پاورپوینت کامل اصول تربیت بر اساس انسان شناسی ابن عربی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول تربیت بر اساس انسان شناسی ابن عربی ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول تربیت بر اساس انسان شناسی ابن عربی ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول تربیت بر اساس انسان شناسی ابن عربی ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

نویسندگان: محمد حسین حیدری،[ استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه اصفهان.] رضاعلی نوروزی،[ استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه اصفهان.] حسنعلی بختیار نصرآبادی،[ استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه اصفهان.] کمال نصرتی هشی،[دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم وتربیت، دانشگاه اصفهان.] و محبوبه جمشیدی.[کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، دانشگاه اصفهان. ]

درآمد

از آنجا که در همه حوزه های اصلی معرفت بشری، بررسی ابعاد وجودی انسان و ویژگی های او از مباحث بنیادی محسوب می شود، پس می توان گفت انسان شناسی خط مشترکی است که حوزه های مختلف علوم انسانی از جمله ادیان، فلسفه، اخلاق، تربیت، روان شناسی و جامعه شناسی را به هم مربوط می سازد.[۶]

در اسلام وجود انسان به مثابه خزانه اصلی همه حقایق و حکمت هایی است که در طی زمان ظهور نموده است. این وجود که با عناوین دیگری چون «انسان کامل»، «خلیفه حق» و «مرآت تام» به آن اشاره می شود، اصل و حقیقت همه انبیا و چه بسا همه انسان هایی است که در طول زمان مظهر حقیقتی بوده اند و یا خواهند بود.

اندیشمندان مسلمان، در پرتو تعالیم انسان ساز اسلام به موضوع انسان و کمال او و راه های وصول به سعادت او پرداخته اند و نظام های فکری را برای پاسخگویی، به سوالات مربوط به انسان و تربیت او بنا گذارده اند.[۷] نظریات در باب جایگاه انسان برای نخستین بار در آثار ابن عربی به صورت جامع به ظهور رسیده و پس از وی توسط شاگردان و مروجان اندیشه هایش بسط و رواج یافت.

انسان شناسی ابن عربی

از آنجا که نوع نگرش هر محقق به ماهیت انسان تأثیر به سزایی بر دیدگاه های تربیتی او دارد، پیش از بررسی دیدگاه های ابن عربی در باب اصول تربیت، نخست گذری اجمالی به دیدگاه های وی در زمینه انسان شناسی خواهیم داشت. ویژگی هایی که ابن عربی از انسان ارایه کرده به قرار ذیل می باشد:

انسان موجودی الهی است که پیوند ناگسستنی با رب خود دارد.

این انسان از دیدگاه ابن عربی چنین معرفی شده است: «انسان، ادل دلیلی بر موجد عالم، و اکمل آیات اعلای خدای علی اعلی است.»[۸] لذا انسان از ابعاد مختلف چه بعد مادی و چه معنوی تکوین یافته است. به نظر ابن عربی انسان، موجودی جامع، حادثی ازلی، کلمه فاصله و جامعه است.[۹] آدمی – که به لحاظ خاکی حادث است با عقلی که بدایت است نه نهایت و سقف وجود انسان – موجودی ازلی می شود. او برزخی میان حدوث و ازلیت و حکمه ای است که در عین حال که در مرز میان خاک و خدا نشسته، جامع همه حقایق است.[۱۰] بنابراین بدن طبیعی، نازلترین مرتبه از مراتب انسان و مبدأ سیر و حرکت این موجود متحرک به سوی کمال در اثر تربیت انسان کامل می باشد؛ و سفر انسان از منزل طبیعت آغاز می شود تا به جایی برسد که در وهم هیچ کس نیاید.[۱۱]

۲. در باب کرامت انسان معتقد است:

