پاورپوینت کامل صفات اخلاقی شیعه در عصر غیبت ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صفات اخلاقی شیعه در عصر غیبت ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صفات اخلاقی شیعه در عصر غیبت ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صفات اخلاقی شیعه در عصر غیبت ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

درآمد در این نوشتار، نخست سعی بر آن بود که مهم ترین ویژگی های مؤمنان شیعی و دوستداران اهل بیت(ع) به طور مطلق و در ابعاد مختلف تبیین گردد، اما از آنجا که چنین نگرش و نگارشی جامع، در ضمن چند صفحه محدود مقدور نیست و مستلزم سلسله ای از مقالات است، به ناچار تنها به اشاره ای گذرا به برخی از مهم ترین “اوصاف اخلاقی” پیروان و محبّان اهل بیت(ع)اکتفا خواهد شد. ناگفته نماند که برخی از این صفات، ناظر به عموم شیعیان و چندی دیگر مربوط به مراتب پایین تر آنها، و تعدادی نیز ویژه شیعیان خاص است؛ گرچه نباید فراموش کرد که هر یک از اوصاف نیز باید به گونه ای تشکیکی و دارای مراتب در نظر گرفته شود. به امید آنکه از شیعیان و محبّان خاص و راستین آن ذوات قدسی و اسوه های اخلاقی باشیم. معنای “شیعه” “شیعه” نزد اهل لغت، تنها به معنای “پیرو” نیست، بلکه از ریشه “شاع” است و معنای گسترش را به همراه دارد؛ چرا که سبب ترویج و شیوع اندیشه ای خاص می شود؛ پس اگر پیشوا و رهبری دارای اندیشه ای ارزشی و بلند مرتبه باشد، هرگز تنها نمی ماند و افکارش شیوع می یابد؛ بنابراین شیعه را صرفاً به سبب تبعیت و پیروی از امامانشان شیعه نگفته اند، بلکه به دلیل پیروی از ایشان و مایه شیوع عقاید، افکار، اخلاق، اعمال و سنّت و سیرت آنان شدن، شیعه نامیده شده اند.۱ در برخی منابع نیز شیعه به کسانی اطلاق شده است که اندیشه و اوصاف امام علی(ع) را بسط و گسترش داده اند و قائل اند که امامت و پیشوایی او به نصّ نبوی(ص) است.۲ پیامبر(ص) واضع اصطلاح “شیعه” به عقیده برخی لغویان و مورّخان، اصطلاح “شیعه” از زمان جنگ جمل رایج شد. در وجه تسمیه شیعه، از محمد بن اسحاق نقل است که وقتی طلحه و زبیر به بهانه خون خواهی عثمان به مخالفت با حضرت امام علی(ع) برخاستند، امام (ع) عزم خود را برای جنگیدن با آنان تا گردن نهادن به فرمان خدا جزم کرد و کسانی که در این اقدام، آن حضرت را پیروی کردند، شیعه نامیده شدند۳؛ در حالی که طبق حدیث مشهور جابر بن عبدالله انصاری، نخستین کسی که اصطلاح شیعه را به کار برد، رسول اکرم(ص)بود.۴ جلال الدین سیوطی، مفسر بزرگ اهل سنّت از جابر بن عبدالله نقل کرده است: نزد رسول خدا(ص) بودیم که علی(ع) وارد شد. پیامبر اکرم(ص)فرمود: قسم به آن که جانم در دست اوست، به یقین، این مرد و شیعه او در روز قیامت از رستگاران هستند؛ و آیه (اِنَّ الَّذینَ ءامَنوا وعَمِلُوا الصّـلِحـتِ اُولـئِک هُم خَیرُ البَریه)۵ نازل شد. پس از آن، سیره اصحاب پیامبر اکرم(ص) این بود که وقتی حضرت امام علی(ع) وارد می شد، می گفتند: “خیر البریه (بهترین انسان) آمد”.