پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی(قسمت چهارم) ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

راهکارهای جذّاب سازی و تأثیرگذاری درس اخلاق اسلامی

اشاره

نویسنده در بخش پیشین این نوشتار به بازکاوی “ظرفیت های پیامدگروی در منابع دین” پرداخته و سپس “اخلاق موفقیت” و “اخلاق دارایی” را به بررسی نشست. اینک چهارمین بخش از این مقال با عنوان ” اخلاق شاد زیستن “، پیش روی شماست.معارف

اخلاق شاد زیستن

توکل: یکی از مهمترین و اساسی ترین پیامدهای توکل، شادمانی عمیق و جایگزین شدن نگرانی ها با شور و هیجانی متین و معنوی است. اطمینان از اینکه اگر من تمام توان خود را به کار گیرم کارها به خوبی پیش رفته و توفیق نهایی حتی برتر از اندیشه و خواسته من تحقق خواهد یافت، این بینش و باور آسودگی را در روان، تثبیت کرده و خرسندی و سرور را به جای هراس و دلواپسی می نشاند.

سزاوار نیست که انسان آنچه را اندیشیده و عمل کرده برای خود برگزیند و از سایر امکانات چشم بپوشد. جوهر توکل آنجا آشکار می شود که تلاشگر متوکل از طریقی که پیش بینی نمی کرد به پیروزی برسد. “بپرهیز از اینکه برای خودت چیزی را اختیار کنی، پس به درستی که بیشتر کامیابی در چیزی است که پیش بینی نمی شود”.۱ این گونه است که شادی و هیجان هیچ گاه اهل توکل را تنها نمی گذارد زیرا آنها می دانند که راه های خدا بیشتر از آن است که آنها می دانند هر چقدر هم کار دشوار و غیر ممکن باشد وقتی خداوند ببیند که فردی با تلاش و بینش درست، خود را برای برخورداری از نیروی الهی آماده می کند قدرت خود را به او می بخشد و می بارد. از این جهت توکل شادی را به همراه قدرت هدیه می دهد. از سوی دیگر اگر انسان از راه های پیش بینی شده و در زمان مشخص به نتایج دلخواه برسد، پیروزی برایش عادی و بی مزه می شود. اما هنگامی که از راه های غیر منتظره و در زمانی که دیگر انتظار پیروزی نمی رود، موفقیت پدیدار گردد، بسیار شادمانی بخش و سرور انگیز خواهد بود. “کسی که به خداوند اعتماد کند شادمانی به او نمایانده می شود. و هر کس بر او توکل ورزد کارهایش بسنده است.۲

روی دیگر توکل بی اعتمادی به اشیاء و اشخاص به عنوان عوامل و وسایل قطعی کام بخش زندگی است. این بی اعتمادی باعث می شود که زندگی از بی مز گی، عادی شدن و پیش بینی پذیر بودن و امنیتی خسته کننده و ملال آور جدا شود و در اثر انتظار برای اتفاقات غیر منتظره و رسیدن روزی (به معنای) عام از راه های غیر قابل پیش بینی بسیار شیرین و شورانگیز شود. توکل یعنی سپردن امور به او تا هر گونه و هر گاه که خواست عمل کند و اگر هم نخواست نکند. ما فقط مطمئنیم که عشقی هوشمند و نیرویی آگاه در کار است، پس احساس ناامنی نمی کنیم در حالی که این امنیت و آسودگی به قیمت از دست رفتن هیجان و شگفتی نخواهد بود. توکل یعنی رفتن به سوی امور غیر منتظره و هر لحظه پدیده ای تازه، هدیه ای از سوی خداوند و رخدادی فراتر از تصور خود را به تماشا نشستن. لحظه لحظه زندگی، با توکل به تجربه ای بکر و بی بدیل تبدیل می شود. “خداوند روزی مؤمنان را از طریقی که گمان نمی کنند به آنها می رساند”.۳

انسان متوکل و غیر متوکل هر دو منتظرند اما اهل توکل شادمان و مشتاق و غیر متوکلان نگران و هراسانند. اهل توکل منتظر چیزی هستند که نمی دانند چیست، زیرا به اندیشه های خود و تصوراتشان دل نبسته اند و با اعتماد کامل و رها از نتیجه عمل کرده اند و اکنون منتظر چیزی غیر منتظره و هدیه ای شکوهمند از سوی خداوند مهربان هستند. اما دیگران در بند اندیشه های خود بوده، اگر چه چیزی مناسب تر و برتر از آنچه می اندیشیده اند به آنها داده شود ممکن است احساس ناکامی کنند چون برای نتیجه غیر منتظره از جانب رحمت فراگیر جهان آماده نیستند. و آن را باور ندارند. پس اگر چیزی غیر از تصورشان رخ دهد حتی در صورتی که مفیدتر، کام بخش تر و گواراتر باشد ممکن است آن را درک نکنند و نپذیرند. چون ذهنشان محدود به نتایج و راه های پیش بینی شده است. در حالی که توکل این محدودیت را در نامتناهی قدرت و علم و عشق الهی محو می کند.

