پاورپوینت کامل از محاسبه خود تا مراقبه از انقلاب ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از محاسبه خود تا مراقبه از انقلاب ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از محاسبه خود تا مراقبه از انقلاب ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از محاسبه خود تا مراقبه از انقلاب ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

نوشتار پیش روی، نگاهی گذرا بر وضعیت موجود “اخلاق سیاسی” جامعه ماست. تأمل در این مقوله که ناظر به یکی از نیازهای اساسی جامعه اسلامی است، وظیفه مخاطبان فرهیخته نشریه به عنوان اعضای فعال جامعه متعهد نخبگانی می باشد. نسبت “اخلاق” و “سیاست” در پاسخ به این پرسش که “نسبت “اخلاق” با “سیاست” در آموزه های اسلامی چیست؟”، در این مجال مترصد ارائه یک بحث صرف تئوری و یا معرفتی نیستیم، و در پی آن نیز نمی باشیم تا دریابیم که از اشکال چهارگانه منطقی، کدام یک بر نسبت و روابط “اخلاق” با “سیاست” حاکم است ـ گر چه سوگ مندانه شاهدیم که نسبت آن دو هر روز به مرز “تباین” نزدیک تر می شود! ـ بلکه می خواهیم این واقعیت را یادآور شویم که حجم “برخوردهای سلبی” به جای “رفتارهای ایجابی”، هر روز در جامعه ما ـ و متأسفانه در جبهه پیروان انقلاب ـ افزون تر می گردد. اهتمام در “نفی ما عدی” و بی توجهی به “اثبات خود”، به قاعده شایع جماعتی از رجال و گروه های سیاسی کشور تبدیل شده است؛ و این به معنای فاصله گرفتن تدریجی عرصه اجتماع و خالی شدن صحنه سیاست از “اخلاق” است. واقعیت آن است که گرچه همه جریان های انقلابی در نظر، قائل به مرزبندی با لیبرالیسم هستند، اما در عمل شماری از آنها ملتزم به آموزه های اباحی گری از جمله مبانی سکولاریستی جدایی “دین از دنیا” و “اخلاق از سیاست” و التزام عملی به “مصلحت” در تمام مناسبات دینی و دنیوی می باشند! در حالی که لزوم رعایت “اخلاق” در همه شئون زندگی فردی و اجتماعی، به ویژه در عرصه سیاست، مورد تأکید آموزه های اسلامی است. خداوند توصیه می کند که حتی نسبت به دشمنان نیز بی عدالتی نکنید و در قضاوت آنها از جاده انصاف و اعتدال خارج نشوید؛ “وَلا یجْرِمَنَّکمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَی أَلا تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَی”۱؛ و یا در جریان “داستان افک”، با پرسشی توبیخی مخاطبان را به چالش می کشد که چرا هنگام شنیدن آن بهتان، خوش بینی و “حسن ظن” ـ به جای بدبینی و “سوء ظن” ـ به خود نبردند؟! “َولا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیرًا”۲ و این چیزی جز تبیین نسبت وثیق “اخلاق” با “سیاست” و یا به تعبیری “اخلاق سیاسی” از منظر اسلام نیست. ضرورت “بازسازی اخلاقی” ضرورت “بازسازی اخلاقی” و “نوسازی معنوی” کشور که با وجود تأکید رهبر معظم انقلاب اسلامی در اواسط دهه هفتاد شمسی، همچنان ـ به اقتضای مصلحت اندیشی های شخصی و گروهی ـ چنان که باید وجه همت هیچ یک از جریان های پیروز رقابت های سیاسی کشور قرار نمی گیرد، امروزه بیش از هر زمان دیگر، جهت تضمین تداوم انقلاب اسلامی، احساس می شود. باید انقلاب مداران و مشخصاً اصولگرایان، در ابعاد اخلاقی و رفتاری، به توازن و تعادلی متناسب با دیگر اجزا، اعضا و دستاوردهای بزرگ انقلاب دست یابند. بی تردید ما ناگزیر از آنیم که جهت تحقق الگوی اسلامی و بومی پیشرفت، به تربیت انسان هایی در تراز اهداف متعالی انقلاب اسلامی ایران بیندیشیم و البته به آن نیز دست یابیم.