پاورپوینت کامل حجاب تاریخ مصرف ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حجاب تاریخ مصرف ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حجاب تاریخ مصرف ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حجاب تاریخ مصرف ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

برآن شدیم در پرونده حجاب یکی از شبهات رایج مخالفان حکم حجاب را که از سوی برخی ـ عمدتاً نویسندگان ایرانیِ خارج نشین ـ مطرح شده، پاسخ گفته و تقدیم شما کنیم.

«اکبر گنجی» سعی دارد این باور را ترویج کند که احکام اسلامی تاریخ مصرف داشته و در زمان ما آن تاریخ ها به سر آمده است. او حجاب را نه تنها به عنوان یک حکم منسوخ مطرح می کند، بلکه از تحلیل این گونه حکم حجاب به عنوان دلیلی برای اثبات دیگر نظریه هایش استفاده می کند. او در این نظریه پردازی ها با روش های ژورنالیستی بیشتر سعی بر اقناع عوام دارد تا طراحی مدلی علمی برای بحث و نتیجه گیری. او در جایی می گوید: «پیش فرض… فقیهان این است که فقه بهترین سرنوشت را برای مردم رقم زده است. عقل آدمیان قاصر از آن است که وارد رقابت با عقل کل یا عالم مطلق (خداوند) شود و حق تعیین سرنوشت متعلق به قلمرویی است که دین در آن حوزه فاقد حکم است. به تعبیر مرحوم صدر، فقط در «منطقه الفراغ» می توان با رأی گیری آدمیان قانون گذاری کرد. اما به نظر می رسد که این مدعای مراجع تقلید چند اشکال اساسی دارد. تقریباً همه احکام فقهی بر ساخته اعراب پیش و هم زمان با پیامبر اسلام(ص) است. پیامبر «عرف ابرساخته» اعراب را «امضا» کرد. حال، «سبک زندگی» اعراب را دائمی قلمداد کردن دلیل می طلبد؛ دلیلی که تاکنون فقیهان آن را ارائه نکرده اند».[۱]

همچنین می گوید: «الگو بودن پیامبر به چه معناست که چون پیامبر سبک زندگی برساخته اعراب را امضا کرده است، پس همه مسلمان ها باید همان سبک زندگی را الگو قرار دهند و به آن عمل کنند؟! آنچه باید الگو قرار گیرد، امضای «عرف عقلای زمانه» است. پیامبر اسلام(ص) عرف عقلای زمان خود را امضا کرد. مسلمان ها هم باید همین عمل را الگو قرار دهند. برابری همه آدمیان، حقوق بشر، دموکراسی، آزادی، کثرت گرایی و رواداری عرف عقلای دوران جدید است. اگر پیامبر اسلام(ص) امروز آمده بود، این عرف را امضا می کرد. چگونگی ورود حکم حجاب در سال هجدهم بر زنان پیامبر و زنان آزاد، نشان می دهد که مقتضیات مکانی (مزاحمت اوباش نسبت به زنان شوهردار) این حکم را جهت حفاظت تحمیل کرده است. آیا این حکم تحمیلی حکمی دائمی و مقبول خداوند است؟ فرض کنیم چنین باشد؛ در این صورت، ناظر به وظیفه فرد و خداوند خواهد بود؛ اما قانون ناظر به حقوق و وظایف شهروندان نسبت به یکدیگر است.»[۲]

گنجی با این استدلال می خواهد اثبات کند که احکام اسلام برای زمانی خاص و برای اعراب بوده و برای ملت های دیگر نه کارایی دارد و نه تکلیف است.

حجت الاسلام والمسلمین یوسف غلامی نویسنده کتاب «راز یک فریب» پاسخگوی شبهه آقای اکبر گنجی است.

