پاورپوینت کامل چون سواد نداریم! ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چون سواد نداریم! ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چون سواد نداریم! ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چون سواد نداریم! ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

زیر عنوان:

به بهانه ۱۲ اردیبهشت، سالروز شهادت علامه مطهری

درآمد

تعلیم و تربیت، بحث ساختن افراد انسان هاست. مکتبی که دارای هدف های مشخصی است و مقررات همه جانبه ای دارد و به اصطلاح، سیستم حقوقی و اقتصادی و سیاسی دارد نمی تواند سیستم خاص آموزشی نداشته باشد. یعنی مکتبی که می خواهد در مردم طرح های خاص اخلاقی، اقتصادی و سیاسی را پیاده کند، بالأخره اینها را برای انسان ها می خواهد، اعم از اینکه هدف، فرد باشد یا جامعه، که این خود مسأله ای است که در همین جا باید بحث بشود. اگر هدف، جامعه باشد، بالأخره این افراد هستند که به وسیله آنها باید این طرح ها پیاده شود. افراد باید آموزش ببینند و طوری پرورش پیدا کنند که همین طرح ها را در اجتماع پیاده کنند.

در اسلام هم اصالت فرد محفوظ است و هم اصالت اجتماع؛ یعنی فرد خودش خالی از اصالت نیست. پس بالأخره طرحی و برنامه ای برای ساختن فرد وجود دارد، اعم از اینکه فرد را باید ساخت برای طرح هایی که برای اجتماع و جامعه است – و این طرح و برنامه را به عنوان مقدمه ساختن اجتماع در نظر بگیریم – یا فرد را باید ساخت از این نظر که هدف، ساختن افراد است و یا از یک نظر جمعی فرد باید ساخته بشود، هم از آن جهت که باید مقدمه و ابزاری برای ساختن اجتماع باشد و هم از نظر اینکه خودش هدف است. اینجاست که ما باید با اصول تعلیم و تربیت اسلامی آشنا بشویم.

اولاً آیا اسلام برای مسأله تعلیم به عنوان آموزش و آگاهی دادن اهمیتی قائل است یا نه؟ و به عبارت دیگر آیا اسلام به پرورش عقل و فکر انسان عنایتی دارد یا ندارد؟ این همان مسأله علم است که از قدیم میان علما مطرح بوده، هم اصل مطلب که اسلام دینی است که به علم دعوت کرده است و هم خصوصیات آن که آن علمی که اسلام به آن دعوت کرده است چه علمی است که افرادی نظیر غزالی، فیض و دیگران در این زمینه بحث کرده اند. و از نظر تربیت و پرورش هم که مقررات اخلاقی اسلام همه مقررات پرورشی انسان هاست که انسانی که اسلام می خواهد پرورش بدهد، انسان نمونه اسلام چگونه انسانی است و مدل آن انسان چگونه مدلی است.

البته مسائل دیگری هم در اینجا هست که مربوط به کیفیت اجرای مطلب است؛ یعنی هدف ها مشخص، ولی برای تربیت انسان از چه متد و روشی باید استفاده کرد؟ یعنی در تعلیمات اسلامی تا چه اندازه ملاحظات روانی منظور شده است؟ مثلاً در تعلیم و تربیت کودک چه دستورهایی رسیده و در آن دستورها چقدر واقع بینی و ملاحظات روانی رعایت گردیده و درگذشته، تعلیم و تربیت های قدیمی ما چقدر با تعلیمات اسلامی منطبق بوده و چقدر نبوده و تعلیم و تربیت های امروز ما چقدر منطبق است؟

پرورش عقل

مسأله اول که باید بحث کنیم همان مسأله پرورش عقل و فکر است. در اینجا ما دو مسأله داریم، ۱. مسأله پرورش عقل، ۲. مسأله علم. مسأله علم همان آموزش دادن است. “تعلیم” عبارت است از یاد دادن. از نظر تعلیم، متعلم فقط فراگیرنده است و مغز او به منزله انباری است که یک سلسله معلومات در آن ریخته می شود. ولی در آموزش، کافی نیست که هدف این باشد. امروز هم این را نقص می شمارند که هدف آموزگار فقط این باشد که یک سلسله معلومات، اطلاعات و فرمول در مغز متعلم بریزد، آنجا انبار بکند و ذهن او مثل حوضی بشود که مقداری آب در آن جمع شده است. هدف معلم باید بالاتر باشد و آن این است که نیروی فکری متعلم را پرورش و استقلال بدهد و قوه ابتکار او را زنده کند؛ یعنی کار معلم در واقع آتشگیره دادن است. فرق است میان تنوری که بخواهید آتش از بیرون بیاورید و در آن بریزید تا این تنور را داغ کنید و تنوری که در آن هیزم و چوب جمع است، شما آتشگیره از خارج می آورید، آنقدر زیر این چوب ها و هیزم ها آتش می دهید تا خود اینها کم کم مشتعل بشود و تنور با هیزم خودش مشتعل گردد. چنین به نظر می رسد که آنجا که راجع به عقل و تعقل – در مقابل علم و تعلم – بحث می شود، نظر به همان حالت رشد عقلانی و استقلال فکری است که انسان قوه استنباط داشته باشد.

دو نوع علم

امیرالمؤمنین علی(ع) می فرماید: “الْعِلْمُ عِلْمَانِ (و در نقلی دیگر) “الْعَقْلُ عَقْلَانِ”، “مَطْبُوعٌ وَ مَسْمُوعٌ ” (یا: عَقْلٌ مَطْبُوعٌ وَ عَقْلٌ مَسْمُوعٌ)۱ وَ لَا ینْفَعُ الْمَسْمُوعُ إِذَا لَمْ یکنِ الْمَطْبُوع”.۲ علم دو علم است، یکی علم شنیده شده، یعنی فرا گرفته شده