الف) انسان دارای کرامت ذاتی نسبت به سایر مخلوقات است. این ویژگی(کرامت)، از نکاتی که وی پیرامون انسان مطرح ساخته، آشکار می گردد؛ که عبارتند از: انسان، عصاره خلقت است و جنبه ها و ابعاد و شئون مختلفی دارد[۱۲] که در سایر مخلوقات به چشم نمی خورد. انسان برخلاف دیگر موجودات موجودی جامع است، نه موجودی تک بعدی یا دو بعدی.[۱۳] جنبه ظاهری همین مادیات است که مشهود است و جنبه معنوی جنبه دیگری است که ماورای این عالم و در انسان است.[۱۴] هیچ موجودی مثل انسان نیست؛ اعجوبه ای است که از او هم یک موجود الهی، ملکوتی ساخته می شود و هم یک موجود جهنمی، شیطانی. موجودات دیگر چنین نیستند؛ این گونه نیست که بین فرد کامل و فرد جهنمی ناقص، این فاصله باشد.[۱۵]

ب) انسان مستعد کسب کرامت اکتسابی است. از نظر ابن عربی کرامت ها دو نوعند: ۱. کرامت ظاهری، مادی و کونی ۲. کرامت باطنی، معنوی و روحی. کرامت های ظاهری در عالم خارج اتفاق افتاده و با حواس انسانی قابل درک هستند؛ اما کرامت باطنی در نفس(روح) صوفی یا هر کس دیگری اتفاق می افتد و با حواس ظاهری نمی توان به آن پی برد.[۱۶] و کرامت اکتسابی (یعنی علم) با حرکت و صیرورت در راه خدا و در سایه عبودیت و تقوا(یعنی عمل) به دست می آید. در تبیین این اصل می توان این عبارت ابن عربی را آورد که می فرماید: آنچه آدمی برای این سیر و سلوک لازم دارد بی کم و کاست برایش مهیا و آماده شده و در قالب «حکم» (جمع حکمت) بر قلوب پیامبران؟ص؟فرود آمده است. چون «اینکه انسان چه مقدار از این زاد و توشه بر گیرد و چگونه برای پیمودن این راه از آن استفاده کند، امری است مربوط به خود او و در اختیار او. اینجا وادی تلاش و نشاط و خلاقیت است… اگر عنایت نمی شد و انبیاء نمی آمدند اغلب و اکثر با آن تجرد حیوانی بار می آمدند. این است که طبق عنایت، انزال کتب و ارسال رسل و اولیا و اوصیا محقق شده تا وقتی آن تجرد ذاتی جوهری ـ که قهری و ذاتی است ـ انجام می گیرد در صورتی که انسان اعمال و افعال و کردارش را با دستورات شرعیه مطابق کرد و اعمال قلبیه و نیات خود را خالص نمود و این تجرد به آخر برسد و این کمال قهری ذاتی تمام شود و یک کمالات اکتسابیه از فضایل و معارف با این باشد و هیچ سیئاتی نداشته باشد و یک موجود مجرد عقلانی شود.»[۱۷]

۳. از دیدگاه ابن عربی، انسان دارای قدرت تصمیم گیری و اختیار است و هیچ یک از عوامل طبیعی، وراثتی و الهی، اراده انسان را مقهور خویش نساخته است، بلکه انسان را دارای آزادی فلسفی یا فطری دانسته که ذاتی انسان می باشد، ایشان آزادی را حق عالیه بشر دانسته و آن را «عطایی» از طرف خداوند می داند، نه اینکه از طرف عده ای از افراد به انسان داده شده باشد.[۱۸]

۴. فطرت انسانی با معرفتی نسبت به ربّ خویش سرشته شده است. ابن عربی در این زمینه معتقد است: «انسان دارای دو جهت حرکت فطری و نفسانیت است و تنها وقتی در جهت کشش های ربوبی که همان کشش های فطری است قرار بگیرد می تواند به تربیت کامل برسد. لذا به هر اندازه تجرد بیشتر باشد، بیشتر به ادراک اعیان مجرده نایل می گردد؛ به طوری که اگر مداومت داشته باشد، حقایق از نفس و قلب او طلوع می نماید و منظور همین است که با مبادی عالیه انس احادی حاصل شود نه اینکه فقط انسان مفهومی را درک کند. پس انبیا و مرسلین برای همین جهت است که بشر را به یک مبدا توجه داده و اعمالی را که کوتاه ترین راه به مقصود است، نشان داده اند.»[۱۹]

