پاورپوینت کامل تفسیر موضوعی از دیدگاه شهید آیت الله سید محمد باقر صدر(ره)۱ ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر موضوعی از دیدگاه شهید آیت الله سید محمد باقر صدر(ره)۱ ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر موضوعی از دیدگاه شهید آیت الله سید محمد باقر صدر(ره)۱ ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر موضوعی از دیدگاه شهید آیت الله سید محمد باقر صدر(ره)۱ ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

اختلاف و تنوع دیدگاه ها و نگرش ها در امر تفسیر قرآن کریم و تفاوت شیوه های تفسیر که در هر کدام از مکاتب مشاهده می شود، مساله ای غیر قابل انکار است و با اندک تأمل در کتب تفسیر برای هر خواننده ای به خوبی آشکار می گردد. برای نمونه:

پاره ای از تفاسیر تمامی اهتمام خود را به جنبه الفاظ آیات مبذول داشته و قرآن را از جنبه لفظی و ادبیات زبان عربی و فصاحت و بلاغت آن، تفسیر می کنند. برخی دیگر تنها به خصوصیات معنوی، و مضامین آیات و محتوای معانی آن می پردازند. دسته سومی از تفاسیر هستند که یا برای تفسیر آیات، از آیه یا آیات دیگر استفاده می نمایند، و یا آیات را به وسیله روایاتی که از پیغمبر اکرم و ائمه معصومین (علیهم السلام) رسیده است تفسیر می نمایند و هرگاه به این روایات دسترسی نداشته باشند، از توضیح و بیان اصحاب و تابعین در تفسیر و فهم آیات استفاده می کنند. گروهی دیگر از مفسران، موقعیت مکتبی و مذهبی خود را در تفسیر قرآن دخالت داده، می کوشند قرآن را با مذهب مورد انتخاب خود تطبیق دهند. و سرانجام مفسرینی هم یافت می شوند که به هیچ مکتب و مدرسه ای گرایش نداشته، می کوشند از آیات قرآن مطالب خود را بپرسند، یعنی آیات را مورد سوال قرار داده، پاسخ دریافتی از آیات را معیار و میزان درستی یا نادرستی آراء خود در تفسیر قرار دهند و هیچگونه رای پیش ساخته ای از خود ندارند.

دو شیوه در تفسیر آنچه در این مقال مورد بررسی است توضیح و بیان دو شیوه در تفسیر قرآن است. که یکی را به نام روش تجزیه ای و دیگری را به نام روش توحیدی یا موضوعی می توان نامید.

در روش تجزیه ای، برنامه مفسر در چهارچوب خود قرآن تنظیم می شود. در این روش، مفسر، آیه به آیه قرآن را بر طبق تسلسلی که در تنظیم آیات در مصحف کریم، شکل گرفته است، تفسیر می کند. یعنی آیات قرآن را به صورت قطعاتی تقسیم کرده، هر قطعه را با ابزارهای مورد اطمینان برای تفسیر، از قبیل: ظهور لفظی آیه، روایات وارده در این خصوص، حکم عقل، توجه به آیات دیگر که نسبت به این آیه مفهوم مشترک دارند، و نیز سیاق دیگر آیات را مورد توجه قرار می دهد.

تاریخچه ای از تفسیر تجربه ای

طبعاً وقتی ما درباره تفسیر تجزیه ای بحث می کنیم، مقصود ما کامل ترین و صورت پیشرفته آن است، زیرا تفسیر تجزیه ای حرکت تدریجی و تاریخ اش را از توضیحاتی ساده در مورد برخی از آیات شروع کرده، تا به صورت کامل فعلی رسیده و بال و پرش را بر همه قرآن گسترده است.

تاریخ این روش از عهد صحابه است. این تفسیر در آغاز، مشتمل بر شرحی از جزء به جزء آیات در مورد برخی از قطعات قرآن بود و گاهی به توضیح کلمات نیز می پرداخت. آنگاه با گذشت زمان، نیاز به تفسیر قرآن، همه آیات را فرا گرفت تا جایی که مفسرانی مانند “ابن ماجه”، “طبری” و دیگران در کتاب های تفسیر خود در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم همه قرآن را تفسیر کردند و پیشرفته ترین نمونه تفسیر تجزیه ای را نشان دادند.