۳ بر این مبنا، هرگز رواج بی اخلاقی به هر نام و نشان، در شأن جامعه اسلامی نیست. گسترش رذائلی چون تهمت، غیبت، ریا، ناسزا، پرده دری، بی حرمتی، دروغگویی، درشتی، سوء ظن، و.. . به نام “مصلحت” و به بهانه دفاع از انقلاب، نه در خور نام و مورد نیاز این نظام است و نه ریشه در آموزه های اسلام و یا نشانی در سیاست های ـ نوشته و یا نانوشته ـ بنیان گذاران جمهوری اسلامی ایران دارد؛ بلکه ثمره شور بی بهره از شعور لازم دینی و تعصب عاری از درک اصول جامع اسلامی و عدم فهم درست ماهیت و هدف نهضت امام خمینی(ره) است. هرگز فراموش نکنیم که هدف برپایی حکومت اسلامی، تحقق عملی ارزش های الهی و از جمله اصول اخلاقی، در جامعه بوده است؛ و الاّ حفاظت از حکومتی خالی از مبانی و آموزه های دینی، دلیلی ندارد که از اوجب واجبات باشد. گذار به “گفتمان تعقل” جدال میان “تمجید مطلق” و “مطلقِ تخریب”، جز نشانه غلبه “جریان احساس” بر “گفتمان تعقل” و در نتیجه گسترش “بی اخلاقی” در جامعه، نیست. از آنجا که به طور معمول در فرایندی منطقی، زمینه “ثبات رجال” سیاسی خود را فراهم نمی آوریم، گاه و بی گاه مشاهده می شود که موضع گیری های دفعی و سرد و گرم شدن های فوری و قبض و بسط های شکننده بخش هایی از مردم انقلابی، نسبت به رجال سیاسی ـ به تبع مواضع لرزان آن رجال ـ در نوسان میان صفر یا صد، سفید یا سیاه، و همه یا هیچ، سرگردان اند! و شخصیت های سیاسی در ذهن و زبان جماعتی از دوستداران نظام ـ چون برخی از بازیکنان و مربیان فوتبال ـ میان “اسطوره خدمت” و “نماد خیانت” شناورند! و این در حالی است که انقلاب پیروانی چون خود استوار و پایدار می طلبد. انقلاب مدارن مانند تکه ابر های پراکنده بهاری، بی ثبات و پرهیاهو نیستند؛ بلکه چونان آسمان یکدست زمستانی، پربار، موقر و بی کرّ و فرّ می باشند که زمین را سیراب می کنند و خسارتی به بار نمی آورند؛ “و قَد اَرعَدُوا وَ اَبرَقُوا وَ مَعَ هَذَینِ الاَمرَینِ الفَشَلُ؛ وَ لَسنا نُرعِدُ حتَّی نُوقِعَ وَ لا نُسِیلُ حتَّی نُمطِر”۴. پس بی گمان شایسته نیست که صحنه سیاسی کشور، مطابق فضای لرزان اخلاقی، با دوسر افراط و تفریط، که بی شباهت به “مدل ورزشگاهی” نمی باشد، به پیش رود؛ ورزشگاهی که صد هزار نفر تماشاگر آن ـ بی توجه به تحلیل کیفی بازی ـ یک پارچه تا دقیقه ۸۶ زنده باد مربی را سر می دهند اما با دریافت یک گل، به یکباره ۱۸۰ درجه تغییر موضع می دهند و همان صد هزار نفر این بار تا پایان وقت اضافه و حتی پس از مسابقه، نه تنها یک صدا خواهان برکناری فوری همان مربی می شوند، بلکه آنچه را که از ناسزا در چنته دارند در طَبَقی از شعار حواله او می کنند و کوتاه هم نمی آیند! گرچه در این مجال اندک قصد ریشه یابی دقیق علت ظهور چنین پدیده آسیب زایی نیستیم اما نمی توان انکار کرد که بخش عمده ای از این عارضه محصول افتراق و جدایی توده های مردمی از نخبگان فکری و دینی خود بوده و هست. اگر چه همه شاهدیم که میزان قابل توجهی از نوسانات و تغییر مواضع توده های مردمی در ردّ و یا قبول وقایع و رجال سیاسی، ناشی از ارزیابی دقیق عملکردها و سیاست های آنها نیست، اما با کمال تأسف، نمی توان انکار کرد که غلیان و غلبه احساسات در صحنه های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بخش هایی از جامعه انقلابی ما نه تنها به وضوح قابل رؤیت بلکه به نظر می آید که در حال