پاورپوینت کامل ید بیضاء را چگونه تفسیر کنیم؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ید بیضاء را چگونه تفسیر کنیم؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ید بیضاء را چگونه تفسیر کنیم؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ید بیضاء را چگونه تفسیر کنیم؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

(وَأَدْخِلْ یدَک فِی جَیبِک تَخْرُجْ بَیضَاءَ مِنْ غَیرِ سُوءٍ فِی تِسْعِ آیاتٍ إِلَی فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ إِنَّهُمْ کانُوا قَوْمًا فَاسِقِین؛۱ ای موسی دست در گریبان خود کن، هنگامی که خارج می شود درخشان است بی آنکه زیانبار باشد، این در زمره معجزات نه گانه ای است که تو با آنها به سوی فرعون و قومش فرستاده می شوی؛ آنان قومی فاسق و طغیان گر هستند.)

حضرت موسی(ع) یکی از پرمعجزه ترین پیامبران خداست. قوم بنی اسرائیل نیز از نظر تفکر و رفتار پیچیده ترین اقوام و به عبارتی از نظر انجماد فکری و لجاجت بر تفکرات خود، یکی از اقوام استثنایی تاریخند که با کج اندیشی های خود عملاً حاضر به پذیرش حق نبودند و کراراً از پیامبران درخواست معجزات گوناگون برابر سلیقه شخصی و اراده هوس آلود و بی هدف خویش می کردند. حتی برخی خواستار عملیاتی می شدند که عقلاً تحقق آن ناممکن بود در حالی که واقع گرایی و نظر حق جویی و هدایت داشتن که تنها طریق رستگاری است مستلزم خالی شدن نهاد و درون انسان از کشش های لجاجت آمیز است و صدور معجزات هم به اراده خداوند و بر حسب ضرورت و مقتضیات وضع موجود تحقق می یابد و نه وسیله سرگرمی و هوسرانی افراد بی منطق.

خداوند سبحان که در رساندن موجودات به کمال کوچک ترین مضایقه ای روا نداشته است در رساندن انسان به کمال شایسته اش علاوه بر هدایت فطرت از طریق هدایت تشریعی نیز او را یاری داده است. آرمان برگزیدگان آستان ملکوت خداوندی یعنی انبیا که کانون پرفضیلت و چشمه های جوشان اخلاقی هستند، تغذیه روح بشری برای اوج گرفتن در جهت ارزش های الهی و رسیدن به حقیقت برتر است. آنها راه نجات را به انسان های از درون تهی شده نشان می دادند تا برای شفای جانشان و رسیدن به پایگاه آسمانی در قلمرو تعلیمات وحی قرار گیرند و به نیازهای فزاینده و همیشگی درونی خود پاسخ دهند. با چنین هدفی پروردگار بزرگ برای اتمام حجت بیشترین سفیران خویش را برای بنی اسرائیل فرستاد و بالاترین معجزات و برهان و چراغ فروزان را در اختیار آنان قرار داد تا چهره حقیقت را نتوان با پرده های فریب و غلط کاری پوشاند. اما این قوم کفران نعمت ورزیده و جمعی از پیامبران الهی را که مأموریت تربیت و تزکیه آنها را به عهده داشتند به قتل رساندند. ولی خداوند در برابر رفتار نابخردانه آنان همچنان صبورانه حجت های خویش را با اعزام انبیا تداوم می بخشید؛ زیرا همان گونه که نظم حیات از علم و حکمت خداوندی سرچشمه می گیرد، هدفداری نظام هستی و از جمله انسان که از اراده و اندیشه برخوردار است نیز چنین است و جامعه بشری هرگز نمی تواند بدون رهبر و پیشوای معنوی در خط سیر انسانی به اهداف اصولی خود دست یابد و آنچه را که شایسته ارزش والای اوست کسب کند.