پاسخ شبهه

من در حالی به پرسش حاضر پاسخ می دهم که از نزدیک به طور فردی یا جمعی با بیش از بیست هزار زن بی حجاب غیرایرانی و ایرانی گفتگو کرده ام. نتیجه آن گفتگوها را تا حدی در کتاب «راز یک فریب» گنجانده ام. در هیچ کشوری موضوع حجاب را برای گروه های غیرمسلمان بی حجاب مطرح نکرده ام که مورد استقبال قرار نگیرد و منطق آن پذیرفته نشود؛ جز آن که آنها دو عامل را مانع از پایبندی عملی خود به حجاب یاد می کردند: نخست اینکه ساختار جامعه آنان به سمت و سویی است که پذیرش حجاب را دشوار می سازد. دوم برای مراعات آن به ایمانی نیاز است که آنان از آن محروم اند.

نه فقط درباره حجاب که در مورد هر پدیده اجتماعی، بدون تکیه بر اصول روان شناختی و جامعه شناختی نمی توان به ادعا و با بیان چند جمله برای پدیده ها، تاریخ مصرف تعیین کرد. مایه شگفتی است که فردی، حتی غیر تحصیل کرده، در عصر کنونی تصور کند می تواند طی یک مصاحبه یا مقاله ثابت کند تاریخ مصرف یک پدیده تمام یا آغاز شده است!

افراد اگر فقط اندکی با جامعه شناسی و روان شناسی آشنا باشند، در مجامع علمی و رسانه ای چنین ناشیانه و سطحی نظریه پردازی نمی کنند و توجه دارند که ممکن است نظریه پردازی آنان موجب واکاوی شخصیت فکری و روانی ایشان شود. دست کم از نظر جامعه شناسی می توان از این تحلیل های سطحی که بر پایه مغالطه استوار است دانست که فرد نظریه پرداز تا چه حد، جامعه پیرامون خود را از نظر علمی ناآگاه و فرودست می پندارد که تصور می کند با نوشتن یک مقاله یا مصاحبه، می تواند برای پدیده ای اجتماعی تاریخ مصرف تعیین کند.

گویند مردی سفیه ادعا کرد جایی که او ایستاده مرکز زمین است. به وی گفتند از کجا چنین ادعا می کنی؟ گفت: اگر غیر از این است شما دلیل بیاورید! بسیاری از ادعاها و انکارها حالتی این چنین دارد. مدعی و منکر، درباره چیزی به نزاع می پردازند که اصلش اشتباه یا مبهم و ناگویاست. فردی می گوید: «فقیهان مدعی اند فقه بهترین سرنوشت را برای مردم رقم زده است، حال آن که چنین نیست.»! سپس عده ای در ردّ این سخن و گروهی در جانبداری آن، به منازعه و گفتگو می پردازند و یکی از دیگری نمی پرسد: کدام فقیه چنین ادعایی کرده است و منظور از فقه چیست؟ آیا فقیهی هست که ادعا کرده باشد کشف مسایل و مبهمات فقهی و ثبت آن در کتاب، بی آنکه مردم به آن پایبند باشند، مشکلات مردم را حل کرده و سرنوشت آنان را به خوشی رقم زده باشد؟ آیا فقط نوشتن یا دانستن مسئله فقهی بدون پایبندی به آن و بدون ضمیمه شدن اخلاق به آن، گره های زندگی مردم را می گشاید؟ کدام فقیهی چنین ادعا کرده است؟!

اما اگر منظور از فقه، فرمانبری از خدا باشد، این آموزه صریح قرآنی است که اگر مردم از فرمان های خداوند پیروی کنند، نعمت ها به وفور بر آنان فرو می بارد، بی آنکه از نعمت هدایت محروم بمانند. اما بدون فرمانبری از خداوند، گذشته از آن که زندگی آدمی تیره و زشت می شود، نعمت هایش نیز چون در مسیر هدایت مصرف نشده، مایه نکبت زندگی اوست. اینک زندگی انسان بدون معنویت، ظاهری زیبا و فریبنده دارد ولی به مراتب در مقایسه با شأن والای انسان، منحط و زشت و آلوده است.

گفته می شود همه احکام فقهی بر ساخته اعراب پیش و هم زمان با پیامبر اسلام(ص) است! در کتاب های فقهی و حقوقی حدود چهل هزار حکم وجود دارد؛ کدام یک از آنها محصول اندیشه مردمان عرب پیش از اسلام است؟! قانون مجازات برخی از کشورهای اروپایی را بنگرید، بیش از نیمی از آن، رونوشت کتاب های فقهی فقهای اسلام است. در حال حاضر کتاب نامه قانون مجازات آن کشورها، در کتابخانه های ما به صورت فارسی ترجمه شده و موجود است.

