پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نتیجه گرایی در اخلاق اسلامی ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

زیر عنوان:

راهکارهای جذّاب سازی و تأثیرگذاری درس اخلاق اسلامی(قسمت اول)

اشاره

“هدف آموزش اخلاق اسلامی در دانشگاه ها” پرسشی است که همواره پیش روی متولیان امور و استادان محترم این درس بوده است؛ اینکه اخلاق تنها دارای ابعاد نظری و دانشی است، یا در کنار و بلکه فراتر از آن به مثابه یک “برنامه تربیتی” می باشد؟

نویسنده در این تحقیق می کوشد تا ظرفیت های “نتیجه نگرانه یا پیامدگروانه” اخلاق اسلامی را بررسی کرده و تأثیر آن را در جذّاب سازی درس اخلاق نشان دهد. اینک ضمن تشکر از مساعی محقق ارجمند، آغازین بخش از این مقال بلند، تقدیم شما عزیزان می شود.معارف

درآمد

هدف از آموزش اخلاق اسلامی در دانشگاه ها چیست؟ اگر هدف انتقال یک سری مفاهیم و تصورات ذهنی محض است، چندان به انگیزه سازی و جذّابیت، نیاز نداریم. در این صورت این درس نباید به همه آموزش داده شود، بلکه تنها افرادی که به این رشته علمی به عنوان یک دانش علاقه مند هستند باید به تحصیل و مطالعه آن بپردازند. اما اگر درس اخلاق به عنوان یک “برنامه تربیتی” مورد تأکید قرار گیرد و بیش از بعد نظری و دانشی، جنبه عملی و تربیتی آن مطلوب باشد، در این صورت باید به جذّاب سازی و تأثیرگذاری آن توجه شود.

به این منظور لازم است که همواره ابعاد تربیتی و کاربردی و عملی درس اخلاق مورد بازنگری، بهسازی و اصلاح قرار گیرد. برای اینکه تغییرات و اصلاحات به طور مناسب و علمی صورت گیرد نیازمند تأملات عمیق و جدی در فلسفه اخلاق و تاریخ اخلاق اسلامی هستیم؛ و صد البته ضروری است که این تأملات و پژوهش ها را به سطوح کاربردی فروکاهیم و در یک کتاب درسی اخلاق به طور ساده، جذّاب و هماهنگ با توانایی دریافت مخاطبی که در حدّ یک دانشجو است، ارائه دهیم. هم از این روی در پژوهش حاضر کوشش شده است که ضمن طرح مطالب علمی، نمونه های کاربردی و قابل ارائه در کتاب درسی اخلاق اسلامی ارائه گردد؛ و نشان داده شود که اگر مبانی علمی را نه تنها حفظ بلکه تقویت کنیم، جذابیت متون درسی اخلاق نیز افزایش خواهد یافت.

اخلاق اسلامی به صورت دانشی سنّتی که محصول تلاش و اندیشه عالمان و اساتید اخلاق است، سرمایه گران بهایی از گوهرهای تابناک انباشته در آثار اخلاق اسلامی است. اما با همه این برخورداری ها، میراث اخلاق اسلامی کاستی هایی دارد که مطالعه و بررسی آنها ضرورت تحول دانش اخلاق را نمایان کرده، مسیر رشد و تکامل این دانش را نشان می دهد. این کاستی ها را در ابعاد مختلفی نظیر روش شناسی، ساختار و از جمله مبانی فلسفه اخلاق Ethics می توان دنبال کرد.

در مبانی فلسفه اخلاقی نیز نحیف بودن مباحث فرا اخلاقی (Mta Ethics) در سه حوزه معناشناسی (Semantic)، معرفت شناسی (Epistemologi) و هستی شناسی (Ontologi) اخلاق بسیار آزار دهنده است. البته می توان گفت که این ها مباحثی نوپدید در اندیشه بشری است و در گذشته مسائلی از این دست برای دانشمندان اخلاق مطرح نبوده، که به آن پاسخ دهند. اما بخش دیگر فلسفه اخلاق که به اخلاق هنجاری (Normativ Ethics) معروف است، با اینکه در منابع دینی ما به طور جدی ابعاد آن مطرح بوده، در اندیشه علمای اخلاق مورد اهتمام قرار نگرفته است.

در اخلاق هنجاری نظریاتی برای تبیین و توجیه ارزش های اخلاقی وجود دارد نظیر “پیامدگروی یا نتیجه گروی”(که غایت گروی (Teleologisim) نیز خوانده می شود.) (Consequentialism) و بر پیامد ارزش های اخلاقی تأکید کرده و الزام و ارزش رفتارها و صفات اخلاقی را در نتایج آن می جوید. یا نظریات “وظیفه گروانه” (Deontologism) که قائل به ارزش و الزام درونی اعمال و رفتار اخلاقی است. نظریات “فضیلت گرایانه” هم ارزش رفتارهای اخلاقی را از تأثیری که در رابطه با فضایل و شکل گیری منش و شخصیت اخلاقی دارند دنبال می کند.

