پاورپوینت کامل سخن سردبیر; ملو درامِ علوم انسانی در ایران ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخن سردبیر; ملو درامِ علوم انسانی در ایران ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخن سردبیر; ملو درامِ علوم انسانی در ایران ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخن سردبیر; ملو درامِ علوم انسانی در ایران ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

در خوش بینانه ترین وجه، “ملو درام۱ علوم انسانی در ایران” ـ به تعبیر سینماگران ـ یا قصه ندارد و یا قصه اش خوب در نیامده است! شاید علت این باشد که قصه پرغصه علوم انسانی، همچون جریان روشنفکری، از ابتدا علیل و مریض زاده شده است!

به هر حال دیگر اهمال بس است! بیش از این نباید علوم انسانی را دست کم گرفت و آن را به حال خود رها کرد؛ زیرا کلید قفل مشکلات جامعه ـ و به تبع آن نظام ـ اسلامی در جیب اوست؛ و البته نباید این مهم، با شتابزدگی تلف شود. بدیهی است که انتظار نمی رود اهمال و غفلت چند ده سال گذشته را با یک ضرب الاجل فوری فوتی، جبران کرد و یا با یک دستورالعمل عمودی و از بالا به پایین، تکلیف همه چیز را روشن نمود. پس “چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید”.

جمعِ پریشان

جمع پریشان آنچه در این باب به ذهن این کمترین می آید، بی هیچ ترتیب و آدابی، به شرح ذیل است:

۱. حکمت علمی، پایه حکمت عملی است. به فرمایش معصوم(ع) “کمَا تَزْرَعُ تَحْصُد”۲؛ “هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت”؛ و به بیان دیگر “گندم از گندم بروید، جو ز جو”. انقلاب اسلامی نیز چنین است. نظام جمهوری اسلامی به مثابه حکمت عملی، بر پایه معرفتی با “اَصْلُهَا ثَابِت”۳ و اندیشه ای با ریشه ای آسمانی پاگرفت؛ و البته استمرار آن نیز در گرو سیرایی دائمی این ریشه از چشمه جوشان آب حیات طیبه است.

بیش از سه دهه تلاش و تکاپوی اندیشگی جامعه نخبگانی کشور، گرچه بالکل بی ثمر نبود، اما چنانکه باید در خور نام و اهداف بلند این انقلاب نبوده و نیست. این واقعیت گزنده را باید پذیرفت که انقلاب متناسب با ادعای خود، به تولید اندیشه مبادرت نورزیده است. محصول موجود او، هم “ناکافی” است و کفاف عائله خود را ـ در این زمانه فقر و فاقه شدید فکری و معنوی ـ نمی دهد، و هم در بسیاری از موارد “ناکارآمد” و شاید “ناهمخوان/نامناسب” با فضای بایسته و ایده متعالی اوست.

اتفاقاً نارضایتی بزرگان از علوم انسانی موجود، نیز معلول همین “ناکافی”، “ناکارآمدی” و “ناهمخوانی” این علوم در کشور است. تأکید و اهتمام ویژه مقام معظم رهبری به بحث “تولید علوم اسلامی و انسانی” حکایت از “ناکافی بودن”، تشویق به “غنی سازی علوم اسلامی و انسانی” نشانه “ناکارآمد بودن”، و تحریض به “بومی سازی علوم اسلامی و انسانی” اشاره به “ناهمخوان بودن” آنچه به نام این علوم در دسترس است، با ایده آل انقلاب اسلامی. البته “به روز نبودن” علوم انسانی را نیز باید بر این فهرست بلند بالای مشکلات، افزود. وقتی عمر برخی از سرفصل ها و متون آموزشی علوم انسانی و اسلامی در کشور ما، بدون بازنگری، به درازای عمر نظام اسلامی می باشد ـ که البته وضعیت حوزه در این باره به مراتب اسفبارتر از دانشگاه است ـ باید بر سال ها اهمال و سستی خود گریست.

آیه ها و نشانه های نیاز به تحول در این عرصه، کم نیست؛ و این تنها بخشی از ماجرا بوده است.

۲. توسعه و تعالی نظام اسلامی در گرو بالندگی مبانی معرفتی آن است. بدون سرمایه گذاری بر مبانی علوم انسانی از جهت باز تعریف، بازتولید، بازنگری، بازسازی، نوسازی، غنی سازی، بومی سازی، و… نه توسعه ای اتفاق می افتد و نه پیشرفتی حاصل می شود؛ چون اصول موضوعه هر علمی در فلسفه الهی و انسانی ثابت می شود.

محور مبانی معرفتی امام خمینی(ره) در پیدایی و پایای این نظام الهی عبارت بود از: “معنویت، عقلانیت و عدالت”۴. رهبر فرزانه انقلاب نیز با نگاهی جامع خود در دو دهه گذشته، با طرح مباحثی چون “تهاجم فرهنگی”، “ناتوی فرهنگی”، “نسل کشی فرهنگی”، “اسلامی کردن دانشگاه ها”، “تولید فکر دینی”، “بومی سازی علوم انسانی”، “کرسی های نظریه پردازی”، “محافل آزاد اندیشی”، “جنبش نرم افزاری”، “نقشه جامع علمی کشور”، و… بر ضرورت تحوّل و بازسازی و آسیب شناسی مبانی معرفتی انقلاب، از زوایای مختلف، تأکید ورزیده اند.

۳. مسئله و یا مشکل در مبحث “علوم انسانی”، “اسم” و عنوان آن نیست، بلکه “رسم” فعلی آن است. منظور از بومی سازی، اسلامی سازی و…، صرف تولید و یا تعویض چند واژه و اصطلاح نیست؛ بلکه فراتر از این پوسته، تغییر در نگاه و بینش، نگرش و گرایش، جوهره و ماده، جهان بینی و هستی شناسی این علوم و چرایی و چگونگی دستیابی و بهره برداری از نقل و عقل در فرایند تولید علم است.

۴. علوم انسانی، علومی سهل و ممتنع هستند. همین امر، هم جسارت ورود نااهلان را در این عرصه زیاد می کند و هم کنترل ورود و خروج در این ساحت را بر متولیان دشوار می نماید. گاه حراست از حدود، ثغور و مرزهای جغرافیای این علوم در مقابل نااهلان تا حدودی غیرممکن می شود.

۵. سنجش و ارزیابی علوم انسانی، با پارامترهای کمّی علوم و فلسفه های حسّی و پوزیتیویستی، غفلت و اشتباه بزرگ در این عرصه است. حرکت به سمت و سوی تحقیقات کیفی، تفسیری، تحلیلی، توصیفی و انتقادی، باید وجهه همت متولیان این عرصه باشد.

حداقل آسیب سنجش کمّی علوم انسانی، نمایش کاریکاتوری و غیرمتوازن از آن علوم است؛ چنانچه نگاه یک سویه نگر و گزینشی به آن نیز همین رهاورد نامیمون را به دنبال دارد. آیا “سوسیالیسم” چیزی جز نگاه یک سویه و غیر جامع به مبحث مظلوم عدالت است؟!

۶. چون ما در زمینه نظریه پردازی در حوزه علوم انسانی و اسلامی تا حدودی از قافله اندیشه عقب مانده ایم، برخی