پاورپوینت کامل درسی که لقمان آموخت ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درسی که لقمان آموخت ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درسی که لقمان آموخت ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درسی که لقمان آموخت ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

آیت الله سید مجتبی موسوی لاری

“وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لابْنِهِ وَهُوَ یعِظُهُ یا بُنَی لا تُشْرِک بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْک لَظُلْمٌ عَظِیمٌ؛ فرزند عزیزم! هرگز به خدای بزرگ مشرک مباش، زیرا شرک به خدا ظلمی بس عظیم است.”۱

نظام تکالیف، نظامی است که زندگی انسان طبق آن اداره می شود. وظیفه از ابتدایی ترین مراحل زندگی آغاز می شود و تا آخرین مرحله حیات امتداد دارد. در هیچ لحظه ای نمی توان بین شخص و تکالیف همه جانبه اش، خط فاصلی رسم کرد و جدایی قائل شد. هر گاه نیرویی وجود داشته باشد، وظیفه با آن همراه است و تنها مرگ است که وقتی گریبان شخص را گرفت، پرونده وظیفه او را هم بایگانی می کند.

به طور کلی قوانین عقل، محور وظایف است و پیروی از دستورات مذهبی نیز به متابعت از مقررات عقلی باز می گردد؛ زیرا در مسائل اجتماعی و امور زندگی، احکام و فرمان های دینی، همان تشریح مدرکات کلی عقل است. هر اندازه که شخص خردمندتر و از بینش عمیق تری برخوردار باشد میل و علاقه به انجام وظیفه در او زیادتر و شدیدتر خواهد بود؛ زیرا احساس مسئولیت و پای بند بودن به وظایفی که شئون آدمی را از هر جهت در بر گرفته است اساسی ترین پایه سعادت انسان است.

تأثیر رفتار و عمل از گفتار و سخن به مراتب فراتر است. صفات مربی و کیفیت افعال او در آنهایی که تحت تربیت قرار می گیرند عملکردی وسیع و نقشی مهم و اساسی دارد؛ زیرا در مسائل تربیتی جنبه عملی در ساخت شخصیت فرد به طور ریشه ای نفوذ می کند تا آن میزان که نمی توان اثر قاطع آن را با سخن و بیان مقایسه کرد. هنگامی که انسان می خواهد در نقش یک مربی به پرورش روحی و اخلاقی دیگران بپردازد هر چند از مترقی ترین شاخصه های علمی هم مایه بگیرد، و به نیازمندی های روانی و طرز کار این دستگاه و احساسات نامطلوبی که هر یک نتیجه عکس العمل ها و فعل و انفعال های درونی است آشنا باشد و بتواند از توانایی ها و ظرفیت هایی که دست آفرینش در وجود هر کس به ودیعت نهاده و در ساختمان حیات روانی نقش ایفا می کند در راه تربیت انسان ها بهره گیرد، باز هم داشتن یک سلسله امتیازات والا و پرارزش برای او یک ضرورت است؛ چه رفتار دلپذیر که بی شک یک نوع پیوستگی با احوال درونی و اخلاقی انسان دارد نه تنها تأثیر مطلوب در زندگی خود او خواهد داشت بلکه در قلوب مردم نیز عمیقاً اثرگذار است و می تواند فضای مناسبی برای رشد فضیلت ها بیافریند و سرمایه تقوا را در قفسه ذهن ها و اندیشه ها جای دهد و بالاخره در ایجاد تحول درونی انسان ها نقش ایفا نماید که مهم ترین آن مزیت خلوص نیت و مصونیت روانی نسبی نسبت به رذایل و آلودگی هاست.

پس کسی توفیق انسان سازی می یابد که عملاً پایبندی خود را به ارزش ها و تعهدات اخلاقی نشان دهد تا گفتار و نصایح او به ثمر بنشیند و به منزله چشمه گوارایی روان تشنه معاشران خود را سیراب کند و در غیر این صورت چنانچه تعهد مربی به انجام وظیفه اش کمرنگ باشد و به مسائل مصنوعی متوسل شود طبیعی است که تلاش تربیتی او عقیم و بی اثر خواهد ماند؛ به خصوص اگر اعمال و رفتار مربی دقیقاً زیر نظر باشد و شاگردان در عرصه گفتار و اعمال او احساس دوگانگی کنند.

وقتی یک مربی درونش از “تقوای خلاق و پویا” تهی است و صفحات عمر درخشانی ندارد، دیگران خطوط زندگی وی را به میدان تجزیه و تحلیل و قضاوت و چالش می کشند و دیگر نهان کاری هایش نمی تواند در جلب اعتماد عمومی به وی کمکی کند که او را به عنوان راهنما و الگوی صفات عالی انسان بپذیرند.

