پاورپوینت کامل «انسان شناسی» آینده مباحث دینی ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «انسان شناسی» آینده مباحث دینی ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «انسان شناسی» آینده مباحث دینی ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «انسان شناسی» آینده مباحث دینی ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

در گفتگو با دکتر سیدرضا فیروزی

اشاره:

دکتر سید رضا فیروزی متولد اسفندماه ۱۳۴۲ در ارومیه از سال ۱۳۶۸ در دانشگاه های ارومیه، علوم پزشکی تهران و علوم پزشکی شهید بهشتی به تدریس دروس معارف اسلامی مشغول گردید. وی با تألیف کتاب «معارف اسلامی۱؛ با تأکید بر رویکرد فرایند محور» اولین مدل کتاب درسی مبتنی بر اصول روش های تدریس (به روش فعال) را در دروس معارف اسلامی پایه گذاری کرد. همچنین او طراحی و اجرای بیش از ۲۵۰ کارگاه آموزشی تحلیل محتوای متون آموزشی، روش تدریس و ارزشیابی برای استادان دانشگاه های مختلف به ویژه استادان دروس معارف اسلامی را در کارنامه علمی و آموزشی خود دارد.

درس انسان شناسی که کم کم به عنوان واحد درسی «انسان در اسلام» در مجموعه مبانی نظری اسلام قرار گرفت، در کمیته ای که دکتر فیروزی نیز عضو آن بود، طراحی شد. آخرین اثر وی با نام «انسان در آموزه های وحیانی» ویژه دانشجویان علوم پزشکی است که به سفارش معاونت آموزشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تألیف شده و توسط معاونت پژوهشی دانشگاه معارف اسلامی در حال انتشار است. دکتر فیروزی که هم اکنون به عنوان دانشیار گروه معارف اسلامی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه مشغول به تدریس است، از جمله اساتیدی است که بر تدریس درس انسان شناسی در مجموعه دروس معارف اسلامی اصرار دارد. وی مدعی است «باید درس انسان شناسی را جدی تلقی کنیم. آینده مباحث دینی از آن حوزه های انسان شناسی خواهد بود.» در گفت و گویی که در ذیل می خوانید دلایل حساسیت ایشان را بررسی می کنیم.

اصولاً چرا در کلاس های دروس معارف اسلامی باید به بحث های انسان شناسی پرداخت؟

با تشکر و قدردانی از مسئولان نشریه معارف که باب این بحث مهم را گشوده اند، امیدوارم مجموعه این گفت و گو ها استادان معارف اسلامی را برای طرح جدی تر مباحث انسان شناسی ترغیب کند. به یاد دارم که در تیرماه سال ۸۷ با دوستان نشریه معارف (که آن زمان با مدیریت برادر ارجمندم آقای دکتر گرامی اداره می شد) در مصاحبه ای با نام «تدریس معنادار و سازمان دهی آن» که بدنه اصلی آن بحث به نحوی به مباحث انسان شناسی مرتبط بود، بنده خطوط کلی را مطرح کرده ام و اکنون نیز بر آن ها پای می فشرم.

در آموزش معارف دینی دو رویکرد عمده میان متفکران دوش به دوش هم مطرح اند: اول، آموزش معارف اسلامی «خدا محور» و دوم «انسان محور». کتاب های اندیشه اسلامی ۱ و ۲ از سنخ اول اند و کتاب اخیرم «انسان در آموزه های وحیانی» از سنخ دوم. بنده از طرفداران دیدگاه دوم هستم؛ هم به لحاظ ایجابی و ساختاری که در آن معارف قرآنی و روایات معصومان(ع) را می فهمم، و هم به ملاحظات سلبی آن، یعنی در پاسخ به تفکر حاکم بر دنیای مدرن و مدل های اومانیستی از انسان.