در این تحقیق می کوشیم تا ظرفیت های نتیجه نگرانه یا پیامدگروانه اخلاق اسلامی را بررسی کنیم و تأثیر آن را در جذاب سازی درس اخلاق نشان دهیم. در این اثر به جای محدود شدن به استدلال های کلی، سعی شده است تا مصادیق و نمونه های مشخص و کاربردی که با رویکرد نتیجه نگرانه به دست می آید، تبیین و توصیف شود.

نتیجه گروی

بر اساس پیامدگروی، با بررسی و ارزیابی پیامدها و نتایج اعمال و ملکات می توان الزام اخلاقی آنها را تعیین کرد. انسان برای زندگی خود اهداف و آرمانهایی دارد؛ که این آرزوها به زندگی او معنا می بخشند و سرچشمه جوشان ارزش ها و تکالیف عملی در زندگی او می شوند. بنابراین پیامدهای مطلوبی که در نظریات گوناگون پیامدگروی از آن ها بحث می شود، هدف زندگی اند۱؛ و ارزش اخلاقی اعمال، اشخاص یا ویژگی های منش وابسته به ارزش غیر اخلاقی چیزی است که به وجود می آورند.۲

از موضع پیامدگرایی “هنجارهای اخلاقی قواعد موقتی ای هستند که می گویند چگونه نتایج خوب را افزایش دهیم.”۳ اعمال، نیات و منش مردمان تا هنگامی که می تواند نتایج مطلوب را در دسترس قرار دهد و اهداف زندگی را محقق سازد، محمولات مثبت اخلاقی نظیر درست، خوب و باید را برمی تابد. در غیر این صورت اگر در رسیدن به نتایج مطلوب و اهداف دلخواه اثر معکوس داشته باشد، محمولات منفی اخلاقی همچون نادرست، بد و نباید را می پذیرد؛ و اگر هیچ تأثیری در این اهداف و نتایج نداشته باشد، اساساً از حیطه ارزش گذاری اخلاقی خارج بوده، غیر اخلاقی (و نه ضد اخلاقی) تلقی می شود. پس از منظر نتیجه گروی، ارزش های اخلاقی مطلق نیستند و مشروط و وابسته به نتایج و پیامدهایی هستند که به دنبال دارند.

در پیامدگروی نظریه های عمده ای وجود دارد که “خودگروی” و “سودگرایی” مهمترین آنهاست. خود گروی مبتنی بر این است که هر کس باید به گونه ای عمل کند که نفع شخصی خود را تأمین کند.۴ البته در صورتی که او اصل تعمیم پذیری را در این باره روا داند، این یک مبنای اخلاقی خواهد بود.۵ اصل تعمیم پذیری در خودگرایی اخلاقی این گونه اعمال می شود که این کار را از سوی دیگران نیز روا بداند. پس آنکه می گوید هر کس اخلاقاً باید به نفع خود عمل کند، به خودگروی اخلاقی معتقد است؛ زیرا در غیر این صورت اگر این روش را تنها برای خود تجویز کند، یک خودخواه ضد اخلاق است. که می تواند خیلی خطرناک باشد.

مهمترین مبنای خود گروی اخلاقی، “خودگروی روانشناختی” است. خودگروی روانشناختی می گوید: ما همگی چنان ساخته شده ایم که همواره به دنبال سود یا رفاه خودمان هستیم؛۶ بنابراین نمی توان اساساً به انسان توصیه کرد که به غیر از نفع شخصی اش کاری انجام دهد، زیرا با ساختار روانی او تعارض دارد. “کلارک” که نظریه پردازی خودگراست در مورد رفتارهای فداکارانه و دیگرگروانه انسان معتقد است چون از عمل به سود دیگران لذت برده ایم، این کار را انجام می دهیم.۷ البته این سخن به نوعی اذعان به دیگرگروی و ردّ خودگروی روانشناختی است.

بسیاری از خودگرایان اخلاقی بدون تکیه بر خودگرایی روانشناختی مدعای خود را دنبال می کنند. توماس هابز در تعریف خیر و شر با تز خودگراوانه می نویسد: “خیر و شر اسم هایی اند که بر خواهش ها و امور تنفر انگیز ما دلالت می کنند.”۸ پس ما باید کاری کنیم که به نفع خودماست؛ زیرا اگر چنین کنیم بیشترین خیر عمومی حاصل می شود.۹ چون جمع اعتقاد به ارزشمند بودن حداکثرسازی خیر شخصی با تعمیم چنین اصلی بر عموم مردم در واقع به معنای اعتقاد به حداکثر سازی خیر عمومی است، از این رو شاید بتوان گفت که چنین کسانی در حقیقت به سودگرایی عام یا فایده باوری که گرایش دیگری در پیامدگروی است معتقد شده اند.

“سودگرایی عام یا فایده باوری” نظریه مقبول تری در رویکرد پیامدگروانه است؛ زیرا مبنی بر این است که باید خیر عمومی را به حداکثر رساند نه خیر شخصی را. گاه که میان خیر شخصی و خیر جمعی تعارض پیش آید در اینجا راه خودگرا با فایده گرا جدا می شود؛ زیرا خودگرا بر اساس نظریه پذیرفته شده اش باید نفع و خیر شخصی را ترجیح دهد ولی فایده گرا سود عام را مقدم می داند. البته اگر کسی به طور جدی بر این باور باشد که نفع شخصی هیچگاه در تعارض با خیر عمومی قرار نمی گیرد و خودگرایی اخلاقی بدون هیچ تعارضی تعمیم پذیر است، در این صورت همانطور که گفته شد او با سودگرایی مشکلی ندارد.