رضا: پذیرندگی و گشودگی به روی خواست خداوند که تدبیر عالم به دست اوست، موجب می شود که تعارض و ناکامی هایی که در زندگی ممکن است رخ دهد از میان برود. ناخشنودی و اندوه در اثر پیش آمد تنش و تعارضی میان اراده و میل ما با رویدادها و واقعیات پدید می آید. وقتی که وضعیت موجود با وضعیت مطلوب ناهماهنگ است، احساس نارضایتی، ناکامی و غصه رخ می دهد. کسی که به رضا رسیده است در حقیقت اراده خود را با اراده خداوند که عین تحقق و واقعیت است هماهنگ کرده به این جهت “رضا اندوه را برطرف می سازد”.۴

اگر در برابر خداوند مثل درختی تنومند ایستادگی کنیم از ریشه درآمده و می شکنیم. بهتر است همانند جوانه ای سبز و نرم سجده کنیم تا اراده او بسان نوازشی مهربان و شکوفنده و نه تبری سخت و شکننده اثر گذارند. خداوند خدمتکار و فرمانبردار ما نیست که به میل ما عمل کند. تمام جهان آفریده اوست و اگر میل خود را با اراده او سازگار کنیم خواهیم دید که چه خیرخواه و مهربان و کریم است. او آنچه را که بخواهد تحقق می بخشد، پس اگر سر ستیز با او برداریم ناکامی و اندوه را برای خود خواسته ایم و در صورتی که سازگار و هماهنگ شویم، شادمانی و سرور در زندگی مان سرازیر می شود چون حضور و احاطه عشق بی کران، لطفی توانا و صاحب اختیاری بخشنده را احساس خواهیم کرد. کسی که اهل رضا است می تواند این عشق فراگیر و احسان نیرومند را حتی در پیش آمدهایی که به ظاهر ناگوارند مشاهده کند و لحظه لحظه زندگی اش به جشنی باشکوه تبدیل و از هدایا و عطایای الهی لبریز می شود. اهل رضا واقعیت جهان و زندگی را چنان که هست زیبا و گوارا می یابند و اجازه نمی دهند تنگ نظری ها و هوس ها سیمایی ممسوخ از هستی و حیات در نظرشان ارائه دهد. “قطعاً گواراترین زندگی برای مردمی است که به قسمت خداوند برای خود راضی هستند”.۵

یقین: یکی از شورانگیزترین و شادی سازترین آموزه های اخلاقی یقین به خداوند است. یقین به خدا یعنی یقین به حسن و کمال مطلقی که هنوز شناخته نشده است. اطمینان از وجودی که زیبایی و لطف نامتناهی اش همیشه رازی برای فاش کردن دارد و جلوه ای پنهان برای نمودن و دل بردن و همواره می توان تجربه ای تازه و شور انگیز از جلال و شکوهی آمیخته با حسن و لطافت داشت. کسی که در اوج کبریایی اش احدی را نمی پذیرد و با ندای “یحَذِّرُکمُ اللَّهُ نَفْسَهُ” خلق را از خود می راند ولی عشق بی کران و سرشارش آهنگ “وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ”۶ سرداده است. یقین انسان را در مدار این جاذبه و دافعه به چرخش و شور و شعف وا می دارد و مثل دریایی موج خیز هیجان و شادی را در قلب برپا می کند. از این رو “یقین شادمانی بی کران است”.۷

اگر انسان تنها با لطف و حسن و جمال انس بگیرد از آن خسته و ملول می شود و اگر همواره جلوه های جلال و کبریایی را تجربه کند، رانده و تنها می ماند و این هر دو به تنهایی حزن انگیز و غم افزاست. اما کمال مطلق هم جلال نامتناهی ای است و هم جمال بی پایان، هم متکبر و قهار است و هم انیس و رئوف. هر تجلی الهی رازی نهفته دارد و هیچ ضدی برابر او نیست، همانطور که ندّ و نظیری برایش نخواهی یافت. جلوه های گوناگون او شوری در جان اهل یقین افکنده، که تمام غم ها را مثل غباری در طوفان یا خاشاکی در سیل آب از میان برده است. پس “احساسات غم انگیز با اراده بردباری و نیکویی یقین دور و زدوده می شود”.۸ و سروری که اعماق دل را به جنبش و هیجان می آورد، اهل یقین را فراگرفته، سر مست و شادمان می سازد. یا شاید ویران می کند و از نو می سازد و می آفریند.

از سوی دیگر یقین به معنای پذیرش و اطمینان کامل به معنا داری جهان و زندگی