پاورپوینت کامل نیاز ما به فلسفه اسلامی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیاز ما به فلسفه اسلامی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیاز ما به فلسفه اسلامی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیاز ما به فلسفه اسلامی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

وقتی می پرسیم فلسفه اسلامی به چه کار می آید گویی فایده فلسفه را به طور کلی می دانیم. منتها فکر می کنیم که همه فلسفه ها سودمند نیستند و فقط بعضی از آنها به کار می آیند. این تلقی فرع اشتباه میان علم با فلسفه است. علم جدید علم تصرف در موجودات است و با ملاک سودمندی و تأثیر عملی و پراگماتیک بودن سنجیده می شود. اما فلسفه نه پراگماتیک است نه به کار تصرف در جهان می آید. از فلسفه، هر فلسفه ای که باشد در کارهای هر روزی نمی توان بهره برداری کرد. شاید بگویند فلسفه اگر مستقیماً به کار نمی آید ممکن است مقوّم جهانی شود که در آن کارها بر روال عقل و نظم آن جهان صورت می گیرد. چنانکه فلسفه جدید از زمان بیکن و دکارت تا این اواخر ره آموز علم و تکنولوژی و سیاست بوده است. پس به این جهت نباید پرسید که فلسفه کانت به چه کار می آید زیرا کانت بنیانگذار مدرنیته است. او ظهور بشری را بشارت داده است که صورت عقل خود را به جهان می دهد و به این طریق آن را به تصرف خود در می آورد… اما آیا فارابی، ابن سینا، و ملاصدرا هم چنین امکانی برای ما فراهم می آورند؟ آیا با مطالعه در فلسفه اسلامی می توان از بن بست توسعه نیافتگی خارج شد و به علم، تکنولوژی، رفاه، امنیت، صلح و دموکراسی رسید؟ البته هر فلسفه ای وسیله رسیدن به هر چیزی نیست. اصلاً فلسفه وسیله نیست با هر فلسفه ای و در هر فلسفه آدم ها با عالمشان دیگر می شوند و توانایی ها و امکان های تازه پیدا می کنند. کسی که به پیشرفت های سیاسی و اقتصادی دل بسته است، می تواند فلسفه اسلامی را به عنوان دانشی زیبا فرا گیرد و حتی آن را در مدرسه و دانشگاه تدریس کند. اما نباید گمان کند که از راه این فلسفه منازل جهان متجدد را می تواند طی کند. در مقابل کسانی ممکن است بگویند که فلسفه اسلامی در عداد موانع پیشرفت و توسعه است و اگر ما در راه توسعه مانده ایم یک وجهش تعلق خاطر ما به افکار فلسفی و عرفانی است. فعلاً به این حرف کاری نداشته باشیم اگر ما حقیقتاً به فلسفه و عرفان دلبسته و وابسته بودیم، می توانستیم از نتایج و لوازم این دلبستگی و وابستگی بپرسیم و بگوییم اما اکنون که فلسفه و معرفت غریب و منزوی است، ظلم است که آن را علت و باعث گرفتاری ها بدانیم. اگر فلسفه و معرفت را می خواهیم که ما را به چیزهای دیگر برساند به مقصود نمی رسیم و اصلاً به فلسفه و معرفت نرسیده ایم و نمی رسیم که از آنها سود ببریم.

فلسفه کجا و چگونه فایده می رساند؟ این پرسش هم به نظر نمی رسد که پاسخی داشته باشد زیرا با آن فلسفه در عداد خبرهایی قرار گرفته است که باید به کار آید و وسیله رسیدن به مقصودی باشد. شاید بهتر باشد بپرسیم که چرا به فلسفه به طور کلی و مخصوصاً به فلسفه اسلامی باید رو کنیم.

فلسفه را می آموزند که:

. بدانند غیر از ساحت عادی و رسمی زندگی و گذران معاش، ساحت و زبان و سخن دیگری هم هست.

. از اکنون و اکنون زدگی (فلک زدگی) خارج شوند و گوش به سخن کسانی بسپارند که سخنشان هم اکنون شنیدنی است و در آینده نیز شنیدنی خواهد بود.

