پاورپوینت کامل نقدِ تبیین حداقلی دین و قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقدِ تبیین حداقلی دین و قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقدِ تبیین حداقلی دین و قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقدِ تبیین حداقلی دین و قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

در این نکته که ادیان آسمانی – به ویژه دین اسلام – بر هدایت و سعادت بشر تکیه و تأکید دارند و رستگاری و بختیاری او را هدف قرار داده اند، تردید نمی توان داشت. پرسش آن است که آیا سعادت بشر معطوف به ساماندهی جهان نادیده و غیب و آخرت است، یا سازماندهی همین دنیای عادی و مادی نیز تأمین کننده سعادت آدمی است و از این رو دین نسبت به آن نه تنها بی توجه نیست، بلکه برای آبادانی حیات این جهانی نامه و برنامه دارد؟ به دیگر سخن آیا ادیان آمده اند که آدمی را بسازند و باساخته شدن او دنیای پیش رویش ساخته شود یا ساختن توأمان دنیا و آخرت اصلی ترین فلسفه حضور و نزول دین است؟

برخی از متفکران معتقدند: دین – چنانکه به آخرت سازی اشتغال دارد – رفاه انسان و امنیت او و رشد اقتصادی و آموزش و پرورش و حفظ و پاکسازی محیط زیست و همه آنچه را که از مؤلفه های دنیای آبادان انسانی است را مورد توجه قرار داده و با تصریح یا تضمین درباره آن سخن و سنجه دارد. نگرش این گروه از متفکران به «نگرش حداکثری» در باب دین نامبردار است.

برخی دیگر -اما- بر این باورند که خداوند ساختن دنیا را به خردمندان وانهاده و آنچه که متون دینی – به ویژه قرآن کریم- بر آن تأکید دارند، ساختن آخرت است. اساساً انبیا آمده اند تا جهانی را که از تیررس عقل و تجربه بشری خارج است بسازند و ساختن جهان در دسترس، بر عهده خود انسان نهاده شده است؛ که این به «دیدگاه حداقلی» در باب دین شهرت دارد.

در این نوشته نگرش حداقلی به دین -که مجازاً نگرش حداقلی به جامعیت دین خوانده می شود- مورد کنکاش قرار گرفته و ادله و پیامد های آن تبیین و تشریح شده است.

نگرش حداقلی به جامعیت دین و به تبع آن جامعیت قرآن، با نگاهی برون دینی با عنوان انتظار بشر از دین، قلمرو قرآن را محدود به اهداف اخروی می کند و گستره آن را در امور اجتماعی، سیاسی و فقهی به حداقل کاهش می دهد. مهمترین مبنای آن، تحدید هدف بعثت انبیا در امور اخروی است. در این نوشتار به اختصار به تبیین دیدگاه و پیامدهای آن و سپس بررسی و نقد آن خواهیم پرداخت. این اندیشه ابتدا توسط مرحوم مهندس مهدی بازرگان مطرح شد و سپس دکتر عبدالکریم سروش آن را بسط و گسترش داد. مهندس بارزگان که در ابتدا با نگرش ایدئولوژیک به دین و با نگاهی کارکردگرایانه و پراگماتیسمی معتقد به حضور دین در صحنه های اجتماعی – سیاسی بود،[۱] در اواخر عمر این گونه تغییر موضع داد: «… رسالت پیامبران در دو چیز خلاصه می شود: انقلاب عظیم و فراگیر علیه خودمحوری انسان برای سوق دادن آنان به سوی آفریدگار جهان و اعلام دنیای آینده جاودان، بی نهایت ]و[ بزرگ تر از دنیای فعلی».[۲] از این منظر، دین فقط می تواند اصول و اهداف و یا چارچوب ارائه دهد؛ زیرا: «شایسته خدای خالق و فرستادگان و پیام آوران او، می بایست در اطلاعات و تعلیماتی باشد که دین و دانش انسان ها ذاتاً و فطرتاً اجازه ورود و تشخیص آن ها را به ما نمی دهد و إلّا گفتن و آموختن چیزهایی که بشر دارای امکان کافی یا استعداد لازم برای رسیدن و دریافت آن است، چه تناسب و ضرورت می تواند داشته باشد؟ ابلاغ پیام ها و انجام کارهای اصلاحی و تکمیلی دنیا در سطح مردم، دور از شأن خدای انسان و جهان است و تنزل دادن مقام پیامبران به حدود مارکس ها، پاستورها و گاندی ها یا جمشید و بزرگمهر و همورایی. ..».[۳] بنابراین، وقتی آخرت و خدا را هدف اصلی بعثت انبیاء بدانیم، دیگر ایراد و نقصی برای ادیان نخواهد بود که گفته شود در اصول و احکام دین، همه مسائل و مشکلات زندگی و دستورالعمل های جامع و کامل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مورد نیاز جوامع وجود ندارد.[۴]

دکتر سروش هم معتقد است جهت گیری دعوت انبیاء برای آخرت است نه دنیا: «خداوند اولاً و بالذات دین را برای کارهای این جهانی و سامان دادن به معیشت درمانده ما در این جهان فرو نفرستاده است. تعلیمات دینی علی الاصول برای حیات اخروی جهت گیری شده اند؛ یعنی برای تنظیم معیشت و سعادت اخروی هستند»[۵]بنابراین: «اگر اقلی بودن دین را بپذیریم، ناگزیر باید تصدیق کنیم که بر دین، بار فراوانی نمی توان نهاد»[۶]پس «نباید پنداشت که جامعیت دین یعنی آنکه دین، جمیع مسائل را طرح و حل کرده باشد.»[۷]و «اینکه کسانی متوقعند دین هم دنیای مردم و هم آخرت آن ها را آباد کند، هیچ دلیل عقلی و شرعی ندارد.»[۸]