موسای کلیم(ع) بزرگترین پیامبری بود که برای آن قوم به رسالت برانگیخته شد، تا پیام خود را به گوش زن و مرد، پیر و جوان و حکام و زورمندان و همه طبقات اجتماع برساند. او با برآوردن فریاد توحید خواستار آزادی واقعی انسان ها شد. محتوای تعالیمش تعیین کننده خط مشی حرکت های اصلاحی و هدفش تنها نیک بختی بشر بود که به آنها مبدأ و مقصد حرکت کمال یابی را نشان داد و از کج اندیشی و تذلل و سرسپردگی و پرستش شرم آوری که در شأن و مقامش نبود، بازداشت و به آنان گوشزد کرد پیمان های فطرت را ادا کنند و بر گسستن بندهای بردگی و دریدن پرده های جهل و نادانی از آستانه عقل و خرد خود همت گمارند تا در سایه توحید یک دگرگونی عمیق بنیادی شکل بگیرد و جامعه به سمت رشد و تعالی به حرکت درآید. در حقیقت قوم آن حضرت زیر فشار رقیت و عبودیت، همه فضایل را از دست داده بودند و در دید آنها باطل در لباس حق جلوه می کرد و ملاک های ساختگی، محور سنجش خوبی ها قرار می گرفت.

او تلاش رسالت خود را ابتدا در دایره ای محدود و به شکلی بسته در محیطی که از فرهنگ و معارف آسمانی خبری نبود آغاز کرد تا نیروی قوم را به تحرک افکند و قدرت اندیشه را در درونشان برانگیزد و می کوشید همچون انبیای گذشته با اعلام اصل ایمان به جهان برتر، به دید تنگ و محدود مردم پایان بخشد.

نکته های بدیع آیه

آیه فوق که حاوی نکات بدیع و ظریفی است، گویای گوشه ای از معجزات شگفت انگیز آن مرد الهی است که به شرح زیر عنوان می گردد:

از نظر مفسران دانشمند”بَیضَاءَ مِنْ غَیرِ سُوءٍ” به معنای سفیدی دست حضرت موسی(ع) است و آن پیامبر بزرگ به منظور اطمینان بخشی به رسالت الهی خود آن را به عنوان یک معجزه برای مردم حاضر در صحنه ارائه کرده است که با عبارت “مِنْ غَیرِ سُوءٍ” تفکر بیماری و پیسی بودن دست حضرت موسی(ع) منتفی می گردد. در واقع، قرآن کریم این نوع سفیدی معجزه گونه را از بیماریهای رایج جدا می سازد.

این تفسیر که مفسران بزرگوار از آیه فوق برداشت کرده اند، به جهاتی احتمالش ضعیف می گردد:

۱. سفیدی دست پیامبر خدا بایستی در حد سپیدی یک نوع بیماری (پیسی و برص) باشد و نه بیش از آن تا اینکه آیه شریفه در صدد برآید این توهم را از ذهن بینندگان بزداید و به آنها گوشزد کند که پیامبر خدا دچار نوعی بیماری نیست.

۲. در عصر حضرت موسی(ع) ساحران دست به کارهای شگفت انگیزی می زدند و در عین حال که عملیات ساحران و یا مرتاضان از نیروی محدود انسان مایه می گرفت و از قلمرو مسائل نظری و تعلیم و تمرین بیرون نبود، که خواه ناخواه نتایج خود را به دنبال داشت و از عهده کسانی دیگر هم که در همین مسیر قرار می گرفتند برمی آمد، در عین حال افکار مردم به آنان گرایش خاصی داشت و عملکردشان برای جامعه آن روز بسیار جذاب و چشمگیر بود؛ لذا معجزه ای در این حد (سفیدی دست) آن هم در کنار سایر معجزات عظیم حضرت موسی(ع) که هر کدام به نوبه خود بهت انگیز و رقابت ناپذیر بود، تناسبی نداشت. به علاوه چنین دست آوردی نمی توانست اذهان عمومی را به سمت و سوی یک امر خارق العاده ای که در محدوده عملیات رایج ساحران عصر قرار نداشت بکشاند و محصول کار ساحران را تحقیر کند و آنها را از صحنه مبارزه بیرون براند تا آنجا که دست از مقابله ناکارآمد خویش بردارند و به شکست و ناتوانی خود اعتراف کنند.

