پاورپوینت کامل مناظره های عالم آل محمد(ع) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناظره های عالم آل محمد(ع) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناظره های عالم آل محمد(ع) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناظره های عالم آل محمد(ع) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

به مناسبت سالروز شهادت حضرت ثامن الائمه امام رضا (ع)

درآمد

دوران حیات امام رضا(ع)دورانی است که افکار و اندیشه های مختلف فلسفی و کلامی بسیاری در معرض برخورد و تعاطی با یکدیگر بودند و مامون خلیفه وقت نیز به ظاهر به ترجمه و بحث و گفتگو میان این اندیشه رغبت نشان می داد.

یکی از دلایل قابل بررسی تاریخی در پذیرش منصب ولایتعهدیِ مامون از جانب امام رضا(ع)استفاده از همین فرصت مهیا شده برای نشر و تبیین اندیشه ناب اسلامی در مقیاس جهانی آن روزگار بوده است؛ چرا که در آن عصر تمدن اسلا می بیشترین متصرفات را در اختیار داشت.

مناظرات امام هشتم(ع)را آن گونه که در تاریخ ثبت شده است در مقابل سه گروه “ملحدان، اهل کتاب و متکلمان دیگر فرق اسلامی” تقسیم بندی می کنند. در بیان آغاز این مناظرات چنین روایت کرده اند که مامون به فضل بن سهل، وزیر مخصوصش دستور داد که پیروان مکاتب مختلف مانند جاثلیق (عالم بزرگ مسیحی) و راًس الجالوت (پیشوای بزرگ یهودیان) و هربذ اکبر (پیشوای بزرگ زرتشتیان) و نسطاس رومی (عالم بزرگ نصرانی) و عمران صابئی(عالم بزرگ صابئیان) و همچنین علمای دیگر فرق را دعوت کند تا آنها سخنان آن حضرت را و آن حضرت هم سخنان آنها را بشنوند. هدف مأمون از این کار این بود که به پندار خویش مقام امام(ع)را در انظار مردم پایین بیاورد؛ به گمان اینکه امام(ع) تنها به مسائل سادهای از قرآن و حدیث آشناست و از فنون علم و استدلال بی بهره است. اما منطق علمی و صداقت در کردار و گفتار امام(ع) طرف های مناظره را جذب خود می کرد.

روش شناسی مناظرات امام(ع)

پیش از بیان اجمالی نمونه هایی از این مناظرات، باید به چند نکته روش شناختی موجود در شیوه مناظره امام(ع)اشاره کرد که برخی از آنها امروزه نیز در میان متفکران مغرب زمین مورد توجه قرار گرفته است:

۱. شاید مهمترین نکته روش شناسانه در این مناظرات این است که ایشان علاوه بر استدلالهای خود با عمل و رفتار توحیدی، مردم را به انتقال اعتقادات ذهنی به عملی دعوت می کرد۱. این به آن معناست که تنها عقل و آگاهی انسان نیست که باید در پذیرش حقیقت قانع شود بلکه در حقیقت جویی، عواطف و سایر امکانات وجودی آدمی هم باید مورد توجه قرار بگیرد؛ و این نکته ای است که امروزه در میان مباحث جدید معرفتی نیز مورد توجه بسیاری از متفکران قرار دارد.

۲. رویه امام رضا(ع)در مناظرات این نبود که اعتقاد خود را بر طرف مقابل تحمیل کند و یا اعتقادات اسلام را برای او حق بالقوه فرض نماید. در واقع حضرت(ع)در مناظرات خود با سران ادیان به دنبال برتری جویی نبود بلکه با استفاده از عنصر عقل و منطق به اثبات حقانیت اعتقادات اسلامی می پرداخت۲.

۳. اصلی که در مناظره وجود دارد این است که نمی شود با هیچ فردی مناظره کرد مگر این که مشترکاتی بین افراد وجود داشته باشد، به عبارتی دیگر هر انسانی حتی اگر بخواهد از دیگری سؤالی بپرسد، باید یک امر مشترک بین آنها وجود داشته باشد و از آن نقاط مشترک برای رفع مجهولات خود استفاده کند. در واقع باید از مشترکات برای رسیدن به اختلاف ها و رفع آن حرکت کرد۳.

۴. نکته بسیار مهم قابل استنباط از مناظرات حضرت این است که ایشان به رغم علم به نیت سوء ماٌمون در برگزاری این مناظرات، از این جلسات سر باز نزد و ضمن پرهیز از نیت خوانی (هر چند دقیق و درست که خود مبتنی بر بصیرت اهل بیت(ع)است) در مقام بحث و نظر به آن اعتنایی نکرد. به بیان دیگر سخن گوینده،( البته در مقام بحث و نظر نه در میدان جنگ مانند ماجرای مواجهه خوارج باحضرت علی(ع)در جنگ صفین) باید مورد توجه باشد نه شخصیت و نیت وی.

در ادامه برای نمونه تنها دو مناظره حضرت را یادآور می شویم:

مناظره با ملحد

خدمتگزار امام رضا(ع) می گوید: یکی از زنادقه در حالی که جماعتی نزد آن حضرت بودند، خدمت امام(ع) رسید. امام رو به او نمود و فرمود: اگر فرضاً نظریه شما، در رابطه با مبدا و معاد صحیح باشد – و حال آنکه چنین نیست – آیا قبول داری که در نهایت ما و شما یکسان هستیم و نمازها و روزه ها و زکاتها و اعتراف ما به مبدأ و معاد برای ما زیانی ندارد؟ زندیق که پاسخی نداشت، سکوت کرد.