مبانی دیدگاه حداقلی

مهمترین مبنا، نوع نگرش به جهت گیری دعوت انبیاء و هدف بعثت است. تفسیری که طرفداران نظریه جامعیت حداقلی از جهت گیری دعوت انبیا عرضه می کنند، تفسیری «عقبی گرایانه» است. در نظر اینان، دین فقط برای آخرت است و نقش دین در حیات دنیوی و معیشت این جهانی به صورت امری طفیلی و بالعرض می شود که در دعوت انبیاء جایگاه عمده ای ندارد و تمام سخنان دین به عالم بعد از مرگ مربوط است.[۹] (پس)باید گفت: بحث هدف بعثت انبیاء، ثمرات و نتایج مختلفی را در خود جای می دهد؛ مانند جامعیت دین، همگرایی یا واگرایی دین و سیاست و تعیین قلمرو دین.[۱۰]

مبنای دیگر که طرفداران جامعیت حداقلی از آن بهره می جویند، نگرش عدم ایدئولوژیک به دین است و چون خود قائل به عدم حضور ایدئولوژیکی دین هستند، بنابراین، با حضور دین در صحنه های زندگی دنیوی مخالفند. اینان ایدئولوژیک کردن دین را نه ممکن می دانند و نه مطلوب: «ممکن نیست چون دین فربه تر از ایدئولوژی است، و مطلوب نیست چون دین لطیف تر و انسانی تر از دین ایدئولوژیک است.» [۱۱] به تعبیر دیگر، «ایدئولوژی مرامنامه دنیوی است که هدف آن، بریدن آدمیان از آسمان است و نشستن به جای خدا. »[۱۲]

پیامدهای جامعیت حداقلی

برخی از مهم ترین پیامدهای جامعیّت حداقلی دین عبارتست از:

جدا انگاری دین و دنیا

اولین ثمره نگرش اخروی به دین، جدا انگاری دین و دنیا است. بستر اصلی این ایده، غرب مسیحی است؛ زیرا متون مقدَّس مسیحیّت از طرفی فاقد قوانین حکومتی، سیاسی و اجتماعی است و از سوی دیگر، رشد تفکُّر اومانیستی در غرب و فقر و ناتوانی کلیسا در پاسخ به شبهات کلامی و فلسفی این ایده را موجه جلوه داده است.

نفی حکومت دینی (جدا انگاری دین و حکومت)

دومین نتیجه این نگرش، نفی حکومت دینی پس از پیامبر اسلام(ص) است و حتی تردید در دینی بودن حکومت پیامبر اکرم(ص) است. این فکر پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل حکومت بر پایه دین با محور «ولایت فقیه» صبغه سیاسی به خود گرفت و به حربه ای برای تضعیف مبانی حکومت دینی تبدیل شد.[۱۳]

جدا انگاری عقل از دین

جداانگاری عقل از دین و واگذار نمودن امور معاش به عقل و تجربیات بشری، با تفکیک حوزه عقل از دین از دیگر نتایج این نگرش است؛ با این توجیه که حوزه دین مربوط به امور قدسی است و حوزه عقل پرداختن به امور غیر قدسی و جمع امور قدسی و غیر قدسی شایسته نیست.[۱۴]

ادله دیدگاه حداقلی و نقد آن

آخرت و خدا هدف بعثت انبیاء

آنان می گویند: «آنچه از مجموع آیات و سوره های قرآن بر می آید، قسمت اعظم و اصلی آن بر محور دو مسأله خدا و آخرت است. .. چنانچه آخرت و خدا را برنامه اصلی بعثت انبیاء بدانیم و امر اصلاح دنیا هدف و وظیفه اصلی ادیان نباشد، دیگر ایراد و نقضی برای ادیان نخواهد بود که گفته شود در همه اصول و احکام دین همه مسائل و مشکلات زندگی دستوالعمل های جامع و کامل سیاسی و اجتماعی و اقتصادی مورد نیاز جوامع وجود ندارد.» [۱۵] در پاسخ باید گفت:

الف. اگر اسلام برنامه هدایت انسان ها در طول تاریخ است، آیا می شود در عرصه ای که عظیم ترین ظلم ها به بشریت می شود و در نتیجه بیشترین ظلمت ها و دوری از رحمت خدای متعال شامل فرد و جامعه می شود، هیچ نقش تعیین کننده ای برای دین قائل نباشیم؟ دینی که نتواند نسبت به مظالم پیچیده جهان امروز از خود موضع نشان دهد و میدان را برای سرکشی انسان در لوای تلاش عقل جمعی بازبگذارد، نه خاتم است و نه جامع.[۱۶]

ب. آنچه از آیات قرآن و سخنان ائمه دین به دست می آید این است که، دنیا و آخرت دو چهره یک حقیقت اند. دنیا، ظاهر و آخرت، باطن آن حقیقت می باشد. کسانی که در این دنیا مال یتیم می خورند «إِنَّ الَّذِینَ یأْکلُونَ أَمْوَالَ الْیتَامَی ظُلْمًا إِنَّمَا یأْکلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نَارًا» [۱۷] یعنی در همین دنیا آتش تناول می کنند، ولی در آخرت که یوم تبلی السرائر است آن حقیقت آشکار می گردد.

پس جدا انگاری دنیا و آخرت با ادبیات قرآنی منافات دارد.[۱۸]

کفایت عقل برای اداره دنیا

یعنی قطع ارتباط ساحت دنیایی انسان از ساحت اخروی او، و واگذاری امور معیشت دنیوی به عقل؛ زیرا: «تعلیمات دینی علی الاصول برای حیات اخروی جهت گیری شده اند. ..» [۱۹]«سخن حق این است