پاورپوینت کامل جایگاه زمان در تعلیم و تربیت ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جایگاه زمان در تعلیم و تربیت ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جایگاه زمان در تعلیم و تربیت ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جایگاه زمان در تعلیم و تربیت ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

اداره ارزشیابی معاونت

در تعلیم و تربیت با عناصر برجسته ای روبرو هستیم که در پیشبرد و کارآمدی آن نقش ویژه ای ایفا می کند. فی المثل یادگیرنده یکی از عناصر اساسی آموزش و پرورش است که تمامی ساز و کارهای تربیت برای ساختن، شخصیت بخشیدن و تغییر رفتاری صورت می پذیرد. یاد دهنده و استاد چنان نقش برجسته ای در تعلیم و آموزش دارد که بدون وی، سخن گفتن از تربیت و تعلیم به کاری لغو و بیهوده همانند است. همچنین متون آموزشی، اهداف تعلیم و تربیت، مدیریت آموزشی، متصدیان آموزش، تکنولوژی آموزشی و اموری از این دست به نوب خود در شکوفایی و بالندگی آموزش تأثیر گذارند.

یکی از عناصری که در تعلیم و تربیت نقش اساسی دارد، «زمان» است. تعلیم و تربیت «در زمان» صورت می پذیرد و «با زمان» به پیش می رود و ناگزیر «از زمان» تأثیر می پذیرد و در رابطه ای متقابل «بر زمان» تأثیر می گذارد.

زمان عنصر نامرئی اما یگانه و کارساز آموزش است، به گونه ای که؛

الف) فراگیر را باید متناسب با زمان آموزش داد و تربیت کرد.

ب) استادان باید دانش و اندوخت علمی خویش را به تناسب زمان فزونی و توسعه بخشند و همگان با زمان تعلیم و تربیت را به پیش ببرند.

ج) اهداف آموزشی باید چنان پیش بینی شود که در ظرف زمانی منظور شده قابل تحقق و دست یابی باشد.

د) تکنولوژی آموزشی باید متناسب با زمان و با نوآوری زمان هماهنگ باشد.

ه) متون درسی از یک سو باید به موازات تحولات زمان متحول شود و از سوی دیگر با محدودیت زمان آموزش هماهنگ گردد؛ چرا که متن های مفصل برای زمان محدود نامناسب است.

همه آنچه گفته شد، نشان می دهد که نقش زمان در آموزش انکار ناپذیر است.

آنچه در این نوشتار بر آن تأکید می شود، مدیریت بر زمان آموزشی است. بدین معنا که به دلیل محدودیت زمان آموزش (از جمله محدودیت زمانی کلاس درس) از یک سو و تنوع شیوه ها و راهکارهای سودمند آموزشی از دیگر سو، استاد باید چنان تدبیری بیندیشد و مدیرانه با زمان رفتار کند که نه تنها وقت را هدر ندهد، بلکه با بهره گیری مطلوب بتواند از کمترین زمان بهترین بهره را ببرد و با مدیریت بر زمان، تدریس خویش را با در آمیختن شیوه ها و راه کارهای متفاوت و متنوع آموزشی جذاب و فریبا سازد.

اما مدیریت زمان یعنی چه؟ مدیریت زمان به هیچ روی شاخه ای از دانش گسترده و متنوع مدیریت نیست و از این رو، بیش از آن که محتاج دانش باشد، حاجتمند نوعی بینش و نگرش است. نگاه مدیران ما به زمان و کیمیا انگاری آن و تمهید اموری که به بهره گیری کامیابانه از زمان منجر می شود مدیریت بر زمان را فراهم می آورد اما اگر نگاهی سخاوتمندانه باشد و نه کاسبکارانه، یعنی زمان را کالایی همواره در دسترس و در عین زوال آن را دارای تکثیر دائمی بدانیم و بدین جهت برنامه ای برای بهره مندی مناسب از آن نداشته باشیم، مدیریت بر زمان را تهی از معنا کرده ایم بنابر این! مدیریت بر زمان یعنی، برنامه ریزی مدون و مؤثر برای بهره وری کامیابانه از تمامی اجزای زمان به گونه ای که با تقسیم زمان به اجزای کوچکتر برای هر جزء برنامه از پیش تعیین شده ای داشته باشیم.

مدیریت بر زمان تدریس

تدریس شیوه های متفاوت و مؤلفه های متکثر دارد اما زمان آن معین و محدود است. در تدریس از یک سو با کمبود زمان مواجهیم و از دیگر سو برای ثمر بخشی، معنا داری و کار آمدی آن باید به راهکارهای متعددی جامه عمل بخشید که در نگاه اول زمان تدریس را برای این منظور ناکافی جلوه می دهد. استاد باید همزمان با تدریس به فرآیند یادگیری فراگیران عطف توجه نشان دهد و از این رو نمی تواند بی عنایت به مقول یادگیری و اندیشه تمهیداتی که روند آن را تسریع می بخشد، تنها به یاددهی و تکرار آموزه هایی بپردازد که انباشته در ذهن و اندوخته وی است. تأکید و تکیه بر یادگیری فراگیر و توجه به ثمر بخشی و سودمندی تدریس آن را از یک کار آسان و کم هزینه، به فنی دشوار و پیچیده بدل می سازد، اگر کار معلمان و استادان تنها گفتن و بر زبان راندن محفوظات و معلوماتی بود که در ذهن و ضمیرشان نهفته است. آن گاه تدریس امر آسانی تلقی می شد، اما تدریس فراتر از این و عملی «معطوف به نتیجه» است. از این رو دیگر امری سهل الوصول و آسان پذیر نیست بلکه همراه با دشواری و پیچیدگی است.