۳. ارائه این معجزه یعنی دستی که سفیدی آن در حد یک بیماری (برص) است، فاقد هرگونه درخشش چشمگیر است و تنها برای گروهی که پیرامون پیامبر خدا اجتماع کرده اند، قابل رؤیت است و حتی مشاهده آن برای کسانی که به اندازه چند متر با حضرت موسی(ع) فاصله داشتند، به آسانی میسر نمی گشت تا چه رسد برای انبوه جمعیتی که در یک گردهمایی گسترده در فاصله ای دور از حضرت موسی(ع) حضور داشتند که به طور طبیعی قادر به رؤیت دقیق آنچه در صحنه رویارویی اتفاق می افتاد نبودند. در تأیید این مطلب یاد شده می توان به آیه دیگر نیز استناد کرد؛ قرآن می فرماید: (فَأَلْقَی عَصَاهُ فَإِذَا هِی ثُعْبَانٌ مُبِینٌ وَنَزَعَ یدَهُ فَإِذَا هِی بَیضَاءُ لِلنَّاظِرِینَ؛۲در آن موقع موسی(ع) عصای خود را بیفکند که ناگاه اژدهایی عظیم پدیدار شده و نیز دست از گریبان بیرون آورد که ناگهان دست درخشان برای بینندگان نظاره گر آشکار گشت.)

آیه فوق به بیان این نکته می پردازد که در اجتماع بزرگی که با اعلام قبلی از فرعونیان و افراد دیگر تشکیل یافته بود ابتدا حضرت موسی(ع) معجزه خود را در میدان مبارزه با شرک و گمراهی به نمایش گذاشت، عصا را افکند که تبدیل به اژدهایی عظیم گشت و بینش و تفکرات گروهی از حضار و کسانی که برای مقابله جدی و به امید پیروزی بر او آمده بودند را دگرگون کرد، آنگاه دست به اقدام دیگری زد و معجزه دوم یعنی دست درخشان خویش را نمایان ساخت.

اینجا اگر روشنی دست پیامبر را آنقدر کم جلوه تلقی کنیم و سطح آن را در حد سفیدی بیماری پیسی پایین بیاوریم به جز یک عده از ناظرین برای انبوه جمعیت قابل رؤیت نبود تا آن را به عنوان یک اعجاز الهی که تنها منبع شناخت نبوت آسمانی و پشتوانه اصلی معارف او بود، به رسمیت بشناسند و به نبوت پیامبر خدا اعتراف کنند، معجزه ای که برای ایجاد دگرگونی و تحول مثبت و عمیق در جان و دل انسان ها ارائه شده تا افق های گسترده را در آسمان افکار مردم تسخیر کند. معجزه بزرگی که می باید جهش عظیمی را ایجاد نماید و کانون فساد اندیشه و گمراهی را منهدم سازد و افکار مردم را در مجرای راستین و واقعی خود به جریان اندازد و فرهنگ عدالت و تألیف قلوب و همبستگی اجتماعی را به ارمغان آورد.

این را اضافه کنیم که معجزه در مقطع زمانی خاصی تحقق یافته است؛ زمانی که می تواند هدف خاص و نقطه نظر ویژه ای را دنبال کند؛ قرآن می فرماید: “قَالَ مَوْعِدُکمْ یوْمُ الزِّینَهِ وَأَنْ یحْشَرَ النَّاسُ ضُحًی؛ موسی گفت وعده ما و شما روز زینت (روز عید) است به شرط آن که همه مردم هنگام ظهر جمع شوند.”۳ ممکن است انتخاب پیامبر خدا برای ارائه معجزه خود در آن زمان خاص که خورشید کاملاً بالا آمده و در نهایت نورافشانی است به این منظور بوده که دیگر کسی نمی تواند در وقوع و کیفیت معجزه و دیدن تمام عیار آن تردید کند و دست معاندین هم برای افشاندن بذر شبهه در دل اجتماع کنندگان کوتاه گردد. وقتی در آن ساعت از روز یعنی حوالی ظهر و در فضای درخشش خورشید آن معجزه پیامبر را مشابه یک بیماری به تصویر کشیم، آن گونه که مردم سفیدی دست حضرت موسی(ع) را با بیماری برص اشتباه بگیرند و خداوند هم ذهنیت آنها را اصلاح کند و آگاهشان سازد که آنچه دیده اند معجزه پیامبرش بوده نه یک نوع بیماری پوستی! با این تحلیل نمی توان امیدوار بود که این حرکت و دست آوردی که از روشنی چشمگیر و درخشندگی پرجاذبه خالی است بتواند موجی ایجاد کند و آن چنان تأثیرگذار و الهام بخش آنها گردد و زمینه فکری و علمی جدیدی در درونشان پدید آورد، که جمعیت حاضر را به ترک عقاید فاسد خود وا دارد و در یک چرخش فوق العاده دعوت رسول خدا را پذیرا شوند. راستی چنان برداشتی ممکن است با واقع بینی همراه نباشد که مردم با دیدن صح