشگاه ـ مطابق شاخص مطلوب اسلامی در حرکت اند و اینک دیگر وقت آن رسیده که در آخرین گام، دست به کار اسلامی سازی دانشگاه بشویم؟! اگر اینگونه نیست که نیست ـ و همه می دانیم تا نیل به آن جامعه جامع آرمانی، راه های نرفته بسیار و البته دشواری در پیش داریم ـ پس سرّ این تأکید بر سَر اسلامی شدن دانشگاه و اولویت دادن به آن، چیست؟! و پیش تر اینکه اگر قرار بر اسلامی شدن باشد، چرا اول دانشگاه؟! مگر دانشگاه اسلامی جزو و تابعی از جامعه اسلامی نیست؟!

پاسخ مختصر این است: چون دانشگاه ـ خواه اسلامی، خواه لیبرالی و خواه… ـ زیربنای جامعه دربرگیرنده خود است. دانشگاه جزیره ای مستقل از بدنه نظام و جامعه نیست. از آنجا که هر تفکر غالب و قیام عملی بدون ایجاد نظام علمی و نهاد رسمی نظری، نمی پاید و به شکست و زوال می انجامد، «دانشگاه» به عنوان بنیاد فکری جامعه، بنیان و ریشه فعل و انفعالات و تأثیر و تأثرات جامعه و در یک کلام چشمه و مبدأ تغییر و تحولات آن است؛ چنانکه امام راحل فرموده بود: «دانشگاه ها مبدا تحولات است».

نه تنها اغلب مدیران فکری، اجرایی، فرهنگی، اقتصادی، و… هر جامعه ای، فارغ التحصیلان دانشگاه هستند، بلکه برون داد ایده ها، نظرها و طرح های خروجی دانشگاه، جهت دهنده و مبینِ حرکت آن جامعه خواهد بود. پس از این باب است که معمار کبیر نظام، به فراست معتقد بود اگر دانشگاه اصلاح شود، جامعه اصلاح می شود؛ همچنانکه در ضمن آسیب شناسی دانشگاه، می فرمود: «تمام مصیبت هایی که برای بشر به وجود آمده است، ریشه اش از دانشگاه بوده است؛ ریشه اش از این تخصّص های دانشگاهی بوده است. این همه ابزار جنگی اساسش از دانشمندانی بوده است که از دانشگاه بیرون آمدند؛ دانشگاهی که در کنار آن اخلاق و تهذیب نبوده است»[۳]. بنابراین مطالبه مکرر و مؤکد رهبری، چیزی جز واقع بینی هوشمندانه ایشان نیست که «آینده نظام وابسته به اسلامی کردن دانشگاه ها می باشد.»[۴]

مفهوم «اسلامی شدن دانشگاه»

شاید بدفهمی مسئله «اسلامی شدن دانشگاه ها»، کژتاب تر از نفهمی آن و عامل مهم بازدارنده تحقق و یا انحراف آن باشد. پس اولین اولویت، «هضم» و درک درست این مسئله و سپس «عزم» و اراده بر تحقق آن است.

با اینکه پیشینه طرح «اسلامی شدن دانشگاه ها» به پیش از انقلاب باز می گردد و نشان در سخنان امام خمینی(ره) در اواخر دهه چهل شمسی دارد ـ که با پیروزی انقلاب اسلامی، به عنوان مطالبه جدی رهبری، در دستور کار نظام قرار گرفت و منجر به صدور فرمان «انقلاب فرهنگی» در سال ۱۳۵۹ از سوی امام(ره) و در نتیجه پاک سازی دانشگاه ها از عناصر فاسد و گنجاندن چند واحد درس معارف اسلامی به دروس دانشگاهی شد ـ اما به نظر می رسد هنوز که هنوز است متولیان امر، تعریف و تبیین متفق علیه ای از آن به دست نیاورده اند! شاهد این ادعا، علاوه بر استمرار روح غیراسلامی(لیبرالی، سکولاری) مسلط بر جان و جهان دانشگاه، برداشت های متفاوت، متناقض و البته جزء نگرانه و ناقصی است که گاه و بی گاه از «اسلامی شدن» آن ارائه می کنند؛ چنانکه رهبری انقلاب را وامی دارد که اذعان نماید: «البته من هم می توانم این را احساس کنم که منظور از اسلامی شدن دانشگاه ها، همیشه و همه جا و نزد همه درست فهمیده نشده باشد؛ بعضی ها آن را خیلی محدود، کوچک و ضعیف فهمیده اند.»[۵] و در جایی دیگر منحصر کردن این مطالبه جامع را در یکی از شروط لازم آن مانند تدین و تعبد، هشدار می دهد.

این کژتابی در فهم «اسلامی شدن دانشگاه» در حالی است که همه شاهدیم انقلاب اسلامی و رهبران آن، پشت گرم به پشتوانه «علوم و معارف اسلام»، از روز نخست، به جدّ داعیه دار مهندسی و ایجاد تحول در جسم و جانِ پدیده متجدد(مدرن) و ماهیت غیردینی (سکولار) و بی تعهد (لیبرال) دانشگاه، و استفاده از ظرفیتِ ظریف و مؤثر آن در جهت تحقق اهداف تمدن ساز نظام اسلامی، بوده و هستند؛ و در این باره خطوط کلی و جهت آتی آن را به وضوح ترسیم کرده اند؛ چنانکه مقام معظم رهبری می فرماید: «من به طور خلاصه دانشگاه اسلامی را دانشگاهی می دانم که در آن، علم یک ارزش حقیقی است… علم را اسلام قدسیت بخشیده، علم یک امر مقدس است؛ دنبال علم رفتن دارای قدسیت است. این طور نیست که علم مثل هر ابزار دیگری، فقط وسیله ای برای پول در آوردن باشد ـ حالا پول هم از آن در می آید ـ اما قدسیت علم باید حفظ شود؛ “العلم نور”؛ نور بودن علم باید مورد نظر باشد و از جمله شئون دانشگاه اسلامی، یکی همین است.»[۶]

از دیدگاه امام خمینی(ره) «معنای اسلامی شدن دانشگاه ها این است که استقلال پیدا کند و خودش را از وابستگی به غرب جدا کند و خود را از وابستگی به شرق جدا کند و یک کشور مستقل و دانشگاه مستقل و یک فرهنگ مستقل داشته باشیم.».[۷] پس «اگر دانشگاه واقعا اسلامی باشد یعنی در کنار تحصیلات، تهذیب و تعهد نیز باشد، می تواند کشور را نجات بدهد.» [۸].

بنابر این از دیدگاه رهبران انقلاب، دانشگاهی اسلامی است که معتقد به: قدسیت و نورانیت علم، فعال، مستقل، متخصص، متعهد، متعبّد، متدین، مهذب، خودباور و باورمند به حاکمیت ارزش های دینی در همه عرصه ها باشد؛ «… و این نمی شود مگر با یک تحول عمیق، بنیادی، دل سوزانه، بلندمدت، برنامه ریزی شده و همه جانبه »[۹].

ما و اسلامی کردن دانشگاه

اگر چه نمی توان منکر تلاش های فعالان عرصه اسلامی سازی دانشگاه ها، از آغاز «انقلاب فرهنگی» در سال ۱۳۵۹ شمسی تا سال ۱۳۷۵ و تصویب «سند دانشگاه