منظور شما از انسان محوری در این مباحث چیست و با دیدگاه اومانیسم چه تفاوت ها و احیاناً چه شباهت هایی دارد؟ راستی، منظورتان از دو اصطلاح ایجابی و سلبی چیست؟

وقتی از انسان محوری سخن می گوییم یک بار منظور همان است که اومانیست ها می گویند، یعنی به جای خدا، انسان به عنوان کانون عالم قرار می گیرد و طبعاً آنچه در کانون عالم می نشیند، معیارساز است؛ پس او و نیازهایش ملاک اصلی برای تدوین قوانین دنیا و معیار تشخیص درستی و نادرستی می شود، همان که در تاریخ فلسفه غرب هم از پروتاگوراس معروف است؛ «انسان معیار همه چیز است» «Man is the measure of all things.». قرآن کریم در آیات ۴۴، ۴۵ و ۴۷ سوره مائده این کار را کفر، ظلم و فسق نامیده است. این سه، دلایل بسیار عمیقی به لحاظ انسان شناسی دارند که فرصت نمی بینم در اینجا تحلیل کنم. طبعاً ما نمی توانیم چنین تلقی از انسان محوری در آموزش معارف اسلامی داشته باشیم.

معنای دیگری که از انسان محوری می توان داشت و مراد من نیز در اینجا همین است، آن است که کانون توجه خدا در عالمی که ما آن را به نام عالم انسانی می شناسیم و برای ما انسان ها به راهنمایی وحی و عقل قابل فهم است، انسان است. این انسان بر اساس ویژگی هایش کارکردی خاص از خود نشان می دهد و هدف خاصی را دنبال می کند و فلسفه آفرینشی خاصی دارد که مخاطب خاص خدا در قرآن است. همه آیات تکوینی و تشریعی این عالم مرتبط با انسان و برای انسان است. به آیاتی که در آنها از عبارت «سَخَّرَ لَکمُ» سخن به میان آمده نظری بیفکنیم، منظور بنده روشن تر می شود. در جملات آتی مفهوم مورد نظرم وضوح بیشتری می یابد.

منظورم از طرح مباحث به صورت ایجابی جنبه ثبوتی مفاهیم و آموزه های دینی در ساختاری انسان شناختی است؛ و غرضم از مباحث سلبی ارائه پاسخی متقن به سیل تفکر اومانیستی و اگزیستانسیالستی ملحدانه از انسان است که روح حاکم بر دروس دانشگاهی به لحاظ جلوه ای از مدرنیته است.

معتقدم ما دارای یک نظام و ساختار بسیار جدی، قابل ارائه و عملی در حوزه انسان شناسی در عرصه های مختلف چه به لحاظ مطالعات بنیادی و چه به اعتبار کاربردی در تدوین حقوق شهروندی در آموزه های اسلامی هستیم؛ به قدری که به ضرس قاطع عرض می کنم زیبا ترین، متمدّنانه ترین و کارآمدترین مدل های انسان گرایانه مدرنیته هم به لحاظ وسعت ابعاد و هم به لحاظ عمق در مفاهیم در مقابل انسان شناسی اسلامی طفلی بیش نیستند. اما فیاللعجب که عملاً در نهادهای اجتماعی ما کرامت انسانی چنین است و در غرب وحشی چنان، به نحوی که فرزندان ما در دانشگاه ها نمی دانند قسم حاجی را بپذیرند یا دم خروس را!!

اکنون اگر موافق باشید به نکته محوری سوال شما بپردازیم. انسان شناسی چگونه موضوعیت بنیادی می یابد؟

معتقدم تمام آنچه را که قرآن کریم مطرح می کند از دو فرض خارج نیست؛ آیات قرآنی و سخنان حضرات معصومان(ع) یا بالاصاله به طرح محتوایی می پردازند و یا بالتبَع؛ ارتباط خدا و انسان برای انسان اصالتاً مورد توجه آموزه های دینی است و بحث از سایر مخلوقات بالتبع، یعنی به خاطر هدایت انسان. معتقدم آنچه در باب رابطه خدا و ا