پاورپوینت کامل اعتراض سیاسی از منظر آینده پژوهی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعتراض سیاسی از منظر آینده پژوهی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعتراض سیاسی از منظر آینده پژوهی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعتراض سیاسی از منظر آینده پژوهی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

زیر عنوان:

به مناسبت اعتراض فراگیر مردم جهان عرب

پیش درآمد

در ربع آخر قرن بیستم و در آغازین دهه قرن بیست و یک میلادی، اعتراض های سیاسی سراسر جهان را فراگرفته است. از اعتراض های “سرخ ها”۲ـ جنبش عدالت خواهی سرایداران در شهر لوس آنجلس برای دستیابی به برابری اجتماعی اقتصادی بیشتر، که لباس سرخ اتحادیه خود را می پوشیدند ـ گرفته تا جنبش اجتماعی در تونس؛ و از جنبش کشاورزان “یقه آبی ها”۳ در جمهوری خلق چین علیه مؤدیان مالیاتی گرفته تا جنبش اعتراضی بزرگ مردم مصر در بهمن ۱۳۸۹ ه.ش. همگی مملو از نشانگانی است که در پایانه مخرج مشترک “عدم رضایت”، میان فرمان روایان وفرمان برداران، به تحلیل عملیاتی می انجامند. مجال حاضر بر آن است که با در نظرداشت چارچوب های تئوریک برخاسته از جامعه شناسی انقلاب، با تلفیقی از رویکردهای آینده پژوهانه به آنچه در تونس و مصر رخ داده است، نگاه نماید.

درآمد

این روزها جهان شاهد قیام مردم مصر بر ضد حکومت سی ساله حسنی مبارک بود. مصر در روز ۲۲بهمن ماه ۱۳۸۹، سقوط مبارک را جشن گرفت. پیش از آن، تونس نیز با یک حرکت خود جوش مردمی، بن علی رییس جمهور بیست و دو ساله اش را سرنگون کرد. این رژیم ها به سان بسیاری از رژیم های دیگر غیر دموکراتیک یا به ظاهر دموکراتیک، مملو از آلودگی بودند.

این سیستم های حکومتی، استبداد سیاسی را در پوشش آرایه های سیاسی مدرن به مردم تحمیل می کردند. اگر چه نام جمهوری را یدک می کشیدند، امّا با وجود مکانیسم هایی چون انتخابات، در عمل جمهور مردم، موظف بودند تا رأی دیکته شده حکومت و عمال حکومتی را به ضرب یک نظام پلیسی ـ امنیتی برخود هموار کنند.

این نگرش های حکومتی در پرتو نیازهای قدرت مدارانه استبداد محورانه خود در “بافت متنی”۴ که رفتارهای سیاسی سنتی را بر نمی تاباند، به “ایدئولوژی های سیاسی”۵ تحکیم گر قدرت خود روی می آورند، و در نتیجه به رفتارهای سیاسی “کلام محورانه”۶ متوسل شده و از پی این بر آن می شوند که به اقتدار خود بیافزایند. با افزایش این اقتدار خود ساخته است که دچار “خودشیفتگی”۷ می شوند. این خود شیفتگی در نهایت منجر به “تمامیت خواهی”۸ می شود؛ پایان تمامیت خواهی هم به اقتضای ماهیت ویرانگرش، سقوطی خفت بار و در عین حال غیر مترقبه۹ را به دنبال دارد.

ناپلئون بناپارت در سالهای پایانی عمرش به این نکته کلیدی اشاره کرده بود که بزرگترین اشتباه در طول حیات سیاسی اش این بوده است که ندانست چه زمانی باید مسند قدرت را ترک گوید. عدم درک چنین معنایی است که زمینه پرور دیکتاتوری است.

سیاست در گستره سنتی آن به شخص وابسته است. انسان برتر یا ابرمرد است که مرجع اصلی سیاست است. در حالی که در نگاه مدرن به گستره سیاست، این سیستم سیاسی و قوانین حاکم بر آن است که مرجعیت دارد. در این نگرش، قـانون چـه از منشأ الهی برخـوردار باشد، چه از منشأ طبیعی حـاصل شود، و چـه حاصل عقل بشری باشد، در نهایت از تونل خواست و اراده ملّی گذر می نماید و تعریف عملیاتی پیدا می کند. اما قدرت در رژیم های ابرمرد محورانه، میل شدید به اتمیزه شدن و به تبع آن دیکتاتوریزه شدن دارد. قدرت در این رویکرد در دست شخص اوّل مملکت قرار می گیرد و به اصطلاح ایزوله می شود. اگر چه این اتمیزه شدن قدرت، امنیت ظاهری فرمان روایان را افزایش می دهد؛ وگستره نفوذ فرادستان را پرپهنا می نُمایاند، امّا در عمل و طی گذار زمان به کاهش عمق استراتژیک تأثیر قدرت حاکم می انجامد.