۵. انسان موجودی است که به جهت فطرت، عاشق کمال است و از نقص ناراحت می شود و به جهت نفس در نقص نیز کمال آن را طالب است. انسان هر چه را می خواهد فریفته کمال اوست و از هر چه ناراحت باشد از جهت نقص است. لذا انسان اگر از هر خوبی خوبتری پیدا کند به آن می گرود، اگر احتمال جمال خوب تری نسبت به جمال خوبی که طالب آن است بدهد به آن علاقمند می شود؛…و این از جهت عشق ذاتی به کمال است که ذاتش، صرف عشق به کمال است و کمال مطلق خداست؛ پس انسان هر چه را طالب است به خاطر کمال، طالب است و محال است چیزی را به جهت نقصش خواسته باشد.[۲۰]

۶. نکته مهمی که ابن عربی به آن اشاره می کند ارتباط انسان کامل با افراد انسانی و به عبارت دیگر انسان فردی با انسان نوعی است؛ که ثمر این بحث در معرفت نفس و معرفت خداوند وضوح می یابد. ایشان می گوید: «انسان کامل عین نفس هر انسانی می باشد و هر فرد با او رابطه این همانی دارد و بسان رقیقه ای از آن حقیقت است. تایید کننده این معنا را می توان آیه شریفه «النَّبِی أَوْلَی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ»[۲۱] دانست که انسان کامل حتی از نفس مؤمنان به ایشان نزدیک تر است(همان گونه که خداوند از رگ گردن به انسان نزدیک تر است) تو گویی اساسأ نفس همه مؤمنان است. بر این اساس، انسان کامل هم عین نفس هر انسان است و هم نماینده و خلیفه و صورت نامه الهی است.»[۲۲]

اصول تربیتی ابن عربی

آموزش و پرورش باید بر اصول معینی استوار گردد؛ اصولی که می تواند مبنای سیاست گذاری ها در نظام تعلیم و تربیت قرار گیرد. از این رو بر اساس آرای انسان شناسی ابن عربی به کشف اصولی پرداخته شده که به قرار ذیل است:

۱. خدامحوری: یکی از عام ترین اصول گرفته شده از آرای ابن عربی است. به زعم ما ابن عربی این اصل را جوهره اساسی رفتار یک فرد دین دار می داند، که از این جنبه مهمترین اصل ایجاد تمایز تربیت دینی از دیگر رویکردهای تربیتی است. به طور مشخص مفهوم خدامحوری یعنی انجام و یا قصد انجام کلیه اعمال و رفتار انسان براساس ملاک و معیارهایی که خداوند به منظور کسب رضایت الهی برای آنها تعیین کرده است. جریان این امر در عمل تربیتی ناظر بر نحوه عملکرد مربی بر اساس آن ملاک هاست؛ بنابراین، گزینش برنامه های تربیتی باید به نحوی صورت پذیرد که انگیزه رضایت خداوندی در متربی روز به روز فزونی یابد تا جایی که وی بدون کسب رضایت به هیچ عملی اقدام نکند.

انتقال روحیه تعهد در متربی برای تطبیق اعمال با معیار و ملاک الهی بارزترین ثمره ای است که از این اصل حاصل می شود.

مبانی اشتقاق اصل خدامحوری را می توان در دو بعد جهان بینی و انسان شناختی خلاصه کرد. بر اساس جهان بینی توحیدی، جهان از یک مشیّت حکیمانه پدید آمده است و نظام هستی بر اساس خیر بودن وجود و رسانیدن موجودات به کمالات شایسته آنها ا