پاورپوینت کامل علم دین داری یا مهارت دین داری؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علم دین داری یا مهارت دین داری؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علم دین داری یا مهارت دین داری؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علم دین داری یا مهارت دین داری؟ ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

به این دو مثال توجه کنید:

۱. معلم فیزیک ما، معلم خوبی است. او در ابتدای کلاس، فایده فرمول F=ma را شرح می دهد. سپس بخش زیادی از فرصت یک ساعته کلاس را صرف اثبات فرمول می کند. در پایان زمان کلاس نیز دو یا سه مسئله فیزیکی را با این فرمول حل می کند تا روش استفاده از آن را تمرین کنیم.

۲. معلم فیزیک ما طور دیگری آموزش می دهد. او در ابتدای کلاس، فایده یک فرمول را توضیح می دهد. پس از آن، فرمول را بدون آن که اثبات کند، روی تخته می نویسد. سپس تمام زمان کلاس را به حل کردن مثال ها و مسئله های فیزیکی مختلف با توجه به آن فرمول می پردازد و با کمک بچه ها تمرین را حل می کند. آنگاه تمرین هایی را که به دانش آموزان سپرده است تا حل کنند، بررسی می کند. او بیشتر کلاس را صرف کار کشیدن از بچه ها می کند. او ما را وادار می کند که با این فرمول ها مسئله های مختلف فیزیک را حل کنیم.

احتمالاً تفاوت این دو روش را می توانید تشخیص دهید؛ واقعاً یک آموزگار چند درصد از وقت خود را باید به اثبات فرمول ها و چند درصد را به رشد مهارت در استفاده از یک فرمول بپردازد؟ در مدت زمان محدود باید کدام زمان بندی را برای آموزش در نظر بگیریم؟ استادی که مهارت به کار گیری اطلاعات را در دانشجویان رشد می دهد، موفق تر است یا استادی که اطلاعات علمی آنها را افزایش می دهد؟ ممکن است بگویید یک دانشجو به هر دو نیاز دارد، ولی پرسش این است که در یک زمان محدود کدام امر اولویت دارد و این اولویت به چه اموری بستگی دارد؟

بعضی می گویند: تعیین اولویت به مخاطب ما بستگی دارد. اگر مخاطب بخواهد به صورت تخصصی و علمی محض به یک مسئله بپردازد اولویت را به آن می دهیم؛ ولی اگر مخاطب (یا جمع مخاطبان) بیشتر در پی استفاده کاربردی از آن علم در عرصه عمل باشند، باید به همین امر پرداخت. آیا واقعاً مخاطبان ما باید به شیوه آموزش جهت دهند؟ یا شاخص های دیگری نیز تأثیرگذار است؟

بعضی می گویند: پاسخ به این پرسش به قدرت استاد بستگی دارد. اگر استاد فیزیک بیشتر در به کار بردن فرمول ها مهارت داشته باشد، به همین موضوع می پردازد و اگر در مسائل نظری مربوط به فرمول ها مهارت رد، به مسائل نظری اولویت می دهد و این مخاطبان هستند که باید با تلاش خود، کاستی ها را جبران کنند.

بعضی می گویند: خود درس، شیوه آموزش را شکل می دهد. اگر شما تاریخ درس می دهید، افزایش مهارت مخاطبان در آن بی معناست و اگر هم بخواهید مهارت تطبیق تاریخ بر مسائل روز و تحلیل تاریخ را به او بیاموزید، باز فرصت کمی را به آن اختصاص می دهید؛ چون اصل، در درس تاریخ، فراگیری مسائل نظری است. در مورد درس شنا این مسئله متفاوت است و بیشتر فرصت را باید به مهارت های مخاطبان اختصاص داد.

به نظر می رسد هر سه شاخص بالا در فرآیند آموزش تأثیرگذارند. بارها شنیده ایم که در مثلث آموزش که از سه ضلع علم، معلم و متعلم تشکیل شده است، هر ضلع بر دو ضلع دیگر تأثیر می گذارد. این شاخص ها هرچند تأثیرگذارند، ولی عامل تعیین کننده، چیز دیگری است. درست است که نوع مخاطب، اخلاق استاد و علم او و نوع درس در ارائه مطلب اثر می گذارد، ولی واقعاً استاد باید بر اساس چه برنامه و چه روشی برنامه ریزی کند. اگر ما پاسخ را به شاخص ها محدود کنیم، گویا گفته ایم: هرچه پیش آید، خوش آید و همان حق است. این در صورتی است که اراده انسان در هر مسئله ای دخیل است و اراده در هر جایی می تواند به رشد و حقیقت تعلق بگیرد یا به غفلت و سکون.

برنامه ریزی برای شیوه آموزش، مسئله بسیار حساسی است که اگر اراده استادان و برنامه ریزان در جهت رشد و نزدیک کردن آن به حق، جهت نگیرد، کار آموزش ناقص خواهد بود. استاد یک درس چون مسئول آموزش درس است، مسئول چگونه یاد دادن نیز خواهد بود. همچنین که مخاطب و دانشجو چون مسئول فراگیری هستند مسئول چگونه فراگرفتن نیز خواهند بود. ما فقط می توانیم ادعا کنیم که خصوصیت های دانشجو، استاد و علم در نشیوه تدریس تأثیر می گذارد، ولی واقعاً تدریس درست چگونه است؟ نقطه ایده آل کجاست؟ واقعاً یک استاد فیزیک چگونه می تواند در یک زمان بندی محدود و مشخص، قابلیت های ذهنی و عملی مخاطب را هم زمان افزایش دهد؟

معرفت