در آیاتی از قرآن کریم به سلسله توصیه ها و سخنان عمیق و سرشاری از حکمت لقمان آشنا می شویم که با منبع اصیل دانش و آگاهی ها پیوند داشت و برای مردم نیز چهره تابناکش شناخته شده و افتخار آمیز بود و حتی هیچیک از فرازهای سخنان او با گفتار و بینش نخبگان آن عصر و معیارهای فکری آنان که اغلب رنگ جاهلی داشت در یک ردیف قرار نداشت؛ بلکه او معیارها و موازین مثبت و پربار و نوینی را عرضه کرد و زیباترین و مقدس ترین تجلی روح انسان در مجرای واقعی و راستین آن هدایت نمود.

آن حکیم فرزانه که در دل تاریکی ها درخشید با ظرافت خاص و تلاش خلاق و زاینده ای به پرورش اخلاقی فرزندش که از جنبه های گوناگون در تکامل روحی او نقش اساسی دارد، توجه می کند و با اندرزهای سودمند، فرزند خود را مورد خطاب قرار می دهد و با بیان خطوط اصلی و شرح وظایفش روند زندگی و نظام زیستی سالم را به وی نشان می دهد که از لابلای آن می توان رایحه پیام راستین ارزش های معنوی و اخلاقی را استشمام کرد.

ابتدا او را به شور و حرکت و التهاب وا می دارد و برای انرژی بخشیدن به حقایق فطری و هدایت فرزند تکلیف وی را نسبت به خالق هستی بخش جهان و ایمان به ارزش مطلق با قاطعیت ترسیم می کند و به او مبدأ و مقصد حرکت کمال یابی را گوشزد می نماید تا کمر همت بر گسستن بندهای بردگی از آستانه عقل و خرد ببندد و ذهنش از بصیرت و بینش های بارور سرشار شود و از مرزهای جهل به منطقه نور و آگاهی و امید و رحمت که مایه آرامش جان است، رهنمون گردد.

پدر خواستار آن است که فرزندش در پاکسازی جان از هر چه رنگ غیر خدایی است جدی باشد و از انحراف از خط توحید و شرک به خدای تعالی و پرستش معبودهای باطل و کاذب که در شأن و مقام والایش نیست بپرهیزد؛ و بداند تمام راه های نیک بختی منحصراً به توحید ختم می شود و این عمق و وسعت ستایش برانگیز نصایح جهت دار و آگاهی بخش پدر است. آنگاه به وی چنین هشدار می دهد: “وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لابْنِهِ وَهُوَ یعِظُهُ یا بُنَی لا تُشْرِک بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْک لَظُلْمٌ عَظِیمٌ؛ ای فرزند عزیزم! هرگز به خدای بزرگ مشرک مباش؛ زیرا شرک به خدا ظلمی بس عظیم است.”

“وَوَصَّینَا الإنْسَانَ بِوَالِدَیهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَی وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِی عَامَینِ أَنِ اشْکرْ لِی وَلِوَالِدَیک إِلَی الْمَصِیرُ؛ ما به انسان سفارش کردیم که در باره پدر و مادر، بسیار نیکی و سپاسگزاری کن و حق مادر که حمل برداشته و تا دو سال که کودک از شیر گرفته و رنج برده، به یاد داشته باش؛ نخست سپاس خالق و آنگاه شکرگذاری از پدر و مادر را به جای آور که بازگشت خلق به سوی خداست.”۲

در آیه نخست، لقمان توجه فرزندش را به این حقیقت متعالی جلب می کند که مبادا به باتلاق گمراهی فرو افتد بلکه این حقیقت را دریابد که در ورای ظاهر طبیعت و سیستم پیچیده جهان تنها نیروی یگانه و یکتایی دست اندر کار ابداع و تولید نظام کائنات است و نقشه کنترل و تنظیم را بر هستی تحت برنامه دقیق و اراده ای آگاه ترسیم می نماید. بنابراین منحصراً چنین وجود مقدسی شایسته بندگی است و در این راستا او باید وظیفه خود را نسبت به آن وجود بی نیاز پایدار ادا کند و عشق به او را بر محبت هر چیز دیگر ترجیح دهد؛ همان عشقی که در دنیای حقیقی است، و نیز همواره به درگاه خداوندی که نعمت زندگی و همه نیروها و مزایا را به او عطا کرده است شاکر و سپاسگزار باشد.

در آیه دوم، سخن لقمان قطع می شود و سکوت او در اینجا سؤال برانگیز است که چرا لقمان سخنان خود را قطع کرد و مهر خاموشی بر لب زد