پاورپوینت کامل نسبت اسلام با حجاب ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نسبت اسلام با حجاب ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نسبت اسلام با حجاب ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نسبت اسلام با حجاب ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

آیت الله حاج شیخ محمد جواد فاضل لنکرانی، بیش از یک دهه به تدریس خارج فقه و اصول مشغول است. طرح مسائل نوپدید و مورد ابتلاء از ویژگی های مباحث وی است که نوآوری هایی در آن به چشم می خورد. «تبیین نسبت نظام اسلام با مقول حجاب» درس گفتاری از مبحث خارج فقه ایشان است که ویراسته ای از آن تقدیم مخاطبان فرهیخته نشریه می شود.

دو سؤال مهم پیرامون حجاب

آیا حکومت می تواند در مسئله حجاب دخالت نماید یا خیر؟
(که مهم تر است:) وقتی در اسلام، حکمی در این درجه از اهمیت است که ضروری دین محسوب می شود، چرا شارع مقدس برای بی حجاب یا بدحجاب حدّ در نظر نگرفته و اگر در نظر گرفته، آن حدّ چیست؟

ضمن بیان چند مطلب درباره ضرورت رعایت حجاب، به سئوالات بالا پاسخ داده می شود:

مطلب اول: طهارت و سلامت جوامع، در گرو رعایت حجاب است؛ سخن اول ما این است که حتی اگر در جامعه ای زندگی می کنیم که حکومت آن دینی نیست، برای طهارت و سلامت آن جامعه، لازم است که حدی از حجاب رعایت شود. این سبب می شود که در جامعه، ارتباطات تنظیم شوند.

مطلب دوم: اقامه حجاب وظیفه حاکم اسلامی است؛ اگر در حکومت های غیردینی، رعایت حجاب برای طهارت و سلامت جامعه مفید است، در حکومت دینی ضرورت این امر، روشن تر است؛ به دو دلیل:

دو شاهد قرآنی، مبنی بر اقامه کامل دین:

الف: آیه ۱۳ سوره شوری: «شَرَعَ لَکمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّی بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَینَا إِلَیک وَمَا وَصَّینَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَی وَعِیسَی» خداوند متعال به پیامبر اکرم(ص) می فرماید: هر آن چه را که برای ابراهیم و موسی و عیسی تشریع کردیم، به علاوه دستوراتی جدید، برای تو هم تشریع کردیم که «أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ» اقامه دین کنی. یعنی ایشان تنها موظف به ابلاغ دین نبودند بلکه یکی از مسئولیت های مهم انبیای الهی اقامه کامل دین است؛ از این رو، اقامه، مرحله ای مهم تر از ابلاغ است. اقامه یعنی پیاده کردن، «اقامه صلاه» یعنی نماز را با تمام شرایط و لوازم آن محقق کردن.

پس این معنایی که در ذهن برخی از افراد هست که صرفاً اقامه صلاه را به اقامه نماز جماعت، منحصر می کنند، برداشت درستی نیست. بر این مبنا، اقامه دین هم معنایش همین است که انبیاء، دین را در جامعه به شکل کامل و صحیح و آن طور که خداوند تبارک و تعالی نازل فرموده است، پیاده کنند.

متاسفانه گاهی مشاهده می شود که بعضی از افراد به آیاتی مثل «إِنَّا هَدَینَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکراً وَإِمَّا کفُوراً» تمسک می کنند و می گویند: وظیفه روحانیت و حاکمان دینی این است که دین را برای مردم بیان کنند، حال مردم یا می پذیرند و یا نمی پذیرند «إِمَّا شَاکراً وَإِمَّا کفُوراً»؛ در حالی که وظیفه حاکم دینی، «اقامه دین» است و باید دین را در جامعه پیاده کند.

ب: آیه ۴۱ سوره حج؛ که بر اساس آن غایت دین اقامه نماز، زکات، امر به معروف و نهی از منکر است؛ «الَّذِینَ إِن مَکنَّاهُمْ فِی الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاهَ وَآتَوُا الزَّکاهَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنکرِ» خداوند متعال می فرماید: اگر ما به کسانی امکان دادیم که روی زمین به قدرت و حکومت برسند، چهار کار مهم را باید انجام بدهند: اقامه نماز کنند، یعنی کاری کنند که همه انسان ها نمازخوان شوند، مردم زکات بپردازند و نهایتاً امر به معروف و نهی از منکر کنند. بنا بر این غایت حکومت دینی، محقق ساختن نماز و زکات و امر به معروف و نهی از منکر است. یعنی اگر حکومتی، به اسم دینی باشد، اما توجهی به این نداشته باشد که مردم نماز می خوانند یا نمی خوانند؟ زکات می دهند یا نمی دهند؟ امر به معروف می کنند یا نمی کنند؟ این حکومت، حکومت درستی نیست.

پس طبق دو آیه ۱۳ شوری و ۴۱ حج، حاکم دینی حتماً باید نسبت به احکام، به ویژه ضروریات دین، اعمال وظیفه کرده و تکلیف خود را به طور کامل انجام دهد. البته چگونگی انجام آن، بحث دیگری است؛ ولی این توهم باطل و فکر نادرست، با مبانی دینی ما سازگار نیست که بگوییم حکومت، حق مداخله در حجاب افراد را ندارد.