نکته ای که در مناظرات علمی باید سخت مورد احترام و مراعات باشد پرهیز از مغالطه است. مغالطه در یک تعبیر ساده، صورت فریب کارانه استدلال است. چرا یک فرد در یک مصاحبه یا مقاله به خود اجازه می دهد از صورت فریب کارانه استدلال بهره جوید! وقتی منطق سست شود یا انگیزه فرد نادرست باشد، این رفتار توجیه پذیر است. در تبلیغات انتخاباتی، این ترفند یکی از ابزارهای پیشبرد کار و غلبه بر حریف است. یک پیام تبلیغاتی به طور فراگیر منتشر می شود که «آیا از جرایم اقتصادی فلان نامزد با اطلاعید؟» این در حالی است که نامزد نامبرده چه بسا در هیچ یک از جرایم اقتصادی شرکت نداشته است و انتشار آن پیام چنین وانموده که وی دارای جرایم اقتصادی انبوهی بوده که تا کنون از نظرها دور مانده است. در استدلال فریب کارانه یادشده، گفته شده است فقیهان تاکنون دلیل قانع کننده ای ارائه نکرده اند که چرا پیامبر(ص) عرف اعراب را به طور دایم، سبک زندگی همه مسلمانان اعلام کرده است!

در کلام کدام فقیه چنین نکته ای یاد شده که پیامبر عرف اعراب را امضا کرده و آن را سبک زندگی دایم همه مسلمانان اعلام داشته است؟! آیا رسول خدا(ص) برای امضای عرف اعراب مبعوث شده بود؟! در آن صورت علت سیزده سال ستیز اعراب مکه و ده سال تحمیل چندین جنگ بر آن حضرت در مدینه، چه توجیهی داشته است؟! اگر مردمان عرب ساکن شبه جزیره، آن حضرت را مدافع سنت های خود می شناختند باید بااشتیاق از وی حمایت می کردند؛ پس چرا تا آخرین روزهای زندگی اش با وی عناد ورزیدند و به صراحت قرآن، چنان که بارها تکرار کرده: آنان فرمان های وی را بر خلاف آیین نیاکان خود می شمردند؟! آیا آن مردم همانان نبودند که برهنه و با کف و سوت طواف می کردند و انواع ازدواج های نامشروع در میانشان رایج بود؟! رسول خدا(ص) کدام یک از سنت های غلط آنان را امضا کرد؟!

تناقض دیگر شبهه یاد شده این است: در جایی، از «عرف ساخته اعراب» سخن به میان می آید و در جایی از «عرف عقلای زمانه»، و این دو با یکدیگر متفاوت است. معیار در عملکرد رسول خدا(ص) در پذیرش یا ردّ عرف (عرف عمومی عرب یا عرف عقلا) صرف همراهی با مردم زمان خود، مصلحت اندیشی، ترفند موقت برای دستیابی به اهداف، ترس از گسترش مخالفت ها و نوعی فریب کاری به منظور تسلیم مردم، نبود. بر پایه مبانی دینی برگرفته از آیات و روایات، همه رفتارها و تصمیم گیری های حضرت محمد(ص) در پذیرش یا ردّ آرای معاصرانش، به دستور خداوند و وجود حکمت، رخ داده است. هر پدیده اجتماعی و سنت خوبی که در میان مردم رواج داشت، تغییر نمی کرد یا به صورتی بهتر تبدیل می شد. به این وسیله مردم اندیشمند می توانستند به سادگی درک کنند و بپذیرند که آن حضرت نه به منظور فروپاشی نظام اجتماعی آنان و ستیز بی پایه با افکار و آداب ایشان است، که با سنت هایشان مخالفت می کند، بلکه با تأکید، سنت های خوبی را که با مبانی وحیانی سازگار است می پذیرد و آن را تقویت و ترویج می کند؛ همانند شیوه های خاص آنان در پذیرایی از مهمان.