جرمی بنتام مبنای انسان شناختی سودگرایی را چنین بیان می کند که: “طبیعت، بشر را تحت سیطره دو ارباب مطلق، رنج و لذت قرار داده است. فقط به دلیل آنهاست که آنچه را باید انجام دهیم، خاطر نشان می کنیم و آن چه را می خواهیم انجام دهیم تعیین می کنیم. از سویی، معیار درستی و نادرستی و از سوی دیگر، سلسله علل و معالیل به سیطره آنها متصلند.. ..اصل سود این انقیاد را شناخته و آن را مبنای آن نظامی می انگارد که هدفش پروردن ساختار لذت به کمک عقل و قانون است.”۱۰

انسان خواهان لذت بیشتر و رنج کمتر است و این را برای همه انسان ها می خواهد بدون تردید لذت و شادکامی دو نفر پیامد مطلوب تری است نسبت به کامیابی یک نفر، اگر چه این یک نفر من باشم. هم از این رو سودگرایی فداکاری را توصیه می کند اگر چه تا سرحد جان باختن باشد.۱۱

سودگرا با طرح ایده حداکثر سازی سود یا لذت باید راهی برای اندازه گیری و سنجش کمی سود و لذت پیدا کند. به همین جهت معیارهایی برای محاسبه لذت ارائه شده است: شدت، مدت، قطعیت، نزدیکی، بارآوری، خلوص، گستردگی.۱۲ البته جان استوارت میل به عنوان مرد دوم سودگرایی شاخص های کیفی را برای محاسبه سود و لذت پیشنهاد کرده و مثلاً لذت های روح را برتر و گرامی تر از لذت های جسمانی می داند.۱۳ بنتام هم تنها به لذت های مادی و جسمانی توجه نداشت بلکه او نیز مانند اسلاف اپیکوری خود لذت های غیر جسمانی را ارج می نهاد و سود و فایده ارزش آفرین را درگستره تمام لذت های ممکن برای بشر ملاحظه می کرد.

هم سودگرایی و هم خودگرایی ماهیتاً نتیجه گرا هستند؛ زیرا هر کدام بر حسب نتایج یا آثار یک عمل، در باره اخلاقی بودن آن قضاوت می کند. و نیز به ارزش مطلق و ذاتی افعال اخلاقی معتقد نیستند. البته “کاربرد مستقیم فایده باوری برای دست یابی به قواعد اخلاقی هم مفید است. اگر مثلاً موارد خاص دزدی را وارسی کنیم در می یابیم که دزدی معمولاً پیامدهای بدی دارد. پس قاعده موقتی دزدی نکن سودمند است، مگر آن که بدانیم که دزدی در مورد خاصی بیشترین پیامدهای خوب را دارد.”۱۴ پس قواعد به طور موقت و استثناپذیر مقبول فایده گروی و سایر نظریات نتیجه گراست.

وظیفه گرایی

وظیفه گرایی بر عکس نتیجه گرایی ارزش اعمال اخلاقی را درونی و مطلق می داند. به اعتقاد آنها “در خود عمل وجوه خاص ارزشی وجود دارد. که بدون ملاحظه نتیجه غیر اخلاقی آن واجد اهمیت است.”۱۵ کانت مرد اول وظیفه گرایی قلم غیر اخلاقی بودن را برداشته و به روی تمام نظریات نتیجه گروانه می کشد و آنها را به چوب مصلحت اندیشی می راند. از منظر وظیفه گرایان اگر سود و زیان عملی را محاسبه کنید و کاری را که فایده بیشتری دارد، انجام دهید، مصلحت اندیشانه عمل کرده اید؛ نه اخلاقی. فعل اخلاقی را باید شناخت و برای خودش آن را انجام داد. برای دست یابی به ارزش درونی عمل اخلاقی است که الزامی آن را اثبات می شود.

اگر بنای ارزش و الزام اعمال اخلاقی بر پیامدهای آن نهاده شود، آنگاه جنایتکاری که ندانسته کار خوبی انجام می دهد، و به قصد شرّ کاری نیک از او سر می زند، باید درستکار شناخته شود. زیرا عمل او پیامد مطلوبی داشته است. پس هرکاری که به نتایج خوب بینجامد، مطلقاً خوب نیست، بلکه ارزش اخلاقی اعمال به نیات است. نیت خوب مطلقاً خوب است و کارهای خوب ارزش خود را نه از پیامدها بلکه از نیت خوبی که همانا قصد انجام فعل خوب و عمل به وظیفه اخلاقی است کسب می کند. “محال است در جهان یا حتی در خارج از آن چیزی را در اصل خوب مطلق دانست، مگر اراده خوب.”۱۶

اراده خوب به دلیل نتای