در روش تجزیه ای، از آنجا که آنچه در درجه اول مورد توجه است الفاظ است تا با فهم آنها معانی لفظی مفاهیم قرآن، فهمیده شود، و از آنجا که فهم معانی الفاظ در آغاز امر برای بسیاری از مردم کار آسانی بوده، ولی با مرور زمان و بیشتر شدن فاصله از دروان وحی فهم معانی مشکل تر گردیده است، لذا هر چند آگاهی ها و تجارب پیشرفت کرده و حوادث گسترده تری در تاریخ اسلام به وقوع پیوسته و اوضاع و احوال به تدریج دگرگون شده به همین نسبت، این تفسیر، پیچیدگی پیدا کرد و درک و فهم محتوای الفاظ آیات دچار تردید و ابهام شد، پیدا کردن معانی برای الفاظ، مشکل گردید تا جائی که کار تدوین تفسیر، به پیچیده ترین مجموعه های تفسیری موجود کشیده شد.

در این گونه تفاسیر، می بینیم مفسر کار خود را از اولین آیه سوره فاتحه آغاز کرده تا پایان سوره ناس، قرآن را آیه به آیه تفسیر می کند چرا که به مرور زمان معانی لفظی بسیاری از آیات نیاز به توضیح داشته تجارب و تأییداتی نیز درباره آنها به دست آمده که مفسر آنها را توضیح می دهد.

نقص تفسیر تجزیه ای

استفاده از تفسیر تجربه ای تنها به مقصد کشف معانی لفظی آیه مورد نظر، صورت می گیرد و در هر گامی، هدف این تفسیر فقط فهم مدلول لفظی آیه است که مفسر با آن مواجه است و با تمام وسایل ممکن می کوشد به این هدف خود برسد. او در هر گام مواجه با فهم یک بخش از قرآن است، و از مجموع آیاتی که در بخش های مسلسل آیات قرآن تفسیر می شود، معرفتی تفسیری بر تمام قرآن با خصلت تجزیه ای پیدا می کند. به این معنا که مفسر تجزیه ای تنها با بررسی یک یک آیات، از شناخت تعداد زیادی از معارف و مفاهیم قرآن به صورت پراکنده و روی هم انباشته، برخوردار می شود، بدون اینکه بتواند در پایان کار، نظر قرآن را در مورد هر یک از زمینه های زندگی که آیاتی درباره آنها نازل شده است، تعیین کند.

بنابراین در تفسیر تجزیه ای ارتباط و همبستگی بین آیات، مورد توجه نیست هر چند در بعضی از موارد ارتباط برقرار می گردد.

روش تفسیر موضوعی

روش دوم در تفسیر قرآن، روش موضوعی یا توحیدی است. در این روش، آیات قرآن تقطیع نمی شود و بررسی روی آیات به طور مسلسل یعنی آیه به آیه و مرتب انجام نمی گیرد، بلکه مفسر موضوعی می کوشد تا تحقیقات خود را روی یک موضوع از موضوعات زندگی، اعتقادی، اجتماعی و جهانی که قرآن به آن پرداخته است، متمرکز سازد و درباره آن موضوع، از قرآن استفاده کند. برای مثال عقیده به توحید، سنت های تاریخ، کیفیت تکوین آسمان و زمین واینگونه مسائل را در قرآن مورد مطالعه قرار می دهد.

تفسیر توحیدی یا موضوعی قصد دارد تا در بررسی خود نظر قرآن را کشف کند، و رسالت اسلام را در این موضوع ها از لحاظ زندگی و وضعیت جهانی روشن سازد.