۶ همچنین از ابن عباس نقل است که وقتی آیه (اِنَّ الَّذینَ ءامَنوا وعَمِلُوا الصّـلِحـتِ اُولـئِک هُم خَیرُ البَریه)۷ نازل شد، پیامبر خدا(ص) به امام علی(ع) فرمود: “مراد از “خیر البریه”، تو و شیعه توست که در روز قیامت از خدا راضی هستید و خدا از شما راضی است”.۸ در میان اهل سنّت، عالمان دیگری نیز به این مطلب اذعان دارند که واژه شیعه از لسان مبارک پیامبر اسلام(ص)درباره حضرت علی(ع) و پیروانش به کار رفته و اصطلاح جدیدی نبوده که پس از رحلت پیامبر اکرم(ص)بر زبانها جاری شده باشد. این مطلب از مسلّمات تاریخ است؛ چنان که حاکم حسکانی، از علمای بزرگ اهل سنّت در قرن پنجم، علاوه بر ذکر دو روایت فوق، روایات متعدد دیگری را در این باره نقل کرده است۹؛ بنابراین با توجه به شواهد تاریخی، تردیدی در این مسئله روا نیست که واضع واژه شیعه، شخص رسول اکرم(ص)بوده است.۱۰ نشانه های شیعه از زبان امام عسکری(ع) امام حسن عسکری(ع) در روایتی۱۱ پنج صفت مؤمن را برشمرده اند که از قراین موجود مشخص می شود مرادشان از مؤمن، شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع)است؛ چرا که همه نشانه های یاد شده در این روایت، از مختصات شیعیان است؛ چنان که فقط شیعه بر خاک سجده می کند و نیز غیرشیعه “بسم الله الرحمن الرحیم” را یا نمی گوید یا آهسته تلفظ می کند. همچنین تنها شیعه است که انگشتر به دست راست کردن و زیارت اربعین حسینی را مستحب می داند و…. صفاتی که امام حسن عسگری(ع) در این روایت، آنها را از ویژگی های شیعیان برشمرده، به این قرارند: ۱. اقامه پنجاه رکعت نماز در شبانه روز (نمازهای واجب و نافله). ۲ زیارت اربعین. ۳. انگشتر در دست راست کردن. ۴. سجده بر خاک نمودن. ۵. بلند گفتن “بسم الله الرحمن الرحیم” در نماز. مراد از نماز پنجاه یا پنجاه و یک رکعت، همان هفده رکعت نماز واجب روزانه، به علاوه نمازهای نافله است که نقص و ضعف نمازهای واجب را جبران می کند؛ به ویژه اقامه نماز شب در سحر که بسیار مفید است. این نمازها به شکل مذکور، از مختصات شیعیان و ارمغان معراج رسول خدا(ص)است. شاید سرّ ستودن نماز به وصف معراج مؤمن نیز این باشد که دستورش از معراج آمده است و انسان را به معراج می برد. مراد از زیارت اربعین، زیارت چهل مؤمن نیست؛ زیرا این مسئله به شیعه اختصاص ندارد و نیز “الف و لام” در کلمه “الاربعین” نشان می دهد که مقصود امام حسن عسگری(ع) اربعین معروف و معهود نزد مردم، یعنی زیارتی است که در چهلمین روز شهادت امام حسین(ع) خوانده می شود. اهمیت زیارت اربعین، تنها به این نیست که از نشانه های ایمان است، بلکه طبق این روایت در ردیف نمازهای واجب و مستحب قرار گرفته است. برپایه این روایت، همان گونه که نماز ستون دین و شریعت است، زیارت اربعین و حادثه کربلا نیز ستون ولایت است. براساس فرموده مشهور رسول خدا(ص)درباره ثقلین۱۲، عصاره رسالت نبوی(ص) قرآن و عترت است؛ از سوی دیگر، عصاره کتاب الهی که دین خداست، ستونی دارد که همان نماز است و عصاره عترت نیز ستونی به نام “زیارت اربعین” است که این دو ستون در روایت امام عسگری(ع) در کنار هم ذکر شده اند؛ امّا مهمّ این است که دریابیم نماز و