جهان امروز در حال گذر پرسرعت و شتابنده است. پارادایم های علمی حاکم بر جهان هر هیجده ماه یک بار تغییر می کند. سرعت تغییرات به حدّی است که دستاوردها ی علمی پنجاه سال اخیر بشر با همه آنچه که در تاریخ حیات بشری است، برابری می کند. در این گستره پرعمق و بلند ارتفاع، حیات علمی بشر امروز، سیاست و دیگر ابعاد حیات آدمی، نمی تواند درجا زده و خود را با این پویایی همگام نسازد. امروز عناصر اصلی حیات بشری یعنی زمان و مکان، در هم پیچیده اند و فرایندی تحت عنوان “جهانی شدن” را به رخ می کشند. آگاهی در پرتو رشد روز افزون فن آوری های ارتباطی به سرعت، گستره پیدا کرده اند، و باند تطبیق و مقایسه را در چشم انداز اندیشه بشری افزایش بخشیده اند. در چنین بافت موقعیتی ای دوران “ابرمردان قدر قدرت” در حال پایان پذیرفتن اجباری است.

جهان، عصر دانایی محوری را طی می کند. بشر امروز به مدد رسانه های دیجیتالی و ارتباطات اینترنتی شاهد مرگ فاصله هاست. مرزهای نانو تکنولوژی درنوردیده شده است، و انقلاب ژنتیکی به شبیه سازی انسان ها برآمده و به “مرگِ مرگ” می اندیشد؛ آیا می توان به شیوه های کهن برای اداره امور جوامع در لایه های گوناگون حیات سیاسی اندیشید؟! به همان اندازه و حتی بیشتر از آن که دوران ابرقدرتی در نظام بین الملل پایان پذیرفته است، امپراطوری پرقدرتی چون ایالات متحده آمریکا دیگر نمی تواند مدعی ابرمردی در این لایه از حیات سیاسی باشد. نباید فراموش کنیم که دوران تک گفتاری قدرت در جغرافیای ملی ملت ـ دولت های گوناگون، با گرایش های متفاوت پایان یافته است. دنیای امروز لاجرم تک صدایی را در هیچ لایه ای از سطوح متفاوت حیات بشری پذیرا نیست. اگر در پرتو آگاهی های رو به تزاید ملت ها، دیگر آمریکا یا هر کشور دیگری نمی تواند بر پایه اصل سلطه بلا منازع به هژمون حاکم بر جهان تبدیل شود، دولت ها نیز باید آماده مقاومت های ناشی از این آگاهی در سطوح ملّی باشند.

دنیای آینده در منظر نگاه آینده پژوهانه نگارنده، درسطح دولت ـ ملت ها، دنیای رودر رویی سرمایه داری دموکراتیک به پرچمداری ایالات متحده و سرمایه داری اقتدارگرا به جلوداری چین است؛ اما در سطح روابط بین ملت ها با دولت ها، دنیای رودررویی آگاهی ملّت ها به رهبری نیروهای اجتماعی در برابر قدرت دولت ها با فرماندهی قدرت های سیاسی است. در این میان آنچه که بیش از هر چیز برای دولت ها از اهمیت برخوردار است “گسترش و تعمیق رضایت” در میان لایه های پردامنه و عمق ژرفا ی خواسته های متنوع و روبه تزاید ملت هاست. در این گستره است که دموکراسی دیگر نه یک شاکله، که یک محتوا خواهد بود؛ به این معنا که اصل اساسی حیات، پویایی و پایایی دموکراسی، رضایت اقشار گوناگون مردمی از کارآمدی نظام های سیاسی در پـاسـخگویــی به نــیــازهای واقــعی و خواسته های حقیقی مردم خواهدبود. در این پهنای عمیق از اصل رضایت است که سیاست باید خود را در برابر مردم پاسخگو بداند. این پاسخگویی اگرچه در ازمنه پیشین نیز یک اصل پذیرفته شده ذهنی بوده است، اما اکنون با در نظرداشت عصر ارتباطات و “مرگ فاصله ها”، از تعریفی کاملاً عملیاتی برخوردار شده است. امروز به نظر می رسد که دیگر دوران رهبری های فردی در بروز جنبش های مدنی، پایان پذیرفته است؛ امروز، این رسانه ها هستند که در حال در دست گرفتن رهبری جنبش

های مدنی جدید می باشند.

در چنین چشم اندازی است که جامعه جهانی با رویکرد های نوینی از اعتراضات سیاسی روبرو می شود. این رویکرد ها اگر چه دارای خصوصیات تعریف شده ای می باشند که آن ها را از اعتراضات سنتی جدا می سازند، امّا در نهایت به مانند تمامی اعتراض های سیاسی برتابشگر آن می باشند که جنبش های اعتراض آمیز بازتاب بُعد کلیدی و اصلی زندگی سیاسی، یعنی رابطه میان فرمان روایان و فرمان برداران، هستند.

کنکاش حاضر با در نظرداشت آنچه به بیان آمد بر آن است که اعتراض های سیاسی را با این پیش فرض ها به بررسی نشیند و ابع