اگر تدریس بخواهد سودمند و «معطوف به نتیجه» باشد باید متناسب با زمینه، تجارب، علایق، خواست ها و نیازهای فراگیر باشد. اگر جایگاه ارزشیابی در تدریس فروگذار شود، عنایت به زمین یادگیری مخاطب در آن فروگذار شده است. اگر در تدریس مرور درس پیشین مغفول افتد، توجه به تجارب مخاطب مغفول افتاده است. اگر مشارکت فراگیر در تدریس اهمال شود، علایق و انگیزه مخاطب برای یادگیری احراز نخواهد شد. بنابر این در تدریس «معطوف به نتیجه» با شاخص های متفاوتی (ارزشیابی، مرور و مشارکت و. ..) روبرو هستیم که انجام و اجرای آن، زمان تعیین شده را ناکافی نشان می دهد. حال اگر بخواهیم در وقت معین تدریس، به این راهکارهای متفاوت نیم نگاهی بیندازیم، چه طرح و برنامه ای باید پیشه گیریم که محدودیت زمان مانع تحقق راهکارها و شاخص های پیش گفته نگردد؟

آنچه در این جا بر آن تأکید می ورزیم، مدیریت بر زمان تدریس است. یعنی استاد باید بتواند با طرحی از پیش تعیین شده به جای آن که خود را به دست زمان بسپارد، زمان را به دست خویش سپرده و برای سودمندی تدریس بر آن مدیریت نماید. بنابر این مدیریت بر زمان تدریس یعنی در انداختن طرحی که به بهره گیری از تمام زمان تدریس منجر شود به گونه ای که بهره وری مطلوب از زمان با نتیجه بخشی و سودمند بودن تدریس توأم گردد.

طرح درس و مدیریت بر زمان

برخی معلمان و استادان به دلیل تلقی نادرست از تدریس که آن را بی اندازه آسان و بی نیاز از برنامه می یابند بدون داشتن هیچ گونه طرحی به انجام آن مبادرت می ورزند. در نگاه آنان:

• تدریس یک رکن اساسی دارد که آن معلم است و بس.

• وظیفه معلم در تدریس یاددهی است و یادگیری فراگیر بیرون از مسئولیت اوست.

• تدریس چندان ارزان و آسان است که نه طرحی می طلبد و نه برنامه ای و سپری شدن زمان به معنای انجام مسئولیت وی و اتمام آن است. لذا زمان هر گونه که بگذرد، مسئولیت انجام پذیرفته است و هیچ نیازی به برنامه ریزی و زمانمند کردن برنامه ها نیست.

البته برخی مدرسان نه به دلیل تلقی نادرست از تدریس بلکه به دلیل تکرار و استمرار آن، طرح و برنامه ای نمی اندیشند و چون یک کتاب را بارها تدریس کرده اند، از داشتن طرح تدریس خود را بی نیاز می یابند. اما استادان مسلّم فن معتقدند درس و تدریس همه جا و همه گاه نیازمند طرح است و همین داشتن طرح، تدریس چند باره یک کتاب را در عین تکرار، دلربا و جذاب می سازد. از سویی در طرح تدریس تنها به ارائه مطالب کتاب نمی اندیشند بلکه به نحوه ارائه آن می اندیشند که با مقولاتی چون مخاطب، فضای کلاس، تجارب پیشین فراگیران و. .. در ارتباط است و چون فراگیران و مخاطبان در هر کلاس متفاوتند، از درس واحد باید طرح های متفاوت داشت و این ضرورت تغییر طرح تدریس را علی رغم ثبات متن درسی و تدریس چند باره آن نشان می دهد.

جایگاه زمان در طرح درس

گفتیم که زمان در تعلیم و تربیت نقشی برجسته دارد. بهره گیری مطلوب و ثمر بخش از زمان، تعلیم و تربیت را ثمر بخش و مطلوب می سازد و در حقیقت یکی از مقومات تعلیم و تربیت پیشرو، زمان و آگاهی از مسائل مربوط به آن است، تدریس نیز اگر بخواهد سودمند و معطوف به نتیجه باشد باید با مدیریت بر زمان توأم گردد و سخن کنون ما آن است که داشتن طرح درس و زمان گیری آگاهانه در آن به نوعی نشانگر بهره وری مطلوب از زمان و مدیریت بر آن است. استادی که سخاوتمندانه با زمان رفتار می کند، هیچ حاجتی به داشتن طرح درس نمی یابد و تدریس را بی برنامه و بی قاعده به پیش می برد اما استادانی که با زمان رفتار سخت گیرانه و مدیرانه دارند، داشتن طرح درس را ضرورتی انکار ناپذیر می یابند و با طرحی از پیش تعیین شده به تدریس می پردازند.

مقصود ما از طرح درس در اینجا ساختار مورد نظر درس و زمان مورد استفاده برای آن است، منظور از ساختار درس اعمالی است که در یک درس باید انجام پذیرد نکته مهم در اینجا زمان گیری آگاهانه برای هر یک از اجزاست. مسلماً اجزای متفاوت یک تدریس ارزش یکسان یا دست کم اولویت یکسان ندارند برای همین زمانی که به اجزای متفاوتی اختصاص داده می شود، یکسان نخواهد بود. این اجزا که عمدتاً مربوط به استاد و یا مربوط به فراگیران است، باید در برگه ای که طرح درس در آن نوشته شده، ثبت و زمانی که باید به آن اختصاص داده شود، قید گردد. در این صورت استاد با برنامه از پیش تعیین شده:

الف) فعالیت ها و عملیات تدریس را در برگه ای یادداشت می کند.

ب) فعالیت های درسی را ا