زیارت اربعین، چگونه انسان را متدین می کنند. خدای سبحان درباره نماز، معارف و تعالیمی فراوان ذکر فرموده اند؛ از جمله اینکه: انسان، فطرتاً موحّد است، ولی طبیعت او به هنگام حوادث تلخ، جزع دارد و در حوادث شیرین، از خیر جلوگیری می کند، مگر انسان های نمازگزار که می توانند این خوی سرکش طبیعت را تعدیل کنند و از هلوع، جزوع و منوع بودن به درآیند و مشمول رحمت های خاص الهی قرار گیرند: (إنّ الانسان خلق هلوعاً إذا مسّه الشرّ جزوعاً وإذا مسّه الخیر منوعاً إلّا المصلّین).۱۳ زیارت اربعین نیز انسان را از جزوع، هلوع و منوع بودن بازمی دارد؛ چنان که هدف اساسی سالار شهیدان نیز تعلیم و تزکیه مردم بود و در این راه، هم از طریق بیان و بنان اقدام کردند، هم از راه بذل جان، که جمع میان این راه ها از ویژگی های ممتاز آن حضرت(ع) است. رسالت رسول اکرم(ص)تعلیم کتاب و حکمت از یک سو و تزکیه نفوس مردم از سوی دیگر بود؛ تا هم جاهلان را عالم سازد، هم گمراهان را هدایت کند و در نتیجه، جامعه را از جهل علمی و جهالت عملی پاکیزه سازد. این دو هدف در متن زیارت اربعین سالار شهیدان(ع) تعبیه شده است؛ چنان که منشأ ددمنشی منکران رسالت و دشمنان نبوّت، حبّ دنیا و شیدایی زرق و برق آن بود و عامل مهمّ توحّش منکران ولایت و دشمنان امامت نیز همان وابستگی و دلباختگی به دنیا بود که در بخشی از زیارت اربعین به آن اشارت شده است: “وتَغطْرَس و تَرَدّی فی هواه”. اربعین و عدد چهل، خصوصیتی دارد که دیگر ارقام چنین نیستند؛ از جمله اینکه بیشتر انبیای الهی در سنّ چهل سالگی به رسالت مبعوث شدند، و ملاقات خصوصی حضرت موسی(ع) و ذات اقدس الهی در شب چهلم بود، و در نماز شب سفارش شده است که چهل مؤمن را دعا کنید، و همسایگان را تا چهل خانه گرامی بدارید، و…. اینها نشان می دهد که عدد چهل از برجستگی خاصی برخوردار است. گفتنی است که در روایات اسلامی درباره مرگ مؤمن آمده است: زمینی که بندگان مؤمن بر روی آن عبادت می کردند، چهل روز در مرگشان می گرید، ولی در اهمیت زیارت اربعین همین بس که بدانیم در شهادت سیّدالشهدا(ع) آسمان و زمین، چهل روز خون گریه کردند. البته اشک یا خون را در این گونه روایات نباید بر اشک یا خون ظاهری حمل کرد؛ چنان که نباید آن را انکار کرد.۱۴ ذکر کثیر در روایاتی به نقل از ائمه اطهار(ع)آمده است که یکی از ویژگی های شیعیان ما این است که هرگاه فرصت کنند، به ذکر کثیر می پردازند: “شیعتنا الذین إذا خلوا ذکروا الله کثیراً”.۱۵ یکی از راه هایی که برای نجات از غفلت و استمرار یاد خدا به آن سفارش شده، ذکر کثیر است: (یاَیهَا الَّذینَ ءامَنُوا اذکرُوا اللهَ ذِکرًا کثیرا)۱۶؛ “أکثروا ذکر الله ما استطعتم فی کلّ ساعه من ساعات اللیل والنهار، فإنّ الله أمر بکثره الذکر له”۱۷؛ “أحبّ الأعمال إلی الله أن تموت ولسانک رطبٌ من ذکر الله”۱۸؛ “أکثروا ذکر الله تعالی حتّی یقولوا مجنون”.۱۹ برپایه برخی روایات، هر عبادتی حدّی دارد، جز ذکر خدا که بی حدّ و بی انتهاست.۲۰ این عبادت بی مرز، که در شمار عبادت های دشوار است۲۱ آثار و برکات فراوانی دارد؛ از جمله: ۱. عا