نقش احادیث در تفسیر تجزیه ای

یکی از عواملی که باعث پیشرفت تفسیر تجزیه ای شد و در قرن های متمادی معمول گردید، گرایش به روایات و احادیث در تفسیر قرآن بود؛ زیرا در حقیقت، تفسیر، در آغاز پیدایش، بخشی از حدیث یا صورتی از آن بود. اولین بنیاد تفسیر قرآن را، حدیث تشکیل می داد. در رتبه بعد از حدیث، پاره ای از اطلاعات لغوی و معلومات ادبی و تاریخی بود که در تمام طول عمر تفسیر تجزیه ای مورد استفاده قرار گرفت.

از این رو هیچ گاه تفسیر نمی توانست از مرزی که به وسیله روایات صحابه و تابعین از پیغمبر(ص) و ائمه معصومین برایش تعیین کرده اند، گامی فراتر نهد و هیچگاه به خود اجازه نمی داد روی مفاهیم قرآن مستقلاً دقت و موشکافی به عمل آورده، آنها را با هم مقایسه کند و از معانی لفظی آیات نظریاتی استخراج نماید. تفسیر در این شرایط فقط تفسیر لفظی بود: پاره ای از مفردات تفسیر می شد و در تفسیر این مفردات اصطلاحات تازه ای پدید می آمد و پاره ای از مفاهیم قرآنی با شأن نزول آیات تطبیق می گردید. این کار نمی توانست دارای نقش سازنده کوشا و پویائی باشد و مطلب تازه ای خارج از مفاهیم و معانی لغوی و لفظی در خود بپروراند و بدین وسیله نمی توانست ما را به افکار اساسی قرآن که بین آیات متفرق آن، پراکنده است، واقف سازد.

نقش تفسیر موضوعی در تکامل تحقیقات اسلامی

قبل از هر چیز باید بدانیم روش مفسر در تفسیر تجزیه ای غالباً حالت منفی دارد. مفسر تجزیه ای در آغاز، متن معینی از آیات قرآن، یک یا چند آیه ای که مقطع واحدی دارد را بدون هیچ گونه طرح، یا نقشه قبلی، مورد توجه قرار می دهد و می کوشد مدلول و معنای آیات را در پرتو معانی الفاظ آن با کمک قرائن عمومی اعم از قرائن متصل یا منفصل۲ که معمولاً آن الفاظ به همراه دارد، تفسیر کند؛ تفسیری که فقط مربوط به همین نص است. در اینجا مفسر تنها باید آیات را بشنود و فرا گیرد، ولی حق ندارد گامی جلوتر رود و چیزی بپرسد.

ما به این روش، روش منفی می گوئیم، زیرا نقش مفسر، در شنیدن و گوش فرا دادن به آیات است. البته با ذهنی روشن و اندیشه ای صاف و روحی آگاه از ادبیات و اسلوب های سخن با چنین روحیه و اندیشه و ذهنی، مفسر در برابر قرآن می نشیند تا از قرآن بشنود، او در این صورت نقش منفی یعنی اثرپذیری دارد و قرآن نقش مثبت. قرآن به قدری که او بتواند بفهمد، و از معانی دریافت کند و در تفسیرش ثبت نماید آگاهی می دهد.

ولی مفسر توحیدی یا موضوعی بر خلاف این روش عمل می کند. او قبل از اینکه بخواهد به یکی از موضوعات زندگی، یا ایدئولوژی اجتماعی و جهانی دست یازد، باید به حد کافی روی آن موضوع دقت و تمرکز ذهن مبذول داشته، از تجارب و اندیشه های دیگران تا آنجا که اندیشه ها راهگشائی کند، مطالبی بیندوزد و از مشکلات و راه حل هائی که اندیشه انسانی مطرح کرده چیزهائی بداند. از پرسش هائی که “روش تطبیق تاریخی” مطرح می کند معلوماتی کسب کند و سرانجام از خلأهای موجود باخبر باشد. وقتی با آگاهی های قبلی اینگونه ای آیه قرآن را بررسی کند، دیگر تنها شنونده ای جامد و گزارشگری بی تلاش نیست، بلکه برای طرح مساله در برابر قرآن به عنوان یک موضوع عرضه شده که با اندیشه ها و مطالعات وسیع بشری سر و کار دارد، گفتگوی خود را با متن قرآن آغاز می کند اینک مفسر است که می پرسد و قرآن است که پاسخ می د