امام(ع) ادامه داد: اگر نظریه ما در رابطه با مبدأ و معاد صحیح باشد – در حالی که چنین هم هست – آیا قبول داری که شما هلاک شده اید و ما نجات یافته ایم؟ زندیق که باز پاسخی نداشت، سخن را به جای دیگر کشید و گفت: خدا تو را رحمت کند، به من بگو که او (خدا) چگونه است و کجاست؟ امام(ع) فرمود: وای بر تو، راه را اشتباه رفتی، او “کجا” را به وجود آورد، او بود و “مکانی” نبود، و نیز او “چگونگی” را ایجاد کرد؛ او بود و “چگونگی” وجود نداشت. خداوند با کیفیت و مکان شناخته نمی شود و با حواس، قابل درک نیست و او را با هیچ چیز نمی توان مقایسه نمود. زندیق گفت: بنابراین او چیزی نیست، چون با هیچیک از حواس قابل درک نمی باشد.

امام: وای برتو، چون حواس نمی تواند او را ادراک کند منکر او می شوی؛ اما درست بر عکس، به دلیل این که حواس ما از ادراک او ناتوان است یقین می کنیم که او پروردگار ماست و شباهتی با سایر موجودات ندارد.

زندیق گفت: به چه دلیل می گویی که او هست؟ امام فرمود: به دلیل این که وقتی به خویش می نگرم می بینم که نمی توانم در طول و عرض، چیزی به خود اضافه کنم و یا کم نمایم و نمی توان ناخوشی ها را از خویش دفع و منفعت را به سوی خود جلب کنم؛ روی این حساب فهمیدم که بنیاد هستی من بنایی دارد و لذا به او اعتراف کردم. علاوه بر این با رؤیت پدیده ابرها و گردش بادها و جریان خورشید و ماه و ستارگان و غیره که آیات شگفت انگیز و متقن آفرینش هستند، دانستم که این امور تدبیر کننده و پدید آورنده ای دارند.

زندیق گفت: پس حدّ و مرز او را برای من بیان کن. امام فرمود: او بی نهایت است، حد و مرزی ندارد.

زندیق: چرا؟ امام پاسخ داد: چون هر چه محدود باشد، نهایت دارد و احتمال محدودیت مساوی است با احتمال زیاده و نقصان؛ بنابراین او محدود نیست و زیاده و نقصان نمی پذیرد، قابل تجزیه نمی باشد و به وهم نمی آید. زندیق گفت: توضیح بدهید، این که می گویید خداوند لطیف، شنوا، بینا، دانا و حکیم است، آیا شنیدن جز با گوش و دیدن جز با چشم، و ظریف کاری جز با دست و حکمت جز با سازندگی امکان پذیراست؟ امام فرمود: مقصود از این که می گوییم خداوند لطیف و ظریف کار است این که او در پدید آوردن مصنوعات، ظرافت و دقت دارد. نمی بینی وقتی شخصی در کاری ظرافت و دقت به خرج می دهد، می گویند فلانی چقدر با لطافت کار می کند؛ بنابراین چرا این معنا به آفریننده با شکوه جهان گفته نشود؟… و این که ما می گوییم خداوند شنواست، برای این است که هیچ صدایی از او پنهان نیست… و در تشخیص هیچ لغتی اشتباه نمی کند بنابراین او شنواست ولی نه به وسیله گوش؛ و او بیناست زیرا او جای پای مورچه ریز سیاه در شب تاریک بر سنگ سیاه را می بیند و حرکت مور را در شب قیرگون مشاهده می نماید. .. بنابراین او بیناست ولی نه به وسیله چشم؛ همانند آفریده های خود. این مناظره آنقدر طول کشید تا این که در همان جلسه، زندیق اسلام اختیارکرد۴.

استدلال اول این مناظره مبتنی بر همان نکته ای است که امروزه به رغم قدمت آن نزد مسلمین به نام پاسکا دانشمند فرانسوی ثبت شده و به “شرطیه پاسکال” معروف است؛ که البته پیشتر از امام رضا(ع)در مناظره امام صادق(ع) با یکی از زنادقه مشهور عرب به نام ابن ابی العوجاء از سوی حضرت ایشان بیان شد.

مناظره با جاثلیق

روزی مأمون، امام را کنار خود نشاند، مدّتی با او گرم صحبت شد و سپس به جاثلیق(عالم بزرگ مسیحی) گفت: “ای جاثلیق! ایشان پسر عموی من، علی بن موسی الرضا(ع)، از فرزندان فاطمه(س)، دختر پیامبراسلام(ص) و علی بن ابیطالب(ع) است. دوست دارم با او بحث کنی اما انصاف را هم رعایت نمایی.” جاثلیق گفت:”ای امیرمؤمنان! چگونه بحث کنم با مردی که می خواهد با من از کتابی سخن گوید که من آن را قبول ندارم و از سخنان پیامبری برای من دلیل بیاورد که به او ایمان ندارم؟”

حضرت رضا(ع) در کمال آرامش فرمود: “ای نصرانی! اگر من با انجیلی که تو قبول داری، با تو بحث کنم، آیا می پذیری؟” جاثلیق گفت: “مگر من می توانم آنچه را انجیل بگوید، رد کنم؟! بله؛ به خدا قسم، حتی اگر خوشایندم نباشد و به ضررم تمام شود، هر چه انجیل بگوید قبول د