. اگر می توانند به عمق سخن متفکران فرو روند و گوهرهای ناپیدای آن را کشف کنند این سیر و سفر کار اهل تفنن نیست و از عهده همه کس برنمی آید.

البته کسانی که برای کارشان مزد می طلبند و برای مزد کار می کنند در این راه وارد نمی شوند. رهرو این راه گرچه هیچ راه دیگری را بر آن ترجیح نمی دهد از سعی خود به نتایجی که در زندگی عادی معتبر و مطلوب شمرده می شود نمی رسد و چه بسا مردمان او را ملامت کنند که عمر بیهوده تلف می کند و در پی چیزهایی می رود که برای هیچکس هیچ سودی ندارد. مردمان اینگونه به شعر و فلسفه نگاه می کنند و نمی دانند که اگر شعر و فلسفه نبود معتبر و غیر معتبر و مطلوب و نامطلوب و… معنا نداشت. یعنی درک مصالح و منافع مسبوق به برخورداری صورتی از عقل است. درست است که مردمان همه بالقوه عاقلند یا از عقل بالقوه بهره دارند. اما این عقل در زمانی بالفعل می شود و حقیقت یا فعلش مستلزم روشن شدن افق و فضای روابط آدمیان است. این افق با نور تفکر روشن می شود. تفکر صورت دینی و هنری و فلسفی دارد.

گرچه بعضی دانشمندان هم با فلسفه مخالفند اما مخالفت آنان کمتر جدی است و معمولاً در مخالفت خود سخنان سطحی و مودبانه می گویند و مخالفت های شایع و مشهور را تکرار می کنند. مخالفت هائی که به نام علم با فلسفه می شود غالباً به زبان فیلسوفان ادا شده است. گویی مخالفت با فلسفه هم وجه و صورتی از فلسفه است. در مورد فلسفه اسلامی قضیه دشوارتر است زیرا آنها که مخالفند می گویند فلسفه ای که تازه اش بی فایده است، کهنه اش به چه کار می آید؟ گروه دیگری که در فلسفه اسلامی عنصر هویت خود را می جویند به ستایش می پردازند و گزارش تاریخی فلسفه و حتی نقل و بیان مطالب آن را سخن خطابی می دهند. گروهی که فلسفه را بیهوده می دانند پیداست که از آن چیزی در نمی یابند و در حقیقت چیزی را که در نیافته اند بیهوده دانسته اند اما گروه دوم که خود را شیفته فلسفه جلوه می دهند در حقیقت به فلسفه علاقه ای ندارند بلکه آن را وسیله مفاخرت کرده اند اینان هم بعید است که راهی به حقایق فلسفه پیدا کنند. ولی مگر ممکن است کسانی پیدا شوند که فارغ از همه علایق، دلبسته فلسفه باشند و جان خود را یکسره به آن تسلیم کنند. لزومی ندارد که متعاطی فلسفه از هر قیدی آزاد باشد و یکسره دل به فلسفه ببندد بلکه اگر استعداد درک فلسفه داشته باشند کافی است که فلسفه را به عنوان علم وجود بپذیرد و از ابتدا در بند سود و زیان آن نباشد. در مورد فلسفه اسلامی – چنانکه در آغاز این امر اشاره کردیم – اسلامی بودن آن هم یک مشکل بزرگ است زیرا فلسفه، بحث عقلی است و دین عقیده و طاعت است. این با آن چه نسبت دارد. دین اگر یکسره به بحث و جدل و شک و چون و چرا بدل شود دین نیست. فلسفه هم اگر به صورت عقیده درآید دیگر چه مجالی برای بحث و فحص و تفکر در آن می ماند آنچه من گفته ام و از آن دفاع می کنم تبدیل دین به فلسفه یا فلسفه به دین نیست. طرح جمع دین و فلسفه و خط سیر این جمع در تاریخ هزار ساله فلسفه اسلامی تبدیل یکی به دیگری نیست پژوهندگانی که ابن سینا و دیگر فیلسوفان اسلامی را ملامت کرده اند که فلسفه را با دین آمیخته و از راه به در برده اند

این سخن مشهور غالب شرق سناسان و اسلام شناسان اروپایی است که در فلسفه اسلام