حجاب یکی از مصادیق بارز معروف است. تردیدی نیست که حجاب، از مصادیق معروف است. ما وقتی به کتب فقهی در موضوع امر به معروف مراجعه می کنیم، به این نتیجه می رسیم که اکثر فقهاء عظام قائلند: یک مصداق معروف، واجبات است و حتی یک مصداق آن، مستحبات است؛ و منکر را شامل حرام و حتی مکروه می دانند. هرچند تعابیر دیگری هم از معروف در کتب فقهی هست، ولی همه فقها این مطلب را مسلّم گرفته اند. برای مثال؛ مرحوم محقق حلی در کتاب «شرایع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام» می فرمایند: «المعروف هو کل فعل حسن» هر فعلی که رجحان و حُسن دارد: «و المنکر کل فعل قبیح» هر فعلی که عنوان قبیح را دارد. البته شبیه تعبیر مرحوم محقق حلی در سخنان سایر فقهاء عظام هم وجود دارد. پس روشن است که امر به معروف و نهی از منکر، هم بر اشخاص واجب است و هم بر حکومت.

در اینجا شبهه ای وجود دارد:

بیان شبهه: «معروف» شامل معروف نزد مردم نیز می شود. متأسفانه برخی از افراد ناآگاه یا مغرض، در تعریف معروف بدعت گذاشته و گفته اند: «معروف لزوماً فعل واجب و مستحب نیست، بلکه عنصر مکملی هم می خواهد که همان معنای ظاهری و لغوی معروف است؛ بدین معنا که این معروف، نزد همه مردم معروف باشد و همه با آن آشنا باشند»!

پاسخ شبهه: انحصار معروف در واجبات و مستحبات؛ به دو دلیل:

معروف همان «خیر» بوده و خیر فی نفسه خیر است. ادله امر به معروف، منحصر به عنوان معروف نیست، بلکه در برخی از آن عنوان «خیر» آمده است مثلاً: «وَلْتَکن مِّنکمْ أُمَّهٌ یدْعُونَ إِلَی الْخَیر » حال اگر در لفظ «معروف»، کسی احتمال دهد که باید در نزد اکثر مردم شناخته شده باشد، ولی در کلمه «خیر» دیگر این خصوصیت وجود ندارد و نمی توانند این حرف را بزنند؛ زیرا روشن است که کلمه «خیر» آن است که «فی نفسه» خیر است، چه افراد بدانند و چه ندانند. در این زمینه مرحوم محقق اردبیلی(ره) در کتاب «زبده البیان» خیر را به دین یا مطلق امور حسنه عقلایی یا شرعی تفسیر نموده است.
معروف در کتب لغت، به معنای معروف عند الاکثر نیست. وقتی به کتب لغت مراجعه می کنیم، «معروف» بدین معنا نیست که الزاما نزد همه مردم معروف باشد. البته اگر مقصود این است که معروف یعنی چیزی که نزد اهل آن هم، حسن باشد، درست است؛ ما هم می گوییم بالاخره واجبات، نزد متشرعین و متدینین به عنوان یک امر حسن، پذیرفته شده است؛ اما نه در کتب لغت و نه در سایر مآخذ، چیزی نیست که بگوییم معروف یعنی مورد پذیرش همه یا اکثر. زیرا، بسیاری از افعال پسندیده و عقلایی هست که بعضی ها آنها را قبول ندارند و انجام نمی دهند، بلکه با آنها مخالفت هم می کنند!

پس این طور نیست که بگوییم معروف آن چیزی است که مورد قبول همگان باشد و اساساً چنین معروفی اصلاً وجود خارجی ندارد! بله، معروف چیزی است که ذاتاً حُسنی در آن باشد.

البته این نکته را یادآوری می کنم که حکومت با افرادی که هنوز نمی دانند آیا حجاب واجب هست یا خیر، باید یک نوع برخورد کند و با آنهایی که می دانند واجب است اما رعایت نمی کنند، باید برخورد دیگری کند؛ ولی ما می خواهیم بگوییم وقتی در بحث حسن و قبح عقلی، وارد می شویم، کسانی که حسن و قبح عقلی را قبول دارند، می گویند: «حسن، آن است که در ذات یک فعل، مصلحت وجود داشته باشد». از این رو، چه بسا ممکن است بسیاری از افعال باشد که در آن ها مصلحت وجود داشته باشد، اما خیلی ها خبر نداشته باشند، یا اصلاً نشناسند. بنابراین اگر حسن و قبح عقلی را قبول کردیم، بدانیم که هیچ عالم اصولی یا متکلمی نگفته که حَسن آن است که «حسن عند الجمیع» باشد و همه بدانند که آن حسن است؛ بلکه اساساً بسیاری از انسان ها و حتی مسلمانان، به حسن بودن فعلی حجاب، توجه ندارند و از آن غافلند.

بنابراین پس از روشن شدن این مطلب که معروف، مسلماً مصداق واجب را می گیرد، نتیجه این است که، ادله امر به معروف و نهی از منکر کاملاً آن را در برمی گیرد و شامل آن می شود. آیه شریفه ۱۰۴ سوره آل عمران می فرماید: «وَلْتَکن مِّنکمْ أُمَّهٌ یدْعُونَ إِلَی الْخَیرِ وَیأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَینْهَوْنَ عَنِ الْمُنکرِ» در جامعه اسلامی باید گروهی باشند که امر به معرو